บทที่ 8 พูดอะไรไม่ถูก

ตอนที่รีบไปโรงพยาบาล เสี่ยวฝานก็ยังอยู่ในห้องไอซียูยังไม่ ออกมา พี่จางเฝ้าดูอยู่ที่ประตูตลอด พอเห็นพวกเราเธอก็รีบลุก ขึ้นยืน เธอเป็นคนงานพาร์ทไทม์ที่ฉันจ้างไว้ ให้ช่วยแม่ทำความ สะอาดบ้านทุกสามสี่วันครั้ง

“คุณเงินคะ เมื่อครู่หมอเพิ่งถามว่าคนในครอบครัวอยู่ที่ไหน ฉันก็บอกเขาว่าอยู่ระหว่างทางค่ะ”

“พี่จาง ต้องขอบคุณมากจริงๆ

พี่จางทำให้ฉันรู้สึกซาบซึ้ง

พี่จางก็เป็นคนที่ซื่อๆ ดึกขนาดนี้ก็ยังมากับแม่ฉัน เมื่อเห็นว่า ท้องฟ้ากำลังจะสว่าง ฉันจึงให้เงินเธอห้าร้อยหยวน และขอให้ เธอกลับไปก่อน

หน้าห้องไอซียูก็มีแค่แม่กับฉัน เราทั้งสองมองหน้ากันทั้งน้ำตา และไม่รู้จะพูดอะไร ฉันเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของ แม่ เดิมทีฉันอยากจะปลอบแม่ ใครจะไปรู้ว่าตอนที่กำลังจะเปิด ปากพูดน้ำตาก็ไหลไม่หยุด

“ลูก เธอไม่คิดที่จะบอกให้พ่อของเสียวผ่านมาดูหน่อยเหรอ หลานเป็นหนักขนาดนี้แล้ว”

แม่ของฉันคิดเสมอว่าฉันเลิกกับพ่อของเสี่ยวฝานแล้ว ดังนั้น ฉันจึงให้กำเนิดเขาคนเดียว ถึงแม่จะไม่พูด แต่ฉันรู้ว่าแม่กังวลมากเกี่ยวกับความจริงที่ว่าหลานไม่มีพ่อ เธอเป็นผู้หญิงดั้งเดิม ที่ ถือว่าสามีของเธอเปรียบเสมือนสวรรค์ ฉันจึงไม่กล้าบอกความ จริงกับเธอ

“แม่คะ เราเลิกกันแล้ว แล้วก็อย่าพูดถึงเขาอีกได้ไหม” ฉันสูต หายใจแล้วพูด

“หรือเธอคิดจะให้มันเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตเหรอ ทำไมกลิ่น

ตัวของเธอถึงมีแต่กลิ่นเหล้า แล้วยังจะกลับบ้านดึกขนาดนี้

“บริษัทกำลังสังสรรค์นี่คะ หนูไม่สามารถออกจากที่นั่นได้”

ฉันหันหน้าหนีไม่กล้ามองตาแม่ แม้ว่าเธอจะไม่มีการศึกษา มากนัก แต่เธอก็มีความละเอียดรอบคอบ ถ้าเธอจะถามให้สุด ฉันอาจไม่สามารถเก็บซ่อนมันจากเธอได้

“ลูก ลูกอายุแค่22ปีเอง ถ้าเจอคนที่เหมาะสมก็ลองคิดดูนะ แม่เคยผ่านอะไรมาเยอะ รู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งต้องมีเพื่อนร่วม ทางในชีวิตนี้ถึงจะเป็นเรื่องดี

“แม่คะ ขอโทษนะคะ ถ้าไม่ใช่เพราะลูก พ่อก็คงจะไม่…”

“เด็กโง่ แม่เคยบอกลูกแล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องของพ่อจะโทษลูก ไม่ได้ อาการป่วยของพ่อเดิมทีก็รักษาไม่หายแล้ว” แม่ถอน หายใจ หันหน้ามาเช็ดน้ำตาแล้วก็พูดอย่างจริงจัง “เฮ้อ ถ้าไม่ใช่ เพราะลูกยืมเงินมากมายเพื่อมารักษาพ่อ พ่อคงจากไปตั้งนาน แล้ว แม่เข้าใจเขาดี เขาโกรธตนเองที่ทำให้เราลำบากไปด้วย

ฉันรู้สึกเศร้าใจ เมื่อคิดถึงปีที่เพิ่งเรียนจบ ฉันเพิ่งจะอายุยี่สิบปี
พ่อเป็นมะเร็ง ต้องการเงินก้อนโต ตอนที่ฉันหมดหนทางแล้ว ฉันเห็นโฆษณารับสมัครงานของ โกลเด้นคิง ฉันจึงไปขอร้องเจ้า นายเฉินจิ๋ว ขอเขาให้ฉันยืมฉัน200,000หยวน ฉันยังได้เอาใบ ประกาศนียบัตรสำเร็จการศึกษาออกมา และใบรับรองการ ศึกษาระดับปริญญาตรีออกมาเพื่อพิสูจน์ตัวเอง

เขาให้ฉันยืมเงินแล้วจริงๆ แต่เขาก็ทำลายความภาคภูมิใจ ของฉันย่อยยับด้วย เขาให้ฉันหมุดไปไต้หว่างขาของเขา ไม่ต่าง อะไรกับหมาขอทาน

ฉันทําไปแล้ว

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันก็เป็นผู้จัดการ ต้องใช้เวลาเกือบสองปี ในการคืนเงินให้เจ้านายจนหมด

แต่ตอนที่ฉันคิดที่จะเลิกทำ กลับถูกใครบางคนให้ร้าย จากนั้น ชีวิตของฉันก็มีลูกเพิ่มเข้ามา

เรื่องพวกนี้ พ่อแม่ของฉันไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน พวกเขาคิด ตลอดว่าลูกสาวที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่ดีได้เข้า ทำงานในบริษัทใหญ่ และมีอนาคตที่สดใส แต่ใครจะรู้ว่าฉันจะ ท้องก่อนแต่งทำให้พวกเขาก็เสียใจอย่างมาก และเสียหน้าอย่าง มากด้วย

ฉันอยากหาเงินให้มากๆ เก็บเงินให้ได้มากๆ มากจนทำให้แม่ ภูมิใจในตัวฉัน มากจนเมื่อเสี่ยวฝานเติบโตขึ้นคนอื่นๆจะไม่กล้า แหย่เขาเล่นและหัวเราะเยาะเขาที่เป็นเด็กไม่มีพ่อ

แต่ในตอนนี้ …
ฉันมองไปที่ไฟบนประตูห้องไอซียูที่ยังเปิดอยู่ แล้วรู้สึกเจ็บ ปวดเหมือนโดนมีดกรีด แม้ว่าเสี่ยวฝานจะเป็นเรื่องตลกอันโหด ร้ายที่สวรรค์มอบให้ฉัน แต่ในเมื่อฉันเป็นคนให้กำเนิดเขา เขา ป่วยฉันก็รู้สึกแบบเดียวกัน ฉันกลัวว่าร่างเล็กๆของเขาจะไม่ สามารถต้านทานมันได้

“ครอบครัวของเงินเสี่ยวฝานคือใคร

ไม่ทันที่ฉันจะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า ทันใดนั้นประตูห้องไอ ซียูก็เปิดออก ผู้ช่วยหมอก็ถามทันทีที่เดินออกมา ฉันรีบไปพยัก หน้าให้เขา มองไปที่ดวงตาของหมอไม่กล้าหายใจ กลัวมากว่า วินาทีต่อมาสิ่งที่เขาพูดเป็นสิ่งที่ฉันรับไม่ได้

“คุณเป็นแม่ของเขาเหรอ” หมอเหลือบมองฉันขึ้นลง อาจจะ เป็นเพราะกลิ่นแอลกอฮอล์บนตัวฉัน และขมวดคิ้วอย่างไม่สบ อารมณ์ ฉันรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

“คนเป็นแม่อย่างเธอเป็นอะไรกันแน่ เขาป่วยขนาดนี้แล้วถึงจะ ส่งตัวมาที่นี่ ตอนนี้อาการป่วยของเขาพ้นขีดอันตรายแล้ว ชั่วคราว แต่ต้องดูอาการของเขาอยู่ในห้องไอซียูอีกสักสองสาม วัน คุณไปยืนเรื่องนอนในโรงพยาบาลก่อน