บทที่ 12 ความกลัว

ทําความสะอาดงั้นเหรอ

ฉันก้มลงไปมองร่างกายของฉัน ฉันดูสกปรกงั้นหรือ เขาคงไม่ ได้พยายามจะทําอะไรฉันหรอกนะ ฉันไม่ได้วางแผนจะทำอะไร กับเขาสักหน่อย

อีกอย่าง แม้ว่าฉันจะอยู่ในสถานบันเทิง แต่ชีวิตส่วนตัวของ ฉันก็ไม่เคยเสียหาย ที่ว่าสุภาพบุรุษทำอะไรบางเพื่อไม่ต้องทำ อะไรบางอย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้นับว่าเป็นสุภาพสตรีอะไร แต่ก็ ไม่ใช่ว่าจะไม่วางมือ

แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นหลักคือฉันมี ลูกชายที่น่ารักน่าชังแบบนี้แล้ว ฉันจะทนให้ลูกเสียหน้าได้ อย่างไร

“ฉันเกลียดผู้หญิงที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์

ฉิน โม่เฟยดูเหมือนจะรู้ความคิดสกปรกในใจของฉัน ทำเสียง ซึมอย่างไม่สบอารมณ์ ใบหน้าของฉันแดงในทันที และรีบขึ้น ไปชั้นบนด้วยความตื่นตระหนก

รูปแบบของชั้นบนแตกต่างจากชั้นล่างอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่า เปลี่ยนไปเป็นโลกอีกใบ การแสดงออกที่แตกต่างด้วยสีโทนเข้ม แม้แต่กระเบื้องปูพื้นและอ่างอาบน้ำในห้องน้ำก็ปูด้วยหินอ่อนสี ด๋ ซึ่งดูกดดันเป็นพิเศษ
ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ มองไปที่กระจกโดยไม่ได้ตั้งใจ พบ ว่าหน้าของฉันน่าอายมากจนไม่สามารถมองตรงๆได้ ฉันใช้ เครื่องสําอางอย่างหนักในคลับตอนกลางคืน เมื่อคืนเพราะเสี่ยว ผ่านไม่สบายฉันจึงไม่ได้ล้างเครื่องสําอางออก หลังจากที่ฉันเพิ่ง เปียกฝน ตอนนี้หน้าของฉันก็คล้ำด้วยมาสคาร่า ไม่ต่างอะไรกับ

ฉันชื่นชมฉินโม่เฟยจริงๆ แสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรตลอดทาง และไม่ได้เตือนฉันด้วย

ฉันล้างตัวให้สะอาดหมดจด แต่หลังจากใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ แล้ว ฉันก็ไม่กล้าออกไปข้างนอก ใบหน้าซีดเซียวและหวาดกลัว ในกระจกเป็นฉันเอง หากไม่มีการแต่งหน้าที่หนักหน่วง ฉันก็ดู เหมือนหมาป่าที่ไม่มีเคี้ยวอันแหลมคม เปลี่ยนไปเป็นคนหดตัว

อีกอย่าง การแต่งตัวแบบนี้ มันดูยั่วยวนเกินไปหรือเปล่า

“ยังไม่เสร็จอีกเหรอ”

เสียงข้างนอกประตูทำให้ฉันตกใจจนตัวสั่น ฉันรีบเปิดประตู อย่างรวดเร็ว และเห็นฉันไม่เฟยพิงกรอบประตูอย่างไม่ใส่ใจ อะไร เขาเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ดูสดใสขึ้นอย่างมาก

“ฉัน … ฉันรบกวนคุณแล้ว”

ฉันกังวลมาก โดยเฉพาะภายใต้ใบหน้าที่ได้เครื่องสำอาง ฉัน ไม่กล้าที่จะสบตากับเขาตรงๆ เขาหยุดชะงัก ทันใดนั้นเขาก็ดึง ฉันเข้าไป แขนเรียวของเขาโอบกอดฉันไว้แน่น
ฉันสับสนงุนงงทันที เขาคงจะไม่…

“เจ้านายฉันคะ ฉัน คือฉัน…”

“ทำไม กลัวว่าผมปล้ำคุณเหรอ” เขายกคางของฉันขึ้น และ บังคับให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาอันแหลมคมของเขา กวาดมองไปทั่วใบหน้าของฉัน กวาดมองจนทำให้ฉันขนลุกซู่ “คุณไม่ได้ป่าวประกาศให้คนทั้งโลกรู้เหรอว่าคุณเป็นผู้หญิงของ ผมหน่ะ”

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน … อืม!”

ทันใดนั้น เขาก็ก้มศีรษะลงมาประกบริมฝีปากของฉัน ฉันได้ การตอบสนองใดๆ ริมฝีปากของเขานุ่มมาก เย็นนิดๆ และมีกลิ่น มิ้นต์อ่อนๆ

ความทรงจำที่เต็มไปด้วยฝุ่นของฉันถูกฉีกออกจากกัน ในคืน นั้น ในห้องที่มืดมิดนั้น การจูบและการครอบครองที่บ้าคลั่ง นั้น … และพวกนี้ไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นหลักคือกลิ่นมิ้นต์ อ่อนๆนั้น

“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน!”

ฉันกรีดร้องออกมา ไม่รู้ว่าเขากำลังมาจากไหนผลักเขาออกไป ความกลัวในใจไหลออกมาเหมือนกระแสน้ำ ฉันกลัวมากจนขด ตัวกอดล่าตัวอย่างอ่อนแรง

ในความทรงจํา ความเจ็บปวดที่ฉีกขาดและคลื่นที่ไม่มีที่สิ้น สุดยังคงกระเพื่อมอยู่ ฉันเกลียดไอ้ผู้ชายที่สมควรตายคนนั้นที่ยึดครองฉันตลอดทั้งคืน

ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองนอนอยู่ในโรงพยาบาล ฉัน นอนอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ภายใต้สายตาเย้ย หยันของพยาบาลก่อนที่ฉันจะจากไปด้วยท่าทางหมดหวัง

วันนี้เมื่อความทรงจำนั้นย้อนกลับมา ในทุกครั้งที่ฉันหวังว่าจะ กรีดตัวเองด้วยมีดคมๆสักสองสามครั้ง

ความทรงจำของฉันถูกฉีกออกจากม่านแห่งความทรงจำด้วย การจูบที่สมควรตายของฉันไม่เฟย เดิมทีความมืดมนเหล่านั้นไม่ ได้ทุกข์แล้ว เขาจ้องมองลงมาที่ฉัน ราวกับมองมดที่ต่ำต้อย