บทที่ 2 ฝังลึกลงไป

แอเรียนกลัวมากเกินกว่าจะต่อต้าน เรื่องแบบนี้มันเคยเกิดขึ้น

ครั้งแล้วครั้งเล่าในอดีต

“ท่านครับ ได้เวลาสำหรับมื้ออาหารแล้วครับ”

เสียงของพ่อบ้านเฮนรี่ดังขึ้นจากด้านนอกของห้อง ฟังดูเหมือน เสียงของผู้กอบกู้ที่เพิ่งจุติลงมาจากสวรรค์เพื่อช่วยเหลือแอ เรียนผู้น่าสงสารอย่างนั้นเลย

พ่อบ้านเฮนรี่รับใช้ตระกูลเต็มอนต์มานานหลายสิบปี และเฝ้าดู มาร์ค เทรมอนนต์ เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเหตุนี้พ่อบ้านเฮนรี่ จึง กุมสิ่งสำคัญบางอย่างเอาไว้จนถึงตอนนี้

“เข้าใจแล้ว” มาร์ค เทรมอนต์ ตอบอย่างลวกๆ

แอเรียน วินน์ เปิดประตูทันทีและวิ่งหนีออกไปเพื่อราวกับผู้รอด ชีวิต เสียงและคําพูดของมาร์คยังคงกึกก้องอยู่ในหัวของเธอ

“เธอกำลังจะอายุครบ 18 ปี ในอีกไม่กี่วันใช่ไหม?

คําถามของเขาละลานความสงบในใจของเธอ และเธอรู้ดีว่า อายุ 18 ปีนั้นหมายถึงอะไร

หลังจากที่มาร์ค เทรมอนต์ ทานอาหารเสร็จเขาก็ออกไปจากบ้าน ทำให้แอเรียนรู้สึกโล่งใจ ในขณะที่เธอกำลังนอนอยู่บน เตียงเล็กๆ ในห้องเก็บของ เธออาศัยอยู่ที่นี้ในห้องเก็บของนี้มา นานเป็นเวลาสิบปีแล้ว ในความรู้สึกของเธอแล้ว คฤหาสน์เท รมอนต์นั้นเหมือนกับบ้านหลังที่สองของเธอเลยก็ว่าได้

ยามนิทราของเธอในคืนนี้ช่างวุ่นวายใจเสียจริง เธอถามพ่อ ของเธอ ๆ ในความฝัน “จริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เรื่องที่พวกเขาบอกมันเป็นความจริงไหมคะ?” คำตอบเดียวที่ เธอได้กลับมาคือพ่อมองมาแล้วยิ้มให้กับเธอก่อนที่เขาจะหัน หลังกลับขึ้นเครื่องบินไป

อุบัติเหตุดังกล่าวนั้นเกิดขึ้นจากเครื่องบินส่วนตัวของตระกูลเท รมอนต์ซึ่งได้คร่าชีวิตของผู้โดยสารไปมากถึงสิบเจ็ดคน รวม ทั้งพ่อกับแม่ของมาร์ค เทรมอนต์ด้วย

สื่อรายงานอย่างแพร่หลายว่าอุบัติเหตุครั้งนั้นเกิดจากความผิด พลาดของนักบิน อย่างไรก็ตามยังมีข่าวลือว่า นักบินนั้นมี อาการมึนเมาเนื่องจากแอลกอฮอล์ก่อนปฏิบัติหน้าที่

แซคารีวินน์ พ่อของแอเรียน วินน์ เป็นนักบินประจำตระกูลเท รมอนต์ เขาถูกตราหน้าว่าเป็นศัตรูของสาธารณชน แม้ว่าเขาจะ เสียชีวิตจากเหตุเครื่องบินตกไปนานมากแล้วก็ตาม

ในตอนสุดท้ายก่อนที่ความฝันของแอเรียนจะจบลง เธอเห็น มาร์ค เทรมอนต์ พาเธอกลับมาที่บ้าน ไม่มีใครเข้าใจว่า ทำไมเขาถึงช่วยลูกสาวของผู้เป็นคนบาป

แอเรียนในวัยแปดขวบถูกส่งเข้าไปยังคฤหาสน์เทรมอนต์ ใน ขณะที่เขากำลังจับมือของมาร์ค เทรมอนต์ ในตอนนั้นเธอคิด อย่างเด็กไร้เดียวสาว่าพวกเขาทั้งสองคนนั้นเป็นเด็กกำพร้า เหมือนกัน นั่นอาจจะเป็นความเมตตาอันบริสุทธิ์ของเขาก็ได้

เมื่อประตูปิดลง มือของเธอก็ถูกสะบัดออก ในขณะที่มาร์ค เท รมอนต์จ้องมองเธออย่างเย็นชา

“พ่อของเธอตายไปแล้ว เธอต้องชดใช้คืนอย่างสาสม

ความเกลียดชังห่อหุ้มจิตใจของมาร์ค เทรมอนต์ตั้งแต่วัย 18 ปี มันเพิ่มขึ้นและใกล้จะกลืนกินแอเรียนเข้าไปทุกที ตั้งแต่นั้นมา เธอรู้และเข้าใจดีว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อที่จะช่วยเหลือเธอแต่ อย่างใด

เมื่อเธอตื่นจากความฝัน ดวงอาทิตย์นั้นก็ส่องแสงจร้าแล้ว เธอ แตะที่หน้าผากของเธอเหมือนจะมีไข้และมองดูหิมะที่ตกลงมา ข้างนอกหน้าต่างเล็กๆ ในห้องเก็บของ “หม หิมะกำลังตก เธอพูดพร้อมยิ้มจางๆ

“แอริ ใส่เสื้อผ้าได้แล้ว ในเมื่อหิมะกำลังตกอยู่ข้างนอกจะต้อง หนาวมากแน่ๆ เธอจะเป็นหวัดเพราะร่างกายที่เสาะและของเธอ ไม่ได้เด็ดขาด”แมรี่เป็นห่วงเธอเหมือนกับที่เป็นมา ในช่วงเวลากว่าสิบปีที่ผ่าน มา ไม่ว่าจะฤดูไหนๆ แมรี่จะคอยเตือนความจำให้เธอเสมอเมื่อ เธอตื่น

แอเรียนฮัมเพลงที่เธอคุ้นเคยและสวมเสื้อโค้ทเพื่อสู้กับอากาศ ที่หนาวจัด แมรี่เห็นแอเรียนกำลังเดินออกไปที่ประตู เธอรู้สึกว่า จมูกของเธอเขม่น

“แอริ…ขอเงินคุณชายไปซื้อเสื้อผ้าใหม่สักหน่อยเถอะ เธอใส่ ตัวนี้มาหลายปีแล้ว เด็กผู้หญิงแบบเธอในวัยนี้ควรที่จะมีของ สวยๆงามๆนะ แล้วดูเธอ…”

เธอสายหัวอย่างดื้อรั้น แล้วเธอก็ปั่นจักรยานที่สะบักสะบอม ของเธอออกไปท่ามกลางความหนาวและหิมะที่โปรยปราย

มาร์ค เทรมอนต์สั่งห้ามไม่ให้ใครจัดหาสิ่งใดๆ ให้กับเธอรวม ทั้งเงินด้วย สิ่งที่เธอควรได้รับควรมาจากเขาเพียงเท่านั้น

นับตั้งแต่อายุแปดขวบ แอเรียนพยายามทำทุกอย่างอย่างเต็ม ที่เพื่อให้เขาพอใจไม่ว่าอะไรที่เขาต้องการ เขาสั่งห้ามไม่ให้เธอ เรียกเขาว่า” พี่ชาย” ดังนั้นเธอได้แต่เรียกชื่อเขาตลอดเสมอ มา มาร์ค เทรมอนต์ ชื่อนี้มันฝังลึกลงไปยังก้นบึ้งในจิตใจของ เธอ

เสียงแตรของรถดังขึ้นจากด้านหลังของแอเรียน เธอจึงปั่นจักรยานเข้าไปใกล้ขอบถนนให้มากที่สุด เมื่อรถโรลส์-รอยซ์สี ค่าขับผ่านเธอไป เธอจ้องมองตาของมาร์คที่เล็ดลอดออกมา จากหน้าต่างที่เปิดเพียงครึ่งเดียว ต่างคนต่างจ้องมองกันใน ช่วงเวลาอันสั้นนั้น แล้วรถก็ขับผ่านไป

ทันใดนั้นรถก็จอดที่ตรงหน้าของเธออย่างน่าตกใจ เธอเองก็ หยุดเช่นกันแล้วพยุงตัวเองด้วยขาข้างเดียวบนถนนและสองมือ ที่กำลังประคองแฮนด์จักรยานอยู่แล้วรออย่างเงียบๆ