บทที่ 10 หมายความว่ายังไง

ฉันหันไปมองเขา ในใจกังวลมาก ไม่รู้ว่าเขาจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อคืนหรือเปล่า ถ้ารู้แล้วจะเอาคืนแทนเฉินขุยหรือเปล่า ผู้ชาย คนนั้นคงจะไม่พอใจที่ถูกกระทำแบบนั้น

“ประธานเฉิน มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามด้วยรอยยิ้ม

“ผมได้ยินมาว่าคุณไม่มีความสุขที่เงินเสี่ยวตง ถ้าคุณได้รับค่า ตอบแทนไม่เพียงพอก็กลับมาเถอะ”

ฉันประหลาดใจมาก คนอย่างเฉินจิ๋วจะชวนฉันกลับไปอีกครั้ง บาดแผลที่โกลเด้นคิงมอบให้ฉันคงยากจะกลับไปเหมือนเดิม ตลอดชีวิตนี้ ฉันไม่อยากกลับไปอีก

“เรื่องเมื่อก่อนก็ไม่ต้องคิดคิดมาก ผมยังมั่นใจในความ สามารถของคุณอยู่ และหวังว่าคุณจะกลับมา” เขาหยุดแล้วพูด ตอ

“ขอบคุณประธานเฉินนะคะ อย่างไรก็ช่างมันเถอะค่ะ ฉัน วางแผนที่จะเลิกในภายหลังนี้แล้ว” มันเป็นเป้าหมายของฉัน ตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว หวังว่าสักวันจะเป็นวันที่ฉันจะหลุดพ้นที่สถานที่ ที่สมควรตายนี้

เฉินจิ๋วยิ้มแปลกๆแล้วกล่าวว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า เช่นนั้นผมก็จะไม่ บังคับคุณ นี่เป็นนามบัตรใหม่ของผม อยากมาหาก็โทรหาผม ประตูของโกลเด้นคิงเปิดต้อนรับคุณเสมอ”
ฉันรับนามบัตรไว้พยักหน้าแล้วจากไป ในใจรู้สึกสงสัยเป็น อย่างมาก เฉินจิ๋วไม่ได้ติดต่อกันมานานเป็นปี ทำไมจู่ๆ ก็กลาย เป็นคนประจบสอพลอแบบนี้ เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเฉินขุยที่ถูกตี เลือดอาบหน้าจริงๆเหรอ

ฉันแหลมองไปที่มั่นที่อยู่ในร้านเล็กๆนั้น พบว่าเธอกำลังมอง ฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยโกรธ สายตานั้นเย็นยะเยือกราวกับ จะกลืนกินฉันทั้งเป็น พวกเขาทำให้ฉันรู้สึกสับสน นี่กำลังเล่น ละครเรื่องไหนกัน

คนหนึ่งใบหน้ามืดมนอีกคน ใบหน้าสว่างไสว

เมื่อฉันกลับมาถึงโรงพยาบาล แม่ก็หลับไปบนเก้าอี้แล้ว ใบหน้าซีดเซียวของแม่พร้อมรอยบวม ทำให้รู้สึกเศร้าใจอย่าง ยิ่ง ฉันเพิ่งวางน้ำเต้าหู้ลงแม่ก็ตื่น แล้วมองฉันด้วยสายตาสะลืม สะลือ

“ลูก แม่หลับไปใช่ไหม”

“ค่ะ แม่คงจะเหนื่อยเกินไป”

“แม่ฝันถึงพ่อของลูก เขาบอกว่าคิดถึงพวกเรา เขาอยากจะ เจอหน้าหลาน”

“….แม่คะ แม่รีบกินเถอะ กินเสร็จก็กลับบ้านไปพักผ่อนก่อน ” ส่วนลูกหนูจะดูแลเอง”

ฉันยื่นน้ำเต้าหู้กับขนมเจียวเชวียน ให้แม่ แล้วไปยืนอยู่ที่ประตูห้องไอซียูเด็กแรกเกิดและมองเข้าไปข้างใน แต่มองไม่เห็นเกี่ยว ผ่าน หมอบอกว่าตอนนี้เขาพ้นขีดอันตรายแค่ชั่วคราว ถ้าไม่ได้ ย้ายเข้าหอผู้ป่วยทั่วไปก็เข้าเยี่ยมไม่ได้

ค่าใช้จ่ายในแต่ละวันของห้องไอซียูก็สูงมาก หลังจากฉันจ่าย ไปสามหมื่นสําหรับค่ารักษาพยาบาล ในมือของฉันมีเงินไม่เยอะ แล้ว บวกกับสินเชื่อบ้านกับค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันอื่นๆ ใน ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกเงินหมุนไม่พอ

ดูแล้ว คงต้องไปทำงานตอนกลางคืนถึงจะพอ

ฉันไม่อยากให้แม่เหนื่อยเกินไป อย่างน้อยก็เกลี้ยกล่อมแม่ กลับไปพักผ่อน ฉันได้ยื่นเรื่องขอพยาบาลสำหรับการดูแลพิเศษ ให้เธอช่วยดูแลเสี่ยวฝานในตอนกลางคืน แบบนี้ก็จะทำให้ค่า ใช้จ่ายยิ่งสูงมากขึ้น ความกลัวของการไม่มีเงินก็ตามมาติดๆ

ดังนั้นฉันอยู่ข้างนอกห้องไอซียูจนถึงเย็น แล้วฉันก็หายไป ราวกับวิญญาณ ฉันโทรหาแม่ของฉัน บอกแม่ว่าในเวลากลาง คืนฉันจะดูลูกเอง แม่ก็ไม่ต้องเข้ามาแล้ว แม่สะอื้นเป็นเวลานาน ก่อนที่จะวางสายไป ทำให้หัวใจของฉันราวถูกมีดกรีด

ตอนที่ฉันเดินออกจากโรงพยาบาล ท้องฟ้าก็เกิดฝนตก ปรอยๆ และหนาวเย็นอย่างมาก ไฟนีออนบนถนนก็ได้ถูกเปิดขึ้น ความรู้สึกแปลกๆเหมือนกับไฟที่ดูดวิญญาณบนถนนนลูก

ฉันรีบเดินไปที่ป้ายรถ ในใจวุ่นวายมาก ที่จริงควรเป็น บรรยากาศต้นฤดูร้อน แต่ฉันกลับรู้สึกหนาวเข้ากระดูก ฉันอยาก มีไหล่ที่สามารถเพิ่งพิงได้ มีใครสักคนที่ฟังในสิ่งที่ฉันพูด แต่
“ไอ่สัตว์ตัวเมียเอ้ย โลกเหี้ยมันแคบจริงๆ” ทันใดนั้นก็มีเสียง เยือกเย็นมาจากข้างหลังฉัน