มังกรตัวที่ 13 : ล่าผู้ควบคุมแห่งกาลเวลา

“เอาละเปิดช่องว่างแห่งกาลเวลาตรงนี้คงได้” เสียงไคร์ดังขึ้น ก่อนหันไปมองป่าด้านหลังโรงเรียนอันเงียบสงบ

“เลือกที่ได้แล้วก็ไปกันได้” เสียงบัสร้องตอบด้วยท่าทางตื่นตัว สุดๆ ก็นานทีปีหนพวกเขาจะได้เจอผู้คุมเวลาเลยนะ

“แล้วช่องว่างแห่งกาลเวลาล่ะครับ เรายังหาไม่เจอเลย” เสียง เคนถามขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆทําเอาแต่ละคนหัวเราะแหะๆบ่ง บอกว่าที่พูดมาทั้งหมดพวกเขา…ลืมไป!!

“ในนามแห่งข้าผู้ควบคุมธาตุทั้งหลาย ในนามแห่งข้าผู้อยู่เหนือ กาลเวลา จงเปิดทางให้ข้า ณ บัดนี้” เสียงร่ายเวทของเด็กหนุ่ม ร่างบางดังก้องอีกทั้งเปี่ยมไปด้วยพลังอ่านาง แผ่นดินถึงกับ สะเทือน ลมพัดกรรโชคทำเอาใบไม้ปลิวว่อน อสนีบาตฟาดเปรี้ยง และในที่สุดเบื้องหน้าเด็กหนุ่มร่างบางก็ปรากฏโพรงอากาศสื ขาวหมุนวนช้าๆก่อนจะค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นจนพอจะส่งทั้งคนทั้ง มังกรตัวยักษ์ลอดเข้าไปได้

“นายนําทาง” เด็กหนุ่มโยนภาระที่เหลือให้เซอัส แค่การเปิดทาง แค่นี้ก็ทําให้เขาเป็นจุดเด่นได้แล้ว แต่เทเชียต้องรับผิดชอบกับคํา พูดของตนเอง ในเมื่อเขาบอกว่าให้เปิดช่องว่างของกาลเวลาขึ้น แทนที่จะตามหานั่นก็แปลกว่าเขาสามารถทำได้ ซึ่งเชื่อสิว่าไม่ใช่ แค่เขาที่ทำได้ อย่างน้อยเจ้าชายนี่ก็ทำได้แต่เลือกที่จะเมินเฉย และให้คนที่พูดออกมาเป็นคนรับผิดชอบ

คนเป็นเจ้าชายที่โดนสั่งไม่ได้ตอบโต้อะไรแม้ในใจจะนึก หงุดหงิดนิดหน่อยเพราะปกติไม่มีคนเคยสั่งเขาก็ตาม เจ้าตัวเรียก มังกร าแข็งให้กลับสู่ร่างเดิมก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลัง ของมันเช่นเดียวกับพวกเพื่อนๆ

เมื่อเห็นทุกคนพร้อมกันแล้วเซอัสก็บังคับมังกรของตนเองให้ พุ่งตัวนำเข้าไปในช่องนั้นทันที เพื่อนที่เหลือรีบตามติดและปิด ท้ายด้วยเด็กหนุ่มหน้าหวานที่รอดช่องว่างแห่งกาลเวลาเข้ามาได้ อย่างหวุดหวิดก่อนที่ช่องนั่นจะปิดลง

ภายในช่องแห่งกาลเวลา สองข้างทางเหมือนมีรูปนาฬิกาสีดำ มาวางเรียงต่อๆกัน เข็มสั้นและเข็มยาวของนาฬิกาพวกนั้นต่าง ไม่มีเรือนไหน เลขซ้ำกันเลยสักนิด ภาพฉากหลังของนาฬิกา มีแต่สีขาวอันไม่สิ้นสุด ในนี้จะไม่สามารถแตะต้องอะไรได้ถ้า หากว่ายังไม่อยากจะหลุดไปสู่มิติอื่น ซึ่งแน่นอนว่านั่นไม่ใช่เรื่อง ดีแน่

“นายจะหามังกรเฟเวอร์ได้ไง” เดลินถามออกมาอย่างหงุดหงิด เพราะในช่องว่างแห่งกาลเวลานี้กว้างขวางมากและจะไปแบบสุ่ม สี่สุ่มห้าไม่ได้ ช่องว่างแห่งกาลเวลาทุกช่องจะเชื่อมโยงกันจน เหมือนเป็นอีกมิติหน่ง มันคือมิติแห่งเวลา….มิติที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ถ้าบินหาไปเรื่อยๆแบบนี้นอกจากจะหามังกรเฟเวอร์ไม่เจอแล้วดี ไม่ดีมังกรของทุกคนอาจจะหมดแรงกันก่อนก็ได้ อีกอย่างในมิติ แห่งนี้จะมีเพียงเส้นทางเดียวเท่านั้นที่ปลอดภัย หากว่าหลุดจาก เส้นทางปลอดภัยนี้ไปพวกเขาอาจจะหลุดไปมิติอื่นได้ทันที

“ผมว่าคงอีกไม่นานหรอกครับ” เคนกล่าวขึ้นอย่างมั่นใจ

ทำไมนายคิดอย่างนั้นล่ะ” เซเบน คาเฟวผู้ทรงมังกรแห่งเลก “ ถามขึ้นมา หมอนี่ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนนะ

“ก็สองคนข้างหน้ากับข้างหลังคงไม่ปล่อยให้มังกรเหนื่อยเปล่า หรอกครับ” เคนพูดอย่างมั่นใจและเหมือนรู้จักสองคนข้างหน้า และข้างหลังดี ก็ถ้าเป็นเขามีความสามารถมากมายอย่างสองคน ตรงหน้าเขาก็ไม่ปล่อยให้มังกรของตนเองอ่อนแรงจนกว่าจะสู้กับ ศึกของจริงหรอก

เสียงคํารามดังลั่นที่ทําเอาแต่ละคนสะดุ้งขึ้นมา เสียงนั่นมันดัง มาจากตรงหน้าของพวกเขานี่เอง ภาพที่ทุกคนเห็นคือมังกรตัว ใหญ่ยักษ์ที่มีเกล็ดสีขาวสว่างกับดวงตาสีดำมืดมิดราวกับจะดูดกลืนทุกสิ่ง มันจ้องตรงมาทางพวกเขาซึ่งเป็นผู้ไม่ได้ รับเชิญในห้วงมิตินี้

ในที่สุดก็เจอสักที… เทเชียคิดแล้วขยับยิ้มเย็นเพราะเขารู้ดีว่า คนเป็นเจ้าชายคงไม่ปล่อยให้มังกรของทุกคนหมดแรงไปเสีย ก่อนหรอก

“เอาไงล่ะเจ้าชาย” เสียงเรียบของเด็กหนุ่มหน้าหวานเปรย ขึ้น เป็นการโยนภาระการตัดสินใจทั้งหมดไปให้เพื่อนผู้สูงศักดิ์ เหมือนอย่างเคยเรียกดวงตาสีเงินให้หันไปมอง

“หาเหยื่อล่อ” เสียงเย็นทำเอาใครหลายคนเสียวสันหลังวูบและ พากันหลบสายตา ฟังแล้วมันไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ดีเลยสักนิด เท เชียมุ่นคิ้วเมื่อสบกับดวงตาสีเงินที่ทอประกายขึ้นมาชั่ววูบคู่นั้น ชักรู้สึกอยากหลบไปไกลๆแล้วสิ

ไอ้บ้า!!!

เสียงด่าดังขึ้นในใจของเด็กหนุ่มผมฟ้าแต่เจ้าตัวก็ไม่มีเวลา แม้แต่จะพูดเพราะกำลังบังคับอัศวินแห่งรัตติกาลให้หนีผู้ควบคุม กาลเวลาที่ไล่ตามมาติดๆ ในเมื่อตนเองคือ ‘เหยื่อ’ และข้างหลัง คือ “ผู้ไล่ล่า’ ส่วนคนคิดแผนน่ะหรือ…ก็กำลังหาช่องทางที่จะจับ มันอยู่นะสิ
ไอ้บ้าขว้างกุญแจเร็วๆสิวะ เด็กหนุ่มคิดในใจเมื่อไอ้คนคิดแผน มัวแต่มองอยู่นั่นไม่ยักจะปากุญแจในมือสักที ไม่รู้ว่ามันหาช่อง ว่างในการจับไอ้มังกรที่ตามล่าเขาอยู่ไม่เจอหรือว่ามันกำลังสะใจ ที่เห็นเขาถูกไล่ล่าอยู่แบบนี้กันแน่ ซึ่งเทเชียคิดว่ามันน่าจะเป็น เพราะข้อหลังมากกว่า

มันคือแผนที่ต้องใช้ตัวล่อ แล้วทำไมเขาถึงต้องมาเป็นตัวล่อน่ะ หรือ เขายังจําได้ดีเชียวแหละ ไอ้เหตุผลบ้าๆที่เจ้าคนคิดแผนนั่น กล่าวออกมา

ทำไมต้องเป็นฉัน’ เทเชียถามเจ้าของความคิดที่ยังตีหน้านิ่ง อัน ที่จริงเขาอยากถามว่าทำไมไม่เป็นไอ้คนต้นคิดมากกว่า

นายบังคับมังกร สด’ แถมยังเป็นตัวล่อชั้นหนึ่ง เด็กหนุ่มผมฟ้า เดาเอาว่าคนเป็นเจ้าชายคงคิดอย่างนี้ต่อจากประโยคเดิม เผลอๆ อาจจะคิดใช้งานเขาโทษฐานที่เบากวนประสามหมอ บ่อยๆและ ชอบโยนงานให้ก็เป็นได้

นั่นสิครับ อกก็ออกจะบินเร็ว’ นั่นคืออีกประโยคจากเคนพร้อม รอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ก่อนจะตามมาด้วยเสียงสนับสนุนจากเพื่อนๆ

เพราะฉะนั้นคนที่ถูกยกขึ้นมาเป็นตัวล่อก็กำลังทำงานได้อย่างดี เยี่ยมแม้ในใจอยากจะเผาเจ้าชายผมเงินคนนั้นมากแค่ไหนก็ตาม

ถ้ายังหาโอกาสไม่เจอก็สร้างมันขึ้นมาสิ…เมื่อทนเป็นผู้ถูกล่า ที่ตนเองแสนเกลียดต่อไปไม่ไหวเด็กหนุ่มหน้าหวานก็เกิดความ คิดขึ้นมาได้ ดังนั้นเทเชียก็บังคับฟ็อกให้อ้อมไปด้านหลังอย่าง รวดเร็วจนเห็นอีกทีคือด้านข้างอีกฝั่งของผู้คุมแห่งกาลเวลา

“เอาเลย!!” สิ้นเสียงที่ตะโกนสั่งของเด็กหนุ่มผมฟ้าเซอัสก็ขว้าง กุญแจทันที ด้วยคุณสมบัติโซ่ที่ยืดหดได้ทำให้กุญแจพุ่งออกไป หามังกรเฟเวอร์ที่อยู่ห่างออกไปเป็นเมตร เป้าหมายคือคอของ มังกรผู้คุมเวลา แต่

วูบ!!

ราวกับรู้ทันผู้คุมแห่งกาลเวลาหุบปีกบินหลบในเสี้ยววินาที ทําเอากุญแจอีกด้านที่อ้ารับตรงดิ่งไปด้านหลัง ทุกคนต่างเบิก ตากว้าง ก็ไอ้ข้างหลังมันคือ…

โครม!!

เสียงคนที่นั่งอยู่บนหลังมังกรของตนเองหงายหลังแทบตก จากอัศวินแห่งรัตติกาลเพราะสิ่งที่พุ่งเข้าหาจังๆ ไม่นานเสียงดัง กริ๊ก…ก็ดังขึ้น
ไอ้บ้า… เด็กหนุ่มผมฟ้าร้องค่าในใจเมื่อยกมือข้างที่ถูกกุญแจ ล็อกไว้ขึ้นมาดู ส่วนกุญแจอีกด้านถูกคล้องไว้กับคนเป็นเจ้าชายที่ ได้แต่ตกตะลึงกับเหตุการที่ไม่คาดฝัน

“เอาลูกกุญแจมาปลดล็อกเร็ว!!” เสียงที่ดูร้อนรนของเทเชีย ทำให้เซอัสล้วงกุญแจออกมาจากในกระเป๋าเพื่อจะรีบเอามาปลด ล็อกกุญแจมือที่กำลังพันธนาการเขากับเจ้านักเดินทางอยู่ แต่ดู เหมือนว่าความซวยจะยังไม่หมด

โธ่…!!

เสียงคำรามอย่างโกรธแค้นดังขึ้นก่อนร่างของมังกรจะปรากฏ ตัวขึ้นตามมาติดๆ ร่างของผู้คุมแห่งกาลเวลาตรงเข้ามาอย่างไม่ สนใจสายพลังของเพื่อนๆที่ซัดเข้ามาหวังให้มันเปลี่ยนทิศทาง จากเซอัสและเทเชีย

โครม…มันกระชากโซ่ที่ยาวราวห้าเมตรซึ่งตรงสองข้างของ สายโซ่ก็คือเด็กหนุ่มดวงซวยทั้งสองคนที่คนหนึ่งพยายามจะ ปลดล็อกกุญแจมือ ส่วนอีกคนก็พยายามจะเอ่ยเร่ง

“เฮ้ย!!” เซอัสร้องออกมาอย่างตกใจหลุดมาดเย็นชาของเจ้าตัว ไปสิ้น เมื่อกุญแจหลุดจากมือล่วงลงไปในช่องว่างแห่งกาลเวลา ซะแล้ว

“ซวย!!” เทเชียพึมพำเมื่อกุญแจที่ล่วงลงไปนั้นคงจะไปโผล่ที่มิติอื่น แน่นอนว่าหมดสิทธิที่จะตามเก็บแน่ๆ

“ฟ็อกสะบัดให้หลุด” เด็กหนุ่มผมฟ้าร้องบอกอัศวินแห่งรัตติกาล ของตนเองโดยพยายามไล่ความคิดเรื่องกุญแจออกไปจากหัว ก่อนเพราะตอนนี้โซ่ดันติดไปกับปากของมังกรเฟเวอร์แล้วและ แรงกระชากก็ทำเอาทั้งสองปลิวไปตามมังกร ขืนยังปล่อยเอาไว้ แบบนี้ละก็เขาคงโดนลากไปทั่วเป็นแน่ และที่จะเลวร้ายกว่านั้นก็ คืออาจจะหลุดไปโผล่มิติอื่นก็เป็นได้

กรีซ… ฟ็อกร้องรับคำสั่ง ปากของมันอ้าออกลูกพลังสีดำสนิท รวมกันอยู่ในปาก

วูบ…มันถูกปล่อยออกมาด้วยความเร็วและความแรงเพื่อหวัง จัดการมังกรที่กำลังทำร้ายนายน้อยของมันอยู่

ตูม!…โธ่!! เสียงคำรามอย่างเจ็บปวดดังขึ้นเมื่อลูกพลังนั้นโดน เต็มๆ โซ่ที่ถูกมังกรเฟเวอร์คาบอยู่ถูกปล่อยลงทันที

“เฟส”

“ฟ็อก”

ทั้งสองร้องเรียกชื่อมังกรอย่างเร่งด่วนไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจจะ ตกลงไปโผล่มิติอื่นก็ได้ ทั้งมังกรน้ำแข็งและอัศวินแห่งรัตติกาลต่างพุ่งเข้าหาเจ้านายทันทีแต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่ คาดฝันก็เกิดขึ้น

วบ!!

อยู่ๆโซ่ที่ยาวเป็นเมตรก็หดตัวเข้าหากันอย่างรวดเร็วราวกับมี ความคิดทําเอาเด็กหนุ่มร่างบางพุ่งเข้าหาเซอัสทันทีและเพราะ ไม่ทันตั้งตัวเสียงที่สองจึงดังมาติดๆ

โครม!!

“เจ็บนะโว้ย” เทเชียร้องขึ้นเมื่อร่างของทั้งสองปะทะกันกลาง อากาศดังลั่น

“ยังกับฉันไม่เจ็บ” เสียงเย็นของคนที่อยู่ใกล้ๆตอกกลับ ใช่ว่า หมอนี่โดนคนเดียวสักหน่อย

“งั้นนายก็ช่วยปล่อยเอวฉันสักที” เสียงเรียบของเด็กหนุ่มหน้า หวานที่พูดออกมาทำเอาคนเป็นเจ้าชายรีบก้มลงมองดูมือของตน ก่อนจะรีบปล่อยมือทันที หน้าทั้งหน้าพลันร้อนวูบ นี่เขาเป็นอะไร คงไม่ได้หลงรักเด็กหนุ่มด้วยกันหรอกนะ

“อยากจับตายล่ะ” ในใจคิดอีกอย่างปากกลับพูดอีกอย่าง ทั้งที่ หน้ายังร้อนวูบอยู่ด้วยซ้ำ
กรีซ…เฟสที่อยู่ใกล้คนทั้งสองมากกว่าป๊อกร้องออกมาก่อนจะ พุ่งตัวเข้ามารับ เทเชียหันไปมองฟ็อกก็เห็นว่าฟ็อกที่อยู่ไกลกว่า เปลี่ยนเป้าหมายไปสู้กับผู้คุมแห่งการเวลาแทน เพื่อเบี่ยงเบน ความสนใจของมังกรเฟเวอร์ออกจากนายน้อยของมัน

“เฮ้ย…ช่วยกันหน่อยสิเปลืองแรงนะเนี่ย” ไคร้ตะโกนมาแม้ตัว เองจะบังคับเฟร่าให้บินหลบสายพลังสีขาวที่มังกรเฟเวอร์ขยัน ปล่อยออกมาก็ตาม เจ้าหมอนี่ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนปาก ก็ยังกวนประสาทได้ไม่เปลี่ยนจริงๆ

“สงสัยนายคงต้องรับบทเป็นเหยื่อแล้วนะเจ้าชาย” เทเชียพูด เสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความกวนประสาทเต็มเปี่ยมทำให้เจ้า ชายคนสำคัญตวัดตาไปมองอย่างเหยียดหยาม หมอนี่กำลังลืม อะไรไปหรือเปล่า…

“นายด้วย”

มังกรน้ำแข็งบินตัดหน้ามังกรทุกตัวไปด้วยความเร็วเมื่อคนบังคับ มันทั้งสองคนทั้งเก่งและยังมีความคิดที่คล้ายคลึงกันหลายส่วน แน่นอนว่าเพราะมีความคิดบางอย่างคล้ายกันในตอนนี้ทั้งเซอัส และเทเชียจึงได้ร่วมมือกันชั่วคราว
คู่นี้นี่แปลกๆ เดี๋ยวกัดกันเดี๋ยวเข้าขากัน ตกลงจะเอายังไงไม่ ทราบ เสียงนินทาดังขึ้นในใจของแต่ละคนและแน่นอนว่าพวก เขาไม่มีวันพูดออกไป ถ้ายังไม่อยากจะตายไวกว่าเดิม เพราะดีไม่ ดีอาจได้ของแถมกลับมาเป็นมีดบินก็ได้

โธ่…เสียงคำรามดังลั่นก่อนสายพลังจะถูกปล่อยออกมาอย่าง รวดเร็ว แต่คราวนี้สายพลังนั้นกลับไม่ได้ทําให้เด็กหนุ่มทั้งสอง คนที่อยู่บนหลังของเฟสหวั่นใจเลยสักนิด เซอัสรีบกางมือออก สร้างเกราะสีใสที่ทนทานพอจะต้านขุมพลังนั้นได้

ตูม… ขุมพลังปะทะเกราะที่แข็งแกร่งจนไม่อาจทะลวงเข้าไปได้ แต่มพลังนั้นก็ดูทีท่าจะไม่หยุดลงง่ายๆเช่นเดียวกัน เทเชียที่ เห็นเหตุการณ์อยู่ตลอดรีบลุกขึ้นยืนบนหลังเฟสก่อนยื่นมือข้าง หนึ่งออกไปข้างหน้า

“ข้าคือผู้ควบคุมทุกสรรพสิ่งหากเจ้าคือผู้ควบคุมกาลเวลา ข้า ก็คือผู้อยู่เหนือกาลเวลา จะเป็นผู้มีชัยเหนือกาลเวลาตลอดกาล พันธนาการแห่งเวลา!!!” เมื่อสิ้นเสียงร่ายเวทมนตร์แสงสีดำก็พุ่ง ทะลุเกราะออกไป มันไม่ได้พุ่งชนแสงสีขาวหากพุ่งเข้ารัดคอของ ผู้ควบคุมแห่งกาลเวลา

โธ่…!! มังกรยักษ์ที่ถูกพันธนาการร้องอย่างโกรธแค้น สายพลัง ที่ปล่อยออกมาถูกหยุดไปแล้ว มันทั้งสะบัดตัวสะบัดวหวังให้หลุด ออกจากพันธนาการ
“ใคร!!” เทเชียร้องเรียกนักรบหัวแดงซึ่งดวงตาสีน้ำทะเลกำลัง เต้นระริกเหมือนได้ของเล่นชิ้นใหม่ กุญแจถูกขว้างออกไปทันที โชที่สามารถยืดหดได้พุ่งเข้าหาผู้คุมแห่งกาลเวลาที่อยู่ห่างออก ไปแปดเมตร และสุดท้าย…

กิ๊ก!!!

เสียงแผ่วเบาที่เหมือนประกาศชัยชนะให้เด็กปีหนึ่งทอดราก้อน ก็ดังขึ้น เสียงร้องเฮออกมาอย่างยินดีเมื่อกุญแจนั้นล็อกคอขอ งมังกรเฟเวอร์ได้แล้ว มันดิ้นรนสะบัดไปมาพร้อมทั้งกรีดร้องและ ปล่อยล่าแสงออกมาอยู่สักพักก่อนจะสงบลง

“งั้นฉันใช้เวทสร้างกุญแจเลยแล้วกัน” เทเชียพูดออกมาอย่าง ไม่ทุกข์ร้อนแม้ว่าการสร้างกุญแจเวทจะต้องใช้พลังไปมหาศาล ก็ตามที เด็กหนุ่มรีดพลังเวทที่อยู่ในร่างกายของตนเองออกมา แต่ผลปรากฏคือความว่างเปล่า

ทําไมละ…พลังของเขาทําไมถึงใช้งานไม่ได้ คนเป็นนักเดินทาง เริ่มขมวดคิ้วเช่นเดียวกับคนเป็นเจ้าชายที่เริ่มเครียดขึ้นมาเหมือน กัน การที่ต้องมาตัวติดกับหมอนี่ตลอดเวลาไม่ใช่เรื่องน่ายินดี หรอกนะ แต่ไม่นานคำพูดหนึ่งของอาจารย์ก็ย้อนเข้ามาในหัว

‘กุญแจจะสะกดพลังเวทในตัว เวรแล้วมาสะกดอะไรตอนนี้ เด็ก หนุ่มทั้งสองคิดอย่างหงุดหงิดก่อนเด็กหนุ่มผมเงินจะหันไปสั่งกับเพื่อนๆ

“กลับ!!!”