บทที่ 5 เธอไม่สามารถต่อกรกับเขาได้หรอก

“นั่นมัน มันคือความเข้าใจผิด…”

ในขณะที่เฉินขุยพูดอยู่ ขาของเขาก็สั่นแล้วเขาก็คุกเข่าพร้อม กับเสียง”ตุ๊บ”

ชายคนนั้นไม่สนใจเขา ทั้งชกทั้งเตะ ไม่ได้ออมมือเลยแม้แต่

น้อย

ฉิน โม่เฟยนั่งลงบนโซฟาและดื่มเหล้าต่ออย่างไม่สนใจอะไร ท่าทางที่ดูสง่างามเหมือนเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ ดวงตาเยือกเย็นที่ แยก ขาวอย่างชัดเจนได้มองไปมาบนตัวฉัน มองจนทำให้ฉัน รู้สึกกลัว

ฉันจะไปก็ไม่ใช่ จะอยู่ต่อก็ไม่เชิง รู้สึกเหมือนขี่เสือแล้วยากที่ จะลง

ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายที่มีออร่าที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน แม้ว่า เขาจะนั่งอยู่ที่นั่นอย่างไม่ใส่ใจ ทั้งตัวของเขาก็เต็มไปความเป็น ปรปักษ์ที่ไม่สามารถเพิกเฉยได้ แต่เมื่อหวนคิดตอนที่เฉินขุยยัง อยู่ก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้เปิดเผยความลับของฉัน ดังนั้นฉันคิดว่า เขาคงไม่ถึงขั้นจะมาแก้แค้นฉันหรอก

ระหว่างฉินโม่เฟยกับเฉินขุยดูเหมือนจะมีความแค้นต่อกันอยู่ แล้ว ถึงขั้นทุบตีเขาจนล้มลงกับพื้นเลย ไอ้พวกลูกกระจ๊อกที่อยู่ นอกประตูก็ตกใจกลัวจนยืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยหรือขอร้องแทนเขาเลย

“เจ้านาย?” ชายที่ทุบตีเห็นว่าน่าจะพอแล้ว จึงหันหัวมาและ ตะโกนด้วยความเคารพต่อฉันไม่เฟย

“เคลียร์สนาม!”

“ครับ!” ชายคนนั้นพยักหน้า เดินไปที่ด้านข้างของเฉินขุยและ เตะเขาอย่างแรงอีกหนึ่งที่ “ต่อไปก็ทำตัวให้มันดีๆหน่อย ไสหัว ไปสะ”

“ครับๆ”

ในเวลาไม่ช้า ไอ้พวกนักเลงหลายตัวนั้นก็วิ่งเข้ามาราวกับว่า พวกเขาได้รับการอภัยโทษ แล้วรีบผยุงเฉินขุยที่เลือดอาบหน้า ออกไปอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก กำลังจะขอบคุณ ฉิน โม่เฟย เขาก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ผมมีศัตรูเยอะ ถ้าคุณไม่ อยากตายเร็ว ต่อไปก็อย่าใช้ชื่อผมไปเรื่อยอีก”

“ค่ะ ขอบคุณเจ้านายฉินสำหรับความเมตตาที่ยิ่งใหญ่นี้ ต่อ ไปจะเกิดเรื่องแบบนี้อีกแน่นอน”

แน่นอนว่าฉันเข้าใจสถานการณ์เช่นนี้ ในเมื่อคนอื่นไม่ถือสา เรื่องนี้ ฉันก็ควรจะแสดงความขอบคุณบุญคุณนี้ ฉันกำลังคิดที่จะ ดื่มเหล้าแทนคำขอบคุณ ฉันจึงยิ้มหวานและเดินเข้าไปเตรียมที่ รินเหล้า

“เจ้านายฉิน บุญคุณนี้ไม่ควรให้เป็นแค่คำขอบคุณ ฉันขอดื่มเหล้าให้คุณแทนคำขอบคุณได้ไหม”

“ไสหัวไปสะ”

ฉันยื่นมือออกไปแล้วก็เก็บมันกลับมาด้วยความลำบากใจ โค้งคำนับอย่างสุดซึ้งและออกจากห้องส่วนตัวนั้น วินาทีที่ฉัน ออกจากห้องส่วนตัว ขาของฉันอ่อนแรงเกินที่จะเดินต่อได้ สาวๆ ที่ยังไม่ได้จากไปไหนยืนอยู่แถวนั้นก็เดินเข้ามายืนล้อมเธอ แต่ละ คนมองมาที่ฉันด้วยน้ำตานองหน้า

“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”

ฉันแสร้งทําเป็นยิ้มอย่างไม่เป็นไร ก็ถูกพวกเธอพยุงฉันกลับ ไปที่ห้องรับรอง จากนั้นโทรไปถามแผนกต้อนรับ ถึงได้รู้ว่าเฉิ นขุยไอ้บ้านั่นเป็นถึงสมาชิกวีไอพีของที่นี่จริงๆ เงินในบัตรของ เขาก็มากพอที่เขาจะใช้จ่ายตลอดทั้งปีแล้ว

ฉันรีบล้างเครื่องสําอางและเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลับบ้าน นี่ก็ เป็นเวลากว่าแล้วหลังจากเจอเรื่องมา ฉันหมดแรงไปตั้งนาน แล้ว

ก่อนที่จะจากไป ฉันปลอบใจพวกสาวๆอีกครั้ง และบอกพวก เธอว่าไม่ต้องกลัวว่าเฉินขุยจะมาแก้แค้น ทันทีที่เธอเก็บข้าวของ เสร็จ มั่นก็เดินผ่านมาอย่างเยือกเย็น ยืนพิงประตูและมองมาที่ ฉัน ด้วยสายตาเหยียดหยาม

“ฉินฮวน คุณนี่มีความสามารถจริงๆ ไปพัวพันกับฉันโม่เฟย ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เมื่อฟังน้ำเสียงประชดประชันของเธอ คง อยากจะทะเลาะกับฉันอีกครั้งแน่
แล้ว

ฉันแย่งธุรกิจของเธอมาไม่น้อย เธอก็คงแค้นฉันอยู่ในใจอยู่

การดำรงอยู่ของฉันไม่เฟยเกิดจากการโกหกของฉันเอง ดัง นั้นจึงไม่อยากคุยกับเธอให้มากความ จึงเดินเลี่ยงเธอออกไป แต่เธอก็ไม่ได้ขวางฉันไว้ แค่พิมพาหนึ่งประโยคข้างหลังฉัน

“ขอเตือนเธอเรื่องหนึ่ง เขาไม่ใช่คนที่เธอจะต่อกรด้วยได้ หรอก ถ้าเธอไม่อยากตายเร็วขนาดนั้น ก็ไม่ควรคิดเองเออเอง ไขว่คว้าในสิ่งที่ไม่ใช่ของตนเอง”