ตอนที่ 2 ไร้ทายาทสืบสกุล

ตอนที่ 2 ไร้ทายาทสืบสกุล

“คิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวของหมอหลวงโล่จะหน้าตาสวยขนาดนี้ พี่สี่ท่านว่าจริงไหม?

ชายชั่วบ้าตัณหาหันกลับมามองไปที่คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

โล่หวินหลานเองก็มองไปเช่นกัน

เก้าอี้ตรงกลางห้องมีชายสวมชุดเจ้าบ่าวนั่งอยู่ตรงนั้น

เขาสวมหน้ากากรูปปีศาจอัปลักษณ์ภายใต้หน้ากากนั้นมีสายตา

ลึกลับที่คาดเดาไม่ได้คู่หนึ่ง

เขาน่าจะเป็นหมิงอ๋อง ไม่ฉีหมิง

โม่ฉีหมิงกับโล่หวินหลานสบตากันเสี้ยววินาทีนั้นตาของเขาก็

เป็นประกาย

สายตาของผู้หญิงคนนั้นไม่มีความกลัวเลยแถมยังจ้องมองมาที่

เขาอีกด้วย
คิดไม่ถึงเลยว่าบรรดาผู้หญิงมากมายเมื่อรู้เรื่องของตัวเขาจะมี คนที่ไม่กลัวด้วย

แต่ก็น่าเสียดายความงามของนาง

สายตาชายชั่วบ้าตัณหาจ้องไปที่ตัวของโล่หวินหลาน

“พี่สี่แต่งชายาเข้าจวนตั้งหลายคนก็มีคนนี้นี่แหละที่หน้าตาดี ไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่บนตัวข้าแล้วจะเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นไหม นะ?”

สีหน้าของโม่ฉีม่มีรอยยิ้มชั่วร้ายแล้วค่อยๆเดินเบียดเข้ามา

โล่หวินหลานรู้สึกโกรธมาก

อ๋องคนนี้ไม่เพียงแค่บ้าตัณหาแต่ยังโรคจิตอีกด้วย

เจ้าสาวหลายคนก่อนหน้านี้หรือว่าจะถูกหยามเกียรติจนต้อง ตาย?

ขณะที่มือของโม่ฉีม่สัมผัสไปถูกเสื้อผ้าของโล่หวินหลาน

โม่ฉีม่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองไปที่โล่หวินหลานที่ไม่ตกใจและ ไม่ตื่นกลัวจู่ๆเขาก็ยิ้มขึ้นมา
“ท่านเป็นใคร” โล่หวินหลานจ้องมองและถามขึ้น

“ข้าแตะต้องผู้หญิงมานับไม่ถ้วน เจ้าเป็นคนแรกที่ถามว่าข้าเป็น ใคร ข้าก็จะบอกเจ้าให้เพราะยังไงเจ้าก็จะมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน แล้วข้าคือหลินอ๋องเจ้าจำได้แล้วใช่ไหม?

หลินอ๋อง

โม่ปู

โล่หวินหลานไม่ได้มีความประทับใจอะไรกับคนๆนี้ รู้แค่ว่าเขา คือน้องชายแท้ๆของเงินอ๋องโม่ฉีหานที่ฮ่องเฮาทรงเป็นผู้เลี้ยงดู

“จำได้แล้ว”

โล่หวินหลานยิ้มนิ้วมือค่อยๆจับไปที่มีดสั้น

“ค่ำคืนนี้ข้าจะถนุถนอมเจ้าอย่างดี”

โม่ฉีม่พูดแล้วก็กลายร่างราวกับสัตว์ร้ายพุ่งเข้าใส่ตัวโล่หวิน

หลาน

โล่หวินหลานจู่ๆก็ยื่นมือออกมาแล้วโอบไปที่คอของเขา

เจ้าสาวจู่โจมใส่เขาเองโม่ฉีม่ต้องดีใจอยู่แล้ว
ขณะที่โม่ฉีมู่ผ่อนคลายไม่ทันระวังตัวโล่หวินหลานก็ดึงปิ่นปัก ผมออกมาแล้วมองไปที่หลังต้นคอของโม่ฉีม่แล้วแทงเข้าไปที่จุด หมาเสวียน

โม่ฉีมู่ตัวอ่อนลงจากนั้นก็ไม่ขยับอีกเลย

“เจ้าทำอะไรกับข้า

สีหน้าของโม่ฉีมู่ดุดัน

โล่หวินหลานลุกขึ้นนั่งจัดเสื้อผ้าของตัวเองเล็กน้อยจากนั้นก็ยิ้ม

“หลินอ๋องข้ามอบของขวัญให้เจ้าสักชิ้นดีไหม?เจ้าชอบรังแกผู้

หญิงใช่ไหม?วันนี้ข้าจะให้เจ้าหกคำ”

โล่หวินหลานพูดแล้วก็หยิบผ้าขาวบนเตียงมาแล้วยัดเข้าปาก ของโม่ฉี

จากนั้นก็หยิบมีดสั้นจากในอกออกมาแล้วก็เชือดไปที่ด้านล่าง ของโม่ฉีม่

โม่ปูตาโตเจ็บปวดจนสลบไป
“ไร้ทายาทสืบสกุล

โลหวินหลานพูดแล้วก็กวาดสายตาไปที่โม่ฉีหมิง

“ข้าตัดน้องชายของหลินอ๋องท่านอ๋องคงไม่ว่าอะไรข้าใช่ไหม?”

โล่หวินหลานกระโดดลงจากเตียงแล้วโยนมีดสั้นไปที่ด้านหน้า ของโม่ หมิง

โม่ หมิงเงยหน้าไปมองนางตั้งแต่นางถามว่าหลินอ๋องเป็นใคร โม่ หมิงก็เริ่มสนใจในตัวนางแล้ว

เดิมทีเขาแค่อยากจะรู้ว่านางคิดจะทำอะไรแต่มันทำให้เขาต้อง

ตกใจ

ผู้หญิงคนนี้ใจกล้ามากเกินไปแล้ว

“ทำไมถึงทำเช่นนี้?”โม่ฉีหมิงจ้องไปที่โล่หวินหลาน

ตอนมีราชโองการพระราชทานการแต่งงานโม่ฉีหมิงคิดแค่ว่าก็ คงไม่ต่างจากเมื่อก่อน

ดังนั้นก็เลยไม่ได้ให้คนไปสืบประวัติของโล่หวินหลานแต่ตอนนี้อาจจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิดก็ได้

“ไม่ทำเช่นนี้ข้าก็ต้องเสียความบริสุทธิ์ของข้าไปสิจริงไหม?หาก ข้าถูกย่ำยี่ข้าจะมีชีวิตถึงพรุ่งนี้ได้ยังไง?ท่านอ๋องท่านช่วยข้าไม่ ได้ข้าก็ต้องช่วยตัวเอง ”

โล่หวินหลานเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆโม่ฉีหมิง

จากนั้นก็ยกกานําชาแล้วรินน้ำให้ตัวเอง

โม่ หมิงมองนางทำตัวสบายๆ ไม่คิดว่านี่คือความกล้าของนาง สายตานั้นเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

นางคิดว่ากำลังช่วยตัวเองอยู่หรอ? เป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆ!

“เจ้าทำแบบนี้ก็มีแต่ตายเท่านั้นเจ้าไม่รู้หรือไง?เจ้าคิดว่าหลิน อ๋องจะปล่อยเจ้าไปหรือเจ้าคิดว่าฮ่องเต้จะปล่อยเจ้าไปหรือ เจ้า คิดว่าเงินอ๋องจะปล่อยเจ้าไปหรือ? ฮ่องเฮากับพระสนมตัวนจะ ปล่อยเจ้าไปงั้นหรือ? เจ้าเคยคิดบ้างไหมเจ้าลงมือแบบนี้เจ้าจะ ต้องตายอย่างน่าอนาถกว่าเดิม?” โม หมิงถามนาง

สายตาของโม่หวินหลานเหมือนจะมีความตกใจ นางลืมไปว่าที่ นี่ไม่ใช่โลกปัจจุบัน
ในยุคปัจจุบันการทำแบบนี้ถือว่าเป็นการป้องกันตัว

แต่ว่านี่คือยุคสมัยที่ไม่ได้ถูกบันทึกในประวัติศาสตร์นางเพิ่งตัด ไอ้นั่นของท่านอ๋องคนหนึ่งไป

เบื้องหลังที่ลึกลับซับซ้อนของเขามันทำให้นางตายได้เป็นหมื่น ครั้ง