ตอนที่ 12 เจ้าออกไป

ตอนที่ 12 เจ้าออกไป

“ข้ารู้แล้วเจ้าออกไปก่อนเถอะน้ำเสียงของโม่หมิงปกติ

เย่หวินพยักหน้าแล้วก็ออกไปในห้องหนังสือเงียบลงโม่หมิง หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแต่ในใจของเขามันไม่สงบไม่รู้ทำไมถึงได้ มีอารมณ์โกรธโม่ฉีหมิงควบคุมมันไม่ได้

เขาปิดหนังสือบนโต๊ะอย่างแรงแล้วใช้หมัดทุบลงไปที่โต๊ะหลัง จากนั้นก็นั่งในห้องหนังสือมืดๆไม่นอนทั้งคืน

งานของร้านไม้ไม่เลวเลยโล่หวินหลานสั่งทำเก้าอี้สองวันก็ เสร็จแล้วส่งมาให้ที่จวน

เย่หวินเห็นเก้าอี้ตัวนี้แปลกๆ ก็นึกสนใจเห็นโล่หวินหลานกำลัง ยุ่งอยู่กับการประกอบชิ้นส่วนก็ถามว่า “พระชายาท่านกำลังทำ อะไรอยู่?”

โล่หวินหลานยิ้มแปลกๆ ตอนที่นางออกแบบรถเข็นคันนี้นาง ได้ออกแบบช่องใส่อาวุธลับด้วย ตอนที่สั่งทำนางไม่ได้บอกกับ ช่างไม้แต่เผื่อพื้นที่เอาไว้ใส่อาวุธลับอยู่แล้ว

เรื่องของพวกกลไกโล่หวินหลานพอชำนาญอยู่บ้างเวลาว่างนางมักจะฝึกเล่นบ่อยๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเอามาใช้ในสมัย

โบราณได้

“เดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้ว โล่หวินหลานเอาอาวุธลับที่ตัวเองทำไว้มาอาบ ผงพิษเอาไว้จากนั้นก็ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วก็เข็นรถนี้ไปที่ เรือนของโม่ หมิงพร้อมกับเย่หวิน

โม่ฉีหมิงกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้เขากำลังคุยอยู่กับ ฉินหยิ่นทั้งสองเห็นโล่หวินหลานเข็นรถเข้ามาก็รู้สึกตกใจ

สายตาของโม่ หมิงมองไปที่ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของ โล่หวินหลานในใจก็รู้สึกหวั่นไหวสองวันมานี่เขาข่มใจไม่ไปหา นางแต่ก็รู้ความเคลื่อนไหวของนางจากปากของเหวิน

“เจ้ามาทําอะไรที่นี่? โม่ฉีหมิงหันหน้ากลับไปเหมือนไม่อยากจะ สนิทด้วย

โล่หวินหลานไม่ได้สนใจเขา เดินเข้าไปแล้วพูดว่า “โม่ฉีหมิง ข้าเอาของขวัญมาให้เจ้า เจ้าไปลองดู “พูดจบก็มองไปที่ฉิน หยิ่นแล้วพูดว่า “เจ้าอุ้มท่านอ๋องไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้น”นางเชื่อว่า ของขวัญของนางจะต้องทำให้ไม่ฉีหมิงตะลึง

ฉินหยื่นมองไปที่เย่หวินเห็นเย่หวินพยักหน้า เขามองไปที่ไม่ ฉีหมิงเห็นโม่ฉีหมิงไม่ได้ปฏิเสธฉินหมิ่นก็โค้งตัวลงไปอุ้มโม่ฉีหมิงมาที่เก้าอี้

โล่หวินหลานเดินไปบอกเขาว่า “ตรงนี้สามารถควบคุมทิศทาง ของรถเข็นได้จะเดินหน้าถอยหลังทำได้หมดยังมีตรงนี้ข้าซ่อน อาวุธลับไว้ให้เจ้าด้วยแค่เจ้าจับไปที่กลไกตรงนี้มันก็จะยิงเข็มพิษ ออกมา”โล่หวินหลานกดไปที่กลไกเข็มพิษเล่มหนึ่งก็พุ่งออกมา

มือของโม่ฉีหมิงสัมผัสถูกกลไกเก้าอี้ตัวนี้เขาตะลึงกับมันมาก เขาทำตามที่โล่หวินหลานบอกลองดูมันเดินไปทั่วได้จริงๆ

โม่ฉีหมิงรู้สึกซาบซึ้งใจมากจนบอกไม่ถูก ขาทั้งสองข้างของ เขาพิการมาเป็นสิบปีไปไหนมาไหนก็ต้องพึ่งคนอื่นตลอด วันนี้ ได้เก้าอี้ตัวนี้มาต่อไปเขาก็สามารถไปไหนมาไหนได้เอง

“นี่เป็นยาถอนพิษของเข็มพิษในกลไก”โล่หวินหลานพูดแล้วก็ ยื่นขวดยายัดไปในมือของเขา

โม่ฉีหมิงจับขวดยาไว้ในมือเหมือนมีน้ำมาชโลมจิตใจ

“เจ้าออกแบบเองหรอ?”โม่ฉีหมิงเงยหน้าไปมองโล่หวินหลาน
นางรู้อยู่แล้วว่าไม่ฉีหมิงต้องตะลึง มันเรียกว่ารถเข็นมันมีไว้ สําหรับคนที่เดินไม่สะดวกเจ้าชอบไหม?”

โม่ หมิงจับไปที่เก้าอี้แล้วถามว่า “วันนั้นที่เจ้าออกจากจวนไป เพื่อทําเก้าอี้ตัวนี้ให้ข้าหรอ?”

โล่หวินหลานมองไปที่เหวินเห็นเหวินก้มหน้าในใจก็รู้ทันที ว่าที่แท้เย่หวินไม่ได้บอกเขา เก้าอี้ตัวนี้ถือเป็นของขวัญขอบคุณ ที่ท่านอ๋องช่วยข้าเรื่องคัมภีร์ทานตะวัน หวังว่าท่านอ๋องจะ ถูกใจ โล่หวินหลานทําท่าทางเหมือนชาวยุทธ์

สิบปีแล้วนอกจากคนรอบตัวที่เขาไว้ใจไม่มีใครดีอย่างนี้กับเขา มาก่อนแม้แต่พ่อของเขาเองก็ห่างเหินตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาก็ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวถูกคนดูถูกเยาะเย้ยหลายปีมานี้ ในใจของ เขาทรมานมากเขาโดดเดี่ยวมาตลอดตอนนี้ในใจของเขามันรู้สึก หวั่นไหวมากๆ

ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก วันนั้นเขาก็รู้สึกว่าชีวิตเขามัน สว่างไสวขึ้น“ขอบใจ”โม่ฉีหมิงไม่พูดขอบคุณใครมาสิบปีแล้ว

วันนี้ได้ยินโม่ฉีหมิงพูดคำว่าขอบใจทั้งเย่หวินทั้งฉินหยื่นรวม ถึงเย่เฟิงที่ซ่อนตัวอยู่ต่างก็รู้สึกตะลึงพวกเขารู้สึกว่าพระชายา คนนี้จะทำให้ท่านอ๋องของพวกเขาออกจากความทุกข์ทรมานได้ ท่านอ๋องของพวกเขาจะกลับมามีความสุขอีกครั้ง

โล่หวินหลานไม่ได้คิดว่าโม่ฉีหมิงจะพูดขอบคุณนางในสายตา ของโล่หวินหลาน ไม่มีหมิงคือคนที่ฝันร้ายหนักมากจนทำให้ นิสัยของเขาเปลี่ยนไป เขาเย็นชาไม่เข้าใกล้ใครแต่ว่าลึกๆแล้ว ทุกคนก็ต้องการความอบอุ่นความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องด้วยกัน ทั้งนั้น

คำขอบคุณของเขามันทำให้โล่หวินหลานรู้สึกเขินนางพูด ว่า “ถ้างั้นข้าไปก่อนนะเจ้าก็ลองฝึกใช้ดูนะ” พูดจบก็รีบเดินออกไป

เย่หวินตามโล่หวินหลานออกไป ฉันหยื่นมองพวกนางเดินไป ไกลแล้วก็เดินไปพูดว่า “ท่านอ๋อง ดูท่าท่านได้พระชายาที่ดีมาก เลยแหละ”

โม่ฉีหมิงมองดูที่ขวดยาในมือ ฐานะของโล่หวินหลานเขา ยืนยันแล้วนางไม่ใช่สายลับนางเป็นคนมีจิตใจที่ต้องการช่วยเขา จริงๆ

จริงๆแล้วเขาไม่ได้สงสัยในตัวนางนานแล้ว แต่ว่าเขาไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเขาจะสามารถปกป้องนางได้ไหมจะสามารถมอบทุกสิ่งให้ นางได้หรือเปล่ารวมถึงความสุขในอนาคตด้วย? สายตาของเขา ดูกังวลมาก