บทที่ 12 ทิ้งมันซะ

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งตอนที่แอเรียนยังเด็ก ถ้าจำไม่ได้ว่า เมื่อไหร่กันนะที่เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดแบบนี้

เมื่อเธออยู่ใกล้กับมาร์ค เทรมอนต์ เธอสำผัสได้ถึงกลิ่นบุหรี่ จางๆที่มาจากตัวเขาและกลิ่นของแอลกอฮอล์ – เขาดื่มอีก แล้ว!

“วิล ซีวาน ไปแล้ว มันเป็นใครในตอนนี้ จับมือแล้วก้าวไป ด้วยกัน… บอกผมมาว่ามันเป็นใคร?” เสียงของมาร์ค เทรม อนด์ เย็นชาแต่กลับมีสเน่ห์ดึงดูด

แอเรียนกลัวมากที่จะตอบเขา เขาได้ “พา” ตัววิล ซีวานไป ต่างประเทศแล้ว ถ้าเธอยอมรับว่าของขวัญชิ้นนี้นั้นมาจ มาจากเขา เธอไม่กล้าที่จะคิดเลยว่าเขาจะตกอยู่ในชะตากรรมแบบไหน กัน

“ฉัน…ฉันไม่รู้…

“ไม่รู้งั้นหรอ? ทำไมคุณถึงซ่อนมันเป็นอย่างดีถ้าคุณไม่รู้ แอริ… เธอผิดปกตินะ…” ดูเหมือนว่ามือของมาร์ค เทรมอนนต์ ที่วางอยู่บนเอวของแอเรียน ในขณะที่เขาพูดและเขาก็บีบเธอ อย่างเบาๆ

แอเรียนเครียดมาก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะระเบิดออกมา “ฉันไม่รู้จริงๆ…”

มาร์ค เทรมอนต์ เลิกที่จะคั้นเธอ เขาซุกไปที่ซอกคอของเธอและ สูดดมกลิ่นหอมอย่างเบาๆ “ถ้ายังมีอย่างนี้อีกเดี๋ยวคุณจะได้ เห็นแน่”

เขาไม่ปล่อยเธอไป ริมฝีปากที่นุ่มและบางของเขานั้นค่อยๆใช้ ลงบนคอและไหล่ของแอเรียนอย่างเบาๆ ความคิดนับล้านพุ่ง พรวดเข้ามาในหัวของแอเรียน สำหรับเธอแล้วความใกล้ชิด แบบนี้ทำได้แค่กับคนที่คุณชอบเท่านั้น เขาเกลียดเธอ แล้ว ทำไมเขายังทำแบบนี้ล่ะ?

แอเรียนตัวแข็งทื่อและยอมไม่ขัดขืน เธอไม่กล้าที่จะผลักเขา ออกไป เธอคิดว่ามาร์ค เทรมอนต์คงจะทำอย่างอื่นกับเธอด้วย แต่เขากลับผลักเธอออกไปอย่างไม่คาดคิด เขาหอบอย่างรุน แรงและเหมือนกำลังยับยั้งชั่งใจตัวเอง

แอเรียนมองเขาด้วยความสับสน และเธอกำลังรอว่าเขาจะทำ อะไรต่อไปอย่างไม่ขัดขืน

มาร์ค เทรมอนต์ หยิบกล่องของขวัญแล้วยื่นให้กับเธอพร้อมสั่ง

ว่า “ทิ้งมันซะ” แอเรียนขมวดคิ้ว นี่เขาต้องการให้เธอทิ้งมันด้วยมือของเธอเอง

หรือ?

“ต้องให้ฉันพูดอีกทีไหม?” มาร์ค เทรมอนต์ จ้องเธออย่างพอใจ ความไม่พอใจในแววตาของเขานั้นใกล้จะถึงจุดเปลี่ยน ที่ไม่สามารถยับยั้งไว้ได้อีก

แอเรียนรีบหยิบกล่องของขวัญแล้วโยนมันทิ้งลงถังขยะอย่าง ไม่ลังเล เธอประกลาดใจกับรอยยิ้มบางๆที่มุมปากของเขาถึง กับทำให้เธองุนงงไปชั่วขณะ

วันต่อมาแน่นอนว่าแอเรียนต้องขอบคุณมาร์ค เทรมอนต์ ที่ถึง แม้ว่าเธอจะตื่นสายแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรกับเธอเป็นพิเศษ นอกจากการเคลื่อนไหวอย่างแนบชิดจนทำให้เธอสับสน พ่อบ้านเฮนรี่กำลังรอเธอที่ประตู

“ผมจะไปส่งคุณหนูที่มหาวิทยาลัยนะครับ นายท่าน…ได้ทิ้ง จักรยานของคุณไปแล้ว

แอเรียน ไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร จักรยานของเธอก็ใกล้จะ พังเต็มทนแล้ว ก็สมควรแล้วในเวลาแบบนี้

เมื่อถึงตรงถนนที่ทอดยาวที่ใกล้จะถึงมหาวิทยาลัยแล้ว แอ เรียนขอให้พ่อบ้านเฮนรี่หยุดรถ

“คุณลุงเฮนรี่คะแค่ตรงนี้ก็พอแล้วค่ะ อีกแค่ไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึง แล้วเดี๋ยวหนูเดินไปเองค่ะ

พ่อบ้านเฮนรี่จอดเร็วข้างๆถนน

“ระวังด้วยนะครับ ถ้าเลิกเรียนแล้วโทรหาผมครับ ผมจะมารับ”

แอเรียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างงั้นรอหนูตรงนี้เมื่อเลิกเรียนนะ คะ ไม่ต้องขับรถเข้าไปที่มหาวิทยาลัย

เธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับมาร์ค เท

รมอนต์ เพราะมันอาจจะทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียง

เมื่อเธอถึงที่ประตู แอเรียนที่กำลังรอเธอเหมือนดั่งเคยถามว่า “ทำไมวันนี้เธอสายจังล่ะ?”

“พอดีตื่นสายน่ะ” แอเรียนตอบอย่างง่ายๆ

ทิฟฟานี่ควงแขนของแอเรียนเหมือนที่เคยทำมาเสมอและ นําทางไป “ช่างเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากเลยนะที่เธอจะตื่น สาย ฉันรอเธอก็เลยสายไปด้วยเลย

ในขณะที่แอเรียนจะพูดเธอก็รู้สึกแสบท้อง

แอเรียนดูอาการไม่ค่อยจะดี ทิฟฟานี่จึงดึงเธอเข้ามาใกล้ๆแล้ว ถามว่า “เป็นอะไรไปเหรอ?”

“เปล่านะ” แอเรียนสายหัว

“แน่ใจนะ? อยากไปตรวจที่โรงพยาบาลไหม?”

“ไม่ล่ะ ตอนนี้พวกเราสายแล้วนะ รีบเร็วเข้า แอเรียน โบกมือ ปฏิเสธพร้อมกับลากเธอไปสตูดิโออย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขามาถึง แอเรียนเหงื่อออกเนี่องความปวดแสบท้อง ติวเตอร์มองเธอด้วยหางตาและพูดว่า รู้ว่ามีเรียนแล้วยังมา สายอีก ไปยืนตรงนั้นก่อน