ตอนที่ 19 อันตราย

ตอนที่ 19 อันตราย

เหวินเตรียมน้าร้อนมาอย่างรวดเร็ว โล่หวินหลานเพิ่ม สมุนไพรฤทธิ์ร้อนลงไปในน้ำ จากนั้นก็ให้คนหามโม่ฉีหมิงลงอ่าง อาบไป หลังจากไอเย็นในร่างกายของโม่ หมิงลดลงแล้ว โล่ หวินหลานก็ให้คนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาใหม่แล้วจับเขานอนไปที่ เตียงเหมือนเดิม

ฝนหยุดตกแล้วฉินหมิ่นรีบวิ่งเข้ามาตัวเขาเต็มไปด้วยเหงื่อในมือ มีสมุนไพรที่เปียกน้ำมากมาย เตรียมครบแล้วหรือยัง?”โล่หวิน หลานรับสมุนไพรมาแล้วถาม

ฉินหยื่นหน้าเคร่งเครียดแล้วตอบว่า “ยังขาดตัวชิงตั้ยอีกหนึ่ง อย่าง ข้าน้อยวิ่งหาทั่วเมืองหลวงแล้วไม่มีร้านยาที่ไหนมีเลย ข้าน้อยไปสืบมาแล้วหลายวันก่อนมีคนมาเหมาชิงตั้ยไปหมดทุก ร้าน”

โล่หวินหลานตองไปลางสังหรณ์ไม่ดีก็เกิดขึ้น ตรวจสอบหรือยัง ว่าใครเป็นคนซื้อไป?”โล่หวินหลานถาม

“ยังขอรับแต่ว่าข้าน้อยได้ส่งคนไปสืบแล้ว”ฉินหยื่นตอบ

โล่หวินหลานสูดหายใจเข้าลึกๆ แสดงว่ามีคนวางแผนเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว รู้ว่านางต้องใช้สมุนไพรชนิดนี้ดังนั้นก็เลยกว้าน ซื้อไปหมด จะเป็นใครไปได้ในหัวของนางมีชื่อของคนๆเดียว เท่านั้น

กำลังคิดอยู่โล่หวินหลานเห็นพ่อบ้านวิ่งเข้ามาพร้อมกับจดหมาย หนึ่งฉบับ: “พระชายาเมื่อครู่มีคนส่งจดหมายฉบับนี้มาบอกว่าให้มา มอบให้ท่าน

โล่หวินหลานรับจดหมายมานางฉีกมันออกในจดหมายเขียน ว่า “ภัตตาคารถงซุ่นห้องหย่าเรียนชั้นสามลงชื่อชิงตั้ย”

“โม่ฉีหาน”โล่หวินหลานกัดฟันกำจดหมายในมือแน่นจากนั้นก็ เงยหน้าขึ้นมา: “ฉินหยิ่นท่านอ๋องมีกำลังของตัวเองไหม? เจ้ารีบ ใช้กำลังพลของท่านอ๋องออกไปหาจากข้างนอก เราจะต้องได้ ชิงตั้ยมาก่อนคืนวันนี้

โล่หวินหลานพูดจบเย่เฟิงก็โผล่ออกมาแล้วพูดว่า “ไม่มี ประโยชน์เมื่อครู่ข้าไปสืบมาแล้วรอบๆ เมืองหลวงในร้อยเมตรา ชิงตั้ยถูกซื้อไปจนหมดหากนำมาจากที่อื่นต้องใช้เวลาสี่วัน

เมื่อกี้เย่เฟิงติดต่อกับหออินแล้ว หออินทำอะไรรวดเร็วความ สามารถของหอ อินเร็วสุดก็วัน

โล่หวินหลานก้มหน้ามองไปที่จดหมายในมือ โม่ หานคิดไว้แล้วเขากว้านซื้อยาชิงตั้ยที่อยู่ในรอบระยะเวลาสามวันจนหมด เขาทําเพื่อแก้แค้นนางอย่างนั้นหรอ?

“ข้าคิดวิธีเองพวกเจ้าดูแลท่านอ๋องให้ดี เหวินเจ้าไปกับข้าโล่ หวินหลานพูดพร้อมกับเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

นห้องหย่าเจียนชั้นสามเป็นที่ที่นางเจอโม่ฉีหาน ภัตตาคารถง ครั้งแรกทีนี่มันมีร่องรอยความบัดซบของเขาเหลืออยู่

โม่ฉิหานยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างเขามองไปที่ผ้าเช็ดหน้า วันนั้นผู้ หญิงคนนั้นจูบเขาแล้วใช้ผ้าผืนนี้เช็ดปากออกอย่างรังเกียจแล้ว ทิ้งมัน เขาเก็บผ้าผืนนี้เอาไว้เพื่อจดจำการถูกหยามเกียรติในวัน นั้นเอาไว้

“โล่หวินหลานเจ้ารังเกียจที่จะเป็นผู้หญิงของข้า ถ้าอย่างนั้นข้า ก็จะทำให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้าให้ได้” ไม่ฉีหวินกำผ้าเช็ดหน้าไว้ แน่นจากนั้นก็มองไปที่ถนน

โล่หวินหลานเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างชั้นสามมีเงาของคนที่ สวมชุดขาวยืนอยู่ใบหน้านั้นน่าขยะแขยงทันที

“ไม่หานเจ้าคิดว่าข้าจะให้เจ้าสมหวังหรอ? ไล่หวินหลานเก็บ สายตากลับมาแล้วเดินต่อไปแต่ไม่ได้ขึ้นไปที่ภัตตาคาร แต่เดิน ทางไปยังจวนรัชทายาทที่อยู่ทางทิศใต้ของเมือง
บนภัตตาคารโม่ฉีหานเห็นโล่หวินหลานหายไปท่ามกลางฝูงชน เขาก็ชกไปที่หน้าต่างสีหน้าของเขาโกรธเคืองมาก

โล่หวินหลานไม่รู้ว่าสิ่งที่นางตัดสินใจมันจะถูกไหมนางรู้ว่าหาก นางไปที่ภัตตาคารก็จะถูกโม่หานจูงจมูกไป โม่หานเป็นคนยัง ไงนางรู้ดีเขาคิดจะทำอะไรโล่หวินหลานก็รู้ดี

แต่ว่าในตอนนี้มีเพียงสองทางเท่านั้นหากไม่ใช่ว่าไม่มีทางเลือก นางก็ไม่ทำแบบนี้แน่นอน

พ่อบ้านของจวนรัชทายาทนำทางโล่หวินหลานเข้าไปในจวน ภายในห้องโถงโล่หวินหลานเห็นสีหน้าของรัชทายาทดีขึ้นมาก ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “รัชทายาทท่านอยากจะหายจากอาการป่วยนี้ ไหม?”

โม่ฉีซิวเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่นางแล้วยิ้ม: “ที่ชายาหมิงอ๋ องมาหาข้าในวันนี้เพื่อมาแลกเปลี่ยนกับข้างั้นหรอ?”

“ถูกต้องรัชทายาทอาการของท่านเกิดจากที่ท่านถูกพิษมัน อันตรายมากแล้วหมอหลวงบอกว่าท่านน่าจะอยู่ไม่ถึงฤดูหนาวปี นี้แต่ว่าข้าสามารถทำให้ท่านหายขาดได้ รัชทายาทท่านอยาก จะเสี่ยงกับข้าดูสักครั้งไหมโล่หวินหลานทำเสียงนิ่มนวล

โม่ฉีซิวจ้องไปที่นางไม่ละสายตาเลย แล้วเจ้าต้องการอะไร?”โม่ฉ่ซิวถามนาง

“ชิงตั้ยในมือของเงินอ๋อง ฮ่องเฮาต้องทรงทางเอามันมาได้ แน่ๆ ข้าต้องการใช้ชิงตั้ย”โล่หวินหลานตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

โม่ฉีซิวจับถ้วยชาแล้วพูดว่า “แล้วทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย?

โล่หวินหลานยิ้มแล้วพูดว่า หากรัชทายาทไม่เชื่อใจข้างั้นท่านก็ รอตายตอนฤดูหนาวได้เลย เมื่อหมิงอ๋องตายท่านเองก็ตายคนที่ นั่งสบายก็คือเงินอ๋องข้าคิดว่ารัชทายาทไม่ใช่คนโง่ที่จะยกแผ่น ดินที่เป็นของตัวเองให้คนอื่นหรอกจริงไหม?”

โม่ฉีซิวหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า “แล้วข้าจะรู้ได้ยังไงว่าข้าไม่ได้ ทำเพื่อให้คนอื่นได้ไป? เมื่อข้าช่วยเจ้าเอาชิงตั้ยมาแล้วหากเจ้า ไม่สามารถรักษาข้าให้หายได้ งั้นขาไม่เสียแรงเปล่าหรอ?”