ตอนที่ 20 แลกเปลี่ยนเงื่อนไขกับรัชทายาท

ตอนที่ 20 แลกเปลี่ยนเงื่อนไขกับรัชทายาท

“วันนี้ข้ากล้ามายื่นเงื่อนไขกับท่าน แสดงว่าข้าเองก็ต้องมั่นใจ เกินร้อยว่าเราร่วมมือกันได้ คนที่ท่านควรจะระวังไว้ไม่ใช่หมิง อง ท่านรู้ว่าร่างกายของหมิงอ๋องไม่สามารถนั่งบัลลังก์อยู่แล้ว ตอนนี้เป็นอ๋องอยากจะกำจัดหมิงอ๋องทิ้งไปหากท่านฉลาดพอก็ น่าจะปกป้องชีวิตเขาไว้ เพราะมันเหมือนกับท่านกำลังปกป้องตัว เองอยู่”

โล่หวินหลานไม่ชอบการช่วงชิงอำนาจแบบนี้เลย แต่ว่าคนของ นางตกอยู่ในอันตรายที่ทำไปก็ทำเพื่ออยู่รอดกับศักดิ์ศรีเท่านั้น

โม่ฉีซิวรู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้มันมีเงื่อนงำเพื่อถ่วงดุลอำนาจไว้หม งอ๋องจะตายไม่ได้ ทำไมเจ้าต้องช่วยหมิงอ๋องด้วย?”

โล่หวินหลานไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมนางต้องช่วยหมิงอ๋องด้วย ตอนแรกนางแค่รู้สึกว่าเห็นใจกับเพราะนางเป็นหมอแล้วตอนนี้ ล่ะ?

โล่หวินหลานไม่เคยคิดทบทวนอย่างละเอียดเลยนางรู้ว่าตัวนา งกับหมิงอ๋องต้องอยู่ด้วยกันเขารอดนางก็รอด หากเขาตาย……..
เมื่อนึกถึงว่าหมิงอ๋องต้องตายโล่หวินหลานก็รู้สึกปวดใจ เขาจะ ตายไม่ได้โล่หวินหลานดึงสติกลับมาแล้วจ้องไปที่สายตาของโป ฉีซิว”เขาเป็นสามีข้า เขารอดข้าถึงจะมีชีวิตต่อไปได้”

โป ชิวตะลึงไปสายตาของนางมั่นคงหนักแน่น ท่าทางแบบนี้ เขาไม่เคยเจอจากผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่เขาเจอนางครั้งแรก เขาก็รู้สึกว่านางพิเศษ

“เรื่องนี้ขอข้าปรึกษากับเสด็จแม่ก่อนพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงข้าจะให้คำ ตอบแก่เจ้า”โม่ฉีซิวพูดว่า

โล่หวินหลานถอนหายใจแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอข่าวดี จากรัชทายาท”โล่หวินหลานคำนับแล้วเดินจากไป

เมื่อออกจากจวนรัชทายาทโล่หวินหลานก็รู้สึกเหนื่อยมาก หลังจากลับไปที่จวนอ๋องแล้วโล่หวินหลานก็เฝ้าโม่ฉีหมิงอยู่ทั้ง คืน เพราะว่าไม่หมิงถูกพิษเขาดูเจ็บปวดมาก โล่หวินหลาน ได้ยินเขาละเมอว่า อย่า…พระมารดา เสด็จพ่อช่วยข้าด้วยช่วย ข้าด้วย

โล่หวินหลานอยากจะปลุกเขาตื่นจากฝันร้าย แต่ทำยังไงไม่ฉีห มิงก็เหมือนกับติดอยู่ในฝันร้ายนั้น

โล่หวินหลานนึกถึงเพลงที่นางเคยร้องตอนอยู่ในโลกปัจจุบันนางก็เลยร้องมันขึ้นมา

“ชีวิตคนเรามีทั้งสุขทั้งทุกข์พร้อมที่จะร่วมแบ่งเบาทุกอย่างกับ เธอ ไม่ว่าจะล้มหรือลกก็กล้าที่จะเงยหน้า….……

โม่ หมิงที่สลบอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ สงบลงเขาหายใจเป็นปกติ

แล้ว

โล่หวินหลานฟุบอยู่ที่ริมเตียงเขาจับมือของโม่หมิงเอาไว้หลัง จากฝนตกทั้งคืนนางเหนื่อยจนหลับไป

วันต่อมาโล่หวินหลานได้รับจดหมายจากรัชทายาทในจดหมาย ระบุไว้ชัดเจนว่าให้นางไปได้แค่คนเดียว โล่หวินหลานรู้ว่าเห วินภักดีกับนางแค่ไหนรู้ว่านางคงไม่มีทางกล่อมนางได้ ก็เลย วางยาในน้ำชาแล้วทิ้งจดหมายเอาไว้ในจานอ๋อง

เมื่อมาถึงจวนรัชทายาท โล่หวินหลานก็ถูกพาไปที่ห้องลับใน ห้องลับมีหญิงสูงศักดิ์คนหนึ่งนั่งอยู่ส่วนไม่ฉีซิวก็นั่งอยู่ข้างๆ

“ถวายพระพรฮองเฮา”โล่หวินหลานผู้หญิงคนนี้ได้ท่าทาง แบบนี้ไม่ใช่ฮองเฮาแล้วจะเป็นใครไปได้
“ชายาหมิงอ๋องเจ้าช่างกล้านะ กล้ามาที่นี่คนเดียวในเมื่อ เจ้าอยากจะร่วมมือกับข้า ข้าก็ต้องการรู้ว่าเจ้าจริงใจแค่ ไหน”ฮองเฮาสวมถุงมือแล้วจับถ้วยชาสีเขียวลายดอกไม่เงยหน้า ขึ้นมามอง

โล่หวินหลานรู้สึกได้ว่าไม่มีซิวกำลังมองมาที่นาง นางจึงพูด ขึ้นมาว่า “หากหม่อมฉันทูลพระนางว่าเรื่องที่หลินอ๋องตอนตัวเอง นั้นเป็นฝีมือของข้า ไม่ทราบว่าจะแสดงความจริงใจของข้าได้ ไหมเพคะ?”

ฮองเฮาอึ้งไปสายตารู้สึกตกใจมากส่วนไม่ฉีซิวเองก็ตกใจไม่แพ้ กัน โล่หวหลานมองไปที่พวกเขาแล้วยิ้ม

“ไม่ต้องตกใจหรอกเพคะ หม่อมฉันรู้ว่าพวกท่านเองก็สงสัยใน เรื่องที่หลินอ๋องตอนตัวเอง แต่ว่าจริงๆแล้วในใจของพระนาง ดีใจใช่ไหมเพคะ? เพราะท่านเองก็อยากจะกำจัดหลินอ๋องอยู่ แล้ว”

ฮองเฮายิ้มจากนั้นก็วางถ้วยชาลงแล้วลุกขึ้นยืน จากนั้นก็จับ ไปที่แขนของโล่หวินหลาน นางเห็นแต้มพรหมจรรย์ของนาง ฮองเฮา ขมวดคิ้ว

“เจ้าฉลาดมาก ขาชอบร่วมมือกับคนฉลาด แต่ว่าข้าจะเชื่อเจ้า ง่ายๆ เช่นนี้ไม่ได้ ข้ามียาอยู่หนึ่งเม็ดแค่เจ้ากินมันลงไปข้าก็จะ เอาชิงตั้ยให้เจ้า”
ฮองเฮาเอายาเม็ด น้าตาล นให้โหวนหลาน โสหวินหลาน มหน้าลงไม่ได้คิดอะไรเลย หยิบยาแล้วก็กินเข้าไป

“ขอให้พระนางประทานยาด้วยเพคะ ไม่หวั่นหลานเงยหน้าไป

มอง

สายตาของฮองเฮาเปี่ยมไปด้วยความดีใจแล้วหยิบขวดยาออก มายื่นให้โล่หวินหลานแล้วพูดว่า “เจ้าไม่คิดจะถามข้าเลยหรอว่า ข้าให้เจ้ากินยาอะไรเข้าไป

โล่หวินหลานรับขวดยามาแล้วเปิดออกดม เมื่อแน่ใจว่ามันคือ ชิงตั้ยจริงๆ ก็เบาใจ โล่หวินหลานรับขวดยามาแล้วพูดว่า “ยา นั่นคือยาที่ทําให้แต้มพรหมจรรย์ของหม่อมฉันหายไป พระนาง ต้องการทําให้หม่อมฉันกับหมิงอ๋องแตกคอกันเกรงว่าพระนาง อาจจะไม่สมหวัง”

“งั้นหรอถ้างั้นเรามารอดูกัน”ฮองเฮายิ้มเหมือนว่าชัยชนะอยู่ใน กำมือแล้ว

โล่หวินหลานหัวเราะเบาๆ ไม่นานก็หันหลังแล้วเดินจากไป

เมื่อเดินไปถึงตรอกแห่งหนึ่งทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดัง ขึ้น”พระชายาหมิงอ๋องไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ข้าคิดถึงเจ้าจึง เลย”
โล่หวินหลานขมวดคิ้วแล้วมองไปบนต้นไม้ ไม่ทานยิ้มร้ายนั่ง

มองนางอยู่