Love you so รักไม่สิ้น

บทที่ 11 แก้ไขสถานการณ์



บทที่ 11 แก้ไขสถานการณ์

พอได้ยินเสียงนี้ ฉันก็รู้สึกเช่นเดียวกันว่าโลกมันแคบจริงๆ

นี่คือไอ่คนผมเหลืองที่เป็นลูกน้องของเฉินขุย เป็นผู้ชายเมื่อ คืนที่ได้ตบหน้าสาวๆ ในคลับ สำหรับคนที่ชอบรังแกคนอ่อนแอ กว่ากลัวคนมีอำนาจอย่างเขา รังสีของฉันก็โหดแพ้คนอย่างเขา แน่

ฉันยืดอกตรง มองไปอย่างเย็นชา “ทำไม อยากตายหรือไง”

“แกนั่นแหล่ะที่กำลังลนหาที่ตาย ผู้หญิงเนาแกมาทำกร่าง อะไรที่นี่” ไอ้ผมเหลืองมองซ้ายแลขวา เรียกพวกผู้ชายข้างหลัง เขาที่มีไอสังหารเข้ามา อาจจะคิดว่าฉันอยู่คนเดียว เลยอยากจะ ดิฉัน

ฉันทำเสียงหึ “แน่จริงก็ลองดู ดูว่าพวกแกจะกลายเป็นคน พิการระดับไหน”

“นังสารเลว แกคิดว่ากำลังหลอกใคร คิดว่าเราโง่หรือไง” ไอ้ ผมเหลืองพูด ใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว ดูน่าเกลียดมาก

“ในเมื่อแกไม่กลัว แล้วจะหดตัวไปทำไม”

ความกล้าของฉันก็ฝึกมาไม่น้อย สำหรับผมเหลืองอย่างเขาที่ เก่งแต่ข่มขู่คน ตราบใดที่มีความแข็งแกร่งเพียงพอที่จะเอาชนะ เขา แม้แต่คนเขาไม่กล้าตัด
“หลายๆคนล้อมรอบฉันเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งดวง แต่ละคน ฝ่ามือของตน ฉันแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ยืนตระหงานเหมือน ต้นสน

ถ้าไม่ใช่เพราะฝนตก เหงื่อบนหน้าผากของฉันคงจะทะลุได้ ในความเป็นจริงฉันกลัวคนเหล่านี้มาก ถ้าฉันตัวคนเดียวก็ว่าไป อย่าง แต่ว่าฉันยังมีลูก ยังมีแม่ ดังนั้นฉันจะขี้ขลาดไม่ได้เด็ดขาด

ในมือของคนผมเหลืองมีมีดสั้นอยู่ เล่นหมุนไปมาในมือของ เขาอย่างต่อเนื่อง แต่เขาก็ไม่คิดที่จะลงมือกับฉันเลย และใบหน้า ของเขาก็ค่อยๆกลายเป็นความหวาดกลัว

ฉันคิดว่าเขาคงจะเห็นว่าฉันไม่ได้ วอะไร จนตกตะลึง ฉันก็ ยิ้มอย่างไม่สนใจอะไร “ถ้าพวกแกอยากต่อสู้จริงๆ ฉันจะเล่นกับ พวกแกเอง แต่กรุณาเขียนจดหมายลาตายล่วงหน้าก่อน เพื่อ หลีกเลี่ยงเมื่อถึงเวลาไม่มีใครมายืนยันศพ

ฉันคิดว่า การเล่นละครของฉันมันเกินจริงไป

“นังสารเลว ฝากไว้ก่อนเถอะ”

ใครจะรู้ว่า หลังจากไอ้ผมเหลืองพูดอย่างดุเดือด ก็พาคนที่ เหลือจากไป และยังวิ่งเร็วเหมือนกระต่ายอีก ฉันตกตะลึงกับออ ร่าของฉันอย่างมาก แล้วลูบหน้าของตนเองอย่างช่วยไม่ได้รู้สึก ว่าตนเองก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนี่น่า

ฉันรู้สึกโล่งใจ หันหลังเพื่อจะไปป้ายรถเมย์ กลับเห็นผู้ชายตัว สูงยืนกางร่มอยู่ไม่ไกลจากฉัน เหมือนเทพความตายกลางสาย ฝน ร่มได้ปิดบังลักษณะของเขา แต่ฉันก็ยังรู้สึกถึงความรุนแรงที่มาจากตัวเขาไม่มีที่สิ้นสุด เขาคือฉันไม่เฟย

ในตอนนี้ฉันถึงได้รู้ว่า เมื่อกี้ที่ไอ้ผมเหลืองวิ่งหนีไปไม่ได้เป็น เพราะออร่าของฉัน แต่เป็นเพราะเขา เขายืนอยู่ข้างหลังฉัน โดย ไม่รู้ตัว ทำให้ฉันรู้สึกอับอายมาก

“คือว่า….. ขอบคุณที่ช่วยฉันแก้ไขสถานการณ์นะคะ” ฉันก้าว ไปข้างหน้าแล้วยิ้มหวาน ฉันรู้สึกอายอย่างยิ่ง

“ขึ้นรถ”

เขาไม่ได้พูดอะไรมาก เขาหันหลังเดินไปยังรถเบนซ์สีดำที่จอด อยู่ข้างถนน ฉันเดินตามเขาไปอย่างมนหมอง ค่อนข้างรู้สึกกลัว

ครั้งนี้เขาไม่มีบอดี้การ์ด ฉันจึงนั่งลงข้างคนขับ เขาไม่ได้ถาม ฉันว่าจะไปที่ไหน เหยียบคันเร่งพุ่งตัวออกไป

ฉันมักจะมีความเกรงใจเล็กน้อยต่อเขา ไม่เมื่อเขาดูเหมือนจะ

ไม่ใช่ความจริง ในชีวิตของฉัน ยังไม่เคยมีใครแบบนี้เข้ามาก่อน

ฉันยังคงไม่กล้าพูดตลอดทาง ช็อคกับความกดดันที่ไร้รูปร่าง อันน่ากลัวของเขา

เขาขับรถไปถึงหน้าคฤหาสน์ส่วนตัวที่อยู่เขตทิศตะวันตก ที่นี่ มีพื้นที่ครอบคลุมประมาณหลายพันตารางเมตร คฤหาสน์ที่สร้าง ขึ้นอย่างงดงามตระการตา ไม่เพียงแต่มีสวนดอกไม้ สวนสนาม หญ้า ยังมีสนามกอล์ฟขนาดเล็กอีก

ประตูใหญ่มีการรักษาความปลอดภัย และเมื่อเห็นรถของเขา เข้ามา เอวก็ก้มลงไปคงจะประมาณเก้าสิบองศาแน่นอน
เขาจอดรถที่ประตู และพาฉันเข้าไปในคฤหาสน์ การจัดเรียง ของห้องโถงเป็นบรรยากาศที่เรียบง่าย แสดงให้เห็นถึงศักดิ์ศรีที่ คนธรรมดาไม่สามารถเข้าถึง การตกแต่งทั้งหมดก็เป็น เอกลักษณ์เฉพาะตัว มีการออกแบบที่ให้ความรู้สึกแมกไม้ลำธาร

ฉันจบเอกการออกแบบภายในมา ดังนั้นฉันจึงมองดูหลาย ครั้งอย่างช่วยไม่ได้

“ข้างบนเลี้ยวซ้ายมีห้องน้ำ ไปทำความสะอาดตัวเองก่อน ฉันกำลังมองดูอย่างสนอกสนใจ ด้านหลังก็มีเสียงเย็นๆของฉัน โม่เฟยดังขึ้น

“ฉัน….


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ