ตอนที่ 11 ของขวัญ

ตอนที่ 11 ของขวัญ

สวินเทียนแทบไม่อยากจะเชื่อตอนแรกคิดว่าชัยชนะอยู่ในมือ ของเงินอ๋องแน่ๆ แต่พริบตาเดียวกลับถูกโล่หวินหลานพลิก สถานการณ์กลับมาได้? มันยากที่จะเชื่อได้

โม่ฉิทานไม่รู้ว่าตัวเองถูกพิษอะไรทั้งตัวไร้เรี่ยวแรงไม่มีแรง แม้แต่จะพูดตอนนี้เขาน่าอนาถมาก

สวินเทียนไม่กล้าทำอะไรเพราะตอนนี้ไม่ฉีหานอยู่ในกำมือโล่ห โล่หวินหลานสั่ง วินหลาน เย่หวินสกัดจดเขา

เย่หวินรับคำแล้วเดินไปที่ข้างตัวของสวินเทียนแล้วใช้นิ้วจี้ไปที่ จุดถานจง สวินเทียนไร้เรี่ยวแรงแล้วล้มลง

โล่หวินหลานผลักโม่ฉีหานไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง จากนั้นก็ควัก ผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเช็ดปากต่อหน้าโม่ฉีหานจากนั้นก็ทิ้ง ผ้าเช็ดหน้าไป ไม่ทานดูการกระทำของนางแล้วก็โกรธมากแต่ ก็ทําอะไรไม่ได้

“เวินอ๋องบนโลกใบนี้คนที่เจ้าไม่ควรผิดใจมากที่สุดก็คือผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงร้ายกาจอย่างข้ารู้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงได้ถูก พิษ?”โล่หวินหลานใช้นิ้วกระดกคางของโม่หานขึ้นมาเหมือนจะแหย่เขาเล่น

โม่หานตอนนี้เกลียดตัวเองมากเขาพูดว่า “หากเจ้ามีปัญญาก็ ฆ่าข้าเลย ไม่งั้นข้าจะให้เจ้าไม่ได้ตายดี

“เหอะเหอะ”โล่หวินหลานยิ้มอย่างยั่วยวนปากแดงๆโผเข้าไปที่ ข้างหูของเขาแล้วพูดว่า “ใครจะไม่ได้ตายดีเรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ ในชีวิตข้าเกลียดผู้ชายอย่างเจ้าที่สุด เจ้านี่มันเลวกว่าน้องชาย ของเจ้าอีกนะ”

โล่หวินหลานหยิบขวดยาออกมาจากหน้าอกจากนั้นก็เทยาที่ นางทำขึ้นมายัดใส่ปากเขา

“นี่เรียกว่าพิษดอกเบี้ยเหลียนเมื่อเจ้ากินยาพิษชนิดนี้ไปแล้วต่อ ไปก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งข้าไม่งั้นเจ้าก็จะตัวเน่าเปื่อยตายภายในหนึ่ง ร้อยวัน หากเจ้าทำตัวดีๆข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่งั้น………หน หลานมองโม่หานกลืนยาลงไปสีหน้าของโม่ฉีหานแย่มากใน ตอนนี้

“โล่หวินหลานทางที่ดีเจ้าอย่าให้ข้ามีชีวิตรอดไปไม่งั้นข้าจะ ทำให้เจ้าทรมานมากกว่านี้พันเท่าไม่ฉีหานกัดฟันพูดสายตาของ เขาโกรธเคืองมาก

โล่หวินหลานลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ไม่ฉีหานาไม่อยากเป็นศัตรู กับเจ้า แต่ว่าเจ้าทำเรื่องแตะเส้นตายของข้า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นท่านอ๋องแล้วจะย่ำยีเกียรติของคนอื่นได้หรอ? ข้าบอก เจ้าไว้เลยนะหากขายังมีชีวิตอยู่จะไม่มีทางให้ใครทําร้ายตัวข้ากับ โม่ หมิงเด็ดขาดคำที่ข้าพูดเจ้าจำไว้ให้ดี

“เจ้าคิดจะปกป้องโม่หมิงก็ต้องดูว่าเจ้ามีปัญญานั้นไหม เจ้าคิด ว่าเจ้าวางยาข้าแค่นี้ก็จะควบคุมข้าได้หรอ? ฝันไปเถอะ ไม่ หานไม่ยอมแพ้ต่อให้ถูกขู่ก็จะไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด

โล่หวินหลานพูดว่า “งั้นเรามารอดูกันหากเจ้ามีปัญญาถอนพิษ ได้เองเรามาลองกันว่าใครจะเก่งกว่าใคร เหวินเราไปกัน เถอะ”พูดจบก็ออกจากห้องไปพร้อมกับเย่หวินไม่หันกลับไปมอง อีกเลย

เมื่อออกจากภัตตาคารโล่หวินหหลานสูดหายใจเข้า โชคดีที นางทายาพิษป้องกันตัวไว้ที่ปากหลังจากที่เจอเรื่องโม่ปูไป โล่ หวินหลานคิดว่าผู้ชายสมัยโบราณนั้นน่ากลัวก็เลยทายาพิษไว้ที่ ปากเพื่อป้องกันตัวเองตกอยู่ในอันตราย

ตอนนี้คิดๆดูแล้ววิธีนี้ของตัวเองก็ใช้ได้ผลดี” พระชายาท่านให้เวิ นอ๋องกินยาพิษจริงๆ หรอ? “เหวินหันกลับมามองโล่หวินหลาน ใหม่อีกครั้งหลังจากที่ผ่านเรื่องนี้ไป

โล่หวินหลานพูดว่า “ถูกต้องแต่ว่าพิษนี้จะมีอาการหลังจากนี้อีก หนึ่งร้อยวัน”
เย่หวินขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เป็นอ๋องไม่เหมือนกับท่านอ๋องคน อื่นเขามีใจแต่เดาได้ยากมีอุบายร้ายกาจ หลายปีมานี่ก็มักจะ วางแผนลงมือกับท่านอ๋องตลอดบีบให้ท่านอ๋องเผยความสามา รถจริงๆ ออกมา

โล่หวินหลานขมวดคิ้วช่วงชิงอำนาจไม่มีใครปราณีใครพี่น้อง เข่นฆ่ากันเองทำให้คนหดหู่ใจ”ข้าก็ดูออกแต่ว่าข้าก็ทำให้ท่าน อ๋องเดือดร้อนอยู่ดี”โล่หวินหลานยิ้ม

เย่หวินปลอบว่า “พระชายาปกป้องตัวเองท่านอ๋องไม่โทษท่าน หรอก”

โล่หวินหลานถอนหายใจเบาๆ มองไปที่พระอาทิตย์ที่กำลังจะ ตกดิน:”เย็นมากแล้วเรากลับกันเถอะ”

หลังจากที่กลับไปโล่หวินหลานนอนพักอยู่บนเตียง เผชิญหน้า กับโม่ฉีหานทำให้นางเหนื่อยมากนางคิดในใจว่าอยู่สมัยโบราณ เหนื่อยจริงๆ

ภายในห้องหนังสือโม่ฉีหมิงฟังเย่หวินรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น สีหน้าของเขานิ่ง นางจูบเงินอ๋องเองเลยหรอ?”

เย่หวินก้มหน้าแล้วพูดว่า “พระชายาทายาพิษไว้ที่ปากดังนั้นเป็ นอ๋องก็เลยตกหลุมพราง เย่หวินอดไม่ได้ที่จะแก้ต่างให้กับโล่ห วินหลาน
โม่ฉีหมิงไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธมากขนาดนี้เขาพยายามข่มใจ แล้วถามว่า วันนี้นางออกไปทำอะไร?”

เย่หวินคิดแล้วพูดว่า “พระชายาไปที่ร้านไม้ที่ตัวเมืองด้านตะวัน ตกสั่งทำเก้าอี้ตัวหนึ่งขากลับมาเจอคุณหนูรองหลังจากนั้นก็ถูกเวิ นอ๋องเชิญไปพบ

เย่หวินเล่าเรื่องราวทั้งหมดรวมถึงเรื่องที่โล่วี่เสวีเสียมารยาท เรื่องที่โล่หวินหลานลงมือสั่งสอนนางและเรื่องที่พวกนางเจอมา ที่ภัตตาคารอย่างละเอียดให้โม่ฉีหมิงฟังมีเพียงเรื่องเดียวที่นาง ไม่ได้เล่าก็คือเรื่องที่เก้าอี้ตัวนั้นสั่งทำเพื่อเขาโดยเฉพาะ