บทที่ 1 พ่อผมเป็นคนรวย

เรียนผู้อ่านที่เคารพรักทุกท่าน

ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน เป็นฉบับแก้ไขของ เรื่อง ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี! ผู้แต่งได้แก้ไขเนื้อหา เรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่บทที่784เนื้อหาจะแตกต่างกับเรื่อง เมื่อก่อนเป็นอย่างมากแต่ยังคงสนุกไม่แพ้กว่าเดิม ยินดี ท่านผู้อ่านทุกท่านมาลิ้มรสความสนุกของเรื่องทายาท เศรษฐีฉบับหนุ่มจนนะคะ

กลางคืนเวลา3ทุ่ม อาคารหอพักชาย ในรั้วมหาวิทยาลัย

“เฉินเกอไปที่ชั้น1 อาคารหอพัก101 เอาโน้ตบุ๊คของผม มาให้หน่อย !”

ไอ้หนุ่มย้อมผมสีเหลืองคนหนึ่งที่อยู่หอข้างๆ เตะประตู หอของเฉินเกอเปิดออก หลังจากที่โยนเงิน1 เหรียญ ก็ เดินพลิกกระเป๋ากลับไป

“ใช่แล้วเฉินเกอลงไปซื้อน้ำเปล่าที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใต้ หอมาให้ผมด้วยเลย!”

นักศึกษาผมสีเหลืองคนนั้นเดินไปเดินกลับ ครั้งนี้โยนลง ไป3เหรียญ 2เหรียญสำหรับซื้อน้ำ อีก1เหรียญเป็นค่าทําธุระของเฉินเกอ

“หวงเหมาว่าไปแล้ว ทำไมหอพักของพวกนายชอบใช้ เฉินเกอช่วยทำธุระให้พวกนาย กลั่นแกล้งคนแบบนี้มี ที่ไหนกัน? “

คนในหอพักของเฉินเกอทนดูต่อไปไม่ได้ ถามด้วย สีหน้าที่เย็นชา

“เหอะ! เฉินเกอเป็นสมาชิกในหอพวกนาย พวกนายเอง ยังไม่รู้อีกหรอ? ตานี้ ให้เศษเงินเขาก็เอา!”

หวงเหมาเสียดสีจบ ก็ยิ้มแล้วเดินจากไป

เฉินเกอทําเป็นไม่ได้ยิน เพียงแค่หน้าแดง

เขาโค้งตัวลงไปเก็บเงินไม่กี่เหรียญที่อยู่บนพื้นขึ้นมา คิดในใจเงียบๆ:

เช่นนี้ ตัวเองก็จะได้เงินเพิ่ม2เหรียญแล้ว เพียงพอต่อ การซื้อหมั่นโถว3อันกับผักดอง1ห่อ ก็ไม่ต้องทนกับความ หิวโหยแล้ว!

“เฉินเกอ……นายไม่ต้องไป หากนายไม่มีเงินพวกเราให้ นายยืม ไม่ต้องคืน!”
ประธานอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความเห็นใจ

เฉินเกอส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น “ขอบคุณนะ ประธาน…….

พูดจบ เขาก็หันหลังแล้วเดินออกไป

คนที่อยู่หอพักเดียวกัน มองดูแผ่นหลังของเฉินเกอต่างก็ ทำได้เพียงส่ายหัวด้วยความเมตตา

ที่จริง เฉินเกอก็ไม่อยากช่วยคนอื่นทำธุระ ก็อยากมีชีวิต ในรั่วมหาวิทยาลัย อย่างมีความสุขเหมือนกับคนอื่น

แต่ว่า ได้เรียนหนังสือต่อในมหาวิทยาลัยก็ถือว่าไม่เลว

แล้ว

เขายากจนจริงๆ!

แม้เพื่อนๆในหอพักจะดีกับเขามาก แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ เขา ก็ยิ่งไม่อยากรับสิ่งของจากพวกเขา มิเช่นนั้นแล้ว ไม่ว่า มิตรภาพจะดีแค่ไหนไม่ช้าก็เร็วที่จะเกิดช่องว่างกัน

นอกจากเพื่อนเหล่านี้ในหอพัก เฉินเกอแทบไม่มีอะไรใน มหาวิทยาลัยเลย!
“เฉินเกอได้ยินหวงเหมาบอกว่านายลงไปใช่ไหม?”

ตอนนี้ มีนักเรียนที่แต่งกายหรูหราคนหนึ่งเดินออกมา จากหอพักข้างๆ

เขาชื่อว่าสวีตง เป็นประธานหอพักของหวงเหมา ที่บ้าน เปิดโรงงาน ร่ำรวยมาก ทั้งสูงและหล่อมาก เป็นที่ชื่นชอบ ของนักศึกษาหญิงหลายๆคน

เพียงแต่ว่า เขาดูถูกเฉินเกอมาตลอด ปกติแม้มองไปที่ เฉินเกอก็รู้สึกอายคน

เฉินเกอไม่รู้ว่าเขาเรียกชื่อตนมีธุระอะไร

เฉินเกอพยักหน้า “อืม ลงไป!”

สวีตงยิ้มอ่อน เขาล้วงดูเร็กซ์ออกมาจากกระเป๋า เสื้อ1กล่อง โยนให้เฉินเกอโดยตรง

“พอดีเลย ผมมีเพื่อนคนหนึ่งวันนี้จะทำธุระที่พุ่มไม้ฝั่ง ตะวันออก นายนำของกล่องนี้ส่งไปให้เขา ตกลง นี้คือ เงิน10 เหรียญ!”

สวี่ตงเป็นเพลย์บอยคนหนึ่ง ปกติมักจะนัดผู้หญิงออกไป
เพื่อนกินเพื่อนเที่ยวก็เยอะ

แต่ว่า เฉินเกอไม่คิดอะไรมาก ใครใช้ให้ตัวเองหาเงิน จากการเป็นธุระแทนคนอื่นละ

ก็รับมาแล้วเดินลงไปชั้นล่าง แต่ว่า ขณะที่เฉินเกอหัน หลังไป เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะของสวี่ตงขึ้นมาจาก ข้างหลังแว่วๆ…….

เฉินเกอเดินลงไป หลังจากที่กลับจากส่งดูเร็กซ์เสร็จ ค่อยไปหยิบโน้ตบุ๊คและน้ำให้หวงเหมา

พุ่มไม้ขนาดเล็กที่อยู่ข้างนอกรั้วมหาวิทยาลัย เฉินเกอรู้ ว่า ที่นั่นเป็นสถานที่ทอดรักเพียงค่ำคืนเดียวที่มีชื่อเสียง หรือเรียกได้ว่าสถานที่ทำการบ้านท่ามกลาง

ไม่นานนัก เฉินเกอก็มาถึงสถานที่ที่สวีตงบอก

มองไปก็เห็น ชายหนึ่งหญิงหนึ่งทั้งสองนั่งพูดคุยหัวเราะ กันบนทางเดินแนวยาวที่อยู่ในพุ่มไม้

และมือของผู้ชายคนนั้นอยู่ไม่นิ่ง จับไม้จับมือขึ้นลง ลูบไล้จนผู้หญิงคนนั้นหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ

แต่ อาศัยแสงจากดวงจันทร์ ขณะที่เฉินเกอเห็นหน้าชายหญิงอย่างชัดเจน

สั่นไปทั้งตัว!

เป็นหยางเสว!

ดวงตาของเฉินเกอแดงขึ้นมาทันที ดูเร็กซ์ที่ถืออยู่ในมือ หล่นลงบนพื้นอย่างแรง!

หยางเสว่ เป็นแฟนเก่าของเฉินเกอทั้งสองเลิกกันได้ เพียง3วัน แน่นอนว่า หยางเสว่เป็นคนบอกเลิกเฉินเกอ

ตอนที่บอกเลิก หยางเสว่บอกว่าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ผลสรุปว่า เพิ่งจะผ่านไปแค่3วัน เธอก็ถูกนัดออกมาที่ สถานที่ทําการบ้านท่ามกลางเสียแล้ว!

ส่วนการปรากฏตัวของเฉินเกอเห็นได้ชัดว่าทั้งสองต่างก็ สังเกตเห็นแล้ว

แต่ละคนสีหน้าดูไม่จืดเลย

หยางเสว่รีบดึงชายกระโปรงที่กำลังจะสูงถึงเอวของตัว เองลงมาอย่างเร่งรีบ ปิดต้นขาที่ขาวจั๊วะเอาไว้

“เฉินเกอ…..ไมถึงเป็นนาย? นายนาย……..นายอย่าเข้าใจผิด ฉันกับลู่หยางกำลัง……

หยางเสว่พูดด้วยความร้อนรนเล็กน้อย อย่างน้อยเธอก็ ยังรู้จักละอายใจบ้าง รีบก้มหน้าลง

ส่วนด้านข้าง ทายาทเศรษฐีที่ชื่อว่าลู่หยางเขาก็ปล่อย หยางเสว่ออก มองดูดูเร็กซ์ที่เฉินเกอทำหล่นลงบนพื้น ลุก ขึ้นมาแล้วหัวเราะเสียงดัง:

“แม่งเอ้ย สวี่ตงรู้จักแกล้งกันนี่นา ผมให้เขาเอาดูเร็กซ์มา ให้ผม คิดไม่ถึงว่าเขาจะให้นายเอามา ตื่นเต้น น่าตื่นเต้น จริงๆเลย!”

ลู่หยางก็เป็นทายาทเศรษฐีคนหนึ่งเช่นกัน เฉินเกอรู้ จักเขา เป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวของสวี่ตง ที่บ้านเปิด ภัตตาคารหลายแห่ง ปกติมาเรียนก็ขับBMW ซีรีส์3 มา

และเมื่อได้ยินคำพูดของลู่หยาง เฉินเกอกำหมัดไว้แน่น มาก

ที่แท้ สวี่ตงจงใจแกล้งตัวเอง!

แม้กระทั่ง หยางเสว่เลิกกับตัวเอง จากนั้นก็อยู่ด้วยกัน กับลู่หยางเพื่อนของเขา ณ ตรงนี้….ก็น่าจะมีเงาของสวี่ ตงด้วยเช่นกัน!
“เสวีเสวี ผมรู้ว่าเธอไม่ชอบที่ผมยากจน แต่เธอก็ไม่ จำเป็นต้องอยู่กับคนประเภทนี้มั้ง เธอไม่รู้หรอว่าเขา เปลี่ยนแฟนมาแล้วกี่คน?

เฉินเกอตะคอก

เขารักผู้หญิงคนนี้มาก รักจนจะเป็นจะตาย

หยางเสว่ได้ยินคำด่าของเฉินเกอก็วิตกกังวลเล็กน้อย “เฉินเกอแม่งเอ้ยนายคิดว่านายเป็นใครกันที่จะมาสั่งสอน ฉัน ฉันเลิกกับนายแล้ว ฉันอยากอยู่กับเขาก็อยู่กับเขา จําเป็นต้องให้คนจนอย่างนายมายุ่งหรอ?”

“พี่หยางสามารถซื้อเครื่องสำอางมาร์คหน้าสวยๆให้ฉัน ได้ ซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมให้ฉันได้ นายทำได้ไหม?

“อีกอย่าง….” หยางเสว่ก็โมโหมาก มองดูเร็กซ์ที่เฉินเก อทำหล่นบนพื้น “แม่งเอ้ยนายจงใจมาแสดงความรังเกียจ ฉันสินะ! ไปเลย!”

“เอี๊ยะ!”

พูดจบ หยางเสว่ก็เข้าไปตบเฉินเกอหนึ่งครั้ง!

ลู่หยางยิ้มอย่างมีความสุขมากยิ่งขึ้น “ฮาฮา เสวี่เสว่อย่าให้เขาไปสิ ให้เขาดูอยู่ตรงนี้ ผมจะใช้ดูเร็กซ์ที่เขา เอามาส่งเพื่อทำให้เธอมีความสุขเอง!”

หยางเสาอายจนหน้าแดง “พี่หยาง ฉันเห็นคนยากจนคน นี้ ไม่มีอารมณ์แม้แต่นิดเดียวแล้ว ครั้งหน้าแล้วกัน….……ครั้ง หน้าฉันจะบริการนายอย่างดีแน่นอน!”

พูดจบ เธอก็ดิ้นออกจากลู่หยาง

เฉินเกอไม่รู้ว่าตนเดินออกมาจากพุ่มไม้นั้นได้อย่างไร กัน สมองของเขาว่างเปล่าหมดแล้ว

เงิน สุดท้ายแล้ว ล้วนเป็นเพราะว่าเฉินเกอไม่มีเงิน!

“ฮาฮาฮาฮา…”

เมื่อเดินไปถึงประตูหอพัก เฉินเกอถูกเสียงหัวเราะของ เพื่อนร่วมชั้นที่ล้อมรอบเต็มทางเดินทำให้ตื่นตกใจขึ้นมา

สวี่ตงที่รวยและเท่ห์ยืนกุมหน้าท้องอยู่ข้างๆ หัวเราะจน หน้าจะเขียวแล้ว

เห็นได้ชัดว่า สวี่ตงเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนร่วมชั้นทุกคนฟัง หมดแล้ว
“ฮาฮา เฉินเกอเมื่อกี้ตอนที่ไปส่งดูเร็กซ์เห็นอะไรหรอ?”

หวงเหมายิ้มถาม

“แม่งเอ้ย หยางเสวสาวสวยคนนั้น รูปร่างดีขนาดนี้ ไม่ แนตอนที่ไปถึง สู่หยางเริ่มแล้วก็ได้!”

สวีตงยิ้มอย่างน่ากลัว

เฉินเกอกำหมัดแน่นดวงตาแดงก่ำ เขาอยากจะฆ่าสวี่ตง จริงๆ ตายไปด้วยกันกับสวี่ตง!

“เพราะอะไร! เพราะอะไรนายต้องแกล้งผมแบบนี้!!!” เฉินเกอตะโกนเสียงดัง

สวี่ตงหัวเราะ “โอ้ยโอ้ยโอ้ย ดูเร็ว คนจนโมโหแล้ว ผม

กลัวมากเลย!”

“ผมจะบอกอะไรให้ นายมันคนจน ทั้งชั้นเรียนนี้คนที่ผม ดูถูกที่สุดก็คือนาย ผิดที่ครอบครองหยก หยางเสว่ผู้หญิง สวยขนาดนี้อยู่กับนาย สิ้นเปลืองโดยสิ้นเชิง ให้เพื่อน ของผมเล่นสักสองสามวันดีกว่า……..”

“ใช่แล้ว นายยังไม่รู้สินะ นายจีบหยางเสว่1ปีแล้ว เพื่อน ของผมลู่หยางเพิ่มวีแชท ครึ่งชั่วโมงก็จีบติดแล้วฮาฮาฮา!”

ทุกคนต่างก็หัวเราะ ไม่มีใครสนใจศักดิ์ศรีของเฉินเกอ เลย!

“ผมจะสู้กับพวกนายให้ถึงที่สุด!”

เฉินเกือกระโจนไปที่สวี่ตง

แต่สุดท้ายที่ได้กลับมาคือ การรุมทำร้ายของเพื่อนๆส ตง!

สุดท้าย เฉินเกอถูกเพื่อนในหอพักลากกลับไปที่หอพัก!

นอนอยู่บนเตียง เฉินเกอใช้ผ้าห่มคลุมตัวเองเอาไว้อย่าง มิดชิด ร้องไห้เสียใจ

“เพราะอะไร? พวกเขาต่างก็กลั่นแกล้งผม เหยียบย่ำ ศักดิ์ศรีของผม! เพราะอะไร!!!”

“เพราะว่าผมยากจน ในสายตาของพวกเขา ผมไม่นับว่า เป็นคนด้วยซ้ำ!!!”

เฉินเกอกระวนกระวายอยู่ในใจ ดึงเส้นผมของตัวเองอย่างรุนแรง ฉากที่เคยอยู่กับหยางเสวี่แต่ละฉากเหมือน ยังปรากฏอยู่ตรงหน้า

ไม่รู้ว่าร้องไห้นานแค่ไหนแล้ว ร้องไปร้องไปเขาก็หดตัว หลับอยู่ในผ้าห่มแล้ว

บางครั้งค่ำคืนที่เงียบเหงาแบบนี้ เขาถึงจะสงบสุขสุก ที่สุดแล้ว!

เช้าวันที่2ตื่นแต่เช้า ในหอพักไม่มีคนแล้ว เฉินเกอรู้ว่า ประธานหอไม่อยากปลุกให้ตัวเองตื่น เรื่องราวเมื่อวาน อยู่ที่หอดีกว่ากลับไปที่ห้องเรียนเยอะเลย!

เพียงแต่ว่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เฉินเกอกลับพบ ว่าในโทรศัพท์มือถือตนเองมีข้อความและสายที่ไม่ได้รับ เยอะมาก

ที่ทำให้เฉินเกอแปลกใจก็คือ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเบอร์ โทรศัพท์ต่างประเทศ

และยังมีข้อความโอนเงินเข้าไปในบัญชีของตัวเองอีก

ด้วย!

ธนาคารจีน ปี19……หมายเลขบัญชีของท่าน ที่มีตัวเลขท้ายเป็น107มีจำนวนเงินคงเหลือ 1000,0005.00หยวน……
เห็นตัวเลขมากมายขนาดนี้ เฉินเกอสมองตื้อไปครู่หนึ่ง สับสนไปหมดเลย

10 ล้าน!

ใครกันที่โอนเงิน10 ล้านมาให้ตัวเอง?

เฉินเกอรีบโทรไปตรวจสอบกับธนาคารโดยเร็ว หลังจาก ตรวจสอบยืนยันไม่มีการผิดพลาด ยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

ในขณะนี้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก

ก็ยังเป็นเบอร์โทรศัพท์ต่างประเทศ

เฉินเกอรีบกดรับสาย

“เสี่ยวเกอ ได้รับเงินแล้วยัง? ฉันเป็นพี่สาวของนาย!” ปลายสายโทรศัพท์มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

“พี่! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? พี่กับพ่อแม่ยังทำงาน

ใช้แรงงานเพื่อหาเงินที่ต่างประเทศไม่ใช่หรอ? มีเงิน มากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?”

หัวใจของเฉินเกอแทบจะมาอยู่ในลำคอแล้ว
“เหอะๆ แม้ตามความหมายของพ่อ จะปิดบังนายอีก2ปี แต่ฉันได้ข่าวมาว่านายอยู่มหาวิทยาลัยโดนกลั่นแกล้ง บ่อย ดังนั้น พี่ก็เลยเปิดเผยให้นายรู้เร็วขึ้น ครอบครัวเรา มีเงิน และกิจการครอบครัวเฉินของเราเป็นกิจการข้าม โลก อยู่ในโซนแอฟริกาเข้าใจไหม? พูดอย่างนี้แล้วกัน ในแอฟริการ้อยละ80คือเหมืองทองคำปิโตรเลียมและแร่ ธาตุ ล้วนเป็นของครอบครัวเรา! ”

“ยังรวมไปถึงกิจการเหล่านั้นที่อยู่ในประเทศและต่าง ประเทศ!

เฉินเกอกลืนน้ำลายอย่างรุนแรง หาก10ล้านนี้ไม่ได้มี อยู่จริง ตีให้ตายยังไงเข้าก็ไม่เชื่อ

เขาจะต้องคิดว่าพี่สาวตัวเองบ้าไปแล้วแน่นอน!

“พี่รู้ว่านายไม่เชื่อ เสี่ยวเกอ นายก็ค่อยๆยอมรับมันก็ แล้วกัน เมื่อก่อนพี่ก็ถูกเลี้ยงมาด้วยความยากจนเช่นกัน ตอนนี้ก็ค่อยๆชินกับชีวิตที่ร่ำรวย ใช่แล้ว เช้าวันนี้น่าจะมี พัสดุส่งไปที่มหาวิทยาลัยของพวกนาย ข้างในนั้นมีของ จำนวนหนึ่งที่พี่ส่งให้นาย ไม่ต้องสนใจเงิน”

“ไม่รู้ว่าตอนนี้ราคาของในประเทศเป็นอย่างไร อย่างไร ก็ตามแต่ 10ล้านนี้นายก็เอาไปใช้ก่อนแล้วกันเดือนหน้าค่อยโทรหานาย!”

หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ เฉินเกอไม่สามารถสงบสติ อารมณ์ของตัวเองได้อยู่นานสองนาน

สภาพแวดล้อมตั้งเด็กของเขา มีเพียงอย่างเดียว นั่นก็ คือจน!

แต่ตอนนี้..………….

อันที่จริงผมเป็นทายาทเศรษฐี???

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ