บทที่ 1 ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์

ฉันเกิดในเขตเมืองเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก เดิมที่ฉันควรจะเป็น ดีไซเนอร์หรือพนักงานสาวออฟฟิศ แต่ด้วยเหตุผลหลายประการ ทำให้ฉันมาเป็นผู้จัดการ

ฉันแต่งเรื่องว่ามีอาชีพที่ดีเพื่อหลอกแม่ของฉัน ฉันไม่อยาก

ทำร้ายจิตใจแม่ในตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่

ฉันอยากจะออกไปจากที่นี่ตลอดเวลา

เมื่อสองปีก่อน ฉันเป็นผู้จัดการในคลับ “โกลเด้นคิง” ของ เมืองเอก ที่จริงไม่ใช่เพราะฉันมีคุณสมบัติที่ดีพอ แต่ฉันรู้สึก ว่าการเป็นผู้จัดการมีเงินเดือนสูงกว่า โชคดีที่ตอนนั้นความนิยม ค่อนข้างดี หลังจากทำงานได้ไม่กี่เดือนก็เข้าที่เข้าทาง

ในอยู่ที่นี่ฉันได้ใช้ชื่อปลอม ชื่อว่า “ฉินฮวน” ในแต่ละวันสาวๆ มักเรียกฉันว่าพี่ฉิน อันที่จริงอายุของฉันถือว่ายังเด็กอยู่มาก แต่ ว่าที่นี่แต่ละคนล้วนแต่งหน้าหนาจนดูมีอายุ ไม่มีใครเคยเห็น หน้าสดของฉัน

ฉันอยากจะออกจากสถานที่แห่งนี้มาโดยตลอดและไปทำงาน อย่างอิสระ เพื่อเป็นคนที่ตั้งใจทำงาน ทำงานที่ฉันชอบและอาชีพ ที่ฉันรัก ดังนั้นโดยปกติฉันจึงให้ความสนใจกับการแต่งเนื้อแต่ง เป็นพิเศษ

แต่บางครั้งเมื่อคนเราโชคไม่ดี ก็มักจะเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ!

ตั้งแต่ฉันเป็นผู้จัดการเป็นต้นมาฉันจะดูแลคนที่อยู่ภายใต้ฉัน มาตลอด และคนที่ติดตามฉันโดยทั่วไปแล้วก็ค่อนข้างจะเป็นคน

ในตอนนั้นฉันมีลูกน้องผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเงินเงิน ตอนปีหนึ่ง เธอลาออกจากมหาลัย เพื่อหาค่าเล่าเรียน ให้กับแฟนของเธอ

ฉันไม่แสดงความคิดใดๆต่อความรักที่ตาบอดของเธอ เพราะ ฉันก็ไม่เคยคบใคร และไม่รู้ว่าจะรักคนๆหนึ่งอย่างไร แต่ว่า พฤติกรรมแบบเจินเจิน เกรงว่าฉันคงจะทำไม่ลง

ภายในของเธอยังคงรักษาความไร้เดียงสาแบบนักเรียนไว้ และง่ายต่อการโดนหลอก วันหนึ่งผู้จัดการของกลุ่มอื่นกำลัง ต้องการหาสาวที่สวยและไร้เดียงสาไปทำงานด้วย ฉันจึงแนะนำ เธอไป

ใครจะรู้ว่าแค่ช่วงเวลาสั้นๆเธอก็ทะเลาะกับแขกขึ้นมา ใน ตอนนั้นแขกอาละวาดหนักมาก แม้แต่เจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยก็เอาไม่อยู่ ฉันจึงโทรหาตำรวจอย่างช่วยไม่ได้ และ แขกคนนั้นก็ถูกเชิญไปโรงพัก

แม้ว่าเถ้าแก่เฉินจิ๋วจะทำให้เรื่องนี้จบลงด้วยดี แต่ฉันก็ยังไม่ พ้นจากการแก้แค้นของพวกเขา ฉันถูกพวกเขาให้ร้าย

ตอนนั้นฉันสะลึมสะลือ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าผู้ชายที่ฉันมีความ สัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยคือใคร แต่หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ฉันได้ ออกจาก” โกลเด้นคิง” แล้วฉันก็ได้มาทำงานในคลับที่เพิ่งเปิดใหม่ ชื่อว่า”เสน่ห์ยามราตรี”

ที่นี่จะทํางานก็ต้องดื่มเหล้าเป็น ฉันดื่มไม่ค่อยเก่งมาตลอด ตั้ง นั้นจึงเมาสลบอยู่ในห้องรับรองของร้านเกือบทุกวัน พอตื่นแล้ว ค่อยกลับบ้าน

แขกของที่นี่โดยปกติมักจะกลับตอนตีหนึ่งที่สอง และมีน้อย คนที่จะอยู่จนถึงตีสามตีสี่

ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่สามแล้ว ฉันเห็นว่ามันดึกมากแล้ว จึง เตรียมตัวที่จะเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวทุกห้อง เพื่อบอกเป็นนัย ให้แขกเหล่านั้นว่าเราจะเลิกงานแล้ว

ฉันมองเข้าไปในกระจกเพื่อจัดระเบียบตนเอง ยกยิ้มแล้วเดิน ออกไป ทันทีที่ฉันเดินออกจากห้องรับรอง ก็มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามา หาชนฉันอย่างจัง