ตอนที่ 17 กลอุบาย

ตอนที่ 17 กลอุบาย

สิ่งที่โม่ฉีหมิงคิดเหมือนกับที่โล่หวินหลานคิดตอนนี้เห็น รัชทายาทป่วยหนักหมอหลวงวินิจฉัยว่าเขาน่าจะอยู่ไม่ถึงอายุ ยี่สิบสี่ปีแล้ว ตอนนี้รัชทายาทก็อายุยี่สิบสี่ปีแล้ว

หากรัชทายาทจู่ๆหายป่วยขึ้นมาคนที่ร้อนใจก็จะเป็นพระสนม เอกตวนเฟยกับเงินอ๋องถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็จะมีเวลาวางแผน

เห็นโม่ฉีหมิงไม่พูดไม่จาโล่หวินหลานคิดว่าไม่ฉีหมิงจะไม่เชื่อ เขารู้สึกเหมือนไม่ค่อยพอใจแล้วถามเขาว่า “ทำไมเจ้าไม่มั่นใจใน ตัวข้าเลยหรอ? เจ้าไม่มั่นใจวิชาแพทย์ของข้าเลยใช่ไหม?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น”ไม่ฉีหมิงก้มหน้า เรื่องนี้หากสำเร็จแล้วมันจะมี ประโยชน์หรือโทษเขาจำเป็นต้องทบทวนให้ดี

โล่หวินหลานถามว่า “เจ้ากังวลว่าหลังจากรักษารัชทายาทไป แล้วพวกเขาจะคิดเล่นงานเราก่อนใช่ไหม?

โม่ฉีหมิงมองโล่หวินหลานแล้วถอนหายใจแล้วพูดว่า “เจ้าฉลาด มาก”
ชิงอำนาจกันสามฝ่ายจะต้องตัดคนอ่อนแอออกไปเป็นอ๋องมีพระ สนมเอกตอนเฟยหนุนหลังรัชทายาทมีฮ่องเฮาหนุนหลังแต่ว่าหม งอ๋องไม่มีใครเลย

“เจ้าไม่ต้องกังวลข้าไม่มีทางให้รัชทายาทกับเงินอ๋องมีโอกาส ร่วมมือกันข้าบอกว่าจะรักษารัชทายาทแต่ไม่ได้บอกนี่นาว่าจะไม่ ทิ้งทางเลือกเอาไว้ให้เราด้วยโล่หวินหลานยิ้มนางคิดไม่ถึงเลย ว่าพอนางมาที่นี่นางจะกลายมาเป็นคนเจ้าแผนการขนาดนี้

โม่ฉีหมิงมองนางครูใหญ่จากนั้นก็พูดว่า “การชิงอำนาจพวกนี้ จริงๆ เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้ามาเอี่ยวด้วยก็ได้เรื่องในราชวงศ์มัน คาดเดาได้ยาก หากไม่ระวังก็จะเป็นผลร้าย ข้าไม่อยากเห็นเจ้า กลายมาเป็นเครื่องมือชิงอำนาจของเราพี่น้อง”

โล่หวินหลานฟังแล้วก็ขมวดคิ้วแล้วตอบว่า ไม่ใช่ว่าข้าอยากจะ เข้าไปยุ่งแต่ที่ข้าลงมือตัดไอ้นั่นไปมันทำให้เดือดร้อน เป็นอ๋อง รู้แล้วว่าข้าเป็นคนทำ เขาเจ้าเล่ห์มากไม่มีทางปล่อยข้าไปแน่ๆ ยังมีฮ่องเฮากับพระสนมเอกตอนเฟยอีกวันนั้นข้าเปิดเผยเรื่อง ของหลินอ๋องพวกนางเกลียดข้าเข้ากระดูกดำก็เหมือนที่เจ้าว่า พวกนางไม่มีทางปล่อยข้าไปแน่นอน

จริงๆไม่ฉีหมิงมีวิธีให้นางปลอดภัยเพียงแค่ใบหย่าใบเดียวแล้วส่งนางไปให้ไกลมากที่สุดนางจะสามารถมีชีวิตที่ดีได้แล้วก็ จะไม่มีอันตรายใดๆ

“ถ้าเจ้ายินดี…………..หมิงไม่เคยลังเลขนาดนี้มาก่อนเขา ไม่อยากให้นางมีอันตรายแต่ก็ไม่อยากให้นางไป

โล่หวินหลานเห็นโม หมิงไม่พูดไม่จาในใจก็นึกขึ้นมาได้ เจ้า อยากจะบอกว่าเจ้าเขียนใบหย่าให้ข้าไปท่องยุทธภพได้ใช่ไหม? ทำไมโม่ หมิงตอนนี้เจ้าเปลี่ยนใจแล้วหรอ?”

รู้ว่าเขาจะพูดอะไรโล่หวินหลานชิงพูดก่อน เชอะ นางเป็นคน ที่กลัวอันตรายหรือไงกัน?

โม่ฉีหมิงหน้าเสียมากภายใต้หน้ากาก ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก เขาคิดอะไรนางเคาถูกทุกครั้ง อย่าฝันไปเลย ข้าไม่มีทางหย่า กับเจ้าชาติ ทั้งชาติเจ้าจะเป็นผู้หญิงของข้าเจ้าอย่าคิดหนีไป ไหน”

โล่หวินหลานยิ้มพูดกับคนที่ปากกับใจไม่ตรงกันนี่มันสนุก จริง ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วเรื่องนี้ก็ถือว่าตกลงตามนี้ดึกมากแล้ว ท่านอ๋องเชิญกลับเรือนได้แล้ว”โล่หวินหลานลุกขึ้นบิดขี้เกียจ จากนั้นก็ขึ้นเตียงไป

โม่ฉีหมิงหน้านิ่งไปแล้วหมุนรถเข็นไปแล้วพูดว่า “เว้นที่ให้ข้า ด้วยต่อไปข้าจะนอนที่นี่”
โล่หวินหลานลุกขึ้นมานั่งแล้วมองไปที่โม่ฉีหมิงที่กำลังพยุงตัว เองขึ้นมาบนเตียงจากนั้นก็นอนลงโดยไม่สนใจโล่หวินหลานเลย

โล่หวินหลานมองเขาอยู่นานบ่นอะไรเล็กน้อยแล้วก็นอนลงข้าง เขาจากนั้นนางก็ได้ยินเสียงกรนดังมาโล่หวินนหลานแอบมอง ไปที่เขาภายใต้หน้ากากมันมีริมฝีปากที่ดูเซ็กซี่หากใบหน้าของ เขาไม่มีรอยแผลไฟไหม้เขาก็น่าจะเป็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลา เอาการเลย

สิบปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกับเขานะ? แล้วสิบปีมานี่เขาใช้ชีวิตผ่าน มาได้ยังไง? โล่หวินหลานนอนตะแคงมองไปที่เบาที่กำลังหลับ อยู่ความลับบนตัวเขาวันหนึ่งนางจะต้องรู้ให้ได้

โล่หวินหลานหลับตาลงใช้เวลาไม่นานก็หลับไปหลังจากที่โล่ห วินหลานหลับไปแล้วโม่ฉีหมิงก็ลืมตาขึ้นมาเขาถอดหน้ากากออก แล้วปิดหน้าทางด้านซ้ายดวงตาของเขามันเป็นประกาย

เขาหันหน้าไปมองโล่หวินหลานที่อยู่ข้างๆ นางสวยมาก คน ฉลาดอย่างนางจะชอบคนอัปลักษณ์อย่างเขาหรอ? นางจะชอบ เขาไหม?

โม่ หมิงสวมหน้ากากแล้วปิดตาลงแต่ก็นอนไม่หลับในตาของ เขามันมีแต่ภาพความโหดร้ายมันมีแต่ภาพไฟไหมกับเสียงร่ำไห้ของแม่ของเขาวนไปเรื่อยๆ

วันต่อมาโม่ฉีหมิงตื่นตั้งแต่เช้าแล้วออกไป วันนี้เป็นวันครบรอบ วันตายของแม่ของเขา วันนี้ของทุกปีเขาจะต้องไปอยู่เฝ้าหลุม ศพแม่ของเขาเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนที่หลุมศพนอกเมือง

ฉินหมิ่นเตรียมสัมภาระมองไปที่คนที่จะเดินทางไปด้วยแล้วถาม ว่า “ท่านอ๋องไม่พาพระชายาไปกับท่านด้วยหรอ?”ฉินหมิ่นสังเกต มาหลายวันแล้วเขารู้สึกว่าท่านอ๋องรู้สึกกับพระชายาไม่เหมือน คนอื่น

เมื่อคืนโม่ฉีหมิงก็คิดจะให้โล่หวินหลานไปกับเขาด้วย แต่ว่าเขา ไม่อยากให้โล่หวินหลานเห็นเขาอ่อนแอเมื่อถึงวันครบรอบของ ทุกปีเขาจะรู้สึกว่าเขานั้นไม่เอาไหนไม่สามารถแก้แค้นให้แม่ของ ตัวเองได้