มังกรตัวที่ 9 : ห้องนอน
“นายว่านายจะอยู่ห้องเดียวกับฉันมะ” ไครถามเพื่อนหนุ่มที่เดิน อยู่ข้างๆในขณะที่เขาสองคนเดินไปตามระเบียงเพื่อไปรวมตัวกัน ตามที่รุ่นพี่นัดเอาไว้
“ไม่รู้” เสียงเรียบตอบพร้อมดวงตาสีฟ้าที่เหลือบไปมองมังกร ของตน อันที่จริงเทเชียไม่สนใจด้วยซ้ำว่าใครจะได้อยู่กับใคร จะ ต้องพักกับใครสำหรับเขามันก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ
“แต่ถ้าได้ประลองกับหมอนั่นก็ดีน่ะสิ” เทเชียพูดออกมาแล้วคิด ไปถึงดวงตาสีเงินสวยที่ทอประกายเย็นเยียบราวหิมะ เขาไม่ได้ ขอให้ตนเองนอนห้องเดียวกับคนที่กําลังนึกถึงอยู่หรอก เพราะ ถ้านอนห้องเดียวกันห้องคงได้มีเละกันไปบ้าง แค่อยู่หอเดียวกัน เขาก็ว่าในวันข้างหน้าหอคงได้ปั่นป่วนน่าดูอยู่แล้ว ใช่แล้ว…ไม่ ต้องนอนห้องเดียวกันแต่เขาอยากจะลองประลองฝีมือกับหมอนั่น ดูสักครั้ง
“มังกรน้ำแข็งนั้นก็น่าลองสู้ดู…ใช่ไหมฟ็อก” เสียงเรียบถาม มังกรของตนเองที่เกาะอยู่บนบ่าและไม่นานเจ้าของคำถามก็ ต้องเหยียดยิ้มเมื่อได้เสียงอัศวินแห่งรัตติกาลร้องตอบเหมือนจะ สนับสนุน
ไคร้มองท่าทีของคนเป็นเพื่อนแล้วได้แต่ยิ้มอย่างนึกสนุกเช่น กัน ดูท่าการเข้ามาเรียนที่นี้โดยดึงคนตรงหน้าเข้ามาด้วยคงมีเรื่องสนุกให้เขาชมอีกเยอะเลยทีเดียว
หอ มังกรเวหา สำหรับผู้ใช้เวทธาตุลม สัญลักษณ์ มังกรเงิน ฟ้า
หอ มังกรปฐพี สำหรับผู้ใช้เวทดิน สัญลักษณ์ มังกรโลกา สะเทือน
หอ มังกรวารี สำหรับผู้ใช้เวทน้ำ สัญลักษณ์ มังกรเกลียวคลื่น สมุทร
หอ มังกรอัคคี สำหรับผู้ใช้เวทไฟ สัญลักษณ์ มังกรไฟ
โลกันตร์
หอ ดราก้อน สําหรับผู้ใช้เวทที่นอกเหนือจากสี่ธาตุหลัก อาจ จะใช้เวทได้มากกว่าสองธาตุ บางคนใช้ได้ทุกธาตุ สัญลักษณ์ ราชันมังกรพลิกโลกา
ในโดมของทอดราก้อนพวกเด็กปีหนึ่งต่างมายืนรอรุ่นพี่ที่นัด พวกเขาเอาไว้ ต่างคนต่างก็อดตื่นเต้นไม่ได้เพราะวันนี้จะเป็นวันที่จัดห้องนอน ใครที่ได้พักห้องเดียวกันนั่นแปลว่าพวกเขา จะต้องเป็นเพื่อนร่วมห้องไปอีกเจ็ดปีจนกว่าจะจบการศึกษาที่นี่ นั่นคือเรื่องที่ทําให้เด็กปีหนึ่งต่างภาวนาขอให้ได้เพื่อนดีๆมาร่วม ห้อง
“โฮ…น้องๆมาเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย ยังไม่ถึงเวลาเลย” เสียงรุ่นพี่ ราฟดังมาก่อนเจ้าตัวจะก้าวเข้ามาซะอีก ดวงตาขี้เล่นกวาดมอง เหล่ารุ่นน้องที่มายืนรอก่อนเวลานัด แต่เขาก็เข้าใจความตื่นเต้น ของพวกปีหนึ่งอยู่หรอกนะเพราะเขาเองก็เคยผ่านจุดนี้มาก่อน
ทว่าราฟก็มอกเต็มปากไม่ได้หรอกว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของ น้องทุกคนดี อย่างน้อยก็คงต้องเว้นไว้หนึ่งแหละ นั่นก็คือรุ่นน้อง ซึ่งเป็นเจ้าชายที่ทำหน้าตาไร้อารมณ์ยืนห่างเพื่อนทุกคนออกไป คนนั้นยังไงละ
“คงไม่เป็นไรหรอกมั้งเฟรังค์ถ้าเราจะเช็กชื่อก่อนเวลา” เอน่าพูด แล้วหยิบใบรายชื่อขึ้นมาดู น้องมากันเยอะขนาดนี้แล้วพวกรุ่นพี่ เลยคิดว่าคงไม่น่าจะมีคนที่ยังไม่มา
“เอาสิ” คำตอบสั้นๆของเฟร้งค์ทำให้เอน่าเริ่มเรียกชื่อรุ่นน้อง แต่ละคน ทว่า…
“ไม่ครบขาดอีกสองคน” เอน่าเอ่ยขึ้นหลังจากเช็กรายชื่อของ เด็กปีหนึ่งเสร็จเรียบร้อย
“ขาดใครหรือคุณเอน่า” เสียงสุภาพจากเดล่าถามมาอย่างสงสัย เพราะปกติรุ่นน้องทุกรุ่นก็จะมาเร็วกันทั้งนั้น
“ก็..” เอน่ากําลังจะพูด อบองคนที่ยังไม่มาออกมาแต่ก็ยังพูด
ไม่ทันจบ
ปัง!!
เสียงเปิดประตูโดมดังขึ้นด้วยมือของคนเป็นนักรบก่อนร่างสอง ร่างก้าวผ่านประตูเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน เจ้านักรบตัวดียังคงมีรอย ยิ้มร่าเริงประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหล่าแม้จะเห็นว่าเพื่อนส่วน มากมากกันครบแล้วก็ตาม ส่วนอีกคนต่อให้เห็นว่าตนเองมาเป็น คนสุดท้ายใบหน้าเฉยชานั่นก็ไม่เปลี่ยนไปอยู่ดี
“ผมไคร่มารายงานตัวแล้วครับผม” เสียงของคนที่เดินข้างๆ ตะโกนซะลั่นจนทุกคนในห้องต่างพากันคิดอยู่ในใจ มันรู้จักอาย บ้างมั้ยเนี่ย?
“โฮ…น้องใจกล้านะเนี่ยมาช้าแล้วยังตะโกนอีก” ราฟเอ่ยขึ้น มาแล้วยิ้ม รุ่นน้องท่าทางร่าเริงและกวนๆแบบนี้เขาก็ไม่รังเกียจ หรอก ออกจะขอชอบเสียด้วยซ้ำเพราะนั่นหมายความว่าทอดรา ก้อนคงจะมีสีสันขึ้นอีกเยอะ
“รุ่นพี่พูดผิด” เสียงราบเรียบของเด็กหนุ่มหน้าหวานแย้งขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าจ้องตรงมาทางรุ่นพี่ทั้งสี่ไม่มีหลบ
“เรามาตรงเวลาแต่รุ่นพี่มาเร็ว” เสียงของเด็กหนุ่มผมฟ้าที่ทำให้ รุ่นพี่แต่ละคนเถียงไม่ออกเนื่องจากว่ามันคือความจริง
“เอาล่ะ งั้นถือว่าครบ” เฟรังค์พูดออกมาอย่างตัดปัญหาแม้ในใจ ชักจะติดใจรุ่นน้องสองคนนี้แล้วก็ตาม
“พวกผู้หญิงแยกมาเลยจ๊ะ ส่วนพวกผู้ชายตามเฟรังค์กับราฟไป เลย” เสียงหวานของรุ่นพี่เดล่าที่ทำเอาหลายคนถึงกับเคลิ้มดัง ข็น ผู้หญิงสามคนแยกไปอีกทางตามรุ่นพี่ทั้งสองไป นั่นทำให้ ผู้ชายที่เหลือต่างทําหน้าห่อเหี่ยวขึ้นมา หอดราก้อนนี่ขาดแคลน ผู้หญิงชะมัด
“เอาล่ะส่วนน้องผู้ชายตามพี่สุดหล่อคนนี้มาเลย” รุ่นพี่ราฟ พูดอย่างไม่ดูหนังหน้าตัวเอง อันที่จริงหน้าตาของรุ่นพี่ก็ไม่น่า เกลียดหรอกนะ แต่พูดออกมาได้มั่นใจขนาดนี้ให้ตายพวกเขาก็ ไม่เออออตามหรอก
“หล่อน้อยกว่าฉันนะ” เสียงไคร้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ดออกมาหน้าตา เฉย แต่เพราะเสียงมันออกจะดังไปสักหน่อยเลยได้ยินกันจนทั่ว
“อ๋อ…หล่อน้อยกว่าเหรอ” ดวงตาของราฟพราวระยับ เขาชัก ถูกใจรุ่นน้องพวกนี้ซะแล้ว เทเชียได้แต่ส่ายหัว พอกันทั้งรุ่นพี่รุ่น เพื่อน เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนพูดเพื่อตัดปัญหา
“เรามาตรงเวลาแต่รุ่นพี่มาเร็ว” เสียงของเด็กหนุ่มผมฟ้าที่ทำให้ รุ่นพี่แต่ละคนเถียงไม่ออกเนื่องจากว่ามันคือความจริง
“เอาล่ะ งั้นถือว่าครบ” เฟรังค์พูดออกมาอย่างตัดปัญหาแม้ในใจ ชักจะติดใจรุ่นน้องสองคนนี้แล้วก็ตาม
“พวกผู้หญิงแยกมาเลยจ๊ะ ส่วนพวกผู้ชายตามเฟรังค์กับราฟไป เลย” เสียงหวานของรุ่นพี่เดล่าที่ทำเอาหลายคนถึงกับเคลิ้มดัง ข็น ผู้หญิงสามคนแยกไปอีกทางตามรุ่นพี่ทั้งสองไป นั่นทำให้ ผู้ชายที่เหลือต่างทําหน้าห่อเหี่ยวขึ้นมา หอดราก้อนนี่ขาดแคลน ผู้หญิงชะมัด
“เอาล่ะส่วนน้องผู้ชายตามพี่สุดหล่อคนนี้มาเลย” รุ่นพี่ราฟ พูดอย่างไม่ดูหนังหน้าตัวเอง อันที่จริงหน้าตาของรุ่นพี่ก็ไม่น่า เกลียดหรอกนะ แต่พูดออกมาได้มั่นใจขนาดนี้ให้ตายพวกเขาก็ ไม่เออออตามหรอก
“หล่อน้อยกว่าฉันนะ” เสียงไคร้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ดออกมาหน้าตา เฉย แต่เพราะเสียงมันออกจะดังไปสักหน่อยเลยได้ยินกันจนทั่ว
“อ๋อ…หล่อน้อยกว่าเหรอ” ดวงตาของราฟพราวระยับ เขาชัก ถูกใจรุ่นน้องพวกนี้ซะแล้ว เทเชียได้แต่ส่ายหัว พอกันทั้งรุ่นพี่รุ่น เพื่อน เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนพูดเพื่อตัดปัญหา
รุ่นพี่ทั้งสองต่างเดินนำพวกรุ่นน้องทุกคนเข้ามาในห้องห้อง หนึ่ง ในห้องนั้นเป็นห้องโล่งกว้างที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากภาพวง เวทขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมทั้งห้อง
“เอาละทุกคนเข้าไปยืนในวงเวทเลยนะ” ราฟพูดทำให้ทุกคน ก้าวเข้าไปในวงเวท เมื่อรุ่นพี่ทั้งสองแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่นอก เขตอาคมอีกเฟรังค์กับราฟจึงเดินเข้าไปบ้าง
อย่าตกใจนะเรากําลังจะไปหอกัน” รุ่นพี่ราฟกล่าวอย่างอารมณ์ ดีให้รุ่นน้องทุกคนที่กำลังหวาดระแวงวางใจ
“ราฟเตรียมตัวได้แล้ว” เสียงของรุ่นพี่เฟรังค์ดังมาก่อนทั้งสอง จะสูดลงหายใจเข้าปอดล็กๆ
“ราชันมังกรพลิกโลก!!!”
วาบ!!
แสงสีขาวสว่างวาบ ทั่วทั้งห้องดูขาวโพลนไปหมดไม่นานทุกคน
ก็ไม่เห็นอะไรในสายตาอีก
เมื่อยามที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งสิ่งที่ปรากฏในสายตาของพวกเขา ก็คือห้องที่กว้างกว่าและถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม
“นี่คือห้องนั่งเล่นของพวกนายปีหนึ่ง” รุ่นพี่เฟร้งค์กล่าวแล้วยิ้ม ให้น้องๆที่มองดูรอบข้างอย่างสนใจ
“เราไปดูห้องนอนกันก่อนดีกว่า” ราฟชวนแล้วเดินนำรุ่นน้องทุก คนออกจากห้อง เทเชียกวาดดวงตาสีฟ้าคู่สวยมองไปตามทาง เดินที่รุ่นพี่ทั้งสองเดินนำ
ยังกับพระราชวัง ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวเมื่อกวาดสายตา ไปมองรอบๆ เพื่อนทุกคนอาจจะดูตื่นเต้น แต่แน่นอนว่าคนที่อยู่ ในวังมาตลอดอย่างเขากลับเห็นมันเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่าย อีก อย่างไม่ได้มีแค่เขาเท่านั้นที่คิดแบบนั้นเพราะเพื่อนที่ทางบ้านมี ฐานะอีกหลายคนก็คงคิดแบบเดียวกัน อย่างน้อยก็มีเจ้าชายผู้สูง ศักดิ์อีกคนแหละ
“ถึงแล้ว” ราฟพูดออกมาก่อนหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง มันคือห้องที่ดู จะใหญ่มากที่สุดเท่าที่รุ่นน้องทุกคนเห็นมา
“ห้องนี้เป็นห้องของหัวหน้าชั้นปีหนึ่งของพวกนาย ไหนดูซิมี ใครบ้าง” ราฟกล่าวแล้วยื่นหน้าไปดูใบรายชื่อในมือเฟรังค์
“แหมปีนี้หัวหน้าชั้นปีโชคดี…โชคดี” ราฟเปรยออกมาแล้วกวาด มองดูรุ่นน้องปีหนึ่งทุกคนที่ดูตื่นเต้น
“นายว่าใครจะได้อยู่” ไคร่กระซิบ แต่เหมือนเคยเทเชียยังคง เงียบ ในเมื่อสำหรับเขาใครจะอยู่ก็ไม่เห็นจะสำคัญสักนิด
“แล้วโชคดียังไงฮะรุ่นพี่” รุ่นเพื่อนผู้กล้าหาญยกมือขึ้นถามด้วย ความอยากรู้ หอดราก้อนไม่เคยขาดคนกล้า เพราะฉะนั้นเมื่อ อยากรู้พวกเขาจะถามออกมาตรงๆ
“นายชื่ออะไร” ราฟถามอย่างอารมณ์ดีเพราะเขาเองก็นิยมชม ชอบคนกล้าเหมือนกัน
“เดชาน เมวิสผู้วิเศษแห่งเนย่า” ดวงตาสีทองคำของเด็กหนุ่มที่ พูดเปล่งประกายอย่างคนอารมณ์ดี
“เป็นคําถามที่ดีมาก ราฟกล่าวชมแล้วกล่าวต่อ “ก็แค่หัวหน้าชั้น ปีที่ปกติต้องอยู่กันสามคนปีนี้อยู่กันแค่สองคนเท่านั้น”
แถมยังได้คะแนนเท่ากันซะด้วย” รุ่นพี่เฟรังค์ฉีกยิ้มก่อนเสริม คําพูดของเพื่อน
เทเชียกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายขณะยกมือลูบหัวของอัศวิน แห่งรัตติกาลตัวจ้อยที่เข้าห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว รุ่นพี่พวกนี้ เหมือนกําลังพยายามขะถ่วงเวลาเล่นไม่ประกาศห้องนอนออกมา เสียที
“เดี๋ยวพี่จะประกาศชื่อเลยแล้วกัน” เฟร้งค์เว้นไปอย่างให้ทุกคน ลุ้นกัน
“สองคนนั้นคือ…”
“พี่ฮะ ตกลงห้องหัวหน้าชั้นปีมีแค่สองคนจริงๆหรือฮะ” เสียง ของไคร้ดังขึ้นขัดจังหวะคำพูดของรุ่นพี่ แหม…ขัดจังหวะจริงๆ เลย
“ใช่…มีอะไรหรือเปล่า” ราฟถามอย่างหงุดหงิดทำเอาไคร์สาย หน้า มังกรลาวาที่อยู่บนบ่าของไคร้หันไปมองสายตาหลายสิบคู่ ที่มองมาอย่างหวาดๆ ก็เจ้านายมันเล่นขัดความอยากรู้ของทุกคน นี่นา
“คนที่ได้อยู่ห้องนี้คือ…”
“พี่แน่ใจหรอว่าห้องนี้เป็นห้องหัวหน้าชั้นปี” โอ๊ย!! ไอ้ตัว ขัดจังหวะเอ๋ย… เทเชียเหลือบดวงตาสีฟ้าเย็นเยียบหันไปมองเจ้า นักรบตัวดีที่ทำเป็นเล่น
“แน่ใจ” คราวนี้เป็นรุ่นพี่เฟร้งค์ที่ตอบกลับมา ไคร์หันดวงตาสี ฟ้าน้ำทะเลไปสบกับดวงตาของเทเชียที่มองมาเหมือนบอกว่า ‘ถามอีกได้มีคนนอนจมกองเลือดแน่ แต่ดวงตาสีน้ำทะเลของเจ้า นักรบตัวดีกลับพราวระยับ ไม่รู้สึกเดือดร้อนกับสายตาทิ่มแทง ของคนรอบข้างเลยสักนิด
“ก็ได้…ฉันจะไม่ถามแต่นายต้องตอบฉันมาก่อน นายคิดว่าใคร จะได้อยู่ห้องนี้บ้าง” คนหัวแดงพูดออกมาอย่างร่าเริงและทำท่า จะไม่หยุดขัดจังหวะง่ายๆถ้าไม่ได้คำตอบ เทเชียถอนหายใจก่อน ตอบออกมา
“หมอนั่น” ไคร่เลิกคิ้วกับคำว่า “หมอนั่น ของเพื่อน แต่เหมือนไม่ นานรอยยิ้มก็ถูกคลื่ออกมาเหมือนคนที่เข้าใจแล้ว จะมีใครที่เท เชียสนใจมากกว่า ‘หมอนั่น’ ล่ะ
“เอาละเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเรามาบอกชื่อคนที่ได้อยู่ได้ อยู่ห้องหัวหน้าชั้นปีเลยดีกว่า” เฟรังค์พูดอย่างหมดอารมณ์แล้ว ตวัดสายตาไปที่รุ่นน้องตัวดี
“คนที่ได้คะแนนเท่ากันอยู่ห้องนี้ก็คือ…
“รุ่นพี่ผมตื่นเต้น!!” เสียงของรุ่นน้องคนเดิมแทรกขึ้นมาอย่างนึก สนุก แต่คราวนี้…
เฟี้ยว…ฉีก! เสียงที่ดังมาทำเอาทุกคนอ้าปากค้างอย่างคาดไม่
ถึง
“ไคร้-จะ-เลิก-เล่น-หรือ-ยัง” คนถูกถามได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ อย่างหวาดๆพลางเหลือบมองมีดสั้นที่ปักอยู่บนผนังเกือบมิดด้าม
แรงควาย…แถมยังแม่นเหมือนจับวางอีกต่างหาก เพราะมัน เฉี่ยวหน้าเป้าหมายไปไม่ถึงเซ็นต์ฯ ถ้าพลาดนิดเดียวเจ้านักรบ ตัวดีคงได้นอนหลับไม่ตื่นแน่ๆ
ใครรีบยกมือขึ้นยอมแพ้อย่างรู้ว่าถ้ามีอีกคราวมืดนั่นคงบินเข้า ปักคอตัวเองแน่ เทเชียสะบัดข้อมือทีนึงมีดที่ปักอยู่บนกำแพงก็ พุ่งเข้ามือคนเป็นเจ้าของอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณคุณเทเชีย” เฟร้งค์เอ่ยแล้วหน้าอ่านใบรายชื่อในมือ คราวนี้เขาหวังว่าจะไม่มีใครมาขัดจังหวะอีก
“คนแรก….” พูดแล้วเหลือบตามองรุ่นน้องตัวดีที่ได้แต่ยืนหน้า ซีด คงเป็นเพราะเด็กหนุ่มผมฟ้าคนข้างๆละมั้งที่กำลังควงมีดสั้น ในมือเล่น ไม่แน่ถ้าไคร่เปิดปากจะพูดขัดจังหวะอีกบางทีเทเชีย อาจเผลอทำมีดหลุดมือไปปักคอเพื่อนจอมกวนก็เป็นได้
“เซอัส เฟราเว็นเจ้าชายแห่งซิเวียและอีกคนที่ได้คะแนนเท่ากัน คือ…” เทเชียขยับยิ้ม ก็เขาบอกแล้วว่าคนที่จะได้อยู่ห้องนี้คือเจ้า ชายน้ำแข็งคนนั้น แต่คำพูดต่อมาของรุ่นพี่ทำเอาเด็กหนุ่มหุบยิ้ม
ทันที
“เทเชีย” ทุกคนได้แต่ขมวดคิ้วอย่างสงสัยแล้วมองหาเจ้าของ ชื่อ ทำไมถึงไม่ลงนามสกุล
แหมหัวหน้าชั้นปีหนึ่งน่าสนใจทั้งสองคนเลยนะ หรือนายว่าไง ละเฟรังค์” ราฟพูดอย่างอารมณ์ดีขณะมองหัวหน้าชั้นปีหนึ่งทั้ง สองคนเพื่อเป็นการบอกใบ้รุ่นน้องที่เหลือว่าสองคนที่อยู่ห้องนี้ เป็นใครบ้าง
“แล้วเวลามีงานใครจะรับผิดชอบล่ะ” เฟร้งค์ถามทั้งสองเพื่อให้ ตกลงกันในตอนนี้ต่อหน้าทุกคน
“ผมเป็นเพียงนักเดินทาง คงไม่มีทางมีความรับผิดชอบเท่าเจ้า ชายหรอก” เทเชียกล่าวออกมาทำให้ดวงตาสีเงินเย็นเยียบหันมา มอง หากคนถูกมองก็ไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้านแต่อย่างใด
เป็นเพียงแค่นักเดินทางไม่มีความรับผิดชอบเท่าเจ้าชายงั้นหรือ กล้าพูดออกมาได้นะ มันเป็นสิ่งที่เซอัสได้แต่คิดในใจเท่านั้นเมื่อ เห็นท่าทางปัดความรับผิดชอบของอีกฝ่าย
“งั้นเซอัสนายเป็นคนรับผิดชอบงานต่างๆก็แล้วกัน” เฟรังค์มอบ หมายหน้าที่พร้อมกระตุกยิ้มอย่างรู้ทันเด็กหนุ่มหน้าหวานที่พูด ปัดภาระไปให้อีกคนและมันก็สําเร็จด้วยสิ
“ด้วยความยินดี” เสียงเย็นเยียบตอบกลับอย่างไร้อารมณ์เช่น เดิม ต่อให้เขารู้ดีว่าเพื่อนร่วมห้องอีกคนก็แค่ต้องการจะแกล้งเขา ทว่าแค่งานของหัวหน้าชั้นปีมันก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเขาหรอก ยัง ไงเรื่องพวกนี้ก็เป็นเรื่องที่เขาแบกรับมาตลอดอยู่แล้ว
“นี่กุญแจห้องพวกนาย” ราฟยื่นกุญแจให้คนเป็นเจ้าชายที่รับไป
“โฮ เทเชียทิ้งกันเลยนะ” ไคร์พูดออกมาพร้อมแสร้งทำท่าทาง หงอยๆแต่ไม่นานดวงตาของเจ้าตัวก็เปล่งประกายขึ้นอีกครั้ง
“เอาเถอะ…ไว้วันหลังจะมานอนด้วย!!” เพื่อนตัวดีพูดออกมา อย่างหน้าตาเฉย ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าหวานถอนหายใจขณะ เจ้าของห้องอีกคนมองตรงมาด้วยดวงตาเย็นเยียบ เจ้านั่นพูดเอง ออเองไม่คิดจะขออนุญาตก่อนหรือไง
“อย่าลืมตอนเย็นมีรับน้องห้ามโดด ถ้าโดดโดนเป็นสามเท่า ราฟพูดขู่และย้ำเตือนก่อนจะเดินนำรุ่นน้องที่เหลือไปดูห้องต่อไป
เด็กหนุ่มทั้งสองถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอากุญแจห้องไข เข้าไปอย่างยอมรับชะตากรรมว่าต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน
เทเชียมองร่างสูงของเจ้าชายซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องแล้วได้แต่ ปลงตก ในตอนแรกที่บอกว่าเพื่อนร่วมห้องจะเป็นใครก็เหมือน กันหมด ดูท่าเขาจะคิดง่ายไปหน่อยแล้ว เพราะเมื่อเพื่อนร่วมห้อง ของเขาคือเจ้าชายคนนี้เรื่องราวทุกอย่างมันก็ยิ่งดูยุ่งยากเข้าไปใหญ่
เทเชียมีความลับมากมายที่ไม่ต้องการให้ใครรู้ แต่เพื่อนร่วมห้อง ของเขากลับเป็นคนที่หลอกยากที่สุด ก็ได้แต่หวังว่าความลับของ เขาจะยังเป็นความลับไปจนกว่าเขาจะต้องออกจากโรงเรียนนี้ล่ะ นะ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ