ตอนที่ 8 เลิกคิดไปได้เลย

ตอนที่ 8เลิกคิดไปได้เลย

โล่หวินหลานหัวเราะเบาๆ เห็นสีหน้าเขาจริงจังในเมื่อสวรรค์ ส่งให้นางมาพบกับเขาก็ถือว่าเป็นพรหมลิขิต ต่อให้นางต้องไป จริงๆ ก็ต้องรักษาเขาให้หายก่อนอย่างน้อยก็ต้องให้เขาร่างกาย แข็งแรงไว้ต่อสู้กับศัตรู นี่ก็ถือว่านี่เป็นหน้าที่ในฐานะหมอ

ในห้องของหลินอ๋องคุณชายสวมชุดขาวเดินเข้ามาในห้องของ ไม่อย่างคุ้นเคย ภายในห้องโม่ฉีม่กินยาหลับไปแล้วคุณชาย เสื้อขาวนั่นยืนอยู่ข้างเตียงแล้วมองไปที่ชายที่หน้าตาคล้ายคลึง เขาที่นอนอยู่บนเตียงสีหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป

“ถอดเสื้อผ้าของหลินอ๋องออกให้ข้าดูหน่อย ไม่ทานกัดฟัน สีหน้าของเขาเย็นเหมือนอากาศในช่วงหน้าหนาว

องครักษ์ที่อยู่ข้างๆ รีบเดินขึ้นมาถอดเสื้อของไม่ออก จาก นั้นก็เห็นเนื้อหนังของโม่ฉีฟูโม่ฉีหานเดินขึ้นไปมองร่างกายเขา อย่างละเอียดด้านหลังคอของเขามีรอยแดงเหมือนถูกอะไรแทง มา

โม่ฉีหานจ้องไปที่รอยแผลนั่นอยู่นานสายตาของเขานิ่งไป หลังจากที่ให้คนสวมเสื้อให้กับโม่ฉีม่แล้วก็ลุกขึ้นมานั่งที่ห้องโถง

“เอาของออกมาสิ ไม่หานหลังจากดื่มชาก็พูดกับสวินเทียน องครักษ์คนสนิท

สวินเทียนยนตำรากับมีดสั้นหนึ่งเล่มมาให้เขา ไม่ทานวาง ถ้วยชาลงแล้วรับของจากสวินเทียนมา ไม่หานมองไปที่มีดสั้น จากนั้นก็หยิบคัมภีร์ทานตะวันขึ้นมา

เมื่อเปิดดูด้านในโม่หานก็เห็นตัวอักษรที่อยู่ด้านใน ไม่ทาน แตะไปที่ตัวอักษรจากนั้นก็ดมกลิ่นมันยังมีกลิ่นน้ำหมึกหลงเหลือ อยู่

โม่หานยิ้มสายตาคมเหมือนมีดดาบแล้วพูดว่า “น่าสนุกดี นี่”จากนั้นก็ยื่นคัมภีร์ทานตะวันกับมีดสั้นให้กับสวินเทียนแล้วพูด ว่า “จับตาดูโล่หวินหลานให้ดีมีความเคลื่อนไหวอะไรให้รีบมา รายงานข้าทันที

สวินเทียนพยักหน้าไม่หานลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไป

ภายในจวนหมิงอ๋อง โล่หวินหลานรอดมาจากนรกบางตัดสิน ใจว่าจะทำความเข้าใจกับตัวเองในยุคนี้อย่างละเอียดแล้วก็ค่อยๆ นึกถึงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมให้ได้ มันทำให้โล่หวิน หลานพบเรื่องราวน่าสนใจเข้า
ในห้องลับของจานอ๋องเมื่อได้รับรู้เรื่องราวของโล่หวินหลาน สายตาของโมนหมิงก็เป็นประกายเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“ท่านอ๋องได้เรื่องพวกนี้มันจะไม่เหมาะหรือเปล่า?” ชายคน หนึ่งยืนอยู่ในข้างๆ ไม่มีหญิงในห้องลับ เรื่องที่เกิดขึ้นในห้อง หอเขารู้เรื่องอย่างชัดเจนเพราะตอนนั้นเขาซ่อนตัวอยู่ในห้องหอ นั้น

โม่ หมิงวางสารลับลงสีหน้าของเขาตอนนี้มันอธิบายไม่ถูกแต่ ว่าเสียงที่แหบแห้งนั้นมันกลายเป็นเสียงที่อ่อนโยนนุ่มลึกน่าฟัง มาก

“ที่แท้แม่ของโล่หวินหลานคือเทพีแห่งพิษหวินซีทานแต่น่า เสียดายที่นางถูกโล่ห่ายเฟิงหลอกลวงจนต้องตายไปไม่ฉีหมิง หัวเราะเบาๆ ตอนนั้นเทพแห่งการถอนพิษโล่ห่ายเฟิงพ่ายแพ้ให้ กับหวินซีหานเพื่อให้ได้คัมภีร์ห้าพิษมาเขาจึงหลอกใช้ความรู้สึก ของนาง

“งั้นฐานะของพระชายาไม่มีอะไรน่าสงสัยใช่ไหม?”เย่เฟิงถาม

โม่ฉีหมิงอ่านสารลับในสารลับระบุว่าโล่หวินหลานกำพร้าแม่แต่ เล็กถูกปล่อยทิ้งที่เรือนด้านหลังไม่มีใครสนใจ เกิดมาร่างกาย อ่อนแอวันที่ออกเรือนวันนั้นยังถูกพี่สาวแท้ๆของตัวเองข่มขู่มีดสั้นเล่มนั้นก็เป็นของที่พี่สาวคนรองของนางโลวี่เสว่ มอบให้

ในสารลับระบุว่าโล่หวินหลานไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับทาง เชื้อพระวงศ์แต่ว่าคำว่าอ่อนแอมันเหมือนจะไม่ได้เหมือนกับโล่ห วินหลานเลย

“ข่าวที่ได้มาจากหออู๋อินไม่มีพลาดฐานะของโล่หวินหลานเชื่อ ได้ ส่วนที่นางบอกว่ารู้เรื่องแพทย์คิดว่าตอนเด็กๆ แม่ของนาง น่าจะเป็นคนสอน ส่วนนิสัยของนางอาจจะเป็นเพราะนางเก็บ ซ่อนเหมือนกับที่ข้าเป็นก็ได้ ไม่มีหมิงปิดสารลับแล้วเผาไฟทิ้ง ไปวินาทีนั้นสายตาของโม่ฉีหมิงก็มีเปลวไฟลุกโชนเหมือนกับไฟ ที่อยู่ตรงหน้า

“ท่านอ๋อง”เย่เฟิงมองโม่หมิงด้วยความเป็นห่วงคิดอยากจะดับ

ไฟตรงนั้นลง

โม่ฉีหมิงยกมือห้ามเย่เพิ่งเอาไว้แล้วพูดว่า “คนเราจะมีจุดอ่อน ไม่ได้ ไม่งั้นก็จะต้องตาย ให้มันเผาต่อไป ข้าไม่กลัว

โม่ฉีหมิงกำหมัดแน่นเห็นไฟที่ลุกโชน หน้าของเขาเหี้ยมโหด อยู่ภายใต้หน้ากากสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความแค้นของโม่หมิง ค่อยๆจางไป

“คัมภีร์ห้าพิษ”โล่หวินหลานพบเรื่องประหลาดในตัวเอง
ในความทรงจําในวัยเด็กแม่ของตัวเองบังคับให้นางท่องจำ คัมภีร์เล่มหนึ่งนางเห็นแม่ของนางเผาคัมภีร์นี้ทิ้งไปต่อหน้าต่อตา แล้วบอกนางว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับพ่อของนางเด็ดขาด

ในความทรงจำอันเลือนรางนั้นมีภาพที่นางทะเลาะกับพ่อแม่ ของตัวเองด้วยจากนั้นไม่นานแม่ของนางก็ป่วยหนักจนตาย

เมื่อนึกย้อนกลับไปโล่หวินหลานถึงได้เข้าใจว่าที่พ่อของนาง แต่งงานกับแม่ของนางก็เพื่อให้ได้มาคัมภีร์เท่านั้น

แต่ว่ายังดีที่คัมภีร์เล่มนั้นมันอยู่ในความทรงจำของโล่หวิน หลานเนื่องจากเนื้อหาในคัมภีร์นั้นน่าสนใจมันมีวิชาพิษมากมาย ทางการแพทย์หากเรียนรู้มันได้โล่หวินหลานก็จะกลายเป็นหมอ เทวดากลับชาติมาเกิดเลย