บทที่10 คนนอกสายตา
สองวันต่อมา
มะลิกลับมาทำงานที่โรงพยาบาลหลังจากที่หยุดไปหนึ่งวัน พร้อมกับไปยื่นใบลาออกที่ฝ่ายบุคคลทันที และรออนุมัติเท่านั้น มะลิกับหมอตันออกเวรเวลาเดียวกัน จึงเดินออกมาจากโรง พยาบาลพร้อมกัน
“มะลิไปดื่มกาแฟกับเค้กที่ร้านมินกับพี่ไหม
“พี่ไปเถอะค่ะ ”
” ทำไมล่ะ ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ”
“ก็ได้ค่ะ มะลิกลับไปที่หอก็ไม่ได้ทำอะไร”
“งั้นก็ไปกันเถอะ” เดินนำหน้ามะลิไปที่รถของตัวเอง พร้อมกับ เปิดประตูรอมะลิขึ้นไปนั่ง
พอทั้งคู่ขึ้นไปนั่งบนรถหมอต้นก็เคลื่อนรถแล่นตรงไปยังร้าน กาแฟของมินทันที ใช้เวลาไม่นานก็ไปถึงร้าน มะลิกับหมอต้น เดินเข้าไปในร้าน ตรงไปยังเคาร์เตอร์ที่มินกำลังยืนอยู่พอดี
“อ้าว มะลิลมอะไรหอบมาถึงนี้ได้ล่ะ”
“พอดีพี่ต้นเขาชวนฉันมาน่ะ”หันไปทางหมอต้น
“แล้วจะรับอะไรดีล่ะ”
“ฉันขอเป็นกาแฟเย็นจะ
“ผมเอาเหมือนมะลิเลยก็แล้วกัน อยากเปลี่ยนบ้าง”
“แล้วรับเค้กด้วยเลยไหม” มินหันไปถามมะลิ
“ไม่เอาดีกว่า” มะลิส่ายหน้า
“งั้นผมเอาเค้กช็อคโกแลตก็แล้วกัน ทานกับพี่นะมะลิ” หันไป
ทางมะลิ
“พี่ต้นทานเองเถอะค่ะ”
“กลัวอ้วนเหรอ”
“นิดหน่อยค่ะ”
“งั้นพี่ทานเองก็ได้
“นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันทำให้” มินหันไปบอกมะลิ
หมอต้นเดินนำมะลิไปหาโต๊ะนั่ง พร้อมกับลากดึงเก้าอี้ออกให้ มะลินั่ง ทุกการกระทำของหมอต้นอยู่ในสายตามินที่ยืนมองอยู่ ตรงเคาน์เตอร์เห็นแล้วก็อดสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งสองคน ไม่ได้
พอชงเสร็จขิงพนักงานผู้หญิงหนึ่งเดียวในร้านก็เอากาแฟกับ เค้กไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะของคนทั้งสอง ทั้งคู่นั่งดื่มกาแฟและพูดคุย กันไป มินจึงเดินเข้าไปที่โต๊ะ
“เป็นไงอร่อยไหมมะลิ”
“อร่อยสิ ทั้งกาแฟและเค้กเลย”
“จริงเหรอ ไม่ใช่เพราะเป็นเพื่อนกันเลยไม่กล้าตินะ”
“เปล่าสักหน่อย อร่อยจริงๆ นั่งลงคุยกันก่อนสิ”
“ไม่ดีกว่าตามสบายนะ” หันไปมองหน้าหมอต้นแวบหนึ่งแล้วเดินออกไป
หมอต้นมองตามหลังมินแวบหนึ่ง แล้วหันไปคุยกับมะลิต่อ ส่วน มินก็ไปช่วยพนักงานในร้านชงกาแฟและเสิร์ฟให้ลูกค้าโต๊ะอื่นต่อ
“ถ้าโรงพยาบาลอนุมัติให้มะลิลาออกแล้ว พี่คงคิดถึงมะลิแย่เลย
มะลิไม่ตอบอะไรเพราะเธอคิดกับหมอต้นแค่พี่ชายคนหนึ่ง เท่านั้น
“ถ้ามะลิไปอยู่ดูแลพี่ชายมินพี่จะไปเยี่ยมมะลิบ่อยๆ ก็แล้วกัน ถ้า พี่ว่าง”
“ค่ะ”
ทั้งคู่นั่งทานกันไปสักพักหมอต้นก็เรียกให้พนักงานไปเก็บเงิน มินจึงไปเก็บด้วยตัวเองรับเงินมาจากหมอต้น และทอนคืน
“มินลดให้ค่ะ” ยื่นเงินทอนให้หมอต้นแต่ไม่ยอมมองหน้าเขา
“ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“เรากลับกันเถอะมะลิ”
“ค่ะ กลับก่อนนะ มิน”มะลิเอ่ยขึ้น
“จ๊ะ เดี๋ยวฉันไปส่งที่รถ
มินเดินตามหลังคนทั้งสองออกมาตรงลานจอดรถ หมอต้นคอย อำนวยความสะดวกให้มะลิโดยการเปิดประตูให้และปิดลงเมื่อมะลิ เข้านั่งเหมือนคู่รักกันเลยไม่มีผิด มินยืนรอจนรถแล่นอออกไป แล้วจึงกลับเข้ามาในร้าน
ย้อนไปเมื่อเดือนที่แล้ว
เวลาหนึ่งทุ่มมินนั่งทำบัญชีอยู่ในร้านเสร็จพอดี กำลังจะปิดร้าน หลังจากที่เก็บข้าวของเข้าที่เข้าทางหมดแล้ว เหลือเธออยู่ที่ร้าน คนเดียวเพราะพนักงานอีกสองคนกลับไปก่อนแล้ว กำลังจะเดิน ออกจากร้านไป หมอต้นก็เดินเข้ามาในร้านพอดี
“อ้าว หมอร้านจะปิดแล้วค่ะ”
“พอดีผมผ่านมาเห็นไฟเปิดอยู่ ก็เลยเข้ามาครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ผมเอายามาให้ครับ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหายแล้วยกแขนที่โดนน้ำกาแฟลวกเมื่อวาน
ขึ้นมาดู
“ยังแดงอยู่เลย เดี๋ยวผมหาให้นะ
“อย่าเลยค่ะ” เดินผ่านหน้าหมอต้นไป
ให้ผมทาให้เถอะ คว้าแขนมันไว้
ก็ได้ค่ะ” หันหน้ามามองหมอต้น
มินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ในร้านให้หมอต้นทายาที่แขนเธอได้ สะดวกมากขึ้น พอทายาเสร็จกำลังจะออกไปจากร้านอยู่ๆฝนก็ ตกลง มันจึงอยู่ในร้านเพื่อรอให้ฝนซาก่อน โดยมีหมอต้นอยู่เป็น เพื่อน
“ผมว่าตกหนักขนาดนี้ คงจะไม่หยุดง่ายๆ แน่
“นั้นสิคะ คงอีกนานกว่าจะหยุดตก
มินนึกอะไรขึ้นได้บางอย่างจึงรีบเดินไปตรงประตูหลังร้าน เปิด ประตูตากฝนออกไปเพื่อเก็บผ้ากันเปื้อนกับผ้าเช็ดโต๊ะที่ตากไว้ หลายสิบผืน หมอตันเห็นว่าฝนตกหนักเลยออกไปช่วยเธอเก็บ ด้วย
พอเก็บผ้าหมดแล้วก็พากันกลับเข้ามาในร้านด้วยสภาพที่เปียก ปอน มินเอาผ้าไปผึ่งไว้ ส่วนหมอต้นก็ยืนมองดูอยู่ พอพึ่งเสร็จมิ นก็หันมาทางหมอต้น ทำให้ต้องรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที
มินแปลกใจกับท่าทางของหมอต้นจึงรีบมองสำรวจตัวเอง ปรากฏว่า ชุดที่เธอใส่เป็นสีขาวพอเปียกฝนทำให้เห็นชั้นในและ หน้าอกบางส่วนได้อย่างชัดเจน เธอจึงหันหลังให้หมอต้นทันที
“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉันเก็บผ้า”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ไม่รู้ว่าจะตกอะไรหนักหนา” มินพูดกับตัวเอง
“ผมว่าเราคงจะไม่ได้กลับกันง่ายๆ แล้วล่ะ”
“ค่ะ ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ”
ต่างคนต่างยืนกันคนละมุมอยู่ในร้าน แล้วอยู่ๆไฟในร้านก็กระ พริบติดๆ ดับๆ จนสุดท้ายก็ดับสนิทไป ทำให้ในร้านมืดลงมองไม่ เห็นอะไร
“คุณหมออยู่ตรงไหนคะ”
“ผมอยู่ตรงนี้”
“อยู่ไหน ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย”
“ผมเข้าไปหาคุณเองดีกว่า” เดินผ่านความมืดไปตรงที่มันยืนอยู่ ก่อนไฟจะดับ หมอต้นใช้มือคว้าไปในความมืดจนคว้าตัวมินเข้ามา ใกล้ๆตัวเองจนแนบชิดกัน
“คุณเมื่อไรไฟจะมาก็ไม่รู้” เบียดตัวเข้าไปแนบชิดติดกับหน้าอก กว้างของหมอต้นเพราะความหนาว
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมว่าเราคงต้องอยู่แบบนี้ไปสักพัก” หมอ ต้นรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยที่มินเอาหน้าอกของเธอเบียดกับ หน้าอกของเขา
“หนาวจังค่ะ” ซบหน้าลงกับอกหมอต้น
“ผมว่าเราคงไม่ต่างกันหรอก” เพราะเขากับเธอเปียกด้วยกันทั้งคู่
“คุณก็หนาวเหรอคะ” มินเงยหน้าขึ้นในความมืดทําให้ริมฝีปาก จิ้มลิ้มของเธอประกบเข้ากับปากหยักหนาของหมอต้นที่ก้มหน้า ลงมาอยู่ก่อนแล้วโดยบังเอิญ
มินสะดุ้งตกใจจะเลื่อนริมฝีปากออก แต่หมอต้นกลับจูบริมฝีปาก ของเธออย่างดูดดื่มอยู่ในความมืด มินเบิกตาโตขึ้นทันทีที่หมอ ตีนจูบริมฝีปากเธอ
“อื้อ”เปล่งเสียงอยู่ในลำคอพยายามผลักดันหมอออกจากตัวโดย ใช้มือทั้งสอง
ยิ่งมินดิ้นขัดขืนหมอก็ยิ่งลุกหนักโดยการกอดรัดตัวมินเข้าหา ตัวเองมากขึ้น พร้อมกับพยายามใช้ลิ้นซอกซอนเข้าไปในโพรง ปาก มินพยายามปิดริมฝีปากตัวเองไว้ แต่สุดท้ายมินก็ยอมเผย ริมฝีปากออกให้เขาใช้ลิ้นเข้าไปจนได้ เพราะเขาทั้งบีบทั้งเคล้น หน้าอกทั้งสองของเธอจนเจ็บ ทําให้เธอเผยปากเปล่งเสียงร้อง ออกมา
ความต้องการข้างในมีมากกว่าทําให้หมอต้นห้ามความต้องการ ที่อยากจะสัมผัสตัวมินไม่ได้ ใช้มือลูบไล้ไปทั่วหน้าอกและสะโพ กมิน จนเธออ่อนระทวยเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสจากมือของเขา อีกทั้งริมฝีปากหยักหนากำลังจูบไซ้ลงมาตรงซอกคอขาวเนียน อย่างหิ่นกระหายต้องการที่จะเข้าไปข้างในตัวเธอ ยิ่งทำให้มินเกิดความวาบหวิว
หมอนผลักดันตัวมินไปติดกับผนังร้านจากนั้นก็ค่อยๆแกะดระ ดุมเสื้อเธอ พร้อมกับดึงชั้นในลงจนหน้าอกเปลือยเปล่า จากนั้นก็ ก้มหน้าลง จูบดูดสัมผัสอย่างเมามัน ส่วนมือก็ล้วงผ่านกระโปรง และดึง นในตัวจิ๋วลง แล้วใช้นิ้วมือสอดเข้าไปในช่องรักของเธอ อย่างง่ายดาย มินสะดุ้งตกใจทันทีที่นิ้วอันแข็งแรงถูกสอดใส่ เข้าไปในช่องรักของเธอ เพราะเธอยังไม่เคยมีสัมพันธ์กับชายคน ไหนเลย
“คุณฉันเจ็บ อ้า”
“เจ็บเหรอ เดี๋ยวผมจะทำให้เบามือที่สุดก็แล้วกัน”
ระหว่างทีหมอกำลังสัมผัสเล้าโลมมินอยู่นั้น ไฟก็เริ่มกระพริบ เป็นพักๆ จนติดและสว่างไปทั่วร้าน ทั้งคู่จึงหยุดการกระทำ ทั้งหมด มองหน้ากันด้วยลมหายใจหอบถี่ หมอต้นจะก้มลงไป สานต่อสิ่งที่พึ่งผ่านมาเมื่อกี้ แต่มินกลับดันหน้าหมอไว้ก่อน
“อย่าค่ะ ” ไม่กล้าสบตาหมอต้นเพราะเธอทั้งเขินทั้งอายที่ปล่อย ให้เขารุกล้าร่างกายเธอหนักขนาดนี้
“ผมขอโทษ” พอสติมาก็รีบผละออกจากตัวมินและหันหลังให้ เธอทันที
พอหมอต้นผละออกมินก็รีบจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยทันที ตาจ้องมองแผ่นหลังของหมอต้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย จนบอกไม่ถูก เพราะเธอเพิ่งจะถูกเขารุกล้ำตัวเธออย่างบ้าคลั่ง เหมือนพายุฝนไม่มีผิด
“ฝนซาแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะ ขอโทษอีกทีก็แล้วกัน” หัน กลับไปมองหน้ามินแล้วเดินตัวปลิวออกจากร้านไปทันที
ส่วนมินพอหมอตันออกไปก็รีบปิดร้านแล้วขับรถกลับบ้าน พอไป ถึงห้องนอนตัวเองก็รีบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ระหว่าง ที่กำลังถูสบู่ไปตามร่างกายเปลือยเปล่ากลับนึกถึง สัมผัสที่หมอ ต้นลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเธอ ถ้าเกิดว่าไฟยังไม่ติดในร้านป่านนี้เธอ กับเขาก็คงตกเป็นของกันและกันไปแล้ว
มินนั่งนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาอยู่คนเดียวตรงหลังร้าน หลัง จากที่ไปส่งมะลิกับหมอต้นที่รถ เธอพยายามทำตัวปกติมาตลอด ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้น หมอต้นก็เช่นกันทำเหมือนเธอกับ เขาไม่เคยผ่านเหตุการณ์แบบนั้นมาด้วยกัน อย่างแนบเนียนกว่า เธอเสียอีก
แต่สําหรับเธอต่อให้ผ่านมาเป็นปีก็ลืมไม่ลงอยู่ดี แล้วยิ่งมาเห็น หมอต้นให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธออีก ก็ยิ่งทำให้ รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลยด้วยซ้ำ ที่เขาทำอย่างนั้นไปก็ เพราะความต้องการ เพศตรงข้ามเหมือนผู้ชายทั่วไปเท่านั้น
ตกเย็นมินกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาเขียนบัญชีรายรับรายจ่ายอยู่คน เดียวในร้าน หมอต้นก็เดินเข้ามาในร้านด้วยความเงียบมาหยุดอยู่ ตรงหน้ามินที่มัวแต่ก้มหน้าทำงานไม่สนใจสิ่งรอบข้างตัวเอง
“คุณผมซื้อข้าวมาฝาก”
“คุณฉันตกใจหมดเลย ทำไมมาเงียบๆล่ะคะ”
“คุณเองนั้นแหละ ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานไม่สนใจอะไร
เลย”
แล้วคุณมาทำไมคะ ฉันจะปิดร้านแล้ว”
“นี้ไง ผมซื้อข้าวมาฝากคุณ” วางถุงกล่องข้าวลงบนโต๊ะ
“คุณเอากลับไปเถอะ ฉันไม่หิวอีกอย่างฉันก็กำลังจะกลับแล้ว” เก็บสมุดปากกาทุกอย่างใส่ลงไปในกระเป๋าพร้อมกับสะพายไว้ที่
ไหล่แล้วเดินตรงไปที่สวิตช์ไฟ
“คุณเป็นอะไร” เดินตามหลังมินไปติดๆ
“เปล่าคะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ปิดสวิตช์ไฟในร้านจนหมด แล้ว เดินออกไปตรงหน้าร้านเพื่อจะล็อคประตูร้าน
“คุณทําเหมือนโกรธอะไร ผมเลย”ยืนอยู่ข้างๆ มิน
“ฉันไม่ได้โกรธอะไรคุณหรอกค่ะ ฉันโกรธตัวเองมากกว่า”เดิน ตรงไปที่รถ
“คุณพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ
“เปล่าค่ะไม่มีอะไร ส่วนข้าวที่คุณซื้อมาฉันว่าคุณควรเอาไปให้ คนที่คุณอยากจะให้ดีกว่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว ขับออกไปทันที
หมอต้นได้แต่ยืนงงมองรถของมินแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะเขาไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรให้มินไม่พอใจหรือเปล่า แค่ เขาซื้อข้าวมาฝากเธอแต่เธอกลับไม่พอใจเขาซะงั้น
หลายวันต่อมา
มินกับมะลิเดินไปที่บ้านหลังเล็กโดยในมือของมะลิถือกระเป๋า เสื้อผ้าหนึ่งใบ ทั้งคู่ไปยืนอยู่ข้างๆ วีลแชร์ของภาคิน ที่กำลังนั่ง มองเหม่อลอยไปข้างหน้าอยู่ตรงริมสระบัว ด้วยสายตาอันแสน เศร้า
“พี่คินค่ะ น้องพาพยาบาลคนใหม่มาแล้วค่ะ”
“สวัสดีค่ะ พี่คิน” พนมมือไหว้พร้อมส่งยิ้มให้
ภาคินหันไปมองตามเสียงที่คุ้นๆแล้วก็ต้องชะงักไปชั่วครู่หนึ่ง เขาไม่คิดเลยว่ามินจะพามะลิมาเป็นพยาบาลดูแลเขา มองหน้า มะลิแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปทางเดิมไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ ทำ เหมือนมะลิไม่มีตัวตนยืนอยู่ตรงนั้นเลย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ