บทที่ 13 การเผชิญหน้า

แอเรียนยังคงนิ่งเงียบ เธอหันไปพึ่งบนกำแพงที่ทางเดินพร้อม กับอดทนกับความปวดท้อง

ทิฟฟานี่รู้สึกไม่พอใจ แต่ถ้าก็ไม่ใช่คนที่จะเอะอะอะไรโดยไร้ เหตุผลในเมื่อเธอทำผิด ทิฟฟานี่ขยับไปยืนข้างๆแอเรียน และ เหลไปมองหอพักที่กำลังก่อสร้างอยู่ในตอนนี้ “เธอรู้ไหมว่า หอพักที่กำลังสร้างอยู่นั้น มาร์ค เทรมอนต์ เป็นผู้สนับสนุนน่ะ? มันค่อนข้างจะสิ้นเปลืองนะ เขารวยจริง ๆ เนอะ เมื่อเทียบกับ ครอบครัวของเราแล้วดูไม่มีอะไรไปเลย แอริ ฉันได้ยินว่าเขาจะ มาเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยในวันนี้แหละ

ไม่มีการตอบใด ๆ จากแอเรียน ความเจ็บปวดที่ท้องของเธอ ใกล้จะส่งเธอไปเจอยมทูตอยู่แล้ว

จากนั้นติวเตอร์ก็เดินออกมาอย่างเช็ด ๆ “พวกเธอสองคนนี่มัน ยังไงกันฮะ? ฉันจะลงโทษพวกเธอ ยังมีอารมณ์มาคุยเล่นกัน อีกหรอ? ไปเอากระดานวาดรูปของพวกเธอมาแล้วก็วาดให้ เสร็จตรงทางเดินนี้นี่ล่ะ ดูซิว่าพวกเธอจะส่งงานได้ทันเวลา ไหม!”

ทิฟฟานี่เดินเชิดหน้าเข้าไปในห้องเรียนเพื่อไปเอากระดานวาด รูป ขณะที่แอเรียนยืนนิ่งเป็นอัมพาตอยู่ การมองเห็นของเธอก็

เริ่มพร่ามัวลงความโกรธเดือดพล่านยิ่งขึ้นเมื่อติวเตอร์เห็นว่าเธอยืนนิ่งอยู่ เธอจึงผลักแอเรียน “ฉันบอกว่าให้เธอไปเอากระดานวาดรูป มาไง หูหนวกหรือไง?!

แรงผลักทำให้แอเรียนล้มลงที่พื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อทิฟ ฟานี่ออกมาเห็นฉากนั้น เธอจึงตะโกนไปทีนึง “คุณผลักเธอ เพื่ออะไร!”

ติวเตอร์รู้สึกผิดจึงตอกกลับได้เพียงเบาๆ “ฉันแค่ผลักเธอเบา

ๆ ใครจะไปรู้ล่ะ…

ทิฟฟานี่ก้มลงเพื่อช่วยแอเรียนแต่เธอก็ยังตะโกนใส่ติวเตอร์ว่า “ถึงเวลาของคุณแล้วล่ะ ฉันบอกคุณให้นะ นี่คือการลงโทษทาง กาย คุณไม่สมควรจะเป็นผู้ให้ความรู้

ติวเตอร์รู้สึกผิด “ตัวเธอทำจากกระดาษหรือไง? เป็นไปได้หรือ ไงที่จะมีใครล้มเพราะแค่การผลักเบา ๆ ทิฟฟานี่ เลน อย่ามาก ล่าวหากันทั้ง ๆ ที่เธอก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าเลย แอเรียน วินน์ เธอ ก็หยุดเสแสร้งได้แล้ว จะแสดงให้ใครดูกันฮะ?”

ความขัดแย้งที่เดือดพล่านตรงทางเดินนั้นโดนเด่นอย่างเห็นได้ ชัด ทั้งติวเตอร์และทิฟฟานี่ เลน ยังคงทะเลาะกัน ในขณะที่คน กลุ่มหนึ่งมองไปรอบทางเดิน คณบดีที่นำคณะผู้ติดตามมารู้สึก สลดใจอย่างมาก เข้าได้ส่งบันทึกมาแล้วว่ามาร์ค เทรมอนต์ จะ มาวันนี้และจะต้องไม่มีอะไรผิดพลาด

มาร์ค เทรมอนน์ ดูแตกต่างออกไปเมื่อเขามองไปที่แอเรียนอย่างอ้อยอิ่ง และแววตาดุดันขึ้นเมื่อต้องมองไปที่ติวเตอร์

“หยุดทะเลาะกันได้แล้ว ฉันไม่เป็นอะไร ทิฟ ช่วยฉันถือกระดาน หน่อย” แอเรียนกล่าวอย่างอ่อนแรง

ทิฟฟานี่กล้ำกลืนความโกรธของเธอและเดินกลับไปยัง ห้องเรียนอีกครั้ง ติวเตอร์ยังคงหงุดหงิดและผลักเข้าที่แอเรียน อีกครั้ง “เป็นดอกไม้อันแสนบอบบางไม่ใช่เหรอ? ไหนลองล้ม ให้ดูอีกทีซิ!”

ครั้งนี้เธอผลักแรงมากกว่าครั้งที่แล้ว

แอเรียนไม่สามารถพูดอะไรได้เนื่องจากความปวดทรมาน การ มองเห็นของเธอพร่ามัวจนเป็นมืดขณะที่เธอพยายามจะ อดทนประคองตัวเองเอาไว้

วินาทีนั้นเองแขนนึงโอบกอดเข้าที่ตัวเธอไว้ กำลังของเธอหมด ลง เมื่อกลิ่นที่คุ้นเคยของคนๆนั้นเติมเต็มความรู้สึกของเธอ

“มาร์ค เทรมอนต์” เธอพึมพำ ใบหน้าที่เกรี้ยวกราดและกราม อันคมกริบของเขาปรากฏต่อสายตาที่พร่ามัวของเธอ ก่อนที่ เธอจะถามเขาได้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ สายตาของเธอมืดมิด สนิทลงก่อนที่เธอจะหมดสติและล้มลงไป

เมื่อเห็นชายที่ปรากฏตัวออกมาซึ่งไม่รู้ว่ามาจากที่ใด ติวเตอร์ รู้สึกหวาดกลัวกับออร่าอันเยือกเย็นของเขา เธอถึงกับหน้าซีดลง

เขาไม่ได้พูดอะไรออกไปหลังจากที่อุ้มหญิงสาวร่างบางขึ้นมา จากพื้น การแสดงออกของเขานั้นน่ากลัวและบึ้งตึงขณะที่ความ โกรธ ในแววตาของเขามันสามารถที่จะปะทุออกมาที่ทุกเมื่อ

คณบดี งตามมาทีหลังถึงกับหน้าซีดและจ้องมองไปที่ติวเตอร์ ด้วยความโกรธเครื่อง สิ่งที่คุณทำนั้นทำให้ผมต้องตกที่นั่ง รําบาก”

ทั้งหมดที่ทิฟฟานี่เห็นเมื่อเธอเดินออกมาคือ ชายผู้นั้นได้อุ้มแอ เรียน วินน์ แล้วเดินหายไปจากมุมของทางเดิน คณบดีติเตือน ติวเตอร์แล้วรีบตามทางเขาไป

เมื่อทิฟฟานี่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เธอก็ผลักติวเตอร์บ้างแล้วพูดว่า “ฝากไว้ก่อนเถอะ!

หลังจากนั้นเธอก็วิ่งตามพวกเขาไป

มาร์ค เทรมอนต์ นั่งรออยู่ทางด้านนอกของห้องฉุกเฉิน ในโรง พยาบาล เขาคอตกเล็กน้อย บรรยากาศที่ดูเหมือนภูเขาน้ำแข็ง นั้นมาจากความรู้สึกของเขาที่เปล่งออกมา มันช่างอ้างว้างและ เยือกเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ

คณบดีและทิฟฟานี่เดินไปมาอย่างกระวนกระวายข้างๆเขา ทันใดนั้นมาร์ค เทรมอนต์ ก็พูดขึ้นมาว่า“ติวเตอร์ของมหาวิทยาลัยเซาธ์ไลน์ค่อนข้างจะ ไม่เหมือน

ใครนะ “