บทที่ 17 คุณมีสิทธิเล่นตัวเหรอ

ตามหลักการแล้ว มีผู้ชายที่หล่อเหลาและลึกลับคนนี้สนใจใน ตัวฉัน ฉันไม่ควรจะมาเล่นตัวนะ

แต่ขีดจํากัดก็คือขีดจำกัด และไม่สามารถทำลายมันได้

ฉันจะไม่ถึงขั้นใช้ร่างกายของฉันเพื่อแลกเปลี่ยนสิ่งของ มิ ฉะนั้นต่อไปฉันจะเผชิญหน้ากับเสี่ยวฝานอย่างไร เผชิญหน้ากับ แม่ของฉันได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เสี่ยวฝานยังคงนอนอยู่ในห้องไอซียู ฉัน จึงยิ่งไม่ควรทำอะไรก็ตามที่ขัดต่อสิ่งที่ยึดมั่น

“ทำไมหล่ะ วันนี้มีนัดเหรอ” เสียงของฉันไม่เฟยเย็นลง

ฉันส่ายหัว แล้วกัดริมฝีปากเบาๆ เขาอยู่ใกล้ฉันมาก ความ ร้อนที่พ่นออกมาก็อยู่ตรงรอบคอของฉัน รู้สึกจัก ไม่ต้องสงสัย เลยว่า คนอย่างเขาไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ทำให้ฮอร์โมนพลุ่งพลาน ได้ ถ้าเขาต้องการผู้หญิง ก็ต้องมีคนต่อแถวกันเป็นหางว่าว

แต่ว่าฉัน … เฮ้อ!

“ฉันมีญาติคนหนึ่งกำลังป่วย ตอนนี้ยังอยู่ในห้องผู้ป่วยหนักค่ะ

การต้องเผชิญหน้ากับดวงตาคมสีดำขาวของเขานั้น ฉันไม่สามารถโกหกได้ เพียงแต่ฉันไม่ได้พูดว่าญาติที่นอนอยู่ในโรง พยาบาลคือลูกชายของฉัน ซึ่งอายุเพียงห้าเดือนเท่านั้น

เขายกลางของฉันให้เงยหน้าขึ้น เห็นความหนาวเย็นใน

ดวงตาของเขา ทำให้ฉันกลัวมาก “เสิ่นชวนหยัน คุณกำลังคิดว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะเล่นตัวต่อหน้าผม

อย่างนั้นหรือ”

“ฉันไม่ได้ ฉัน … ”

เขาโกรธแล้ว สันนิษฐานว่านี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาขอให้ผู้หญิง อยู่กับเขาแล้วถูกปฏิเสธ รู้สึกถึงปลายนิ้วของเขาที่กดแรงขึ้น เรื่อยๆ คอของฉันถูกบังคับให้เงยสูงขึ้น ท่านรู้สึกอึดอัดอย่าง มาก แต่ฉันกลับไม่กล้าต่อต้าน ฉันไม่อยากให้ตนเองหลังจากมี ความขุ่นเคืองกับเฉินขุยแล้ว ยังจะทำให้เขาขุ่นเคืองอีก

“เจ้านายฉันคะ ฉันต้อง … ขอโทษจริงๆค่ะ”

“นี่คงจะไม่ใช่ครั้งแรกของคุณ ใช่มั้ย” เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา

ฉันหน้าแดงทันที ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ดังนั้นแล้ว คุณจะรักษาตนเองเพื่อใครกัน”

รักษาตนเองงั้นเหรอ ฉันส่ายหัว

มันช่างน่าขัน ฉันจะรักษาตัวเองเพื่อผู้ชายที่เห็นแก่ได้คนนั้นเห รอ หากสัตว์เดรัจฉานตัวนั้นมายืนตรงหน้าฉันในตอนนี้ ฉันคงจะตบหน้าเขาสักสองสามฉาก และบอกวิธีปฏิบัติต่อผู้หญิงด้วย ความอ่อนโยน

แต่ว่า ฉันมีความลำบากที่ยากจะพูด

คำถามของฉันไม่เฟยยิ่งอยู่ยิ่งทิ่มแทงขึ้นเรื่อยๆ และฉันก็ไม่รู้ ว่าทำอะไรผิดเยดื้อๆ แม้แต่คิ้วของฉันก็เริ่มมีเหงื่อซึมออกมา รู้สึกกลัวเป็นพิเศษ ฉันยืนชิดกำแพง แล้วขาของฉันก็เริ่มอ่อนแรง อย่างช้าๆ

กลัวจนอยากวิ่งหนีป่าราบ

บรรยากาศของห้องส่วนตัวนั้นทำให้หายใจไม่ออกแปลกๆ ฉันรู้สึกว่าพายุฝนกำลังจะมา

มือของฉันโม่เฟยปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ชุดที่ฉันสวมใส่เป็น ชุดกี่เพ้าที่ปรับแก้แล้ว มืออันเรียวยาวของเขา และดูหยาบเล็ก น้อย เมื่อสัมผัสกับผิวหนังทำให้มีความรู้สึกแปลกๆ

เมื่อเห็นว่าลมหายใจของเขาแรงและสั้นลงเล็กน้อย ฉันจึงดึง มือเขาลงอย่างเป็นกังวล และมองเขาอย่างน่าสงสาร “เจ้านาย ฉันคะ ถ้าคุณต้องการให้ฉันอยู่กับคุณจริงๆ ช่วยรออีกสักสอง สามวันได้ไหม”

ฉันไม่มีความกล้าพอที่จะมีความสัมพันธ์กับคนอื่น ในขณะที่ เสี่ยวฝานกำลังป่วยอยู่ ฉันต้องรู้สึกอับอายขายขี้หน้า เขาชักมือ กลับในทันที หรี่ตาจ้องมาที่ฉันเป็นเวลานาน โดยไม่พูดอะไร ใดๆ
ฉันหายใจเข้าออกอย่างระมัดระวัง ประหม่าจนไม่หยุดกลืน น้ำลาย เหงื่อจากหน้าผากไหลลงมาที่แก้ม ราวกับน้ำตก ดู เหมือนเขาจะเห็นความลำบากใจของฉัน แล้วยิ้มอย่างมีความ หมายลึกซึ้ง พร้อมเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อออกจากคิ้วของฉัน

“โอเคแล้ว เรียกบริกรมาคิดเงินเถอะ”

“ต๊ะ คุณเข้ามายังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย บิลฉันก็ยังไม่ได้เอา ออกไป ไม่ต้องคิดเงินหรอกค่ะ”

“โง่” เขาบีบหน้าฉันอีกครั้ง แล้วหยิบเช็คที่มี จำนวน 20,000เหรียญออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ฉัน “ผมไม่ เคยเอาเปรียบใคร โดยเฉพาะการเอาเปรียบผู้หญิง ยื่นมือมาให้ ฉัน”

“HÐ?”

ฉันยื่นมือออกไปด้วยความลังเล เขาหยิบปากกาขึ้นมาแล้ว เขียนหมายเลขโทรศัพท์ลงไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เหลือบ มองฉัน เปิดประตูและจากไป โดยไม่พูดอะไรอีก ฉันจ้องไปที่ หมายเลขโทรศัพท์และเช็คเงินสดในฝ่ามือของฉัน รู้สึกงุนงงกับ เรื่องที่เจอ

เขา … ปล่อยฉันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ