บทที่ 18 ผู้ปกครองของเธอ

คําตอบของมาร์ค เทรมอนต์ ไม่มีอะไรนอกจากเย้ยหยันที่เย็น

ชา ค่าตอบของเขาทําให้คณบดีตัวสั่นและหุบปาก หลังจากนั้นไม่นานบอดี้การ์ดสองสามคน ในชุดสูทสีดำและ แว่นกันแดดก็รีบเข้ามา

“ท่านครับ เราได้ตรวจสอบแล้ว ผู้กระทำความผิดคือคนโง่ซึ่งมี ความพิการทางสมอง อายุยี่สิบเอ็ดปี ลูกชายของผู้หญิงในโรง อาหารของมหาวิทยาลัยเซาธ์ไลน์ ปกติแล้วเขาเป็นคนดูแลโรง อาหาร การกระทำของเขาในวันนี้ไม่มีมูลความจริงเนื่องจาก เขาไม่สามารถตอบอะไรที่เราถามได้ เนื่องจากสภาพของเขา เป็นไปได้ยากอย่างมากที่จะส่งเขาเข้าคุกครับ

“ดังนั้นส่งเขาไปที่สถาบันจิตเวช! คนบ้าที่ก้าวร้าวควรถูกเก็บ ไว้ในมหาวิทยาลัยเพื่อทำร้ายผู้อื่นต่อไปหรือไม่?” คำตอบของ มาร์ค เทรมอนต์ ใกล้จะเป็นการคำราม น้ำเสียงที่เยือกเย็น แห่งความตายของเขาดังก้องในทางเดิน

“ครับท่าน!” บอดี้การ์ดออกไปด้วยความรีบร้อนอีกครั้ง

คณบดีลังเลที่จะพูดพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างเหมือนจะมี ปัญหามาร์ค เทรมอนต์ จ้องมองเขาและหัวเราะเยาะ “มันคือ อะไร? คุณไม่พอใจกับการตัดสินใจของผมหรือ?”“ไม่ครับ ๆ…มันก็แค่…คนโง่นั้นค่อนข้างโง่ ใช่ แต่เขาไม่ได้ ป่วยทางจิตเลย…โดยปกติแล้วเขาเป็นคนสุภาพและมีมารยาท ดี ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ คนมีจิตปกติจะบ้าคลั่งใน สถาบันจิต อย่าว่าแต่คนพิการทางสมองเลยครับ…” คณบดี พูดอย่างรวดเร็ว

มาร์ค เทรมอนต์ ตะคอก คุณไปแทนก็ได้

เหงื่อเย็น ๆ ไหลเปรอะหน้าผากคณบดี ไม่ ๆ ๆ คุณพูดถูก เราจะ ทําในแบบของคุณครับ…

มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน มาร์ก เทรมอนต์ ผู้เป็นมิตรและ อ่อนโยนอยู่เสมอก็มีด้านที่น่ากลัวเช่นกัน หากต้องชี้นิ้วโทษก็ คงอยู่ที่ความโชคร้ายของคนโง่เท่านั้น อยู่ดี ๆ เขาทำตัวบ้า คลั่ง?

ไม่มีใครรู้ว่าเวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหนจนกระทั่งในที่สุดประตู ห้องฉุกเฉินก็เปิดออก หมอที่ออกมาเป็นคนเดียวกับที่รักษา แอเรียน วินน์ ตอนที่เธอเป็นลมครั้งล่าสุด เขาเดินตรงไปที่ มาร์ค เทรมอนต์ และกล่าวว่า “ครั้งที่แล้วผมพูดถึงผู้ป่วยที่มี สุขภาพไม่ดี โรคโลหิตจางของเธอแย่ลง ตอนนี้เธอได้รับความ ทุกข์ทรมานจากการสูญเสียเลือดอย่างมาก หลังจากนี้ตรวจ สอบให้แน่ใจว่าเธอได้รับการดูแลรักษาอย่างเหมาะสม บาดแผลของผู้ป่วยค่อนข้างลึก การปิดแผลเสร็จสิ้นแล้ว แต่ การเกิดแผลเป็น เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ขณะ นี้ผู้ป่วยไม่อยู่ใน ภาวะวิกฤตอีกต่อไปและสามารถเข้ารับการรักษาในวอร์ดปกติได้ เธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้หลังจากกำกับดูแลไม่ วัน”

ร่างที่ตึงเครียดของ มาร์ค เทรมอนต์ ผ่อนคลายลง แม้ว่า

จะแทบไม่สามารถมองเห็นได้เลย เขาหายใจออกยาว ๆ

“ขอบคุณครับ”

คณบดีรู้สึกแปลก ๆ แม้ว่าแอเรียน วินน์ จะได้รับบาดเจ็บใน การพยายามช่วยชีวิตมาร์ค เทรมอนต์ แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้อง กังวลเกี่ยวกับรายละเอียด การเชื่อมโยงจุดต่าง ๆ เมื่อกลับ ไปสู่เหตุการณ์ล่าสุด เขาระแคะระคายว่าพวกเขาต้องมีความ สัมพันธ์ที่ผิดปกติเป็นแน่

เขาแกล้งถาม “คุณเทรมอนต์ครับ ผมลองติดต่อพ่อแม่ของคุณ วินน์อีกครั้งได้ไหมครับ? มันเป็นการไม่เหมาะสมที่เราจะ รบกวนคุณ นี่คือหน้าที่ของโรงเรียนครับ

มาร์ค เทรมอนต์ เป็นคนเงียบ ๆ เดินตาม แอเรียน วินน์ และ พยาบาลไปที่วอร์ดของผู้ป่วยเมื่ออดีตถูกเข็นออกไป

มาร์ค เทรมอนต์ไม่พูดอะไร เพียงแต่เดินตามแอเรียน วินน์ ไป หลังจากที่พยาบาลเซ็นเธอออกไปที่วอร์ดของผู้ป่วย

“หาข้อมูลติดต่อของพ่อแม่ของคุณแอเรียน วินน์ ให้ฉัน ปีหนึ่ง คณะศิลป… ใช… อะไรนะ? ไม่มี? ตกลง แค่นั้นแหละ คณบดี โทรหามหาวิทยาลับขณะเดินอยู่บนทางเดินเอ่อ คุณเทรมอนต์ครับ คุณวินน์ดูเหมือนจะไม่ได้แจ้งหมายเลข ติดต่อผู้ปกครองของเธอให้ทางมหาวิทยาลัยทราบ มีแค่ รายงานว่าเธอเป็นเด็กกําพร้าดังนั้นเธอจึงอาจไม่มีครอบครัว ทางมหาวิทยาลัยจะต้องรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลของเธอ คุณเทรมอนต์ขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ คณบดีกล่าวอย่างระมัดระวังยืนอยู่ที่ทางเข้าวอร์ด

เกิดความเงียบงันไม่กี่วินาทีก่อนที่มาร์ค เทรมอนต์ จะพูด “เติมของผมเข้าไป

“อะไรนะครับ?” คณบดีประหลาดใจอย่างตั้งตัวไม่ทัน

“การติดต่อของผู้ปกครองของเธอ กรอกข้อมูลของผมเข้าไป

เมื่อแอเรียนตื่นขึ้นมาดวงอาทิตย์ก็พลันลับไป แสงไฟนีออน และหิมะที่ตกลงมาจากด้านนอกสามารถมองเห็นได้ผ่าน หน้าต่างของหอผู้ป่วยวีไอพี ความอบอุ่นในวอร์ดเมื่อเทียบกับ ความหนาวเย็นภายนอกเป็นโลกสองใบที่ช่างแตกต่างกัน เหลือเกิน

เมื่อได้ยินเสียงดังจากภายในห้อง ที่ดังขึ้นอย่างไม่มีการแจ้ง เตือนใด ๆ เธอจึงค่อย ๆ หันไปมอง มาร์ค เทรมอนต์ ที่กำลัง ทํางานกับแล็ปท็อปขณะนั่งอยู่บนโซฟา มือของชายที่มีข้อต่อที่ แข็งแรง โดดเด่นเคาะแป้นเบา ๆ สมาธิบนใบหน้าของเขาดึง เอาบางส่วนที่แหลมคมตามปกติของเขาออกไป ในขณะที่ริมฝีปากของเขากดทับกันแน่นไม่น่าอย่างไม่น่าให้อภัย