บทที่ 18 หาเรื่องจนช่วย

เยเทียนยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ตอนที่เห็นภาพคนตรงหน้าชัดๆ โดยเฉพาะตอนที่พี่เบียวยืนอยู่ด้านหลังหลิวจื่อหยัง สีหน้าอกดู แปลกประหลาดขึ้นมาไม่ได้

“ฮ่าๆ ตกใจจนค้างเลยสิ?”

หลิวจื่อหยังเห็นแบบนี้ เพียงคิดว่าเย่เทียนตกตะลึงแล้ว จึง หัวเราะทั้งสองอย่างได้ใจ

เขามัวแต่กระหยิ่มยิ้มย่อง ไม่ได้สังเกตพี่เขียวที่อยู่ข้างกาย เขาโดยสิ้นเชิง เวลานี้กำลังทำท่าทางเหมือนเจอผีตอนกลางวัน แสกๆ!

พี่เบียวเป็นคนนำหน้าพุ่งเข้ามา ดังนั้นวินาทีแรกที่มองเห็น หน้าตาของเยเทียนชัดเจน ชั่วขณะนั้นในใจปรากฏภาพ เหตุการณ์ที่ก่อนหน้านี้ถูกเย่เทียนถีบกระเด็นไปไกลหลายเมตร ความรู้สึกหวาดกลัวก็ผุดขึ้นมาเอง

หลิวจื่อหยังไม่รู้ว่าพี่เบียวที่อยู่ด้านหลังกำลังคิดอะไร สีหน้า ของเขาดุร้ายไร้ที่เปรียบ นึกถึงความอัปยศอดสูที่เย่เทียนมอบ เขา เขากุมหมัดแน่น โดยจิตใต้สำนึก ตัดสินใจว่าต้องให้เย เทียนชดใช้อย่างสาสม

“เย่เทียน แกที่รู้จักเอาตัวรอดก็คุกเข่าขอร้องฉันซะ ไม่แน่ว่า ฉันอารมณ์ดีอาจจะพิจารณาปล่อยแกไปสักครั้ง!
หลิวจื่อหยังโอหังอวดดีมากที่สุดเลย ท่าทางครั้งที่สองนั้น เหมือนแปลงร่างเป็นมีดและเขียง ส่วนเย่เทียนก็คือเนื้อปลาที่ ปล่อยให้เขาฆ่าแกง

พี่เบียวฟังจนเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก ประสบการณ์ก่อนหน้านี้ยัง ชัดแจ้ง ในหัวสมอง เผชิญหน้ากับวายร้ายแบบนี้เขากล้าหาเรื่อง ที่ไหนกัน อยากจะหมุนตัวกลับไปเดี๋ยวนี้เลย

เพียงแต่ เขาเพิ่งมีความคิดนี้ขึ้น กลับตาไวมองออกว่าเย่เทียน กะพริบตาให้ตนเอง จึงรีบลบความคิดที่จะหนีไปทิ้งทันที

เขาสามารถมาอยู่ในตำแหน่งของปัจจุบันนี้ได้ หากไม่พูดถึง คุณค่าด้านพละกำลังของตัวเอง ด้านสติปัญญาย่อมไม่โง่เป็น ธรรมดา

หลังจากตกตะลึงไปก็เดาความคิดของเย่เทียนได้ทันที เหลือบ ตามองท้ายทอยของหลิวจื่อหยังอย่างสงสาร แล้วแอบส่ายหน้า

หาเรื่องใครไม่เอาล่ะ? ต้องไปหาเรื่องเยเทียนวายร้ายคนนี้ อยากหาที่ตายจริงๆ!

เห็นเย่เทียนที่ไม่โวยวายสักนิด ไฟโกรธในใจหลิวจื่อหยังปะทุ ขึ้นพบๆ ด่าว่าแบบโหดเหี้ยม “เย่เทียน ในเมื่อแกไม่ยอมก้มหัว ให้ฉัน งั้นก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน!”

หลังจากหยุดไป เขาก็หันหน้ามา ชี้นิ้วไปยังเย่เทียน พูดกับพี่ เบี้ยวไปด้วย “พี่เบียว ขอเพียงนายจัดการไอ้หมอนี่ให้ฉันได้เงิน ที่รับปากนายไว้ฉันจะโอนให้นายทันที!
มุมปากเย่เทียนวาดรอยยิ้มเรียบๆ ขึ้น ชายตามองนักเลงสิบ กว่าคนด้านหลังพี่เที่ยวอย่างสบายใจ แววตาหยอกเย้าใน ดวงตายิ่งเข้มข้นขึ้น

“นึกไม่ถึงแกแม่งยังยิ้มได้? อีกเดี๋ยวฉันจะทำให้แกแม้แต่จะ ร้องไห้ยังร้องไม่ทันเลย! ใครใช้ให้แก่แม่งมาด่าฉัน รอดูฉันเล่น งานแกให้ตายเถอะ!

หลิวจื่อหยังตะคอกอย่างประสาทเสียมาก เขาเคยคิดที่ไห นว่าเธ่เทียนเจ้าสารเลวคนนี้ถึงช่วงเวลาแบบนี้แล้วยังยิ้มออกมา ได้อีก

นี่คือการยั่วยุเต็มที่ เป็นการเยาะเย้ย

เรื่องนี้ยังแข็งใจทำออกมาได้ ยังมีเรื่องอะไรแข็งใจทำไม่ได้ อีก!

หลิวจื่อหยังที่ถูกความโมโหในหัว ในใจวางแผนไว้ว่าอีกสัก ครูควรจะเหยียดหยามเย่เทียนอย่างไรดี เดิมที่ไม่ได้สังเกตเห็นพี่ เบียวที่สีหน้าแปลกประหลาดข้างกายเลย

ถ้าไม่ใช่เมื่อสักครู่สังเกตเห็นสายตาของเยเทียน พี่เขียวคง หมุนตัวหนีไปตั้งแต่แรกแล้ว จะอยู่ที่นี่ดูหลิวจื่อหยังวิจารณ์ เหยียดหยามที่ไหนกัน?

พี่เบียวที่ตัดสินใจแน่วแน่ในใจก้าวขึ้นมาสองก้าวแบบให้ ความร่วมมือดีมาก “คุณชายหลิว ครั้งนี้ผมพาพวกพ้องเข้ามา มากขนาดนี้ ถ้าที่ตกลงกันไว้เรียบร้อยก่อนหน้านี้ไม่พอ ไม่อย่าง
พอหยุดไปแล้ว พี่เดียวก็พูดแบบการแสดงยอดเยี่ยม “คุณ จ่ายเพิ่มอีกหน่อย ผมจะจัดเป็นชุดให้คุณโดยตรงเลย

“แบบเป็นชุด?”

หลิวจื่อหยังงุนงง กลับนึกไม่ถึงว่าเรื่องแบบนี้ยังมีแบบเป็นชุด วิธีการอย่างนี้ด้วย จึงถามด้วยความสงสัย “พี่เบี้ยว งั้นนายบอก ฉันหน่อยสิ วิธีการแบบเป็นชุดเป็นยังไง?”

“มือไอ้หนุ่มนี้ให้พิการก่อน กรอกน้ำที่ใส่ยาไปหน่อยให้เขา กิน แล้วเอาเขาขังไว้ในห้องว่างดูหนังรักโรแมนติกสักหน่อย รอ ตอนที่เขาทนไม่ไหว ค่อยถอดเสื้อผ้าเขาจนเกลี้ยงแล้วทิ้งไว้ถนน คนเดินที่พลุกพล่าน!”

พี่เขียวหัวเราะหึๆ บอกว่า “รับรองพรุ่งนี้เขาลงข่าวหน้าหนึ่ง แน่ ต่อไปอย่าคิดอยู่ที่ต่อไปเลย!

“เฮ้ย! นึกไม่ถึงพี่เบี้ยวนายเล่ห์เหลี่ยมมากขนาดนี้ ทำตามที่

นายพูดแล้วกัน!”

พี่เบียวยิ่งพูดหลิวจื่อหยังยิ่งดวงตาเป็นประกาย ล้วงเช็คออก จากในหน้าอกอย่างไม่ลังเล “พี่เขียว นายว่าสักเท่าไร ฉันเขียน เช็คให้นายเลย! อย่ามัวแต่เสียเวลาอีก!”

เย่เทียนส่ายหน้าแบบน่าตลก นึกไม่ถึงว่าพี่เขียวที่ดูเหมือนผู้ กล้าหาญ ในสมองยังมีความคิดเลวมากขนาดนี้ มองหลิวจื่อหยัง ที่รีบร้อนจนรอไม่ไหวแบบมีเลศนัย “หลิวจื่อหยัง แกแน่ใจว่า อยากทําให้เรื่องราวเด็ดขาดขนาดนี้จริงๆ เหรอ?”
“งั้นจะทำยังไง? แกแม่งมากัดฉันไง!

หลิวจื่อหยังเห็นว่าคนมากกว่าไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย พูดยั่วยุอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง “เมื่อกี้ฉันให้โอกาสแกไปแล้ว เป็นแกเองไม่รู้จักเห็นค่า ตอนนี้ต่อให้แกคุกเข่าขอร้องฉันก็ไม่มี ประโยชน์แล้ว!”

“ก็ได้ แกอยากเล่นยังไงก็เล่นแบบนั้นเถอะ”

เย่เทียนทอดถอนใจแบบจำใจ “เตือนแกเอาไว้อย่างหนึ่ง หนทางเป็นแกเลือกเอง หวังว่าแกจะร้องให้เดินลงไปได้

“แม่งเอ๊ย ความตายมาเยือนแกถึงที่แล้วยังกล้าข่มขู่ฉัน? อยากตายจริงๆ สินะ?”

หลิวจื่อหยังไฟโกรธรุมเร้าหัวใจ ไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป ออกคำสั่งทางพี่เขียว

“พี่เบียว นายอย่ามั่วงงอยู่ ต่อยมันให้คว่ำก่อนแล้วค่อยว่า กัน ฉันจะดูว่ามันจะโอหังยังไง!

พี่เบียวรีบพยักหน้า ตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว ไม่สามารถยั่วยุเย่

เทียนได้

เพราะกำลังต่อสู้ของเย่เทียนเกินกว่าคนทั่วไปมากเหลือเกิน หาเรื่องเย่เทียนเข้า รับรองว่าตายสถานเดียว!

ส่วนล่วงเกินหลิวจื่อหยังนั้น เขาสามารถหนีไปได้ไปหลบอยู่ ข้างนอกสักสองสามเดือน
ซึ่งความสำคัญในใจแล้วจึงตัดสินใจ ในใจพี่เขียวมีหลัก การมาตั้งแต่แรก

พิจารณาถึงจุดนี้ พี่เขียวสูดหายใจลึกๆ มือไม่สั่นแล้ว จากนั้น ยกฝ่ามือขึ้นหมุนตัวแล้วตบไปทางหลิวจื่อหยังอย่างแรง

ป้าบ!

เสียงตบหน้าชัดแจ๋วดังขึ้น หลิวจื่อหญิงที่น่าสงสารโดนตบจน โซซัดโซเซไปหลายก้าวโดยตรง กันกระแทกนั่งบนพื้น

หลิวจื่อหยังไม่ทันได้สติกลับมา จับแก้มที่มีความเจ็บปวดแสบ ร้อนลอยมา หลุดปากด่าพี่เบียวยกใหญ่ “แกแม่งตบใครกันวะ? ยังอยากได้เงินอยู่รึเปล่า!!

พี่เบียวทำเสียงเย็นชา พูดด้วยสีหน้าอึมครึม ที่ตบเพราะแก พวกไม่ลืมตาดูอะไรเลยนี่ไง มีเงินเหม็นเน่าอยู่บ้างเลยคิดว่า อยากทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ? แม่งยังอยากตีพเทียน สมองผิดปกติ อะไรรึไง? ตัวเองอยากตาย งั้นฉันจะทำให้แกสมหวัง”

พูดจบ พี่เบียวถีบเข้าไปที่หนึ่งแบบไม่ปรานี้สักนิด ถีบจนหลิว

จื่อหยังคว่ำอยู่บนพื้นโดยตรง

“ยังยืนงงทำอะไรอยู่?”

พี่เบียวกวาดตามองลูกน้องสิบกว่าคน โบกมือออกคำสั่ง “ตี ให้ฉัน! ตีจนแม่มันจำมันไม่ได้ถึงค่อยหยุด!”

ลูกน้องสิบกว่าคนตกตะลึงแล้ว แต่ลูกพี่สั่งมา จะมัวพูดมาก ได้ที่ไหน รีบกรูกันเข้าไป บ้างค่อยบ้างเตะรวดเดียวไปบนตัวหลิวจื่อหยัง เสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดชั่วขณะนั้นดังขึ้นลงจังหวะอยู่ในห้อง

เวลาไม่กี่นาทีสั้นๆ หลิวหยังที่ไม่ว่าโดนไปมาก เท่าไรมึนงงจนที่สุด

เสื้อผ้า

เป็นแม่แท้ของเขาเข้ามายังลูกชายคนได้

เห็นสภาพย่ำแย่ของหลิวจื่อหยังแล้ว เทียนอดส่ายไม่ได้ ใจทอดถอนใจอย่างยิ่ง คนเรานะ ทำไมต้อง ทำแบบด้วยล่ะหาเรื่องจนแท้ๆ

หลิวจื่อหยังโดนถีบจนหอบเฮือกใหญ่ด้วยความเจ็บปวดอยู่ ด่าทอว่าเหยดแม่ง เป็นล้านรอบ เดิมไม่ว่าพี่เขียวเล่นไหนกันแน่

ตกลงกันว่ามาจัดการเทียนล่ะตกลงมาแขนขาเขา ให้หมดล่ะชั่วพริบตาเดียวทำไมถึงต่อยและเตะแทน ยังลงมือโหดขนาดนั้นด้วย

พี่เบียวรีบเดินไปตรงหน้าแบบนี้ได้หรือเปล่าครับ?

เย่เทียนชำเลืองมองหลิวหยังที่บาดเจ็บอ่อนล้า ภายใน พอใจทว่าบนหน้ากลับไม่แสดงออกแต่น้อย

คำพูดนี้ออกมา พี่เบียวงงตาค้างถึงที่สุดแล้ว……