บทที่ 3 นั่นใคร?

สองนาทีต่อมา มาร์ค รถของเทรมอนต์ถูกขับรถออกไป แอ เรียนถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอสติหลุดในตอนนั้น และก็ สงสัยว่าเขากำลังทำอะไรในตอนที่รถจอดอยู่

“ท่านครับ…หิมะกำลังตกนะครับ ท่านจะปล่อยให้เธอไปแบบ นั้นเหรอครับ? เราควรรออีกหน่อยไหมครับหรือว่าจะให้เรียก เธอไหมครับ?” คนขับรถ ไบรอัน เพียซ กล่าวพร้อมกับท่าทาง ที่ดูค่อนข้างกังวน

“อย่ายุ่งน่า…” มาร์ค เทรมอนต์ มองภาพเธอผ่านกระจกมอง หลังอย่างรําคาญใจ และเขาก็ให้โอกาสเธอ 2 นาที

เมื่อแอเรียนมาถึงโรงเรียน ทิฟฟานี่ เลน ถึงกับอึ้งกับสภาพที่

เปียกปอนของเธอ

“เธอคิดว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่? เธอปั่นจักรยานมาท่ามกลาง หิมะแบบนี้เนี่ยนะ? เธอบ้าไปแล้วหรือไง? มานมา อาหารเช้ายัง อุ่นอยู่เลย รีบกินเข้าสิ

แอเรียนรับนมและขนมปังที่ทิฟฟานี่ เลน ส่งให้เธอด้วยรอยยิ้ม รอยแดงแห้งแตกเกิดขึ้นบนริมฝีปากที่บางของเธอ

ทิฟฟานี่สูดหายใจเข้าไปอย่างลึกแล้วถามว่า “พ่อแม่ของเธอ ไม่สนใจเธอเหรอ? พวกเขาไม่ใส่ใจเรื่องอาหาร เสื้อผ้าของเธอบ้างเลยเหรอ? ไม่กังวลบ้างหรือว่าเธอจะมาโรงเรียนศิลปะยัง ไง ? พวกเขารับเธอมาเลี้ยงจากข้างถนนหรือยังไง?

“ตอนที่ฉันเด็กๆ แม่ของฉันแต่งงานใหม่ พ่อของฉันก็เสียชีวิต มาสิบปีแล้ว มันไม่ใช่ความผิดของพวกเขาเลย…” แอเรียน ตอบพร้อมกับถอดเสื้อโค้ทที่เปียกชุ่มออกและจิบนมที่กำลัง อุ่นๆ น้ำเสียงที่เฉยเมยพร้อมกับท่าทางของเธอทำให้หัวใจดวง นึงเจ็บปวด

ทิฟฟานี่ลูบผมของเธอที่เปียกปอนด้วยความเอ็นดู

“ทำไมเธอไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ? เรารู้จักกันมาตั้งแต่ มัธยมปลายแล้วนะ ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยบอกอะไรฉันเลย จน ในที่สุดวันนี้เธอก็พูดมันออกมา มันไม่สมเหตุผลเอาซะเลย แม่ เธอทนทิ้งสาวน้อยแสนสวยอย่างเธอได้ยังไงกัน…แล้วตอนนี้ เธออยู่กับใครล่ะ?”

“เธออาศัยอยู่กับใคร?

แอเรียนไม่ได้ตอบคำถามในทันทีเพราะเธอกำลังคิดว่าเธอจะ พูดพาดพิงถึงมาร์ค เทรมอนต์ได้อย่างไร เขาเป็นพี่ชายของ เธอเหรอ?

“พี่ชายของฉัน” มันคือทั้งหมดที่เธอสามารถจะตอบได้

ทิฟฟานี่ เลน ถึงกับงงไปนิดหน่อย“พี่ชายของเธอ? พี่ชายแท้ๆเลยน่ะหรอ? หรือแม้ว่าเขาจะเป็น

ญาติเธอเขาก็ไม่ควรปล่อยให้เธออยู่อย่างน่าสงสารแบบนี้

แล้วนี่เธอซื้อสีที่ติวเตอร์บอกให้พวกเราซื้อแล้วหรือยัง? แอเรียนสายหัวแล้วพูดว่า ฉันไม่สามารถที่จะซื้อมันได้ในตอน

นี้ แต่ฉันมีความคิดถึง

สามปีที่แล้ว เธอเป็นคนซื่อๆ ตรงไปตรงมาแต่ก็ไม่ได้ปล่อยให้ ใครหลอกเธอได้ง่ายๆ และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เธอปฏิเสธมาร์ค เทรมอนต์

เสียงที่เยือกเย็นออกมาจากริมฝีปากของเขา

แล้ววันนึงที่จะต้องคุกเข่าขอร้องฉัน

หลังจากนั้นเขาก็เดินทางออกจากประเทศโดยไม่บอกกล่าวลา หรือแจ้งเตือนใดๆ และเธอก็ไม่เคยขอร้องให้เมตตาเธอ หรือ แม้กระทั่งขอข้าวให้เธอกินในคฤหาสน์เทรมอนต์แห่งนี้ ชีวิต ของเธออยู่รอดมาได้ด้วยการทำงานพาร์ทไทม์เพื่อหาเลี้ยงตัว เองเท่านั้น

เธอไม่สามารถที่จะทำตามที่เขาขอหรือทำให้เขาพึงพอใจได้ และก็ไม่จําเป็นต้องทํามันอีกต่อไปแล้ว

มองไปที่หน้ามุ่ยๆของแอเรียนแล้ว ทิฟฟานี่ก็รู้สึกปวดใจยิ่งนัก เมื่อเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงอบอุ่มของผู้ชายคนนึง ก็เข้ามาขัดจังหวะ“ทิฟฟานี่ วันนี้พายที่แสนน่ารักของเธอและวันนี้เป็นยังไงบ้าง?

ทำไมเธอดูไม่มีชีวิตว่าเอาซะเลยล่ะ?”

วิล ซีวาน นั่นเองที่กล่าวและเขาก็ยังเป็นคนที่แอเรียนรู้จักใน มหาวิทยาลัยนี้อีกด้วย

ที่ที่มีเพียงคนรวยและมีอำนาจอยู่ในเมืองหลวงนี้เท่านั้น รวม ทั้ง ทิฟฟานี่ เลน และ วิล ชีวาน ก็ด้วย แต่ไม่ใช่ แอเรียนวิน

“เรื่องสีนะ…”

“ทิฟฟานี่!”

แอเรียนขัดจังหวะเธอแล้วสายหัวไปมาสุขุม ด้วยเหตุผลบาง อย่างทำให้เธอไม่ต้องการที่จะให้วิลรับรู้ถึงสภาพของเธอ

ทันใดนั้นวิล ชีวานก็แตะที่หน้าผากของเธอเบาๆ

“เธอมีไข้นี่นา”

“ถ้าเธอป่วยขึ้นมา ทิฟฟานี่จะบ่นยาวไปทั้งวันอีกนะ

ดูเหมือนว่าเขาจะบ่นแต่เขาก็ถอดผ้าพันคอของตัวเองเอาไปพัน ให้ที่คอของแอเรียน

เธอมองไปที่เขาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นมารอยยิ้มของเขาราวดังกับแสงสว่างที่สอดส่องมายังผ้าห่มที่ขาว คล้ายปุยเมฆ สุภาพและเป็นธรรมชาติ

ผมจากหน้าผากร่วงลงมาที่ตาของเขาซึ่งเป็นประกายราวกับ มีดวงดาวทั้งหมดในจักรวาลอยู่ในนั้น

วิล ซีวาน เป็นหนึ่งในคนที่ดูดีที่สุดเท่าที่แอเรียนเคยพบมา รอง จากนั้นก็คือ มาร์ค เทรมอนต์นั่นเอง

ตอนที่เขาเจอกันเมื่อสิบปีก่อน มาร์ค เทรมอนต์ ก็ทำให้เธอ แทบหยุดหายใจเช่นกัน

“นั่นใครน่ะ?” สายตาของมาร์ค เทรมอนต์ จ้องมองไปที่พวก เขาสองคน แอเรียน วิน และวิล ชีวาน ผู้ซึ่งอยู่ข้างๆเธอตรง ทางเดินด้านนอกของห้องศิลปะ