บทที่ 6 จับมือไว้แล้วไปด้วยกัน

มันเป็นช่วงเวลานึ่งที่แอเรียนเห็นเงาของวิลจากด้านหลังของ ทิฟฟานี่ ทั้งสามคนรู้กันกันเป็นอย่างดี ทิฟฟานี่ เลน จึงทำเสียง เหมือนเขาได้อย่างน่าประทับใจและไร้ที่ติ

ใจของแอเรียนเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว เธออ้าปากค้างและไม่รู้จะ ตอบอย่างไร

ทิฟฟานี่โบกมือพร้อมกับยิ้ม

“เอาล่ะ ภารกิจของฉันเสร็จสิ้นแล้ว ไม่ว่าเธอจะตอบยังไง เธอ ควรบอกวิลด้วยตัวเอง กลับบ้านดีๆล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน!

หลังจากนั้นทิฟฟานี่ก็เข้าไปในรถของเธอ แล้วทิ้งให้แอเรียน ตกตะลึงกับคำพูดของทิฟฟานี่ซึ่งเธอได้ยินมันซ้ำไปซ้ำมาวนอยู่

ในหัวของเธออยู่ชั่วขณะ

เมื่อแอเรียนกลับถึงคฤหาสน์เทรมอนต์ ซึ่งมันก็ล่วงเลยเวลา 2 ทุ่มมาแล้ว เธอเปิดกล่องของขวัญอย่างระมัดระวัง ทิฟฟานี่ซื้อ สร้อยคอให้กับเธอและวิลซื้อสร้อยข้อมือไม่กับเธอ ในกล่อง ของขวัญของวิลยังมีโน้ตซึ่งเขียนว่า “จับมือแล้วก้าวไปด้วยกัน

แอเรียนหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ เธอเก็บของขวัญไว้ใน กล่องกระดาษแข็งแล้วซ่อนมันเอาไว้ใต้เตียงของเธอ มาร์ค เทรมอนต์ ไม่เคยยินดีกับสิ่งต่างๆ ที่เธอได้รับ เธอจึงไม่กล้าที่จะ

ใส่มันให้ใครเห็น ทันใดนั้นเสียงขอแมรี่ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“แอริ กลับมาแล้วหรอ? ให้ฉันทําอาหารสำหรับวันเกิดให้เธอ เถอะนะ”

แอเรียนเสนอตัวเองขึ้นมาทันที

“แม่นมแมรี่ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นนะคะ หนูกินมาแล้ว คืนนี้พัก ผ่อนเถอะนะคะ”

ท่าทางของแมรี่ลังเลที่จะพูด พร้อมกับลูบมือที่เย็นฉ่ำของแ

องเธอ

ด้วยกัน

“แอริ ท่านน่ะ รีบที่จะกลับมาให้ทันวันเกิดของเธอทั้งๆที่ติดธุระ กิจอยู่ ฉันเห็นท่านซื้อของขวัญมาด้วย แต่เขาดูไม่มีความสุข เลยเพราะเขาเห็นว่าเธอไม่ได้อยู่บ้าน ทำไมเธอถึงกลับมาเวลา นี้ล่ะท่านเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ…”

ลมหายใจของแอริถึงกับติดที่ลำคอของเธอ แสงแห่งความตื่น ตระหนกส่องเข้าที่หน้าอันซีดเซียวของเธอ มาร์ค เทรมอนต์ ห้ามไม่ให้เธอใช้เวลาว่างในการออกไปข้างนอก เธอตอบ รับคําเชิญจากทิฟฟานี่เพราะไม่คิดเลยว่าเขาจะกลับมากระทัน หันแบบนี้เมื่อเห็นว่าเธอกำลังหวาดกลัว แมรี่จึงจับมือเธอไว้

“ไม่ต้องกลัวนะ ท่านไม่กัดเธอหรอก ฉันจะไปเตรียมอาหารให้ ท่านนะ แล้วเธอก็เอาไปเสิร์ฟให้เขา วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ พูดจาให้เพราะๆ เขาจะไม่ทำอะไรให้มันยากสำหรับเธอ”

เธอพยักหน้า เมื่อแมรี่เตรียมอาหารเสร็จ เธอก็ยกขึ้นไปข้างบน อย่างระมัดระวัง แล้วใช้มือนึงเคาะที่ประตู

“อยู่ไหมคะ?”

ไม่มีการตอบกลับใดๆ แอเรียนคุ้นเคยกับเหตุการณ์นี้ดี มาร์ค เทรมอนต์ ชายซึ่งพูดเพียงไม่กี่คำ มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ เขาจะเพิกเฉยกับคนอื่น ในเวลาที่เขาอารมณ์ไม่ดี

แอเรียนกลั้นใจกัดฟันเปิดประตูเข้าไปแล้วตกใจเมื่อเห็นมาร์ค เทรมอนต์ กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส ห้อง ถูกปกคลุมไปด้วยควันของบุหรี่ ทำให้คนนึงถึงกับต้องสงสัยว่า เขาสูดเข้าไปมากขนาดไหน เธอจําได้ว่าเขาแทบจะไม่สูบบุหรี่ เลย…

ห้อมล้อมไปด้วยควันบุหรี่ ดูไม่เหมือนเขาเลย เขายังไม่ได้ เปลี่ยนแม้กระทั่งเสื้อผ้าและยังคงสวมใส่สูทที่สั่งตัดพิเศษกับ ผมของเขาที่ยังคงดูเนียบอยู่เหมือนเคย แอเรียนตั้งสติและวางอาหารลง เธอเปิดหน้าต่างที่อยู่ข้างๆเพื่อให้อากาศถ่ายเทได้ดีขึ้น

“คุณไปไหนมา?” มาร์ค เทรมอนต์ ถามอย่างไม่ทันให้เธอได้ ตั้งตัว

หนาวเหลือเกิน ลมหนาวพัดผ่านเข้ามายังหัวใจของแอเรียน

“เพื่อน…ชวนฉันออกไปข้างนอก ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมา

น้ำเสียงที่นุ่มนวลของเธอถูกกลบไปด้วยลมหนาวที่พัดผ่านเข้า มาทางหน้าต่าง แอเรียนไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินชัดหรือเปล่า

เห็นได้ชัดเลยว่า ความสามารถในการฟังของเขายอดเยี่ยมไป

เลย

“ไม่รู้ว่าผมกลับมาแล้ว ดังนั้นคุณจะทำอะไรก็ได้ตามที่คุณ ต้องการในเวลาที่ผมไม่อยู่อย่างนั้นหรอ?”

แอเรียนรู้สึกเย็นยะเยือก หนาวจนเข้ากระดูกจนเธอต้องปิด หน้าต่าง

“ไม่ค่ะ… ฉันทําผิดเอง ฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”

เธอไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มอีกและเธอก็ไม่ต้องการให้เขามา ใส่ใจวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเธอด้วย ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เธอจะขอโทษที่เธอนั้นท่าผิดตราบนานเท่านานเท่า ที่เขายังไม่มีความสุข

มาร์ค เทรมอนต์ แสยะยิ้มและหัวเราะออกมาในขณะที่เขา

กำลังเขี่ยบุหรี่และรินเหล้าให้กับตัวเอง เขาที่เพิ่งจิบเหล้าเพียง เล็กน้อยและแอเรียนเตือนก็เขาอย่างกล้าๆกลัวๆว่า “ทานก่อน แล้วค่อยดื่มสิคะ”

มาร์ค เทรมอนต์ มองไปที่แก้วเหล้าในมือเขาจากนั้นก็เดิน เข้าไปหาแอเรียน

“วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

เธอมองไปที่แก้วเหล้าที่เขายื่นให้กับเธอ แต่เธอไม่กล้ารับมัน ไว้ เธอไม่รู้ว่าจะดื่มมันอย่างไรแล้วนั่นก็เป็นแก้วของเขา เขา เป็นคนประหลาดที่สะอาดคนนึง แต่เธอก็อยากจะกล้าที่จะ สัมผัสแก้วนั้น โดยที่ไม่ต้องดื่มมัน

“ฉันดื่มไม่เป็น”

ด้วยความที่มาร์คไม่พอใจ เขาจึงจับคางเธอแล้วกรอกเหล้าเข้า ปาก ในคอของเธอร้อนรุ่มไปด้วยฤทธิ์เหล้าจนทำให้เธอสำลัก และไอออกมาอย่างรุนแรง

ก่อนที่เธอจะหายจากอาการสําลักเธอก็ถูกมาร์คดึงเข้าไปสู่

อ้อมกอดของเขา