บทที่ 11 จับได้แล้ว!

แอเรียน วินน์ ตัวแข็งทื่อ

“ฉันนอนที่ห้องเก็บของก็สบายดีอยู่แล้ว!

มาร์ค เทรมอนต์ เหลือบมองไปที่เธอด้วยสายตาอันเย็นชาและ รังสีคลื่นแห่งความไม่พอใจ

“ผมไม่ได้บอกว่าให้คุณนอนที่ห้องผม แมรี่จะจัดการเตรียม ห้องรับแขกที่ถัดไปนี้ให้กับคุณ

สิ่งที่เธอคาดการณ์ผิดถูกเปิดเผยออกมา เธอจึงค่อนข้างอึดอัด

ใจ

หลังจากนั้นแม่บ้านก็เสิร์ฟมือให้กับพวกเขาที่ห้องอาหาร

“ท่านคะ คุณหนูคะ ได้เวลามื้อค่ำแล้วค่ะ”

มาร์ค เทรมอนนต์ ปิดหน้านิตยสารที่เขากำลังถืออยู่ในมือและ

ยืนขึ้น

“กินสิ”

เขาชวนเธอทานอาหารด้วยกัน เธอจำไม่ได้เลยว่านานแค่ไหน แล้วที่เธอได้ร่วมทานอาหารบนโต๊ะเดียวกันกับเขาแอเรียนก้มหน้าก้มตากินอย่างเงียบๆ เธอเพียงตักอาหารที่อยู่ ใกล้ๆตัวเธอมากที่สุด มาร์ค เทรมอนต์ ทานอย่างช้าๆ และไม่ ส่งเสียงเช่นกัน ท่าทางของพวกเขาตอกย้ำอยู่ในความเงียบใน ห้องอาหารที่ใหญ่มโหฬารนี้

พ่อบ้านเฮนรี่ที่ยืนอยู่ข้างๆถอนหายใจพร้อมกับยกจานอาหาร ขึ้นมาและตักอาหารให้กับเธอ “อย่ากินแต่ผักสิครับ วัยกำลัง

โตนะ”

“ขอบคุณค่ะ” แอเรียนตอบอย่างนุ่มนวล

ในขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหาร แอเรียนทานเท่าที่ พ่อบ้านเฮนรี่นั้นให้กับเธอ เธอไม่เคยได้นั่งทานอาหารเยอะๆ แบบนี้ เธอจึงปวดท้องนิดๆ

เมื่อพวกเขารับประทานอาหารเสร็จ แม่นี่ก็ทำความสะอาดห้อง เสร็จแล้วเช่นกัน

“แอริ ไปดูที่ห้องเก็บของนะว่ามีอะไรที่ฉันยังไม่ได้เอาขึ้นไป ฉัน ย้ายของส่วนมากไปไว้ที่ข้างบนแล้ว

แอเรียนเหลือบมองไปที่มาร์ค เทรมอนต์ ซึ่งนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น และรู้สึกผิดต่อแมรี่

เมื่อเขากลับมาที่ห้องของเขา เธอแอบย่องกลับไปที่ห้องเก็บ ของอีกครั้งเพื่อหยิบของขวัญที่อยู่ในกล่องกระดาษซึ่งอยู่ใต้ เตียง ในขณะที่เธอกลับมาที่ชั้นบนอย่างระมัดระวังและอย่างเงียบๆ ประตูข้างห้องของเธอก็เปิดขึ้นทันทีเมื่อเธอมาถึง เธอ สบตากับเขา

แอเรียนเหมือนลูกกวางที่กำลังข้ามถนนในตอนกลางคืนแล้วก็ มีไฟรถส่องมาที่หน้า ดวงตาของเธอเบิกกว้างขนตาของเธอสั่น กะพริบและเธอก็ซ่อนสิ่งที่อยู่ในมือเธอไว้ด้านหลังอย่างเร็ว

“นั่นอะไรนะ? ส่งมันมาน” มาร์ค เทรมอนต์ มองลงมาที่มือของ เธอพร้อมออกคำสั่ง

เหมือนกับเด็กซุกซนที่ทําอะไรผิดไป เธอต่อต้านไว้ได้เพียงแค่ สองวินาทีภายใต้สายตาอันดุดันของเขาก่อนที่เธอจะยื่นมือ ออกไป

“ไปนอนได้แล้ว มาร์ค เทรมอนต์ กล่าวทันที หลังจากที่กล่อง ของขวัญถูกเปิดออกและเขาก็เหลือบมองมัน

เธอรู้ว่าเขาจะไม่ส่งมันคืนให้กับเธอและเธอก็ไม่สามารถตอก กลับอะไรเขาได้เลย เธอคาดไว้อยู่แล้วตั้งแต่ที่เธอได้รับของ ขวัญ มันก็ไม่น่าแปลกที่มันจะออกมาเป็นแบบนี้

เธอเข้ามาในห้องแล้วถอนหายใจเฮือกนึงยาวๆ เธอค่อยๆนั่ง ลงและนึกถึงข้อความที่อยู่ในกล่องของขวัญของวิล ชีวาน เธอ ถูกลงโทษ…

เขาทําอย่างกับเป็นพ่อแม่ของเธอ มาร์ค เทรมอนต์ ห้ามไม่ให้เธอออกเดทตั้งแต่ยังเด็ก แม้ว่าตอนนี้เธอจะบรรลุนิติภาวะแล้ว ก็ตาม เขาไม่ใช่พ่อแม่ผู้ปกครองตามกฎหมายของเธอ แต่เขา ต้อง…

มาร์ค เทรมอนต์ คิดที่จะทิ้งของขวัญทันที เขาเคยทำแบบนี้เมื่อ สิบปีที่แล้ว แต่ว่าครั้งนี้เขาไม่ได้ทำแบบนั้น เขาเพียงแค่โยนมัน ลงบนโต๊ะกาแฟ

ยิ่งเขามองมันมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกรำคาญลูกกะตาเท่านั้น เขารีบเปิดกล่องของขวัญ หน้าของเขาเลื่อนลงทันทีเมื่อเห็น

ข้อความด้านใน

จับมือแล้วก้าวไปด้วยกันนะ หึม…

ในขณะเดียวกัน แอเรียนที่นอนอยู่บนเตียงอันแสนสบายที่ทั้ง ใหญ่และนุ่มฟูแต่เธอกลับไม่สามารถที่จะข่มตาลงได้เลย เธอ เคยชินกับการนอนบนเตียงเล็กๆแข็งๆ ในห้องเก็บของ มันรู้สึก เหมือนต่างที่ต่างทาง หัวใจของเธอกระวนกระวายครุ่นคิดว่า เมื่อไหร่มาร์ค เทรมอนต์ จะตามหาเธออีก

เมื่อกำลังถูกความคิดนั้นครอบงำจิตใจอยู่ เสียงโทรศัพท์ก็ดัง ขึ้น มันเป็นโทรศัพท์ที่มาร์ค เทรมอนต์ ให้มันกับเธอ ดังนั้นมัน จึงมีแค่เบอร์ติดต่อของเขาเพียงเท่านั้น

แอเรียนทําเป็นเมินเฉย แต่เธอก็ยังจ้องไปที่โทรศัพท์แล้วภาพ หน้าอันดุดันของเขาก็โผล่ขึ้นมา ในความคิดของเธอ มันเป็นข้อความสั้น ๆ ง่าย ๆ เพียงสองสามเท่านั้น

“มานี่หน่อย”

เธอรู้สึกว่าใจของเธอแทบจะหลุดออกมา แอเรียนเอาเสื้อแจ็ค เก็ตที่มีอยู่เพียงแค่ตัวเดียวของเธอมาใส่และค่อยๆเดินไปที่ ห้องของเขา เธอลังเลอยู่นานกว่าจะเคาะประตู

เสียงของเขาดังมาจากทางด้านใน “เข้ามาได้

เมื่อแอเรียนเดินเข้าไป มาร์ค เทรมอนต์ นั่งอยู่ตรงที่ประจำของ เขาที่หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสนั้น เขาหนีบบุหรี่ด้วยนิ้วทั้งสอง โดยปกติแล้วมันหมายความว่าเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่รื่นรมย์ เธอไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้เขาและเลือกที่จะยืนห่างออกไป

“มานี่” เสียงของเขาเยือกเย็นยิ่งกว่าเดิม คำพูดข้อความซ้ำ ๆ ของเขา เมื่อได้ยินจากเสียงพูดของเขาเองนั้น มันช่างน่ากลัวยิ่ง กว่าในข้อความเสียอีก

แอเรียนทั้งตัวเธอเพื่อเดินเข้าไปยืนข้างๆเขา เธอยังคงกลัวที่จะ ส่งเสียง จู่ ๆ เขาก็ดึงเธอเข้ามาที่ตัว เธอล้มลงและนั่งบนตักของ

เขา