บทที่ 2 นักเลง

ฉันถูกชนจนถอยไปก้าวสองก้าวถึงจะยืนมั่น พอเงยหน้าขึ้นพบว่า เป็นสี ใบหน้าแดง ดวงตาก็เต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อเห็นฉันก็ ร้องไห้ออกมาทันที

“เกิดอะไรขึ้น” ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พี่ลองไปดูห้องโถงโบตั๋นที่อยู่ข้างบนนั้น พวกเขาบ้าไป แล้ว….…..

ฉันตะลึง แล้วขึ้นบันไดเลื่อนไปอย่างเร่งรีบ สถานที่แห่งนี้แบ่ง ออกเป็นสามชั้น ชั้นบนสุดคือห้องวีไอพี ค่าใช้จ่ายโดยปกติจะ เริ่มต้นสองหมื่นอัพ โดยปกติแล้วฉันจะให้ผู้หญิงที่เฉลียวฉลาด รับมือกับแขกคนสําคัญ

เมื่อฉันมาถึงห้องโถงโบตั๋น ก็ได้ยินเสียงโมโหดังมาจากข้างใน

“ดื่มสิ!”

เสียงโมโห นแสดงออกถึงอำนาจเบ็ดเสร็จและไม่มีใครใหญ่ กว่าตนเองเหมือนกับว่า ในห้องส่วนตัวนี้มีระเบิดมือที่ทำลาย ล้างสูงอยู่ ทำให้พื้นที่โดยรอบไม่มีใครกล้าเสียงเลยสักนิด

ฉันมองผ่านกระจกที่ประตูเข้าไปข้างใน แล้วมองเห็นพวกสาวๆตกใจจนปิดเสียงเงียบ ถอยหลังอย่างระมัดระวังแล้วคิดที่ จะหนีออกจากที่นี่ แต่กลับถูกผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าประตูทิ้งไว้แล้ว ตบหน้าอย่างแรง

“พี่ใหญ่ยังไม่ได้บอกให้ไป แล้วเธอคิดจะไปไหน” คนที่พูดคือ ไอ้คนผมเหลือง ดูอวดดีเป็นอย่างมาก

“ฉัน ฉันแค่อยากไป…..หอๆๆๆ” สาวน้อยคนนี้กลัวจนเสียสติ

ไปแล้ว นั่งลงบนพื้นแล้วเริ่มสะอึกสะอื้น

ที่โต๊ะน้ำชา มีชายอ้วนท้วมคนหนึ่งเหยียบขอบโต๊ะอยู่ และ เมาได้ พร้อมตะโกนใส่หน้าสองสาวที่อยู่ตรงหน้าเขา

“นี่ไม่ใช่เงินเหรอ นี่มันไม่ใช่เงินเหี้ยอะไรหรือไง ดื่มหนึ่งแก้ว แล้วเอาไปหนึ่งใบ เข้ามาหากให้หมด ดื่มพวกนี้ซะ ใครดื่มเยอะ ก็ได้เงินเยอะ”

“พี่ใหญ่คะ ขอโทษนะคะ พอดีฉันประจำเดือนมาเลยไม่ สามารถดื่มเหล้าได้ค่ะ”

“อะไรเหี้ยของเธอมานะ ร้องไห้บ้าบออะไร คนในบ้านเธอตาย รึไง กูบอกให้มึงดื่มไง บอกให้ถึงดื่ม…..

“โอ๊ย ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยฉันเถอะนะ….”

เสียงกรีดร้องและเสียงอ้อนวอนเต็มไปทั่วทั้งห้อง ฉันเห็นพวก สาวๆร้องไห้อ้อนวอน ไฟความโกรธ ในใจของฉันก็ลุกโชน

สถานการณ์แบบในวันนี้ ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอ
เห็นได้ชัดว่าคนกลุ่มนี้ดื่มจนบ้าไปแล้ว

พวกสาวๆก็ไม่เคยเจอสถานการณ์ที่น่าสยดสยองเช่นนี้มา ก่อนกลัวมากจนกอดหัวร้องไห้ เสียงกรีดร้อง ในห้องส่วนตัวไม่ ขาดสาย แต่นี่คือห้องวีไอพี ดังนั้นพนักงานเสิร์ฟจะไม่มาที่นี่หาก ไม่มีใครโทรเรียก

ฉันตื่นตระหนก รีบหันหลังไปยืนข้างทางเพื่อโทรหาเจ้านาย เงินเสี่ยวตง หวังว่าเขาจะมาเพื่อแก้ปัญหานี้ แต่ว่าหลังจากที่ฉัน พูดเรื่องนี้จบแล้ว เขากลับพูดประโยคแบบนี้

“ฉินฮวน เธอไม่ต้องกังวลไป ห้องส่วนตัวนั่นคืนนี้จ่ายเงินไป

แล้วสองแสนกว่าหยวนแล้ว …

“เจ้านายคะ สถานการณ์ครั้งนี้แตกต่างออกไปนะคะ……

“เธอก็อย่าเรื่องมากเลย ตราบใดที่พวกเขาไม่ทำให้ถึงชีวิต ทุกอย่างก็พูดได้ง่าย”

“ฉัน …”

โทรศัพท์ถูกตัดสาย ในนั้นมีเพียงเสียงตุ๊ดๆเท่านั้น

ฉันไม่คิดเลยว่าเจ้านายจะเฉยเมยขนาดนี้ ในใจรู้สึกเย็นยะ เยือก ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้อยู่ที่ “โกลเด้นคิง” เพราะไปมีเรื่อง กับแขกจนทําให้ถูกเอาคืน พวกเขาก็ล้วนเฉยเมยอย่างในตอนนี้ มองดูฉันถูกคนลากออกไปอย่างเฉยชา

ฉันควรทําอย่างไรดี
ฉันจะทนให้พวกเธอโดนรังแกแบบนี้ได้อย่างไร “ได้โปรดอย่าเป็นแบบนี้เลย คุณอย่าทำแบบนี้เลย”

เสียงร้องอ้อนวอนดังเข้ามาในแก้วหูของฉัน ฉันหันไปที่ประตู แอบมองเข้าไปข้างใน เส้นผมของเธอถูกชายร่างอ้วนนั้นจับไว้ แน่น

เมื่อฉันเห็นน้ำตาบนใบหน้าของเธอ ฉันก็รู้สึกเศร้าใจมาก ฉัน

ดูเหมือนจะเห็นตัวเอง ในตอนนั้นจากตัวเธอในตอนนี้

ฉันไม่มีวิธีที่ใช้ได้เลย น่ากังวลจริงๆ

และในเวลานี้ มั่นผู้จัดการของกลุ่มอื่นเดินบนทางเดินผ่าน มาทางนี้ แล้วยังมองมาทางนี้อย่างมีความหมายแฝง พร้อมยิ้ม อย่างน่ากลัว