บทที่ 4 คืนนี้มาที่ห้องฉัน

คณบดีที่อยู่ข้างๆ เขายิ้ม “คุณเทรมอนต์ คุณหมายถึง… วิล ซี วาน? คุณคงเคยได้ยินเรื่องของเขามาบ้างแล้ว หนึ่งในสาม นายน้อยแห่งตระกูลชีวาน เขาเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 และพวก เขาทั้งสามคนก็ชอบอยู่ด้วยกันเสมอๆ

“ครั้งหน้า ผมไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าเขาอีกในมหาวิทยาลัย เซาธ์ไลน์แห่งนี้ ไม่สิ ในแถบทั่วเมืองหลวงต่างหาก” มาร์ค เทรมอนต์ พูดอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมกับเดินกลับออกไป

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็ชะงัก “ฉันจะสนับสนุนและ ซัพพอร์ตแอเรียน วินน์ อย่างเต็มที่ แต่ไม่ต้องเปิดเผยตัวตน

คณบดีโค้งตัวและก้มหัวอย่างรวดเร็ว

“แน่นอนครับ แน่นอนครับ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะครับ

หลังเลิกเรียน แอเรียน วิน ลากร่างที่ดูเหมือนไร้วิญญาณของตัว เองและเป็นจักรยานไปที่ประตูของมหาวิทยาลัย และยืนรอ วิล ชีวาน เพื่อที่จะคืนผ้าพันคอให้กับเขา
“แอริ เธอกำลังรอวลอยู่หรอ? เขากลับบ้านไปตั้งแต่ตอนกลาง วันแล้ว เขาบอกว่ามีเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวนิดหน่อย

ทิฟฟานี่ เลน เดินเข้าไปหาแอริและหยิบถุงเล็กๆออกมาจาก กระเป๋าของเธอ

“รับไปสิ ยาแก้หวัด เขาบอกให้ฉันมอบสิ่งนี้ให้กับเธอ ยา สําหรับเป็นไข้ก็อยู่ในนี้ด้วย อย่าลืมทานล่ะ”

แอเรียนมองที่ถุงใส่ยาแต่ไม่ขอรับเอาไว้

“ฉันไม่ต้องการยาพวกนี้หรอก ฝากคืนผ้าพันคอให้กับเขาทีนะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว

ตอนนี้มาร์ค เทรมอนต์กลับมาแล้ว ส่วนเธอก็กลับบ้านตรงเวลา

ทุกวัน

ทิฟฟานี่ยัดถุงเล็กๆ อันนี้เข้ามาที่ตัวของแอเรียน “จะใจแข็งไป ถึงไหนกัน ฉันรู้หรอกน่า ว่าเขาน่ะชอบเธอ แต่เธออาจจะไม่ได้ สังเกตเห็น ใช่ไหมล่ะ ?

แก้มอันซีดเซียวของแอริแดงขึ้นมา “หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว! บาย!”

เธอเข็นจักรยานไปได้ไม่ถึงสองก้าว รถของมาร์ค เทรมอนต์ ก็ เร่งเครื่องอย่างกะทันหัน และไหลเลื่อนไปจอดอยู่ตรงหน้าของ แอเรียนไม่ถึงหนึ่งเมตรทิฟฟานี่กำลังจะสบถคำหยาบออกไป แต่แอเรียนก็ปิดปากของ เธอไว้ได้ทัน

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เธอกลับไปก่อนก็ได้

แอเรียนเห็นสีหน้าครุ่นคิดของมาร์ค เทรมอนต์ ผ่านทางหน้ารถ

ซึ่งเขานั่งอยู่ด้านหลัง

มาร์คไม่ไหวกับเธอแล้ว เขาบีบแตรเพื่อเป็นการบอกให้แอ เรียนรีบๆจอดจักรยานของเธอไว้ข้างถนน เธอกระโดดเข้าไป ในรถแล้วปิดประตูทันที

ทิฟฟานี่ตกตะลึง เธอต้องการจะพูดบางอย่างแต่รถก็ขับออกไป แล้ว

ในระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ แอเรียนก้มหน้าก้มตาไม่กล้าที่จะพูด อะไร นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มาร์ค เทรมอนต์ มารับเขาที่ มหาวิทยาลัย เธอไม่ได้มีความรู้สึกแปลกประหลาดใจใดๆ แต่ รู้สึกตกใจกลัวเสียมากกว่า

“มีแฟนแล้วหรือยัง?” มาร์ค เทรมอนต์ถามเธอแบบลวกๆ

แอเรียนนึกถึงวิล ชีวาน แล้วเธอก็ส่ายหัวอย่างประหม่า

“ยัง”

ในขณะเดียวกันเธอก็กถุงใส่ยาแก้หวัดไว้ในมืออย่างแน่น“วิล ซีวาน จะไม่มาโผล่หัวมาอีกแล้วล่ะ มาร์ค เทรมอนต์ มองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ย แอเรียนหันไปมองบ้าง แต่ก็ตกใจที่เธอไปสบตากับเขา “หมายความว่ายังไงคะ?

ค่าตอบของเธอทําให้เขารู้สึกไม่พอใจ

“นอกจากการชำระไถ่บาปของเธอแล้ว ในช่วงชีวิตนี้เธอไม่ จําเป็นต้องทําอะไรอีกแล้ว ความรัก แต่งงาน หรือแม้กระทั่งมี ลูก ไม่จําเป็นเลย เข้าใจรึยังล่ะ?”

น้ำเสียงที่เยือกเย็นเหมือนกับว่าส่งแอเรียนไปยังเหวน้ำแข็งอัน หนาวเหน็บ แล้วจู่ๆเธอก็รู้เกลียดชังผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมเขาต้องพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอชอบไป ด้วย?

ใกล้จะเลี้ยวเข้าคฤหาสน์เทรมอนต์แล้ว เมื่อลงจากรถ สายตา ของมาร์ค เทรมอนต์ ก็ดขึ้นเมื่อเขาเห็นถุงใส่ยาที่แอเรียนกำลัง ถืออยู่ในมือ

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

แอเรียนยืนตัวแข็ง ถุงใส่ยาที่เธอถืออยู่ในมือถูกกระชากออกไปและถูกโยนทิ้งลงบนพื้น

เธอเดินห่อเหี่ยวไหล่ตกไปยังประตูหลังบ้าน ไม่มีใครจำได้เลย ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่มาร์ค เทรมอนต์ ไม่อนุญาตให้เธอใช้ ประตูหน้า เขาห้ามเธอเพราะเกรงว่าเธอจะชนเขา และเธอจะ ปรากฏตัวได้ก็ต่อเมื่อเขาต้องการที่จะพบเท่านั้น

“คืนนี้มาที่ห้องฉัน”

มาร์ค เทรมอนต์ สั่งและเขาก็เดินเข้าไปทางประตูหน้า ใบหน้า ที่บึ้งตึงคิ้วขมวดของเขาทำให้กลุ่มบอดี้การ์ดหวาดกลัวเช่นกัน แต่แมรี่และบัตเลอร์ เฮนรี่ ก็ยังเ ก็ยังเดินเข้ามาหาเขา

“กลับมาแล้วหรือครับท่าน

มาร์คส่งเสียงฮัมเพลงที่เขาคุ้นเคยเบาๆ แล้วหยุดชะงักอีกครั้ง ที่บันได

“แอเรียน วิน ต้องรับประทานอาหารที่บ้านทั้งมื้อเช้าและกลาง คืนจากนี้เป็นต้นไป

เขาบอกเป็นนัยหรือเปล่าว่าเขาเคยทรมานเธอแล้วตอนนี้เธอดู อ่อนแอมากขนาดไหน

แม่บ้านแมรี่ยิ้มมุมปาก “ค่ะท่าน ดิฉันมั่นใจเลยว่าเธอจะได้กิน ดีอยู่ดี”

ในเวลากลางคืนขณะที่แอเรียนกำลังทำความสะอาดครัวอยู่กับแมรี่นั้น แมรี่จับมือที่เย็นเฉียบของเธอด้วยความเห็นอกเห็นใจ

“พอแค่นั้นแหละ ไปพักผ่อนเถอะ หยุดช่วยฉันได้แล้ว ดูรอย แตกบนมือทั้งสองข้างของเธอ แอร์, อันที่จริงท่านค่อนข้างจะดี กับเธอนะ เลิกต่อต้านเขาได้แล้ว ดูเหมือนเธอจะยังคงไม่เข้าใจ สินะ เชื่อฟังเขาแล้วทุกอย่างจะดีเอง ฉันเฝ้าดูเขาเติบโตขึ้นมา เขาไม่ใช่คนไม่มีอะไร เชื่อฉัน

แอเรียนไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ทำในสิ่งที่เธอกำลังทำนั้นต่อไป ถูพื้นที่เดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก ทั้งหมดทั้งปวงที่เธอต้องการคือการ

หลบหน้ามาร์ค เทรมอนต์ คฤหาสน์เทรมอนต์นี่ใหญ่มากๆ เธอไม่ได้ต้องทำงานเยอะแยะ

มากมายอะไร และเธอก็ทำงานของเธอเสร็จตามเวลาเสมอๆ

เวลาผ่านไปถึงเวลา 5 ทุ่ม เธอรวบรวมความกล้าเพื่อที่จะเดิน ขึ้นไปข้างบนแล้วเคาะประตูอย่างใจเย็น

ไม่มีแม้แต่เสียงหรือการเคลื่อนไหวใดๆจากห้องทางด้านใน เธอหันหลังและเดินกลับออกมาแต่เธอก็ยังรู้สึกลังเลใจ แล้ว เธอก็เปิดประตูเดินเข้าไปจนได้ เธอรู้ดีถึงผลที่กำลังจะตามมา ถ้าเธอไม่ฟัง

เธอเดินย่องเข้าไปในห้องที่มืดสนิท
“คุณ…นอนแล้วเหรอ?”

แล้วเสียงชายคนนึงก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ

“ผมบอกให้คุณมาตอนเที่ยงคืน ใช่ไหม?”

เธอกระโดดออกมาด้วยความตื่นตกใจ แอเรียนรู้สึกได้ว่า รอบๆกายเธอเต็มไปด้วยสวิตช์ไฟ บางอย่างทําให้เธอถอยห่าง ออกมา เธอกรีดร้องออกมาก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น