บทที่ 10 โลกแห่งความฝัน

บทที่ 10 โลกแห่งความฝัน

สองสามีภรรยาหลินเจี้ยนไห่แม้จะบอกว่าเป็นรักและ ห่วงหลินเสี่ยวเข่อ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเปิดโทรทัศน์ พอ เห็นภาพในตอนนี้ หลิวหลานก็พูดค่าออกมาด้วยสีหน้า อิจฉา

“เป็นหลินหวั่นฉิงนังชั้นต่ำนั่นจริงๆด้วย น่าเสียดาย เสี่ยวเบ่อของเราเห็นแล้วจะทำยังไงล่ะ? วันนี้เป็นวันครบ รอบแต่งงานของเธอด้วย นังหลินหวั่นฉิงทําเกินไปแล้ว! แต่ตระกูลฉู่ก็รวยจริงๆนั่นแหละ ดูรถม้าคันนี้สิ ทองคำกับ เพชรเยอะแยะมากมายขนาดนี้ เห้อ!

ภายในบริษัทรับเหมาก่อสร้างหลินชื่อ

เหล่าบรรดาคนของคุณนายใหญ่หลินและหานหยุ่งกำ ลังคุยเรื่องงานกันอยู่ จู่ๆหลินเฉิงเจี๋ยก็ตัดบทขึ้นมา จงใจ เปิดโทรทัศน์ที่อยู่ในห้องประชุม เขาอยากให้หานหยุ่งได้ รู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขากับตระกูลฉู่ ให้เขาได้รู้ว่า จริงๆแล้วคนที่บริษัทนี้ควรจะทำงานด้วยเป็นใครกันแน่

ภาพถ่ายทอดออกมาพร้อมกัน

“เห้อ หวั่นฉิงหลานสาวคนนี้ใจร้อนจริงๆเลย ในเมื่อคุณชายฉู่เตรียมการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว แล้วแกจะไปยืนใกล้ขนาดนั้นทำไม? ไปยุให้ผู้หญิงพวก นั้นอิจฉาแบบนั้น เดี๋ยวมันจะเป็นอันตรายเอานะ ก็รู้อยู่ ว่าการที่ได้แต่งเข้าไปในตระกูลฉู่เป็นความฝันของเหล่า บรรดาผู้หญิงมากมายขนาดนั้น เห้อ! “คุณนายใหญ่ หลินแสร้งทำเป็นถอนหายใจ

“ย่าพูดถูก พวกเราควรจะส่งบอกี้การ์ดสักสองคนไป ประกบเธอไว้ จุ๊ๆ! ดูสิตระกูลฉู่รวยขนาดนั้น แค่รถม้า ทองค่คันเดียวก็สองล้านขึ้นไปแล้ว หวั่นฉิงสุดยอดกว่า หลินเสี่ยวเข่อเป็นไหนๆ ไม่เหมือนกับเธอที่เลือกไอ้คนไร้ ประโยชน์นั่นมาเป็นสามี”หลินเฉิงเจี๋ยท่าทางสะใจ

หานหยุ่งนิ่งเงียบไม่ส่งเสียงอะไร สีหน้านิ่งสงบเป็น

พิเศษ

ท่ามกลายความสนใจของคนทั้งเมือง รถม้าทองคำก็ยัง เคลื่อนที่ไม่หยุด จากหลินหวั่นฉิงที่เชิดหน้าอย่างตั้งหน้า ตั้งตารอคอยก็ค่อยๆเคลื่อนผ่านไป

เกิดอะไรขึ้น? หลินหวั่นฉิงอึ้งตะลึง คนรอบๆนั้นก็ตกใจ เหมือนกัน หรือว่าไม่ใช่เธองั้นเหรอ? ทำไมคนที่บังคับรถ ถึงทำราวกับมองไม่เห็นเธออย่างนั้น!

พวกของคุณนายใหญ่หลินกับหลินเฉิงเจี๋ยที่นั่งอยู่หน้า จอโทรทัศน์ก็นิ่งชะงักไปเช่นกัน
หลิวหลานร้องตะโกนออกมาอย่างดีอกดีใจ”ดูเร็วเข้า ฉันรู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่นั่งคนชั้นต่ำคนนี้แน่นอน ไม่ใช่เธอ อย่างที่คิดไว้ มันช่างสะใจจริงๆ! “หลินเจี้ยนไห่เข้าไปดู ใกล้ๆด้วยความสงสัย

“หือ ฉันคงยืนใกล้เกินไป รถที่สวยงามขนาดนี้ถ้าเกิด ลากมาแค่ระยะทางสั้นๆ มันก็เสียดายมากเลยน่ะสิ! เขา คงกะที่จะวนหนึ่งรอบสินะ พอวนเสร็จแล้วก็ลากมารับ ฉัน”หลินหวั่นฉิงพูดอธิบายอย่างทำตัวไม่ถูก

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ผู้ชมทุกท่าน รถม้าทองคำคันนี้ถูก สร้างขึ้นมาได้อย่างสวยสดงดงามมาก จากความต้องการ ของหลินหวั่นฉิงแล้ว เขาจะต้องวนเพื่อดึงดูดความสนใจ อยู่ข้างนอกสักสองสามรอบก่อนสักหน่อยแล้วถึงค่อย กลับมารับเธอ ขอให้พวกเรารอต่ออีกสักหน่อยนะ รอรถ ม้าที่สวยงามคันนี้กลับมา! ”

โฮสต์พูดขนาดนี้ ทุกคนก็เข้าใจขึ้นมาทันที นี่มันสมเหตุ สมผลมาก ถึงรถม้าที่สวยงามคันนี้ ก็ควรจะไปอวด โฉมสักหน่อย

“วั่นเส็ง พลาซ่า? ไม่ไป มาขอร้องอ้อนวอนยังไงฉันก็ไม่ ไป” หลินเสี่ยวเข่อไม่อยากจะไปที่นั่นให้เสียอารมณ์ เธอ เพิ่งเดินออกมาจากบริษัทก็ถูกหย่วนเซอหวู่ลากมาทันที
“ไม่ใช่ พวกเราไปลี่ฮัว พลาซ่าต่างหากล่ะ มีผู้ชายคน หนึ่งนัดฉันดื่มน้ำชายามบ่าย ฉันรู้สึกว่าเขาไม่เลวเลย เธอรีบไปดูเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ถ้าใช้ได้ล่ะก็ฉันก็จะคบ กับเขา”หย่วนเซอหวู่กันอย่างไม่หยุดหย่อน

“ได้ๆ ไปก็ไป แล้วเธอมาเชื่อสายตาฉันตั้งแต่เมื่อไรกัน”

หลินเสี่ยวเข่อถอนหายใจ ไม่ใช่วั่นเส็ง พลาซ่าก็ค่อยยัง ชั่ว ตอนแรกกะที่จะล้วงมือถือโทรออกไปหาหมิง บอก เขาว่าอย่าดูวีดิโอถ่ายทดสดอะไรทั้งนั้น เพื่อที่จะไม่ให้ เขารู้สึกสะเทือนใจ แต่กลับถูกหย่วนเซอหวู่ลากไปก่อน วันนี้เธอลุกลี้ลุกลนมาก ผู้ชายที่นัดเธอจะต้องเป็นทายาท มหาเศรษฐีอะไรทำนองนั้นแน่นอน

ทุกๆคนต่างแห่กันไปล้อมดูวั่นเส็ง พลาซ่า ดังนั้นลี่ฮัว พลาซ่าจึงไม่มีคนแม้แต่คนเดียว

“อยู่ไหนเนี่ย ทำไมถึงเอาแต่ยืนอยู่ตรงนี้อยู่ได้” หลิน เสี่ยวเข่อรู้สึกโมโหเล็กน้อย หย่วนเซอหวู่ลากเธอมายืน อยู่กลางจัตุรัสที่ว่างเปล่าไร้วี่แววผู้คน ไม่ยอมให้เธอไป ไหนราวกับเป็นบ้าไปแล้ว

ในขณะนี้เอง ก็มีเสียงเกือกม้าดังขึ้น มีม้าขาวแปดตัว กำลังลากรถม้าทองคำอยู่จากที่ไกลๆ ค่อยๆเคลื่อนมา ทางนี้ ไม่นานก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ
“คุณหลินเสี่ยวเข่อเชิญเปลี่ยนเป็นชุดนี้ สวมมงกุฎอันนี้ แล้วก็ขึ้นมาบนรถด้วยครับ คุณจูกำลังรออยู่ครับ”อัศวิน โก้งโค้งคำนับอย่างมีมารยาท

เกิดอะไรขึ้น?

หลินเสี่ยวเข่ออึ้งตะลึง รถม้าทองคำ ม้าขาวแปดตัว ไหน จะมงกุฎอัญมณีสีน้ำเงินของเจ้าหญิงไดอาน่าอีก ทั้งหมด ทั้งมวลที่ปรากฏอยู่ในความฝันนี้ ทำให้ใจของเธอเริ่มเต้น แรง ในหัวว่างเปล่า

นี่มันเป็นสิ่งที่ตระกูลฉู่เตรียมให้กับหลินหวั่นฉิงไม่ใช่เห รอ? หรือว่าจะเป็นจูหมิง? แล้วเขาจะเอาเงินมาจากไหน?

“ขอโทษนะคะ คุณจําผิดคนแล้วหรือเปล่า?”หลินเสี่ยว เข่อรู้สึกมึนหัว

“ไม่ผิดครับ คุณหลินเสี่ยวเข่อกรุณาเปลี่ยนชุดแล้วขึ้น มาบนรถด้วยครับ”อัศวินพูดยืนยันพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

“เห้อเสี่ยวเข่อ เธอไปก็รู้เองแหละ เร็วเข้า ฉันช่วยเธอ เอง”หย่วนเซอหวู่ยากที่จะอธิบาย ลากหลินเสี่ยวเข่อไป เปลี่ยนชุดในร้านที่อยู่ข้างๆ

จากนั้นก็ผลักเธอขึ้นไปบนรถม้า
จูหมิงเหรอ? หรือเป็นแค่การล้อเล่นเท่านั้น?

หลินเสี่ยวเข่อราวกับฝันไป เธอใส่ชุดเดรสสีขาว สวม มงกุฎ ในหัวกำลังคิดฟุ้งซ่านไปไกล

เสียงเกือกม้าดังขึ้น ก่อนจะเคลื่อนตรงไปยังวั่นเส็ง พลาซ่าที่อยู่ไกลออกไป

พอเข้ามาในจัตุรัสก็ได้ยินเสียงผู้คนตะโกนดังกระหึ่ม ท่ามกลางกลุ่มคนที่อยู่หน้าสุด ทำไมถึงมีเงาหนึ่งเงาที่คุ้น ตามากอยู่ด้วยนะ

แถมยังสวมชุดเจ้าหญิงที่ดูจัดใหญ่จัดเต็มอีกด้วย คนนั้น คือหลินหวั่นฉิงไม่ใช่เหรอ?

หลินเสี่ยวเบ่อตกใจ จู่ๆก็นึกขึ้นได้ หรือว่าทั้งหมดนี้เป็น สิ่งที่หลินหวั่นฉิงทำขึ้นมา จงใจรับเธอมา จากนั้นก็ทำให้ เธออับอายต่อหน้าทุกคน? ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ แย่แล้ว!

ผู้คนอึ้งตะลึง จากนั้นก็เงียบลงทันที เกิดอะไรขึ้น? ตัว หลักไม่ใช่หลินหวั่นฉิงหรอกเหรอ? ทำไมบนรถม้าถึงมีผู้ หญิงอยู่หนึ่งคนล่ะ?

“หลินเสี่ยวเข่อ! “เสียงตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ สะเทือนไปทั่ว
หลินหวั่นฉิงไฟโกรธท่วมตัว นี่เป็นพิธีขอแต่งงานที่ คุณชายฉู่จัดเตรียมขึ้นมาให้กับเธอ ทำไมหลินเสี่ยวเข่อ ถึงขึ้นไปอยู่ข้างบนได้? หรือว่าเธออิจฉาจนเป็นบ้า อยาก ที่จะทำลายอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่อย่างนั้นเหรอ?

ตรงหน้าจอโทรทัศน์ คุณนายใหญ่หลินกัดฟันกรอดๆ

“หลินเสี่ยวเข่อขึ้นไปตั้งแต่เมื่อไร ถึงจะบอกว่าหวั่นฉิง แย่งความคิดของเธอ แถมยังเลือกวันครบรอบวันแต่งงาน ของเธอก็ตาม แต่เธอก็ไม่ควรทำแบบนี้ไหมล่ะ? คิดไม่ ถึงว่าจะขึ้นไปนั่งได้อย่างเชิดหน้ามั่นใจขนาดนั้น? แถม ยังทำราวกับว่าตนเองเป็นเจ้าหญิงจริงๆอีก”

“ย่า อย่าเพิ่งใจร้อน มีรปภ.เข้าไปแล้ว พวกเราคอยดูเธอ ถูกไล่ลงมาดีกว่า นั่นจะต้องอับอายต่อหน้าผู้คนทั้งเมือง แน่นอน”

หลินเฉิงเจี๋ยยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“ใช่ รอดูเถอะ จะต้องขายขี้หน้าแน่นอน”หานหยุ่งสีหน้า ไร้อารมณ์

ภายในบ้านของหลินเสี่ยวเข่อ หลิวหลานเอามือปิดหน้า ด้วยความเจ็บปวด หลินเจี้ยนไห่กระวนกระวายสุดๆ ไป พวกเรารีบไปลากเสี่ยวเข่อกลับมาเถอะ ใช่แล้ว จูหมิงล่ะ? ทําไมถึงไม่อยู่กับเสี่ยวเบ่อ ถ้าเกิดถูกคน ไล่ลงมา ต้องอับอายขายขี้หน้ามากแน่ๆ! เธอจะรับไหว ได้ยังไง?”

ภายใต้สายตาของคนทั้งเมือง หลินหวั่นฉิงพุ่งขึ้นไป ราวกับเสียสติไปแล้ว

“หลินเสี่ยวเข่ออินังขั้นต่ำ แกลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“หยุดนะ คุณจะทําอะไร?”อัศวินขวางหลินหวั่นฉิงเอาไว้

“ไอพวกโง่ พวกแกเข้าใจผิดแล้ว ต้องมารับฉันไม่ใช่เห รอไง? ฉันเป็นหลินหวั่นฉิง กล้ามาขวางฉัน กลับไปฉันจะ ให้คุณชายฉู่ไล่พวกแกออกให้หมด”

หลินหวั่นฉิงโกรธเกรี้ยวกราด

“ขอโทษนะครับ ที่พวกเราทุกก็คือหลินเสี่ยวเข่อ กรุณา ถอยไปด้วยครับ”อัศวินน้ำเสียงชัดเจน สะเทือนไปทั่วทั้ง งาน

อะไร? หลินหวั่นฉิงตกใจ เหล่าบรรดาผู้ชมก็อึ้งตะลึงเช่น เดียวกัน หลังจากที่เงียบไปสองวินาที ทุกคนก็ส่งเสียงโห่ ร้องออกมา ชูนิ้วกลางให้กับหลินหวั่นฉิง พร้อมกับหัวเราะ เยาะด้วยความเย้ยหยัน
“ผู้หญิงคนนี้เป็นโรคประสาทเหรอ? มีอาการทางจิตหรือ ไง?”

“ใช่ๆ วางมาดอยู่ได้ตั้งนาน พวกเรายังนึกเลยว่าเป็นเธอ แต่ผลกลับไม่ใช่ น่าอับอายขายขี้หน้าชะมัด ยังจะหน้า ด้านไปถามอีก”

“ใช่ๆ หรือว่าก่อนหน้านี้ไม่รู้หรือไง? ยังมาเสแสร้งแกล้ง ทํา หน้าด้านจริงๆ ยังกล้าขึ้นไปแย่งอีก”

“หือ นี่มันหลินเสี่ยวเข่อไม่ใช่เหรอ? ได้ยินว่าเธอก็เป็น คนของตระกูลหลินเหมือนกัน เธอเคยแต่งงานไปแล้ว ไม่ใช่เหรอ? กับไอ้คนไร้ประโยชน์นั่นน่ะ?”ผู้คนต่างเริ่ม พูดซุบซิบกัน

อัศวินเห็นหลินหวั่นฉิงไม่ยอมไป จึงผลักเธอออกไป ก่อนจะรีบเคลื่อนตรงไปยังจัตุรัสทันที

หลินหวั่นฉิงโกรธสุดๆ มองสายตาของผู้คนที่กำลังล้อม มุงดูอยู่ เธอโกรธจนแทบจะเป็นบ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น? หลินเสี่ยวเบ่อเคยแต่งงานไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ไอ้ไร้น้ำยา จูหมิงนั่นเอาเงินจากไหนเยอะแยะมาจัดทั้งหมดนี้ หรือ ว่า? เธอฉุดคิดขึ้นมาได้ หลินเสี่ยวเข่อจะสวมเขาให้กับจู หมิงอย่างโจ่งแจ้งแบบนั้นงั้นเหรอ?

“หลินเสี่ยวเข่อ แกมันนังคนชั้นต่ำ ไปอ่อยหานหยุ่ง แกกำลังดูถูกจูหมิงอยู่งั้นเหรอ? แกจะทำให้ตระกูลหลินต้อง อับอายขายขี้หน้าใช่ไหม?”

แต่เสียงโห่ร้องของผู้คนกลับกลบเสียงของเธอไว้ เธอ ล้วงมือถือออกมา พยายามแทรกเข้าไปให้ใกล้ที่สุด คิดที่ จะใช้มือถือมาถ่ายไว้เป็นหลักฐาน

หน้าจอโทรทัศน์ บริษัทรับเหมาก่อสร้างหลินซื่อต่างพา กันเงียบกริบ

“เกิดอะไรขึ้น? รีบโทรศัพท์ไปหาตระกูลฉู่เร็วเข้า จะ ต้องรับผิดคนแน่นอน จะเป็นหลินเสี่ยวเข่อได้ยังไง? จู หมิงจะเอาเงินมาจากไหน? งานแบบนี้ต้องใช้เงินตั้ง เท่าไร”คุณนายใหญ่หลินตกใจอ้าปากจนกรามแทบค้าง

“ย่า คนเขาบอกแล้วว่าเป็นหลินเสี่ยวเข่อ ท่านไม่ต้อง คิดมากแล้ว ผมจะคอยดูว่าไอ้ชายชู้นั่นมันเป็นใคร ผม ไม่เชื่อว่าไอ้ไร้น้ำยาจูหมิงนั่นจะมีเงินมากมายขนาดนี้ จะ ต้องเป็นเศรษฐีคนไหนสักคนที่หลินเสี่ยวเข่อแอบนอกใจ ไปคบชู้สู่ชายแน่นอน”หลินเฉิงเจี๋ยโกรธจนกัดฟันกรอด

“ใช่ หลินเสี่ยวเข่อนังชั้นต่ำนี่ ในใจคิดอยู่แต่คำพูดที่ปุ่ พูดไว้กับตัวเองเท่านั้น จูหมิงล่ะ? ฉันล่ะอยากให้มันมา เห็นทั้งหมดนี้กับตาตัวเองจริงๆ? ถูกสวมเขาต่อหน้าผู้คน จะรับไหวไหมนะ?”คุณนายใหญ่หลินยิ้มอย่างชั่วร้าย

หานหยุงมุมปากยิ้มอย่างเย็นชา พวกคนในตระกูลนี้ มัน จะมากเกินไปแล้วจริงๆ คิดไม่ถึงว่าหลินหวั่นฉิงก็ยังมา สงสัยเขาอีกด้วย?

ภายในบ้านของหลินเสี่ยวเข่อ

“ให้ตายสิ คุณว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? เป็นเสี่ยวเยอ ของพวกเราได้ยังไง? ไอ้อนาถาจูหมิงนั่นจัดเตรียมของ พวกนี้ให้กับเธองั้นเหรอ? คุณว่าคำพูดของหวั่นฉิงจริง ไหม?”หลินเจี้ยนไหสีหน้าตกใจ

“ฉันว่าน่าจะใช่ แต่เสี่ยวเข่อของพวกเราจริงใจต่อไอ้ อนาถานั่นมากนะ มันก็ไม่น่าจะใช่เหมือนกัน แต่ถ้าเป็น เริงก็ดีสิ เธอควรจะถีบหัวส่งไอ้ไร้น้ำยานั่นไปตั้งนานแล้ว ถ้าคว้าเศรษฐีได้จริงๆล่ะก็ พวกเราก็จะได้ลืมตาอ้าปาก สักที”

“ใช่ รีบดูต่อเถอะ ทุ่มเทไปมากมายขนาดนี้เพื่อไล่ จีบเสี่ยวเข่อของพวกเรา จะต้องไม่ใช่คนธรรมดา แน่นอน! “สองสามีภรยาหลินชื่อเริ่มรู้สึกตื่นเต้นแล้ว

จู่ๆหลินเสี่ยวเข่อก็รู้สึกเครียดขึ้นมา ไม่ใช่หลินหวั่นฉิง แต่ดันเป็นเธอเนี่ยนะ เป็นไปได้ยังไง? หรือว่าเป็นจูหมิง จริงๆ? หรือ……เป็นแค่การล้อเล่นเท่านั้น?
ท่ามกลางสายตาอิจฉาของผู้คนนับพัน ม้าขาวค่อยๆ ลากรถม้าทองคำเคลื่อนไป มีลมพัดโบกผ่านมา กลีบ ดอกไม้สีชมพูลอยปลิวว่อน นกพิราบขาวนับไม่ถ้วนต่าง พากันตกใจ กระพือปีกโบยบินขึ้นสู่ท้องฟ้า

เป็นภาพที่ราวกับอยู่ในนิทาน

รถม้าหยุดลง มีคนสวมชุดสีดำนั่งอยู่ด้านหน้าเปียโน เริ่มกดบรรเลงเปียโน เป็นเพลงคำอธิษฐานของหญิงสาว ที่เธอรักมากที่สุด ทํานองเพลงแห่งความฝันค่อยๆบรรเลง ดังขึ้นมาจากที่ไกลๆ คนคนนั้นราวกับเจ้าชาย ท่าทาง สูงส่งสง่างาม

“ว้าว เล่นเปียโนด้วย เท่จังเลย! โรแมนติกสุดๆ

“ใช่ๆ ฟังจากเสียงเปียโนแล้ว จะต้องฝึกมาตั้งแต่เด็กๆ แน่นอน เป็นลูกหลานขอตระกูลสูงส่งร่ำรวยที่แท้จริงเลย นะเนี่ย”

“อิจฉาจะตายอยู่แล้ว ดูเร็วเข้า จะต้องดูให้ชัดว่าเป็นใคร กันแน่ ไม่แน่ว่าพวกเราอาจจะมีโอกาสก็ได้นะ” ผู้คนต่าง พูดซุบซิบขึ้นมาด้วยความตาร้อน

หลินเสี่ยวเข่อลงมาจากรถม้า มองแผ่นหลังของคนคน นั้น พร้อมกับค่อยๆเดินขึ้นไปอย่างช้าๆ เบ้าตาเธอเริ่ม ร้อนผ่าวแล้ว
“จูหมิง คุณเหรอ?”

เสียงของเปียโนหยุดลง ท่ามกลางการตั้งหน้าตั้งตารอ คอยด้วยความตื่นเต้นของทุกคน แผ่นหลังนั่นค่อยๆน