ตอนที่ 17 ผู้ชายอันตราย

ตอนที่ 17ผู้ชายอันตราย

นางถูกเสียงของหญ้ชิงหันดึงสติกลับมา ซูซึ่งเปถึงได้รู้ สึกตัวว่าตัวนางเกิดความคิดบ้า ๆ ขึ้นแบบนี้ได้ยังไง ทำไม นางถึงได้มีความคิดแบบนี้กับคนที่ไม่เคยพบได้?

“เจ้ารออยู่ที่นี่ก่อนนะ” หยู้ชิงหันลุกขึ้น มองไปที่ซูมิ่งเย่ จากนั้นก็เดินไปที่ป่าดอกท้อ

แผ่นหลังของเขากว้างมาก ชุดขาวของเขาเปื้อนโคลน หนักมาก แต่ก็ไม่ได้กระทบความสง่างามและราศีของ เซียนในตัวเขาออกไปได้เลย

ผู้ชายแบบนี้หาได้ยากมาก

หายากแล้วก็อันตราย

ซูมิ่งเย่ชันเข่าขึ้นมา แล้วถอดถุงเท้าออก เท้าเปล่าของ นางปูดบวมมาก อีกทั้งยังมีบาดแผลที่เลือดออกไม่หยุด

นางคิดว่าเมื่อกี้เขาคุ้มครองนางเอาไว้แต่สุดท้ายนางก็ ยังบาดเจ็บอยู่ดี นางรู้สึกไม่ค่อยยุติธรรม แต่ก็ยังเดินเจ็บ เดินไปที่ริมน้ำ
นางเอามือไปแตะน้ำไอเย็นมันลอยขึ้นมา ซูมิ่งเย่ขมวด คิ้ว เมื่อครู่หากพวกเขาตกลงมาในน้ำนี่คงตายแน่

นางกวักน้ำขึ้นมาล้างแผล ความเจ็บบนมันไม่ทำให้ซู งเย่รู้สึกอะไรมาก เหมือนนางไม่รู้ว่าเจ็บเป็นยังไง นางเอา เท้าแช่ลงไปในน้ำ

น้ำมันเย็นจนขึ้นไปถึงหลัง ความเจ็บมันเหมือนแช่แข็ง จนไม่รู้สึกอะไร ส่วนนางก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

นางไม่ได้เอาเท้าขึ้นจากน้ำเลย แต่เป็นเลือดที่ปนเปื้อน ไปในน้ำ กลิ่นของเลือดกระจายไปทั่ว จากนั้นก็เหมือนมี อะไรเคลื่อนไหว

ซูมิ่งเย่คิดว่าหยู้ชิงหันกลับมาเลยไม่ได้สนใจ เอามือล้าง เช็ดเสื้อผ้าต่อไป

เสียงนั่นมันไม่เข้ามาใกล้เรื่อย ๆ จนมาถึงข้างตัวของ นาง ในน้ำมีเงาแต่ไม่ใช่เงาคน

มันเหมือนเป็นปีศาจตัวเล็ก ๆ

ซูมิ่งเย่หันไปมองนางเห็นกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง แต่พริบ ตาเดียวมันก็วิ่งหายไปในโพรงหญ้า
“ทําไมเจ้าต้องทรมานตัวเองแบบนั้นด้วย” เสียงของห ชิงหันดังขึ้น เห็นนางเอาเท้าแช่น้ำแบบนั้น เขารู้สึกตกใจ เล็กน้อย

เขาทนต่อความหนาวเย็นแบบนั้นได้ แต่ว่าความหนาว เย็นแบบนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนจะทนได้

นางเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่กลับสีหน้าไม่เปลี่ยนเลย

“หากไม่แช่มันตอนนี้” ซูมึงเย่ยิ้มแล้วพูดว่า “ก็คงไม่ได้ แค่เจ็บอย่างเดียว”

ถึงแม้น้ำเย็นในสระจะไม่สามารถฆ่าเชื้อแต่สามารถ ลดความเจ็บปวด หากติดเชื้อไปแล้ว มันอาจจะน่ากลัว มากกว่านี้

ในมือของหญ้ชิงหันถือผลไม้ยามา เขานั่งยองลงข้างนาง แล้วยื่นมือไปที่ขาของนาง นางรีบเอาขาเบือนหนีไป

“เจ้าทำอะไร?” ซูมิ่งเย่ขมวดคิ้ว หดตัว เขาไม่ใช่มิตรแล้ว ก็ไม่ใช่ศัตรู ท่าทางแบบนี้มันอันตรายกับนางมาก

เมื่อได้ยินดังนั้น หยู้ชิงหันก็ตะลึง จากนั้นก็เอาผลไม้ยา เอาเขาปาก จากนั้นก็พูดว่า “ทายา”
เขาพูดง่าย ๆ แต่ทำให้ซูมิ่งเย่ผ่อนคลายลงมาก จากนั้น นางก็เอาเท้ายื่นให้กับหญ้ชิงหัน

หญ้ชิงหันคายยาออกมาจากปากแล้วโปะไปที่บาดแผล ของนาง เห็นเลือดที่ไหลออกมาเขาก็อดไม่ได้ถามว่า “ดี ขึ้นไหม?”

“ก็ดี” ซูมิ่งเย่รู้สึกว่าที่แผลมันเย็นสบายขึ้นมาก

หลังจากที่เขาทายาให้กับซูมิ่งเย่แล้ว หยู้ชิงหันก็เดิน มาที่ริมน้ำ ล้างมือที่เปื้อนโคลนออก ท่าทางสง่างามมาก เหมือนไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเขาก็ยังเหมือนดุจเทพก็ไม่ ปาน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่ว่าเหมือนแสงอาทิตย์เริ่ม หมด ก้นหุบเขามันเงียบจนน่ากลัว เหมือนไม่มีลมหายใจ ของมนุษย์อยู่เลย

บรรยากาศรอบ ๆ เริ่มเย็นลง หยู้ชิงหันไปเก็บฟื้นมาก่อ ไฟ เขาทำอะไรรวดเร็วมาก

“รีบก่อไฟเร็ว” เห็นกองฟื้นตั้งเสร็จแล้ว ซูมิ่งเย่พูดขึ้นมา สายตาของนางเหมือนจะดีใจมาก

บรรยากาศที่หนาวทำให้นางต้องกอดเข่าเอาไว้ ตอนนี้ แผลของนางไม่ติดเชื้อแน่แล้ว แต่ว่าอากาศเย็นขนาดนี้ร่างกายบอบบางของนางไม่รู้จะทนไหวหรือเปล่า

เห็นท่าทางของซูมิ่งเย่ หยู้ชิงหันก็อดหัวเราะไม่ได้ ไม่รู้ ว่านางฝันไปหรือเปล่า แต่รอยยิ้มแบบนี้ของเขาเหมือน อะไรมันก็ขวางเขาไม่ได้

เขามีความสง่างามเหมือนหนึ่งคนเฝ้าด่าน ทหารหมื่น นายมิอาจกรายผ่าน

ซูมิ่งเย่เชื่อในความสามารถของเขา ตอนที่นางคิดอะไร เรื่อย ๆ ในหัว หยู้ชิงหันก็หยิบที่จุดไฟออกมา

ไฟลุกโชนขึ้น แสดงสว่างไปรอบ ๆ บรรยากาศเริ่มอุ่น ขึ้น

ร่างกายของนางเริ่มอบอุ่นขึ้น ซูมิ่งเย่แข้งขาแขนเริ่ม ขยับได้ สายตาของนางต้องตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไฟ อันโชกโชน ทำให้ใบหน้าของหญ้ชิงหันโผล่ออกมา

“จะเอาชีวิตเจ้ายากจริง ๆ เลยนะ” ซูมิ่งเย่มองไปที่หยู้ชิง หัน สายตาของนางมีแต่ความเย็นชา

ผู้ชายแบบนี้อันตรายน่ากลัวเกินไปแล้ว