บทที่ 15 ผู้สร้างความอับอาย

ความรู้สึกแบบนั้นหายวับไปในทันที ก่อนที่สายตาของมาร์ค เทรมอนต์ จะกลับสู่ความห่างเหินเหมือนดั่งเคยตาของเธอเล่น ตลกกับเธอหรือเปล่า?

“ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า? เสียงของเขาไร้อารมณ์เสมอ แอเรียน วินน์ ส่ายหัว เมื่อเห็นว่ามือของเขาอยู่เหนือตัวเธอ ความอุ่นก็พุ่งเข้ามาที่หน้าเธอ

“ฉันไม่เป็นไร… ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมาที่มหาวิทยาลัย ฉันทำให้ คุณเดือดร้อน”

ทําให้เขาเดือนร้อน? มาร์ค เทรมอนต์ ขมวดคิ้ว ไม่อยาก ทําให้ผมเดือดร้อน แต่คนอื่นเดือนร้อนก็ไม่เป็นไรใช่ไหม? ไม่ จําเป็นต้องทำให้ดูอนาถใจเลย การขออะไรบางอย่างจากผม มันทำให้คุณค่าในตัวคุณลดลงเหรอ?”

แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอด้วยความกลัว เขาโกรธอีกแล้ว…

หลังจากนั้นไม่นานมาร์ค เทรมอนต์ ก็ลุกขึ้นเพื่อดูวิตามินที่ใกล้ จะหมดนั้นแล้วเรียกให้พยาบาลเอาออก เขาไม่ละสายตาไป จากแอเรียนและพูดอย่างเป็นซาว่า “กลับกันเถอะแอเรียนพลิกผ้าห่มแล้วดึงตัวเองขึ้นมา แต่รอยที่มือของเธอ หลังจากการเจาะให้วิตามินทำให้เธอตัวสั่นในทุกท่วงท่า

มาร์ค เทรมอนต์ ถอดเสื้อโค้ทของเขาและโยนมันให้กับเธอ การเคลื่อนไหวของเขาสุดจะหยาบกร้านก่อนที่เขาจะก้มลงเพื่อ ช่วยสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวของเธออย่างรวดเร็ว โดยไม่ผิด พลาด

เมื่อมองไปที่เสื้อโค้ทในตัวของเธอและรองเท้าผ้าใบบนเท้า ของเธอ แอเรียนถึงกับชะงัก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำอะไรแบบนี้ กับเธอ แม้ว่ามันจะดูอ่อนโยนน้อยที่สุด และเธอก็ยังรู้สึกราวกับ ว่ามีอย่างหลุดออกจากใจของเธอไป…

เธอออกจากความมึนงงและออกมาจากตึกคนไข้ มาร์ค เทรม อนต์ก็อยู่ข้างหน้าไม่ไกลจากเธอ ขณะที่เขายืนอยู่ตรงสุดทาง เดินเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอที่ใกล้เข้ามาและเขาก็ยังคง เดินนําหน้าไป

คนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง พวกเขาออกจากโรงพยาบาลมาร์ค เท รมอนต์ เข้ามาที่นั่งด้านคนขับรถ แอเรียนเปิดประตูหลังและ เข้าไปนั่ง เสียงของมาร์ค เทรมอนต์แหบพร่า “มานั่งข้าง หน้า

ไม่กล้าที่จะรอช้า เธอเด้งตัวเองย้ายไปนั่งที่เบาะหน้า เมื่อเธอ คาดเข็มขัดนิรภัย มาร์ค เทรมอนต์ ก็เหยียบคันเร่งความเร็วในการขับทำให้หัวใจของเธอเสียววาบ แอเรียนมอง ไปข้างหน้าด้วยความหวาดกลัว รู้สึกราวกับว่าพวกเขาจะพัง ทลายได้ในทุกวินาที เมื่อพวกเขาถึงที่ประตูคฤหาสน์เทรมอนต์ เธอก็รีบออกมาจากรถและอาเจียนข้างๆรถ

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง มาร์ค เทรมอนต์ ก็กลับ เข้าไปในบ้านแล้ว แอเรียนเข้ามาโดยผ่านประตูหลังและหยุด ลงตรงทางเดินเมื่อเห็นแมรี่อยู่ในห้องครัว

“แอริ เธอกลับมาพร้อมท่านหรือเปล่า? ท่านเป็นยังไงบ้าง วัน นี้เขาดูโกรธมากเป็นพิเศษ บางทีอาจจะให้นิ้วกลางไปเลยก็ได้ ถ้าเขาจะทํา

แอเรียนไม่ได้พูดอะไร เพราะเขามักจะโกรธอะไรด้วยเหตุผลสุด

ประหลาดอยู่แล้ว

เวลาล่วงเลยไปกว่าบ่ายสองโมงแล้วและเวลาอาหารกลางวันก็ ผ่านมานานแล้วเช่นกัน แอเรียนรู้สึกปั่นป่วนที่ท้อง เธอรีบ เข้าไปที่ห้องครัวเพื่อทำพาสต้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอคิดว่า มาร์ค เทรมอนต์ ก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกันเธอจึงทำเพื่อเขา

ด้วย

แอเรียนนำพาสต้าขึ้นไปที่ชั้นบนและเคาะประตูห้องของเขา

“พาสต้าไหมคะ?ไม่มีเสียงๆ ใคจากภายในห้อง แอเรียนหายใจอย่างผ่อนคลาย

เธอหันหน้ามองลงไปที่ชั้นล่างและเปิดประตูที่อยู่ด้านหลังของ เธอออกทันที

เธอหันกลับมาอีกครั้งและเห็นชายผู้ซึ่งยืนขวางอยู่กลางประตู

“คุณ…ต้องการพาสต้าไหมคะ?

มาร์ค เทรมอนต์ ไม่ส่งเสียงใดๆ เขาเพียงมองไปที่แอเรียน ใบหน้าที่หล่อและเย้ายวยของเขานั้นไร้ซึ่งอารมณ์

ไม่ตอบก็แปลว่าไม่ได้ปฏิเสธ แอเรียนนำพาสต้าไปวางไว้บน โต๊ะกาแฟและได้ยินเพียงเสียงปิดประตู หัวใจของเธอก็เต้น แรงขึ้นแบบพุ่งปรี๊ด

“ผมหวังว่าสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้นั้นจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง ใครก็ตามที่กล้าช่วยเหลือสิ่งต่างๆ ให้กับคุณ ผมจะทำให้พวก มันหายไปจากคุณ คุณขอได้เพียงแค่จากผมเท่านั้น! ความ โกรธที่ยังคงโหมกระหน่ำเข้ามา บางทีมันอาจจะปะทุขึ้นไปอีก

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ…” แอเรียนตอบด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล

เห็นได้ชัดว่ามาร์ค เทรมอนต์ ไม่เชื่อในคำพูดของเธอเขาจึง สวนกลับไป “เข้าใจ? มั่นใจไหม? ที่ผ่านมาผมได้ทำให้มันชัดเจนแล้วใช่ไหม หรือผมไม่? การแอบไปทํางานพาร์ทไทม์ใน ขณะที่ตัวผมนั้นอยู่ต่างประเทศ ทุกคนจึงรู้ว่าคุณน่าเวทนา เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่เคยได้รู้ หลังจากที่เขาได้รู้ เขาก็แค่ อยากจะเห็นว่าเธอจะอดทนไปได้นานแค่ไหนก่อนที่เธอจะมา ขอร้องเขา…

“ขอโทษที่ทำให้คุณต้องอับอาย… แอเรียนหมดสติไป เธอล้ม ลงสู่อ้อมกอดของเขา ผู้คนมากมายต่างเห็นพวกเขา เธอคิดว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะถูกเผยออกมา เธอคิดไปเองว่าเขา มองเธอว่าเป็นตัวสร้างความอับอายขายขี้หน้าให้กับเขา

ต่อหน้าสาธารณะชนเขานั้นดูไร้ที่ติ เขาทนกับข้อบกพร่องเหล่า นั้นได้อย่างไรกัน?

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด มาร์ค เทรมอนต์ ก็หน้างอไปเลย เขาดึง เธอไปที่ข้างเตียงอย่างฉับพลันด้วยแรงที่มากพอจนเธอล้มลง ไปบนเตียง