บทที่ 6 แวะไปส่งเธอ

ฉันขมวดคิ้วไม่หันกลับไปมอง เพราะคนอย่างเธอยิ่งทะเลาะกับ เธอมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งอยากมากขึ้นเท่านั้น ฉันไม่อยากทำแบบ นั้น

ตอนที่ฉันเดินไปที่ประตูทางเข้าชั้นล่าง ฉันก็เจอกับฉันไม่เฟย และลูกน้องของเขาโดยบังเอิญ เหมือนกับว่ากำลังรอคนขับอยู่ ด้วยใจที่อยากขอบคุณ ฉันจึงไปทักทายอีกครั้ง

เขาเหล่มองฉัน แล้วรู้สึกสงสัย “คุณคนเดียวเหรอ”

“ใช่ค่ะ”

ฉันพยักหน้า แล้วก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เขาอีกครั้ง เขามีหน้า ตาหล่อเหลาเอาการเลย ฉันยังไม่เคยเจอผู้ชายที่มีออร่าแรง ขนาดนี้มาก่อน ดังนั้นเมื่อนึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้แล้วก็รู้สึกหวาด กลัวขึ้นมา ฉันนี่มันใจกล้าเกินไปแล้ว

เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “พักอยู่ที่ไหน”

“ที่อาคารเจียงเฟิงค่ะ ค่ารถโดยสารถูกค่ะ”

“เอ๋อ

เรากำลังคุยกันอยู่ ก็มีรถฮัมเมอร์สุดเท่หยุดอยู่ที่ประตูทางเข้า พร้อมเสียงแตรดัง”ติ๊ด” ลูกน้องคนนั้นรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิด ประตูรถ ให้ฉินโม่เฟย ด้วยท่าที่เคารพอย่างมาก
ตอนที่ฉันไม่เฟยกำลังขึ้นไปในรถก็เหลือบมองฉัน แล้วพูด เบาๆว่า “ขึ้นมาสิ ทางผ่านเดี่ยวแวะส่งคุณระหว่างทาง

“… ขอบคุณค่ะ เจ้านายฉิน!”

ฉันรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ก็ขึ้นไปนั่งอยู่บนรถ ลูกน้องของเขา นั่งอยู่ข้างคนขับ พวกเขามองตรงไปข้างหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะ มองมาที่ฉันตรงๆเลย ฉันรู้สึกแปลกใจมาก ต้องมีคุณภาพทาง จิตใจขั้นไหนกันถึงจะสงบเงียบได้ขนาดนี้

บางที คนแบบเขาเหล่านี้ล้วนคงจะยิ่งสูงยิ่งหนาวมั้ง

รถคันนี้ขับเร็วมาก ฉันไม่เฟยยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง ตลอดทาง โดยไม่พูดอะไรสักคำ ฉันแอบมองไปที่เขา ก็พบว่า ด้านข้างของเขาดูดีมากจนทำให้ใจเต้น ผู้ชายที่เรียบหรูแบบนี้ ไม่เป็นดาราอะไรอื่นๆที่น่าเสียดายเกินไปแล้ว

“คุณเคยทำงานที่ ‘โกลเด้นคิง’ มาก่อนหรือเปล่า”

ทันใดนั้นเขาก็หันหน้ามาถามฉัน ฉันไม่ทันที่จะละสายตาด้วย ก็ต้องมาเผชิญหน้าอย่างน่าอายแบบนี้ ฉันยิ้มหวานแล้วพยัก หน้า และพูดสั้นๆเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ตนเองลาออกมา แต่ไม่ได้ เล่าเรื่องราวที่ถูกให้ร้ายครั้งสุดท้ายให้ฟัง

ฉิน โม่เฟยฟังฉันพูดถึงในอดีตอยู่อย่างนั้น และไม่ได้พูดอะไร เลย แต่พอฉันกำลังจะลงจากรถ เขาก็ถามฉันหนึ่งประโยค “เจ้า นายเฉินจิ๋วก็ไม่ใช่คนดีอะไร เขาจะยอมปล่อยคุณง่ายๆเหรอ”

“ฉัน … ”
ฉันหน้าแดง ในทันที แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกเขา เรื่องที่ฉันถูกแก้แค้นให้เขาฟัง มันเป็นประสบการณ์ที่เหลือทน ใน ชีวิตของฉัน และไม่อยากพูดถึงมันอีก จนถึงวันนี้ ฉันไม่รู้เลยด้วย ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เขาคือการดำรงอยู่ที่น่ากลัวและเจ็บ ปวดที่สุดในความทรงจำของฉัน

ฉันไม่เฟยก็ไม่ได้อยากขุดคุ้ยเรื่องราวเธออีกต่อไป เขาจึงพูด อย่างเย็นซาอีกว่า “เฉินขุยไม่ใช่คนดีอะไร เขาคงไม่กล้าทำอะไร กับคุณในที่แจ้ง แต่ในที่ลับคุณก็ควรระมัดระวังให้มาก

“ฉันจะระวังตัวค่ะ ขอบคุณเจ้านายฉันนะค่ะ วันไหนว่างๆ ฉันจะ เลี้ยงอาหารค่ำคุณแน่นอนค่ะ”

บางทีสำหรับคนอย่างเจ้านายฉันแล้ว ก็คงไม่ได้สนใจอะไรกับ แค่อาหารมื้อเดียว แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันสามารถตอบแทนได้ ในเมื่อฉันมีใจที่จะขอบคุณแล้ว ก็ไม่ได้คาดหวังว่าคนอย่างเขา จะให้ความสำคัญไปทานอาหารด้วย

เป็นอย่างที่คิด เขายักไหล่อย่างไม่สนใจและไม่พูดอะไรอีก แต่กับผู้ชายที่นั่งข้างคนขับหันหน้ามามองฉันอย่างมีความหมาย ยิ้มให้แล้วก็หันกลับไป

“พี่คนขับรถคะ ช่วยจอดรถตรงแยกข้างหน้าหน่อยค่ะ” เมื่อ เห็นว่าถึงอาคารอพาร์ตเมนต์แล้ว ฉันจึงรีบพูดกับคนขับรถ เก็บ ข้าวของเตรียมตัวลงจากรถ

“คุณชื่ออะไร” ฉิน โม่เฟยกล่าวอย่างกะทันหัน ”

“ฉินฮวน”
“ผมถามชื่อจริง”

เงินฮวนหยัน

อันที่จริงฉันไม่เคยบอกชื่อจริงของฉันกับคนแปลกหน้าเลย แต่ ฉันไม่เฟยเป็นคนที่ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ และไม่กล้าปฏิเสธ

เมื่อรถหยุดลง ฉันก็ลงจากรถด้วยความสับสนวุ่นวาย และไม่ กล้าหันกลับไปมอง ข้างหลังรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข ฉันรู้ว่ารถของฉัน โม่เฟยยังไม่ได้ขับออกไป ไม่รู้ว่าอยู่ๆเขาจะถามคำถามพวกนี้ไป ทำไม เพราะฉันกับเขายังเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน ควรจะบอกว่า ไม่เคยเห็นหน้ากันเลยจึงจะถูก