ตอนที่ 10 ท้าทาย

ตอนที่ 10 ท้าทาย

โล่หวินหลานสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กําลังจะเกิดขึ้นนางมองไป ที่สวินเทียน คนๆนี้สีหน้านิ่งคิดว่าวันนี้ยังไงเขาก็จะต้องเชิญนาง ขึ้นไปบนภัตตาคารให้ได้

เหวิน เราไปดูกันก็ได้ ไปดูสิว่าเทวดาคนนั้นอยากจะพบข้า ทําไมโล่หวินหลานเดินตรงเข้าไปในภัตตาคาร

เย่หวินรู้สึกกังวลถึงแม้จะไม่ได้ประลองมือกับชายคนที่อยู่ตรง หน้าแต่เย่หวินก็รู้สึกได้ว่าวรยุทธ์เขาคงไม่ธรรมดา

พระชายาเชิญ สวินเทียนหลบทางให้เดิน

โล่หวินหลานพยักหน้าให้กับเย่หวินนางถึงได้วางใจหลังจากนั้น นางก็เดินขึ้นภัตตาคารไปสวินเทียนนำทางไปถึงห้องอาหารที่ชั้น สาม

เมื่อเปิดประตูออกโล่หวินหลานเห็นชายสวมชุดขาวนั่งหันหลัง

อยู่ โล่หวินหลานรู้สึกว่าคนๆนี้ดูสุขุม

โล่หวินหลานเดินตรงเข้าไปนั่งตรงข้ามกับชายชุดขาวทั้งสอง สบตากันโล่หวินหลานตะลึงไป คนๆนี้หน้าตาคล้ายโม่ฉืมู่ที่อยู่ในห้องหอคืนนั้น แต่ว่าเขาดูสุขุมนิ่งกว่าเยอะมาก มัน ทำให้คนที่อยู่ใกล้รู้สึกอบอุ่น

“ท่านเป็นอ๋อง โล่หวั่นหลานยิ้มเงินอ๋องกับหลินอ๋องมีมารดาคน เดียวกันหน้าตาคล้ายกันก็ไม่แปลก

โม ทานขมวดคิ้วยื่นมือรินน้ำชาให้กับโล่หวินหลานแล้วพูดด้วย น้ำเสียงนุ่มๆว่า “ข้าคิดว่าพระชายาจะขาเป็นคนที่ถูกท่านตัด ไอ้นั่นทิ้งไปซะอีก

เป็นอ๋องท่านพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? วันนั้นในตำหนัก หลินอ๋องยอมรับเองว่าเขาฝึกวิชาก็เลยตัดของตัวเองทิ้งไป เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับข้างั้นหรอ?”โล่หวินหลานยกถ้วยชาที่โม่ ทานยื่นให้มาคมแล้วพูดว่า “ชาชั้นดี

พูดจบก็วางถ้วยชาลงแล้วพูดอีกว่า “ชานี้ดีมากแต่น่าเสียดาย มันมีพิษ ที่แท้เป็นอ๋องต้อนรับแขกแบบนี้เองหรอ?”โล่หวิน หลานเงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้ม

โม่ฉิทานหน้าถอดสีกำมือแน่น จากนั้นเขาก็ผลักโต๊ะที่อยู่ตรง หน้าเขาออกแล้วก็ดึงโล่หวินหลานเข้ามาที่หน้าอกของเขา จาก นั้นก็ดึงปิ่นที่หัวของนางมาที่คอ

เย่หวินที่ยืนอยู่ข้างๆคิดจะเดินไปช่วยแต่กลับถูกขวาง

ไว้เห็นโล่หวินหลานถูกจับเย่หวั่นทำอะไรไม่ได้แปลรู้สึกร้อนใจมาก

“คนทั้งโลกบอกว่าเป็นอ๋องสุขุมเหมือนภูเขาเป็นสุภาพบุรุษที่แท้ ก็เป็นแค่เรื่องหรอก”โล่หวินหลานอดไม่ได้ที่จะประชดประชันโฉี หาน

“โล่หวินหลานของชิ้นนี้เจ้าจําได้ไหม?”โม ทานหยิบมีดสั้นออก มาวางไว้บนโต๊ะแล้วถามนาง

โล่หวินหลานต้องจำได้อยู่แล้วพี่สาวคนรองโล่ เสมอบให้นาง เอง เมื่อคิดถึงโล่วี่เสาโล่หวินหลานก็นึกถึงเรื่องที่เจอนางเมื่อกี้ ที่บอกว่านางจะไปเป็นพระชายาของหลินอ๋อง?หรือว่า…….

เริ่มสืบจากมีดสั้นในมือโม่หานฉลาดมากเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอก มิน่าโน่ หมิงถึงได้บอกว่าเงินอ๋องไม่มีทางปล่อยนางไว้แน่ๆ

“คุ้นๆนะนั่นมันมีดสั้นที่หลินอ๋องใช้ตัดของตัวเองไม่ใช่หรอ?”โล่ หวินหลานแกล้งทําเป็นตกใจ

โม่หานจู่ๆก็ย้ายปั่นไปไว้ที่หลังคอเขามันคือตำแหน่งเดียวกับที่ โล่หวินหลานแทงโม่ฉีม่โม่ฉีหานออกแรงทิ่มไปยิ้มร้ายๆแล้วถาม ว่า “ถ้าอย่างนั้นตรงนี้เจ้าจะคุ้นเคยมากขึ้นไหม?
โล่หวินหลานไร้เรี่ยวแรงลงไปทันทีจากนั้นก็ล้มลงไปบนอ้อม กอดของโม่ฉีหาน“ต้องคุ้นเคยสิวันนั้นข้าทำแบบนี้เพื่อควบคุม น้องชายของท่านเอาไว้แล้วใช้มีดสั้นนั้นตัดไอ้นั่นของเขา”โล่ห วินหลานยิ้ม

โม่ฉีหานโยนปิ่นทิ้งไปแล้วดึงโล่หวินหลานมาใกล้ๆแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมมาก เจ้าทำลายเขาถ้าอย่างนั้นก็ให้พี่ ชายของเขาคนนี้มาทำเรื่องที่เขาค้างคาเอาไว้ให้จบเถอะ เจ้าว่าดี ไหม?”

ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของโม่ฉีฬานรดลงบนใบหน้าของโล่หวิน หลาน โล่หวินหลานรู้สึกขยะแขยงมากนางด่ากลับไปว่า “ที่แท้ เงินอ๋องกับหลินอ๋องก็เป็นสัตว์เดรัจฉานเหมือนกันนี่เอง”

“ข้าจะให้เจ้ารู้วันนี้แหละว่าสัตว์เดรัจฉานมันเป็นยังไง ไม่ฉีหาน พูดพลางจะเสียมารยาทกับโม่หวั่นหลาน เหวินที่อยู่ข้างๆ น ไม่ไหวก็เลยลงมือ

สวินเทียนเข้าขวาง โล่หวินหลานหันไปมองทั้งคู่ที่ไม่ลดราวา ศอกทันใดนั้นก็พูดว่า “หยุดเดี๋ยวนี้

โม่ฉีฉานเองก็พูดขึ้นมาว่า “สวินเทียนหยุดเดี๋ยวนี้”

ทั้งคู่หยุดแต่ว่าเย่หวินเองก็ยังคงเข้าใกล้ตัวโล่หวินหลานไม่ได้นางร้อนใจมาก

“โม หมิงนี่มีลูกน้องมือดีไม่เบา หากไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ ทรมานมากกว่านี้ เจ้าอยู่เฉยๆจะดีกว่ายืนดูข้าจัดการกับผู้หญิง คนนี้จนเสร็จแล้วกลับไปรายงานเจ้านายเจ้าให้ละเอียด ไม่ฉีหาน พูดพลางใช้นิ้วลูบไล้ไปตามใบหน้าของโล่หวินหลาน จากนั้นก็ ก้มหน้าลงไปใกล้ๆ

ขณะที่โม่ฉีหานกำลังก้มหน้าลงโล่หวินหลานก็ยื่นคอจูบก่อน โม่ หานตะลึงทั่วทั้งตัวสั่นไปหมดเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมาแบบไม่ อยากจะเชื่อ

ตอนที่ได้ลิ้มลองรสจูบ ร่างกายของเธอก็อ่อนยะยวบลงทันใด โล่หวินหลานยักคิ้ว เคลื่อนย้ายริมฝีปากแดงออก ดวงตาอันใสดั่ง น้ำคู่นั้นของเธอยิ้ม แล้วพูดว่า “ท่านอ๋องเคยได้ยินคำพูดที่ว่าผู้ กล้ายากฝาด่านหญิงงามบ้างไหม?

หน้าผากของโม่ฉิทานเหงื่อออกมากแม้แต่แรงที่จะพูดยังไม่มี

เลย

โล่หวินหลานเขยิบตัวไปหยิบปืนมาแล้วทิ่มไปที่จุดเดิม

สวินเทียนสังเกตเห็นถึงความผิดปกติเขาคิดจะลงมือแต่โล่หวิน หลานใช้ปืนจี้ไปที่คอของโม่หานแล้วพูดว่า “ถ้าอยากให้นาย ของเจ้ามีชีวิตรอดก็อย่าเข้ามา