บทที่3 ประสงค์ร้าย

เวลานัดหมายเป็นตอนเที่ยง เซี่ยเพิ่งมองดูเวลาใกล้จะถึงสิบโมง แล้ว จึงให้หวางลี่เตรียมรถทันที

ต้องไปก่อนเวลาห้ามสายเด็ดขาด เธอต้องการที่จะสร้างความ ประทับใจไว้ จึงไม่อยากไปสายแม้แต่วินาทีเดียว สำหรับเธอ แล้วจางเจ้นชื่อเป็นลูกค้าที่สำคัญมาก

หานคงได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก จึงเปิดประตูออก

ไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น

หวาง อยากจะตอบ แต่ถูกสายตาที่เย็นชาของเซี่ยเพิ่งหยุด ชะงักไว้

หานคงไม่ได้สนใจอะไรใดๆ รีบไปสวมรองเท้าแตะแล้ววิ่ง

ตามหลังทั้งสองคนไป

ตระกูลเซี่ยทั้งตระกูล หากมีใครบางคนที่สามารถทำให้หาน ดงสนิทสนมและเคารพได้ คนนั้นก็คงเป็นพ่อตาของเขาเซียหลง

เจียง

ก่อนออกจากบ้าน เซี่ยหลงเจียงกำชับกับเขาด้วยตัวเองว่า เมืองหลินอานวุ่นวายมาก เซี่ยเพิ่งเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวมัน อันตราย ให้เขาปกป้องดูแลเธออย่างดี

สิ่งที่หานดงเรียนรู้ในเวลาเจ็ดปีที่อยู่ในกองทัพนั่นก็คือรับปาก แล้วต้องทำให้ได้ เขารับปากไว้กับพ่อตาของเขา เขาก็ต้องทำให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองรับปากไว้

บนรถ เซียเพิ่งเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปยังหาแดงผ่านกระจก หน้ารถด้วยสายตาที่เย็นชา คนๆ นี้ปีนี้อายุครบ25ปีพอดี รูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้แย่ ไม่ได้

น่ารำคาญ แต่ทางกลับกัน หน้าตาดูดีสะอาดสะอ้าน ไม่ขัดหู

ขัดตา โดยเฉพาะสิ่งที่ซ่อนไว้ในดวงตาคู่นั้น บางครั้งเซียเพิ่งยัง

ดูไม่ออก

ในเวลานี้บนหน้าผากพันไว้ด้วยผ้าก๊อซ เห็นได้ชัดว่าเป็นแผล ที่เธอได้จากแก้วใบนั้น ทำให้จิตใจของเธออ่อนแอเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่เรื่องเมื่อคืน จริงๆ แล้วเธอไม่ได้มีอคติอะไรต่อหาน ดงเลย ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ แต่มาถึงขั้นแต่งงานกันแล้ว ปฏิเสธ ไม่ได้ว่าเธอไม่สามารถขับไล่เขาได้

เธอและหานคงรู้จักกันตั้งแต่เด็กแล้ว แค่ช่วงหลังๆ เพราะต่าง คนต่างมีชีวิตของตัวเองและอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน จึงทำให้ไม่ได้ติดต่อกันเท่านั้น

นึกถึงตอนเช้านี้ที่เธอไปเห็นรอยสักที่น่ากลัวบนแผ่นหลังของ เขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ตอนนั้นเธอกำลังอารมณ์ดี จึงไม่ได้คิดมาก

พอมานึกถึงในตอนนี้ ก็รู้สึกแปลกมากจริงๆ

คนปกติทั่วไปใครจะไปสักรอยสักที่คล้ายงูแบบนั้น และทั้งตัว ของรอยสักนั้นๆ ก็อยู่เพียงแค่บนแผ่นหลัง ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกกลัว

โดยเฉพาะพฤติกรรมปกติของหานคง มันแตกต่างจากรอยสัก

นั้นมาก

หานคงไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร และยังคงแอบมองเซี่ยเมิ่งเป็นครั้ง

คราว

พระเจ้าประทาน ใบหน้าที่สวยงามให้กับผู้หญิง แต่มักจะไม่ให้ รูปร่างและลักษณะนิสัยที่สอดคล้องกัน

แต่เซี่ยเจิ่งนั้นโชคดีมาก เธอเกิดมาพร้อมกับใบหน้าที่ฟ้า ประทาน จนถึงทุกวันนี้นอกจากลักษณะนิสัยและอารมณ์ของเซีย เพิ่งแล้ว หานคงก็ไม่พบข้อเสียของเธอเลย

ใบหน้าของเธอสวยดั่งคำร่ำลือ เธอเป็นสเปคในฝันของผู้ชาย ธรรมดาทั่วไป

“เสี่ยวลี่ เลี้ยวซ้ายข้างหน้าหรอ?

ระหว่างทาง ในตอนที่ถึงทางแยก หานดงก็ถามเลขาของตัว เองหวางที่นั่งอยู่ข้างๆ

ผู้หญิงอายุประมาณยี่สิบต้นๆ หน้าตานั้นไม่ถือว่าสวยมาก แต่ สดใสเหมือนพระอาทิตย์ตามวัย

ความสัมพันธ์ในบริษัทของหานดงและเธอนั้นดีประมาณหนึ่ง ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมงานที่สามารถหยอกล้อกันได้

ตั้งแต่หวางรู้ว่าหานดงนั้นเป็นสามีของเซี่ยเมิง ทัศนคติของเธอก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป เธอรีบพูดขึ้น “ใช่ค่ะ ร้านอาหารซาสีฟ้า”

“ร้านที่อยู่ใกล้ๆ อพาร์ทเม้นท์หวายวนใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ร้านนั้นแหละค่ะ” เธอรู้สึกประหลาดใจ “คุณเคยมา หลินอานหรอคะ?” ไม่เพียงแค่เธอที่ประหลาดใจ เซี่ยเพิ่งก็ประหลาดใจเหมือน

เท่าที่เธอรู้ ตอนที่หานดงอยู่มัธยมศึกษาปีที่4ก็ถูกพ่อส่งไปที่ กองทัพแล้ว เข้าไปก็อยู่ตั้งเจ็ดปี เอาเวลาที่ไหนมาหลินฮาน

หานคงไม่ได้อธิบาย เลี้ยวรถแล้วขับตรงไป

ถึงหน้าประตูร้านกาแฟ หลังจากที่รถของหานคงจอดนิ่ง เซีย เพิ่งก็ลงจากรถไปพร้อมกับหวาง

และหานดงนั้นก็เสียบหูฟังแล้วนั่งรออยู่ในรถอย่างเบื่อหน่าย ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขามองไปยังหน้าจอโทรศัพท์ ยิ้มแล้วกดรับสาย “ว่าไง?”

คนที่โทรมาเป็นหนึ่งในพี่น้องคนสนิทของเขาที่อยู่ดงหยาง เขาชื่อเจิ้งเหวินโจ พวกเขาโตมาด้วยกัน และเขานั้นยังอยู่ชุมชน เดียวกันกับพ่อของหานคง

“พี่ดง ผมได้ข่าวจากลุงว่าพี่ไปทำงานต่างจังหวัดหรือ

“ใช่ ฉันอยู่หลินอาน”

“แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ?”
หานคงไม่เกรงใจเขาแม้แต่น้อย “อะไรก็มา

เจิ้งเหวินยิ้มออกคิดถึงครับ!เขาประโยคหนึ่ง จากก็เข้าเรื่องโทรนาง

เขาและเพื่อนๆ เขาโทรถามหานสนใจไหม

หานแล้ว นายก็ใช่ว่าไม่รู้ มี…….

ตอนกำลังคุยตาของหานคงก็เหลือบไปเห็นเมอร์เซเดส เบนซ์600เข้ามาจอดไกลจากรถของเขา มีเปิดประตูให้ชายวัย กลางคนนั่งด้านหลังด้วยท่าทีเคารพ

ผู้ชายใส่กางเกงสูท เสื้อเชิ้ตล้าน อายุราวๆ ประมาณ40บนใบหน้ารอยแผลเป็นที่ สามารถมองเห็นแม้ไกล เป็นคนน้ำมีนวล โดยเฉพาะ ดวงตานั้น เล็กและกลม รังเขา

จากการวิเคราะห์ของหานดง คนนี้ใบหน้าที่น่ากลัว ไม่จะคนดีอะไร เห็นเดินตรงไปโต๊ะเม็ง หานคงก็ได้ทันทีว่าๆ นี้ที่เมิ่งมาพบ
เซียเมิ่งมองเห็นชายวัยกลางคนมาถึงตรงหน้า จึงลังเลเล็ก น้อย “ประธานจาง?”

เธอคิดไม่ถึงว่า ประธานบริษัทเพิ่งหยวนจะมีรูปร่างหน้าตา

แบบนี้

ถ้าผู้ชายคนนี้ถอดชุดสูทออก แล้วเปลี่ยนมาใส่เสื้อหลวม ธรรมดาสบายๆ เซี่ยเพิ่งคงจะคิดว่าเขาคือนักเลง

ความรู้สึกของจางเจ้นชื่อกลับตรงข้ามกับเธอ เขาเคยไปดง หยาง และเคยได้ยินชื่อของเซี่ยเม็ง หลังจากที่เลขามารายงาน เขาว่าเซี่ยเพิ่งอยากจะคุยธุรกิจกับเขา เขาก็รีบเคลียร์งานแล้วหา เวลามาคุยกับเธออย่างเร่งด่วน

ต่างคนต่างประหลาดใจกับรูปลักษณ์ของกันและกัน จางเจ้น ชื่อคิดในใจว่าค่าร่ำลือนั้นเป็นความจริง เซี่ยเพิ่งคนนี้เป็นผู้หญิง สวยที่หายากจริงๆ

เขาก็เลยยิ้มออกมาอย่างสนิทสนม แล้วยื่นมือออกไป “ประธานเซีย ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ”

หลังจากที่เซี่ยเพิ่งแน่ใจในตัวตนของเขา ก็รีบยืนขึ้น ยิ้มแล้ว จับมือเขาทันที “ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของประธานจางมานาน เมื่อสักครู่ฉันแค่ไม่คิดว่าคุณจะยังหนุ่มขนาดนี้ เลยไม่กล้าทักค่ะ

จางเจ้นชื่อรู้สึกเหมือนว่ามือของเขานั้นกำลังจับลูกบอลน้ำอยู่ สัมผัสที่นุ่มนวล ทำให้เขาไม่อยากปล่อยมือ และไม่ได้นั่ง เขา แสร้งยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้นว่า “ประธานเซียยังสาวและสวยมาก เช่นกันครับ ผมชอบคุยธุรกิจกับวัยรุ่นแบบพวกคุณมากครับ”
เขายิ้ม ก็เผยให้เห็นฟันสีเหลืองที่ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่นักออก มา และบนใบหน้านั้นยังมีรอยแผลหลายจุด ทำให้ผู้อื่นเห็นแล้ว รู้สึกเกรงขามและอึดอัดใจมาก

เซียเพิ่งพยายามชักมือตัวเองกลับมา แล้วเรียกพนักงาน ใน ร้าน “ประธานจาง สั่งอะไรหน่อยไหมคะ”

จางเจ้นซื่อตาเป็นประกาย ผ่านไปสักพักถึงจะค่อยๆ พูดขึ้นว่า

“ประธานเซียสั่งเลยครับ ผมยังไม่หิว เซี่ยเมิ่งพยายามหลบสายตา รู้สึกว่าการคุยธุรกิจในวันนี้จะไม่

ค่อยราบรื่น

เธอเป็นผู้หญิง รู้และสัมผัสได้ถึงเจตนารมณ์ของผู้ชายอย่าง ชัดเจน

จางเจ้นชื่อคนนี้พูดแค่ไม่กี่ประโยค แต่สายตานั้นเหมือนจะ

กลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว……….

เธอสั่งเมนูแนะนำของทางร้านและชาไป เซียเพิ่งเทน้ำชาลงใน แก้วของจางเจ้นซื่อ จากนั้นยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ประธานจาง ลอง ชิมชานี้ดูสิคะ ว่าถูกปากหรือเปล่า”

จางเจ้นชื่อยันตัวไปด้านหน้าเล็กน้อยแล้วจุดบุหรี่ “เสี่ยวเซี่ย ผมได้ฟังข้อมูลคร่าวๆ เรื่องของบริษัทคุณจากเลขาแล้ว เรื่องนั้น ไม่มีปัญหาสำหรับผมเลย”

เซี่ยเพิ่งรู้สึกโล่งอก “ประธานจาง ฉันขออธิบายสถานการณ์ ก่อนนะคะ ก่อนหน้านี้ที่บริษัทเจิ้นเวยได้รับสมัครบอดี้การ์ดและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดล้วนเป็นมืออาชีพ การเซ็นสัญญา กับเรารับรองว่าไม่ทำให้ชื่อเสียงของบริษัทคุณเสียหาย แน่นอน……….นเรื่องราคาแต่สามารถทำให้คนเหล่ารับในสิ่งควรออะ……….

จางเจ้นเข้าใจความหมายของเซี่ยแค่ให้บอดี้การ์ดและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของ บริษัทเวยรวมคนได้ให้ เขาคือก้าวแรกการยังอยากที่เซ็นสัญญาร่วมงานระยะยาวกับบริษัทเหิงหยวน

พูดยังไงล่ะ เรื่องนี้สำหรับเขาเป็นเล็กมาก คนหามาได้ และบริษัทเพิ่งหยวนยังเงินก้อนเล็กจากนี้

ด้วย

แต่ว่า ก็ต่างอะไรจากเนื้อก้อนเล็กอยู่ต่อหน้าสิงโตเลย แต่เดียวหมด กินก็ได้ผลอะไร ยิ่งไปนั้น หลังจากได้เห็นเซี่ยเมิ่ง ความสนใจของจางเธอเสียแล้ว

เขาขัดการอธิบายของเซี่ยเพิ่งขึ้น แล้วมองไปหวาง “คุณ เลขา ผมเรื่องอยากจะคุณออกไปก่อนได้ไหม

คำพูดเหมือนกำลังขอความเห็นจากหวาง แต่ความจริงแล้วไม่มีทางเลือกให้เธอเลย

หว่างที่กำลังค้นหาเอกสาร เตรียมที่จะพูดเสริมเซี่ยเม็ง หลัง

ได้ยินคำพูดของเขาเธอก็อึ้งไป จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป หลังจากที่เหลืออยู่แค่สองคน จางเจ้นชื่อก็นั่งในท่าที่สบาย แล้วพูดขึ้นว่า “ประธานเซีย สำหรับบริษัทเจิ้นเวยแล้ว คนไม่กี่ ร้อยคนนี้ คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ สินะครับ?”

เซี่ยเพิ่งลังเลเล็กน้อย แต่ก็พูดความจริงออกไป “ประธานจาง มองทะลุปรุโปร่งจริงๆ เป็นแบบนั้นจริงๆ ค่ะ

จางเจ้นซื่อดับบุหรี่แล้วทิ้งไปในที่เขี่ยบุหรี่ สายตาของเขามอง ไปยังมือของเซี่ยเพิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วพูดขึ้นเหมือนไม่ได้ ตั้งใจ “ประธานเซี่ยดูแลมือยังไงครับ ถึงได้สวยขนาดนี้

เซี่ยเมิ่งไม่คิดว่าแค่ครู่เดียวเขาก็สามารถคุยจากเรื่องงานมา เป็นเรื่องของมือเธอได้

เธอจึงพยายามฝืนพูดออกไปว่า “คุณเล่นมุกเก่งจริงๆ เลย คะ

จางเจ้นชื่อเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาดู นาฬิกา “เดี๋ยวผมมีประชุมต่อครับประธานเซีย เอาอย่างนี้ดีไหม ครับ เรามาคุยกันต่อคืนนี้ที่โรงแรมหวาถึง ภัตตาคารอาหารจีน ในนั้นอร่อยมากครับ”

ถ้าเซี่ยเพิ่งดูไม่ออกว่าจางเจ้นชื่อคิดอะไรอยู่ เธอก็คงจะโง่มาก หรือไม่ต่างอะไรจากคนขายบริการเลย
ในใจของเธอรู้สึกทำอะไรไม่ถูก “ประธานจาง มันจะรบกวน เวลาของคุณเปล่าๆ ค่ะ”

จางเจ้นชื่อยืนขึ้น ยิ้มอย่างไร้ยางอายและพูดขึ้นว่า “ไม่รบกวน เลย ไม่รบกวนแม้แต่น้อยเลยครับ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ