บทที่ 10 นอนข้างบน

แอเรียน วินน์ รู้สึกเป็นกังวล เขาไม่ต้องเดินทางไปทำธุรกิจแล้ว เหรอ? ทำไมจู่ๆเขาก็กลับมา? ความกลัวออกมาจากภายในใจ เธอ เมื่อนึกย้อนกลับไป โชคดีแค่ไหนที่เธอไม่ได้ไปเล่นสเก็ ตน้ำแข็งกับทิฟฟานี่ แต่ก็ยังโชคไม่ดีที่โซ่หลุด

ตรงไปที่ห้องน้ำ แอเรียนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจตอนที่เธออาบน้ำ เพราะเธอรู้ว่าเขากำลังมองหาเธออยู่แน่นอน

เธอสัมผัสได้ถึงเงาดำที่อยู่ตรงโซฟาด้วยหางตาของเธอใน ขณะที่เธอออกมาจากห้องน้ำและผ่านห้องนั่งเล่นมา

เขาสวมใส่ชุดนอนสีเทาอ่อน ดูสบายๆ มากกว่าชุดสูทเต็มยศที่ เขาใส่เป็นปกติอีก เพราะมันทำให้เขาดูเย็นชาน้อยลง ยกเว้น สายตาของเขาที่ยังดูห่างเหินเมื่อมองดูแอเรียน

“มานี่สิ

แอเรียนก้มหัวลงแล้วเดินไปยืนตรงๆข้างๆเขา

“กลับมาแล้วหรอคะ?

“…หนาวไหม?” เขาอยากที่จะถามเธอว่าทำไมกลับมาช้า? แต่ คําถามของเขากลายเป็นเพียงแค่คำเดียวเมื่อเขาเห็นมือที่แตก กร้านของเธอแอเรียนตกตะลึงเล็กน้อย เธอไม่กล้าที่จะมองเขา “คือ…ฉัน สบายดีค่ะ…”

มาร์ค เทรมอนต์ หยิบถ้วยชา ร้อนๆบนโต๊ะกาแฟแล้วส่งให้ กับเธอ โดยไม่ได้คิดอะไรมาก ท่าทีที่แสดงออกของเขานั้นไม่ได้ เปลี่ยนไปเลย

“ครั้งหน้า อย่ากลับบ้านอีกนะ

แอเรียนยังไม่ได้ดื่มชานั้น นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มาร์ค เทรมอนต์ ไม่โกรธที่เธอกลับบ้านช้าและเขาก็ไม่ได้ต้องการคำอธิบาย

อะไรจากเธอ สายตาของมาร์ค เทรมอนต์ มองขึ้นมาที่เธออีกครั้ง เขาต้องทำ

เป็นมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาเพื่อให้เธอยอมที่จะดื่มชานั้น ชาดานั้นไม่ได้ร้อนจนลวกแต่เธอก็ค่อยๆจิบชาอย่างช้าๆ เมื่อเธอดื่มหมดแล้ว เธอคาดไม่ถึงว่าถ้วยที่เธอดื่มนั้นจะเป็น

ถ้วยของเขา

“เอ่อ…ฉันจะทำความสะอาดให้ค่ะ

ก่อนที่เขาจะพูดอะไร แอเรียนรีบเดินไปที่ห้องครัว โดยถือถ้วย ชาที่ยังคงอุ่นๆ อยู่

สายตาของมาร์ค เทรมอนต์ พลันมืดมนลงเล็กน้อย ในขณะที่ ริมฝีปากบางอันน่าดึงดูดและเย้ายวนใจของเขาทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจ

นี่เธอกลัวเขาขนาดนี้เลยเหรอ?

เธอล้างถ้วยใบนี้อย่างระมัดระวังเป็นสิบรอบแล้วจนแมรี่เข้ามา ปิดน้ำและล้อเธอว่า “แอริ ทำอะไรอยู่หรอ? ล้างขนาดนี้ถ้วยจะ ลอกออกมาหมดแล้ว!

แอเรียนออกจากอาการเหม่อลอย เธอถือถ้วยด้วยความ

ระมัดระวัง

“ไม่มีอะไรค่ะ….หนูจะเอาไปให้เขาเดี๋ยวนี้ค่ะ

“ไปเถอะ เร็วเข้า” แมรี่เร่งเธอ

ที่จริงแล้วแอเรียนไม่กล้าพอที่จะไป มาร์ค เทรมอนต์ จะไม่ใช้ ถ้วยที่เธอใช่แล้วอย่างแน่นอน แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่าไม่ต้องเอา มันมาคืน เธอหวาดหวั่นที่จะต้องมองความรังเกียจในสายตา ของเขาอีกครั้ง

มาร์ค เทรมอนต์ ขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเขามองดูเธอ ผู้กำลัง เพลิดเพลินเดินออกมาจากในครัว ร่างหนาที่สวมใส่สเวตเตอร์ สีขาวสวมกอดร่างบางอย่างแนบแน่นและพอดีตัว เธอไม่เคย ได้กินข้าวอิ่มมาก่อนเลยหรือ?

เมื่อเธออยู่ต่อหน้าเขา มาร์ค เทรมอนต์ ได้ยินเสียงที่แผ่วเบา และสั่นไหวของเธอว่า “คุณ… คุณต้องการที่จะดื่มชาไหมคะ?ฉันควรเปลี่ยนถ้วยด้วยหรือเปล่า?”

มือที่หนาคว้าถ้วยชาจากมือบางๆของเธอและรินซาดให้กับ ตัวเอง มือของพวกเขาแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด มือหนึ่งขาว เรียบเนียนส่วนอีกมือหนึ่งช่างดูสากเหลือเกิน

“ต่อจากนี้ เฮนรี่จะไปส่งคุณที่มหาวิทยาลัย อย่าทำให้เทรม อนต์ต้องอับอาย

แอเรียนรู้สึกอบอุ่นและคลุมเครือกับคำพูดในตอนครึ่งประโยค แรกของมาร์ค เทรมอนต์ และด้วยประโยคสุดท้ายของเขา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนแซ่เย็นอยู่ในถังน้ำแข็งยังไงยังงั้น เลย เธอคิดว่าเธอรู้จักเขาดีพอและเตรียมใจมาดีพอแล้ว แต่ เขาก็แค่กังวลว่าเธอจะทำให้เขาขายหน้า

“คุณกำลังบังแสงอยู่นะ” มาร์ค เทรมอนต์ กล่าวในขณะที่เขา กำลังก้มมองนิตยสารอยู่

แอเรียน มองขึ้นไปที่โคมไฟที่อยู่บนเหนือหัวของเขา เธอจะบัง แสงได้อย่างไร? เธอครุ่นคิดและคิดว่าเขาต้องหมายถึงเธอ กำลังเกะกะลูกกะตาเขาอยู่แน่เลย เธอหันเดินกลับออกไปอย่าง เงียบๆ แต่ก็ต้องหยุดชะงักด้วยคำพูดของเขา

“ผมไม่ได้บอกให้คุณไป

เธอหันเดินกลับมาอีกครั้งแล้วนั่งลงบนโซฟา นั่งให้ห่างจาก มาร์ค เทรมอนต์ ที่สุดเท่าที่จะห่างได้ เธอเห็นเขาหยิบถ้วยขึ้นมาจิบชา เขาไม่ได้ทําท่าทีที่แสดงออกมาอย่างผิดปกติอะไรเลย และอันที่จริงเขาก็โอเคทีเธอใช้ถ้วยของเขา

ฉากในห้องของเขาเมื่อคืนนี้ฉายอยู่ในหัวของเธออีกครั้ง แ แอ เรียนรู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนผ่าวขึ้น

“ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป เธอนอนข้างบนนะ เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่