ตอนที่ 3 สะกดจิต

ตอนที่ 3 สะกดจิต

โล่หวินหลานวางแก้วชาแล้วมองไปที่โม่ฉีหมิงใบหน้าเปื้อนรอย ยิ้มกับสายตาที่เต็มไปด้วยการหยั่งเชิง “ข้าแค่อยากรู้ว่าท่านอ๋อง จะปล่อยข้าไปไหม?”

สีหน้าของโม่ฉีหมิงภายใต้หน้ากากเต็มไปด้วยความตกใจ สายตาของเขาเป็นประกายแล้วพูดว่า “คนไร้ประโยชน์เช่นข้า ต่อให้ปล่อยเจ้าไปก็ไม่มีปัญญาปกป้องเจ้าได้

ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ออกมาบรรยากาศมันเต็มไปด้วยความอึม ครีม

แต่โล่หวินหลานกลับไม่กลัว นางหันหน้ามาแล้วก็ถอด หน้ากากของเขาออก ไม่มีหมิงคิดไม่ถึงเลยว่านางจะทำแบบนี้ สายตาของเขาโกรธมาก

รนหาที่ตายจริงๆเขากลัวคนอื่นเห็นใบหน้าของเขาที่สุดโดย เฉพาะเวลาคนเห็นแล้วมีสีหน้าตกใจกลัวเขากำหมัดแน่น

หลังจากที่เห็นใบหน้าของโม่ฉีหมิงแล้วโล่หวินหลานก็ตกใจ แต่ก็รีบข่มสีหน้าเอาไว้แล้วยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ ภายใต้ บบ้ากากใบหน้ามาโปร่งบนหน้ามีรอยแผลฉกรรจ์เต็มไปหมด แต่ใบหน้าอีกข้างหนึ่งยัง คงหล่อเหลา

“ใครให้เจ้า…….ไม่มีหมิงจับเก้าอี้ไว้แน่นหลบสายของโล่หวิน หลาน ใบหน้าของเขาโกรธอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหลายปีมา นี้ ยังไม่เคยมีใครกล้าถอดหน้ากากของเขาออกเลย

โล่หวินหลานไม่ได้สนใจที่โม่ฉีหมิงโกรธเลยแต่กลับตอบกลับ เขากลับไปตามหลักการแพทย์แผลไฟไหม้นี่น่าจะประมาณสิบปี แล้วใช่ไหม?”

สิบปีในหัวของโม่ฉีหมิงมีเรื่องราวไฟไหม้เมื่อสิบปีก่อนลอยขึ้น มาเรื่องราวในวันนั้นเขาไม่มีทางลืมได้เมื่อคิดถึงอดีตสายตาของ เขาก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขายังคงนึกถึงเปลวเพลิงที่ลุก โชนในวันนั้นอยู่

โล่หวินหลานเห็นสีหน้าอาการของโม่หมิง นางตั้งใจมองไป ที่โม่ฉีหมิงแล้วพูดด้วยความอ่อนโยนว่า “หายใจลึกๆ ผ่อนคลาย เถอะอย่าไปคิดอะไรมาก

โม่ฉีหมิงทำตามที่โล่หวินหลานบอกโดยไม่ได้ตั้งใจเขาปิดตาสูด หายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ ปล่อยให้ความทรงจำเหล่านั้นสลาย ไป
หลังจากที่โม่ฉีหมิงดีขึ้นแล้วเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา โล่หวิน หลานก็ถอนหายใจแล้วพูดอย่างเสียใจว่า”ข้าขอโทษที่ทำให้ ท่านต้องนึกถึงเรื่องที่ไม่สบายใจ แต่ว่าท่านวางใจได้ไม่ว่าจะ เป็นบาดแผลบนใบหน้าของท่านหรือบาดแผลในใจของท่าน ข้า จะรักษามันเอง”โล่หวินหลานสัมผัสได้ถึงความโดดเดี่ยวในใจ ของเขา

ไม่มีหมิงค่อยๆ หันหน้าไปสายตาของเขามองไปที่มีดที่แทงอยู่ ที่ไอ้นั่นของโม่ฉีมู่“เจ้าคิดก่อนดีไหมว่า จะรักษาชีวิตน้อยๆของ เจ้ายังไง”

เหมือนนางนึกขึ้นมาได้โล่หวินหลานแลบลิ้นออกมา “ข้าเกือบ ลืมไปเลย”นางกลับมานั่งที่เดิมโม่ฉีหมิงสวมหน้ากากปีศาจของ เขาอีกครั้ง

“ถ้าให้หลินอ๋องบอกว่าเขาทำของเขาเองเช่นนี้ก็ไม่เกี่ยวกับข้า แล้วใช่ไหม?” โล่หวินหลานกระพริบตาแล้วมองเขา

โม่ฉีหมิงคิดว่าตัวเองฟังผิดไปเขาหันไปมองนางเห็นโล่หวิน หลานพูดว่า “เอาแบบนี้แหละ จากนั้นก็เดินถือมีดสั้นไปที่หน้า เตียง

โล่หวินหลานทำให้ไม่ฉีมู่ฟื้นขึ้นมาแล้วเอาผ้าขาวที่ยัดไว้ในปาก

เขาออก
เมื่อฟื้นขึ้นมาโม่ฉีม่รู้สึกเจ็บช่วงล่างมากเขาพยายามขยับตัว สายตาจ้องไปที่โล่หวินหลานอย่างโหด เจ้าทำอะไรกับข้า?” ไม่ ฉีฉู่เจ็บจนเหงื่อไหล

โล่หวินหลานมองไปที่โม่ แล้วยิ้มจากนั้นก็ใช้นิ้วขาวเรียวยาว ชี้ไปที่หน้าของโม่ฉีม่แล้วแกว่ง “ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้า เจ้าทำตัว เจ้าเอง”

โม่ฉีม่มองนิ้วของนางแกว่งไปแกว่งมาจนสมองสับสนจากนั้นก็ ถามว่า “ข้าหาอะไรกับตัวเอง?”

โล่หวินหลานยิ้มแล้วพูดว่า “ฝึกวิชานี้จะต้องตอนของตัวเอง เจ้าต้องการฝึกวิชาคัมภีร์ทานตะวันก็เลยตอนของตัวเองทิ้งไป

โม่ฉีม่พูดตามที่นางพูด “ฝึกวิชานี้จะต้องตอนของตัวเอง ข้า ต้องการฝึกวิชาคัมภีร์ทานตะวันก็เลยตอนของตัวเองทิ้งไป

“ใช่แล้ว แบบนี้แหละ หากใครถามเจ้าก็ตอบเขาไปแบบนี้จำได้ หรือยัง?”โล่หวินหลานถามน้ำเสียงของนางมอมเมามากเหมือนมี พลังของปีศาจซ่อนอยู่

“จําได้แล้ว สายตาของโม่ฉี ไม่มีสติ
โล่หวินหลานแอบดีใจคิดว่าการเป็นหมอไม่เพียงต้องช่วยรักษา โรคยังต้องรักษาใจด้วยดังนั้นปกตินางก็จะฝึกฝนและเรียนรู้วิชา จิตวิทยากับวิชาสะกดจิตไม่คิดว่าตอนนี้มันจะใช้ได้ผล

ใช้วิชาสะกดจิตเพื่อเปลี่ยนความคิดคนๆหนึ่งในระยะสั้นนางพอ จะมั่นใจอยู่บ้าง

“เอาล่ะเจ้าง่วงแล้วนอนซะในฝันจงจําไว้ให้ดีฝึกวิชาคัมภีร์ ทานตะวันก็เลยตัดไอ้นั่นของตัวเองทิ้ง โล่หวินหลานพูดแล้วมอง โม่ฉีมู่ที่ปิดตาหลับไป

โม่ฉีหมิงไม่พูดหรือแสดงท่าทีอะไรมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น โดยตลอด ในใจก็แอบคิดว่าโล่หวินหลานกําลังเล่นลูกไม้อะไร อยู่?

“เอาล่ะท่านอ๋อง ท่านสั่งให้คนไปส่งหลินอ๋องกลับไปให้หมอ หลวงรักษาได้แล้ว แต่ว่าข้าคิดว่าครึ่งชีวิตที่เหลือของหลินอ๋อง น่าจะกลายเป็นวันทีแล้วล่ะ”โล่หวินหลานยิ้มอย่างอารมณ์ดีข้าม ภพมาวันแรกก็สั่งสอนคนเลวๆได้ นางคิดว่าประสบความสำเร็จ มาก

เขาทำได้แค่ถอนหายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรที่ คาดไม่ถึงเลยจริงๆ
“เจ้าแน่ใจนะว่าทำเช่นนี้แล้วจะได้ผล

โม่หมิงพูดอย่างเรียบๆ