เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของท่าน เทรมอนต์

สาวน้อยสุดจี๊ด

บทที่ 1 เมื่อเติบโตขึ้น

“ว้าว, เขากลับมาแล้ว และเขาก็บริจาคเงินจํานวนมากให้กับ โรงเรียนศิลปะที่มีชื่อเสียงทันที การเป็นคนรวยเนี่ย มันดีจริงๆ เลยนะ ว่าไหม!”

“ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นศิษย์เก่าของพวกเราและจบการศึกษา จากมหาวิทยาลัยเซาธ์ไลน์ พอจะเข้าใจแล้วสินะว่าทำไมเขาถึง บริจาคเงินมากมายขนาดนี้ และเขาก็ยังเป็นผู้ชายที่รวยที่สุด ในเมืองอีกด้วย ที่สำคัญไปกว่านั้น เขามีเสน่ห์สุดๆไปเลย แหละ… ผู้ชายในอุดมคติของผู้หญิงทั่วประเทศ หล่อ รวย แถม ยังติดดินอีก บนโลกใบนี้ไม่มีใครที่เหมือนเขาอีกแล้วแหละ!

สถาบันศิลปะมหาวิทยาลัยเซาธ์ไลน์ เต็มไปด้วยข่าวเกี่ยวกับ การกลับมาของ มาร์ค เทรมอนต์ ยกเว้น แอเรียน วินน์(แอร์) คนที่แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

ที่นั่งตรงทางเดินบันได เธอกำลังเคี้ยวขนมปังเก่าๆที่ดูเหมือนจะหมดอายุและมันก็ไม่มีความอุ่นใดๆหลงเหลืออยู่ การก กลืนสิ่งที่ยากที่จะกลืนลงไป ต้องกลืนด้วยน้ำเปล่าธรรมดา แต่เย็นราวกับความเย็นในฤดูหนาว

มาร์ค เทรมอนต์. เขากลับมาอีกครั้งหลังจาก 3 ปี

“แอริ กินขนมปังอีกแล้วเหรอ? มากับฉันสิ ฉันจะพาเธอไปกิน ของอร่อยๆดีๆเองนะ!”

ทิฟฟานี่ เลน ค่อยๆ โน้มย่อตัวลงข้างๆ แอเรียนอย่างนุ่มนวล

อาริก็ส่ายหัว ก่อนที่จะตัดขนมปังส่วนที่เหลือเข้าไปในปากของ เธอแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายบนไหล่ด้วยท่าทีที่ดูอ่อนแรง

“ไม่มีเวลาแล้ว ฉันต้องรีบกลับไป

ทิฟฟานี่ถอนหายใจ “โอเคก็ได้ พรุ่งนี้เธอไม่ต้องเอาขนมปังมา แล้วนะ ฉันจะพาเธอไปกินมื้อเช้าเอง

เสียงของทิฟฟานี่ค่อยๆลอยหายไปอย่างช้าๆ ในขณะที่แอเรียน ปั่นจักรยานผ่านไปจนในที่สุดเธอก็หายไปพร้อมกับสายลม แห่งฤดูหนาว

กลับมาที่บ้าน แอเรียนจอดจักรยานที่ดูสะบักสะบอมของเธอ อย่างระมัดระวังเข้าที่ตรงมุมแล้วค่อยๆแอบเข้ามาทางประตูหลังบ้าน เธอรีบวางกระเป๋าของเธอลง และกลับเข้าไปที่ห้อง

เก็บของเล็กๆ ที่มีความชื้นและเย็นมาก ในขณะที่แอริกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า แมรีบเดินเข้ามาแล้วพูดว่า

“แอร์ วันนี้ไม่ต้องช่วยฉันแล้วนะ ท่านกำลังมองเธออยู่อา แล้วก็ช่วยระวังด้วยล่ะ อย่าพูดอะไรที่ทำให้ท่านไม่พอใจเอาได้ นะ ไม่อย่างนั้นเธอแย่แน่เลย

แอเรียน วิน พยักหน้าแล้วเดินขึ้นไปข้างบนอย่างระมัดระวัง เธอตบที่เสื้อแจ็คเก็ตเบาๆ ให้ดูสะอาดเรียบร้อยแล้วสวมใส่มัน เพราะจําได้ว่าท่านไม่ชอบสกปรก

เธอกลั้นหายใจอย่างไม่รู้ตัว ในขณะที่เคาะประตู ปลายนิ้วของ เธอสั่นไปหมด เธอโตขึ้นมากในสามปีที่ผ่านมานี้ จึงคิดสงสัย ว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนกันนะ

“เข้ามาสิ

เสียงอันไพเราะและนุ่มนวลราวดั่งกับแสงแดดที่ส่องมาในฤดู หนาวนั้นออกมาจากภายในห้อง หากฟังดูเผินๆไม่ใส่ใจอะไร พวกเขาอาจไม่รู้เลยว่านั่นเป็นน้ำเสียงที่เยือกเย็นซ่อนเร้นอยู่

หัวใจของแอเรียนถึงกับจมดิ่งลง ก่อนจะเปิดประตูแล้วก้าว เข้าไป เธอแง้มประตูเผื่อไว้เล็กน้อย ชายผู้ซึ่งนั่งหันหน้าไปทางหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสพร้อมกับถือนิตยสารอยู่ในมือ ชุดสูทราคาแพงที่ถูกตัดออกแบบพิเศษมา ให้เข้าและพอดีกับเขาอย่างสมบูรณ์แบบ เป็นสีเทาที่ประณีต สง่างามตัดกับสีของหิมะขาวในวันของฤดูหนาวเช่นนี้

แม้ว่าในขณะที่เขานั่งอยู่ ก็รู้ได้ทันทีเลยว่าขาของเขานั้นยาว อย่างเห็นได้ชัด นิ้วมือที่ดูโดดเด่นของเขานั้นเปลี่ยนหน้า หนังสืออย่างนุ่มนวลสง่างาม คุณสมบัติของเขานั้นดูไร้ที่ติเหลือ เกิน ราวกับว่าถูกขัดเกลาถนุถนอมมาอย่างดี เหมือนดั่งความ ฝัน ใต้แสงไฟอันสลัว

มาร์ค ทรีมอนท์, ในที่สุดเขาก็กลับมา

“คุณกำลังจะอายุครบสิบแปดปี ในอีกไม่กี่วันใช่ไหม? น้ำเสียงที่เฉยเมยของเขาทำให้เธอรู้สึกเบื่อหน่ายลึกๆ ในใจ

ไม่มีการตอบสนองใดๆจากเธอ มาร์ค เทรมอนต์ โยนนิตยสาร ลงบนโต๊ะกาแฟข้างๆเขา แล้วหันไปจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ ดูธรรมดาแต่กลับรู้สึกเยือกเย็น

แอเรียนถอยหลังอย่างเฉียบพลันโดยสัญชาตญาณ เพราะเชื่อ ว่าเธอเป็นคนเดียวที่เขาจะไม่เมตตาให้

เธอตกใจกลัวเหมือนกับกวางที่กำลังข้ามถนนในยามค่ำคืนแล้วหันมาเจอไฟหน้ารถส่องเข้าที่หน้า หน้าของเธอ ซีดและ

ไม่มีสีเลือด

มาร์ค เทรมอนต์ เดินเข้ามาหาเธอและค่อยๆจู่โจมเธอทีละก้าว ทําให้เธอถอยกลับด้วยความกลัว

เมื่อทั้งสองคนเข้ามาใกล้ที่ประตู แอเรียนก็เกือบจะสะดุดกับ ประตูที่เปิดอยู่ครึ่งนึง มาร์คก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เขา ปิดประตูผ่านหน้าของแอริไป และโอบคว้าตัวเธอไว้ด้วยแขน ทั้งสองของเขา

“คุณกลัวผมเหรอ?” เสียงของเขาดุดันและรุกพล่านด้วยความ เกลียดชัง

แอเรียน วินน์ ไม่กล้าที่จะสบตาของเขาแม้แต่น้อย เขาสูงกว่า เธอมากดังนั้นด้วยระยะประชิดของทั้งสองจึงทำให้เธอสามารถ มองได้เพียงที่หน้าอกของมาร์คเท่านั้นและออร่าของเขาก็กลืน กินตัวเธอ