บทที่ 19 แรงกดดันหนักมาก

เมื่อเขาได้แยกกับหวางลี่ หลิวหมิงหยวนก็ได้รีบพุ่งเข้าไป: “พี่ดง นายกับเลขาหวางสนิทกันมากเหรอ?”

ตั้งแต่ที่ได้เห็นวิธีการทวงหนี้ของหานดงนั้น หลวหมิงหยวน ก็ได้เปลี่ยนคำพูดแล้ว คำก็พี่ดงอีกคำก็ได้พูดเอาใจอีกทั้งยังให้ ความสนิทสนม

เขาคือพนักงานเก่าของฝ่ายกฎหมาย แต่กลับดูเหมือนว่าเป็น

ผู้ติดตามของหานคง

หานคงไม่ได้ตอบ จากนั้นก็ได้เปลี่ยนเรื่องมาคุยถึงเรื่องการ ทํางานแล้ว

เมื่อกี้การมอบหมายหน้าที่หลังจากคำตำหนิของถังเล่นชิว คือให้ไปติดตามหนี้สินก้อนหนึ่งที่ห้างจินหวา จำนวนไม่มากห้า หมื่นหรือหกหมื่นหยวน ระยะเวลาที่กำหนดคือสามวัน

ตอนที่เจิ้นเวยเพิ่งจะเริ่มทำการคุ้มกันการนำส่งสินค้า หลัก สำคัญของธุรกิจทั้งหมดไม่ใช่เพียงแค่มาจากธนาคารเท่านั้น กับ บริษัท โลจิสติกส์ตลอดจนห้างสรรพสินค้าซูเปอร์มาเก็ต อื่นๆ ล้วนแต่ก็มีความเกี่ยวข้องด้วยกันทั้งสิ้น เพื่อช่วยในการส่ง สิ่งของที่มีราคาสูงจำพวกหนึ่ง

ภายหลังก็ค่อยๆที่จะเปลี่ยนรูปแบบไป ใบเสร็จจากธุรกิจ เล็กๆพวกนี้ก็ได้เน่าเปื่อยร่วงหล่นไปหมดแล้ว
หนี้สินที่ต้องชำระที่สั้นที่สุดก็มีระยะห่างไปแล้วตั้งกี่เดือน อีก ทั้งเพราะว่าการร่วมมือกันได้หยุดชะงัก จึงนำกลับมาได้ยาก

เพียงแต่ว่าหากจะว่ายากแต่ถ้าเทียบกับเฉียวลิ่ว แล้วก็ไม่นับ

ว่าเป็นอะไร

เพียงแค่หานคงในตอนนี้ได้มองธุรกิจคุ้มกันนำส่งสินค้านี้ของ เจิ้นเวยได้อย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว เขาล้วนแต่ไม่สามารถที่จะ เปลี่ยนความคิดของเซี่ยเพิ่งที่มีต่อเขาได้ ตลอดจนแม้แต่อคติที่ ติดตัวของถังเย่นชิวก็ด้วย

ดังนั้นยังไงเขาก็ไม่ได้รีบเร่งแล้ว

เขาก็ได้ตามหลิวหมิงหยวนทั้งวัน ในการถ่วงตั้งอยู่ในร้านน้ำ ชาดูเขาเล่นไพ่ ทั้งสองคนได้คำนวณเวลาที่ควรจะเลิกงาน หลิว หมิงหยวนก็เพิ่งจะได้รับโทรศัพท์บอกว่าต้องการให้เฝ้าดูช่วง เวลากลางคืน

นี่ก็ได้สําเร็จแล้ว จากนั้นก็รอให้ได้แสดงศักยภาพออกมาได้ อย่างเต็มที่

ไม่พูดไม่ได้ว่าตอนนี้คนของเฉินเวยค่อนข้างที่จะน้อย บวกกับ การควบคุมจัดการรูปแบบเพิ่งจะเปลี่ยน ปัจจุบันก็ได้มีช่องโหว่ จากการกระทําที่ไม่รอบคอบมากมาย

พนักงานเร่งรัดหนี้สินก็คือหนึ่งใน BUG โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การกระจัดกระจายที่ไม่เป็นระเบียบ อีกทั้งไม่มีเวลามารับรู้ว่าได้ ทำหรือไม่ทำงาน หัวหน้าล้วนแต่ก็มองไม่เห็นทั้งหมด
วันนี้ดวงของหลิวหมิงหยวนก็ยังนับว่าไม่เลว เล่นไพ่ชนะแล้ว เป็นเงินห้าถึงหกร้อยหยวน หลังจากที่กินอาหารเย็นเสร็จ ก็ได้ ลากหานคงไปเที่ยวที่บาร์ต่อ

เดิมทีหานคงไม่อยากที่จะไป เขาไม่เต็มใจที่จะใช้เงินของคน อื่นอย่างไม่มีสาเหตุ ถึงอย่างไรเสียเขาก็ยังไม่รู้ถึงสภาพการเงิน ส่วนตัวของเรื่องราวที่ยากที่จะสำเร็จเป็นจริงขึ้นมาได้ถึงได้มีอัน จะกิน

แต่ก็ทนไม่ไหวต่อความจริงใจด้วยน้ำใจไมตรีของหลิวหมิง หยวน อีกทั้งก็ได้คิดถึงข้อพิพาทกับแม่ยาย จึงได้ตอบตกลงลง มา

พวกเขาได้เลือกบาร์ที่อยู่ใกล้ที่สุด ซึ่งบรรยากาศก็ค่อนข้างที่ จะไม่สงบสุขุม อีกทั้งยังมีชีวิตที่ฟุ้งเฟ้อสำมะเลเทเมากับเสียง เพลงที่แสบหู

ตุ้ม ตุ้ม ตุ้ม เสียงดังขึ้น เป็นเสียงที่มีความตื่นเต้นเร้าใจจน จังหวะการเต้นของหัวใจคนล้วนแต่ก็ได้ยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว

ภายใต้ดวงไฟที่มืดสลัว เหมือนกับผู้คนต่างก็ได้เป็นบ้ากันไป หมดแล้ว และก็ได้ยักย้ายส่ายสะโพกไปตามเสียงเพลง บางเวลา ก็มีความหลงระเริงของเสียงร้องตะโกน ใจกลางฟลอร์เต้นรำก็มี ผู้นำเต้น เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้ใส่ชุดเดินทางง่ายๆเข้าสู่ สนามรบ กางเกงหนังขาสั้นสีดำ เสื้อตัวเป็นเสื้อครอปตัวสั้น

หลิวหมิงหยวนมาที่นี่บ่อยๆ จากนั้นก็ได้หาที่นั่ง และได้สั่ง เรียกสั่งเหล้ากับของกินอย่างคุ้นเคย
เสียงเพลงที่ดังเกินไป ทําให้การพูดคุยของเขาจะต้องฉีกคอ ตะโกน: “พี่ดง เด็กสาวที่นี่ร่วมเพศได้ง่ายมาก วันนี้น้องชายได้ บริการอย่างครบวงจร ห้องก็จะช่วยเตรียมให้นาย!

หานดงหัวเราะจากนั้นก็ได้ทำไม้ทำมือให้เขาออกไปเที่ยวเล่น ด้วยตัวเอง เขาหยิบแก้วเครื่องดื่มที่ได้เติมน้ำแข็งจากนั้นก็ได้จิบ โดยไม่คิด พร้อมทั้งมองไปรอบด้าน

ทีนี่ก็ยังคงเป็นขอบเขตของเขตอุตสาหกรรม พนักงานโรงงาน ธรรมดามักจะมาที่นี่ก็เพื่อใช้จ่าย หรือหัวหน้าที่มีตำแหน่งไม่ ใหญ่ ตลอดจนกลุ่มพนักงานในสังคมจำนวนหนึ่ง

มันยุ่งเหยิงมาก เขากลัวว่าเพิ่งจะมาที่นี่ที่ไหนกัน หานคงได้ รับรู้ถึงบรรยากาศในบาร์อย่างชัดเจน

เครื่องดื่มแก้วหนึ่งก็ยังดื่มไม่หมด เขาก็ได้เห็นผู้ชายที่มีการก ระทำลับๆล่อๆเร่ขายยา เห็นถึงการแอบล้วงกระเป๋าอย่างเงียบๆ และก็ยังเห็นนักเลงที่กำลังยิ้มหัวเราะตบเบาๆไปที่ไหล่อยู่กับผู้ หญิงกี่คน ก่อให้เกิดการส่งเสียงที่มีความประหลาดใจกันเป็น แถวๆ……

เมืองดงหยางนี้ นับตั้งแต่โบราณกาลมาประเพณีนิยมของ สังคมก็ค่อนข้างที่จะแข็งแกร่ง กี่ปีมานี้การควบคุมบังคับแม้ว่าจะ มีความเข้มงวดกวดขันอยู่บ้าง แต่กลับไม่สามารถที่จะนำกระแส สังคมสละทิ้งไปได้หมด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกระแสสังคม ในสถานบันเทิงต่างๆ สำนัก ศาสนาและสำนักนักคิดต่างๆ ทั้งหมดทั่วทุกหนทุกแห่งที่เป็นศูนย์รวมประเภทนี้

ฉันก็เคยได้ไปบาร์กับเจิ้งเหวินโจซึ่งก็เป็นบาร์ที่ค่อนข้างที่จะมี ระดับสูง สังคมก็ค่อนข้างที่จะดีหน่อย แต่ก็ดีไปได้ไม่ถึงไหน ดื่มเครื่องดื่มหมดไปแล้วหนึ่งแก้ว หานคงที่เพิ่งจะต้องการ

ออกไปบนฟลอร์เต้นรำ ในใจก็ได้หันกลับ เพราะโทรศัพท์มือถือ

ได้สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง

เขาหยิบออกมาดู เห็นว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของพ่อ ในเวลา นั้นเขารู้สึกยุ่งเหยิงอยู่บ้าง

โดยปกติสองพ่อลูกมีคำพูดไม่มาก พ่อทานได้โทรศัพท์ให้กับ หานดงนั้นก็น้อยมาก

ติดต่อตัวเองดึกขนาดนี้ คงจะไม่ใช่แม่ยายได้นำเรื่องที่เกี่ย เพิ่งต้องการที่จะหย่าขาดไปบอกเขาหรอกนะ!

ความรู้สึกตื่นตระหนก เพียงชั่วครู่ก็ได้พุ่งเข้ามาในหัว

หานคงรีบลุกขึ้นจากไปอย่างรวดเร็ว เขาไปรับโทรศัพท์อยู่ที่

ด้านนอก

“พ่อ……

หานเย่ซานมีน้ำเสียงที่ต่ำลึกแน่นหนา จากนั้นก็ได้ถามตรงๆ “เธออยู่ที่ไหน?”

“ทํางานล่วงเวลาด้วยกันกับเพื่อนร่วมงานล่ะ

“รีบกลับมา ฉันอยู่ในบ้านเธอ
บ้านเธอ?

การเรียกนี้ของหานเย่ซานทำให้หานคงชะงักงัน พ่อได้ไปที่ บ้านตระกูลเซียแล้ว เขาได้พูดอย่างรีบร้อน: “พ่อ แม่ยายผมได้พูดอะไรกับพ่อ

แล้ว? พ่อห้ามต้องคิดมากนะ ผมนี้จะรีบกลับไป

ความเร็วในคำพูดของหานเยซานมั่นคง “ไม่มี ก็เพียงแค่มา เป็นแขกง่ายๆ”

เป็นแขก จะมาดึกขนาดนี้เพื่อเป็นแขกได้ยังไงกัน?

หานคงแต่งงานนานขนาดนั้นหานเยซานก็ไม่เคยไปที่ตระกูล เซี่ยเลยสักครั้ง ความเร่งด่วนที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ทำให้เขารีบไปขวางรถ

คันหนึ่งแล้ว: “ไปที่ชุมชนเทียนเหอย่วน !”

ตอนที่อยู่ตระกูลเซีย การได้รับความไม่เป็นธรรมทุกอย่าง ความกังวลที่ไม่กล้าพูดของหานคงที่ได้อดทนไม่กล้าที่จะกำเริบ ก็เพราะหานเย่ซาน

การฟื้นคืนสภาพเดิมหลังจากผ่าตัดของเขายังไม่ผ่านไป อีก ทั้งก็ยังอยู่ที่บนหัวใจ

แต่ไหนแต่ไรมาหานดงก็ไม่กล้าที่จะบอกเขา ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ใดๆที่อาจจะก่อให้เกิดอารมณ์ที่แปรผันของหานเยซานได้ เขา มักจะพูดว่าตัวเองผ่านไปได้อย่างดี การทำงานก็ราบรื่น ความ สัมพันธ์กับเซียเพิ่งก็รักใคร่กลมเกลียวปรองดองกัน
ลมหายใจใคร่ครวญได้หยิบโทรศัพท์มาแล้วเมิ่ง ขอร้องเธอ ความร่วมมือกับอาการขึ้นหน่อย ฉันรับปากเธอ อะไรก็ล้วนแต่รับปาก……..

อีกฝ่ายอย่างเซียเพิ่งเพิ่งทำงานเวลากำลังเตรียมตัวที่จะกลับเมื่อได้ยินพูดฉากนี้ของหานคง ได้คิดถึงมูลเหตุ

เธอความตำหนิของตัวเองอยู่หน่อยไม่แยกแยะพ่อคนทำให้ตกใจหมดแล้ว เวลาเดียวกันได้ สบายใจที่ได้ความประหม่าตื่นตระหนกไม่สามารถที่เพิ่ม เติมได้อีกประเภทนี้

ตอนรู้จักร้องฉันแล้ว ตอนได้เรื่องสกปรกพวกนั้นทำไมถึงไม่คิดจะมีผลลัพธ์อย่างวันนี้

หานคงปากอะไรแล้วกันแน่ได้เอาสามีคนปัจจุบันคนนี้อย่างฉันคิดว่า เป็นแฟนชิวผิง ว่าว่า

หยุดไปพักหนึ่ง เซี่ยเพิ่งฉันพูดอย่างซื่อสัตย์กับเธอ ถ้าพ่อ ของฉันเกิดเรื่องในบ้านของเธอ ทุกคนอย่าหวังว่าไปด้วย”
เซียเพิ่งรู้สึกไม่สบายใจกับน้ำเสียงแบบนี้ของหานคง แต่ อย่างไรเสียความประทับใจที่มีต่อหานเยซานก็ไม่เลว และก็ได้ เคารพเหมือนผู้อาวุโสคนหนึ่ง

หานคงก็คือหานคง หานเยซานก็คือหานเยซาน

วุ่นวายไปกันใหญ่แล้วจริงๆ อย่าพูดถึงหานดงเลย พ่อของตัว เองก็สามารถก่อกวนทำให้ในบ้านโกลาหลวุ่นวายอย่างหนัก เขากับหานเยซานนั้นได้มีมิตรภาพต่อกันด้วยโชคชะตา

เขามีความหงุดหงิดอยู่บ้าน: “ฉันอยู่บนถนน อีกเดี๋ยวเธอไป รอฉันที่ประตูหลังของชุมชนเทียนเหอส่วน พวกเรากลับไปด้วย กัน”

หานดงโล่งใจแล้ว มีเซี่ยเพิ่งช่วยรับมือจากเรื่องนี้ คิดว่าไม่น่า จะมีปัญหาอะไร

“ขอบคุณ ขอบคุณ

ในใจของเซี่ยเพิ่งได้เคลื่อนไหว: “อย่าขอบคุณฉันก่อน ช่วย นาย ฉันก็มีเงื่อนไข

“เพียงแค่ฉันทำได้ มีเงื่อนไขอะไรเธอพูด”

“ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งมาหาฉันเพื่อสอบถามว่ามีใครสามารถอยู่ ที่เขตเมืองเก่าพูดคุยได้ ฉันแนะนำคุณอาหานไปแล้ว…….

เพื่อน เขตเมืองเก่า

คำสองคำนี้ที่เป็นจุดสำคัญที่ทำให้หานคงคิดถึงชีวผิงแล้วในชั่วพริบตาที่กำลังจะลงทุนกับนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ใน การทำโครงการห้างเซ็นทรัลดงหยาง

เขาไม่โง่เลยสักนิด ช่วยยิ่งจำเป็นที่จะต้องมาหาเซียเพิ่งเพื่อ สอบถามเรื่องประเภทนี้งั้นเหรอ?

เขาได้ยินแล้วเกี่ยวกับโครงการห้างเซ็นทรัลดงหยาง เทศบาล ก็ได้ให้ความสนใจเป็นอย่างยิ่ง การลงทุนที่ใหญ่โตประเภทนี้ เรื่องใหญ่ก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวเนื่องไปกับกฎเกณฑ์ของเมือง ในเขต เมืองเก่า ใครที่มีคุณธรรมและบารมีสูงคนนั้นก็สามารถที่จะใช้ การพูดคุยจัดการได้ผล เขาได้สำรวจอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งมา นานแล้ว

เกรงว่าที่มาหาเซียเพิ่งเพื่อให้ช่วยเหลือ ก็คือข้ออ้างหนึ่งที่ช่วย ผิงต้องการที่จะเข้าใกล้เธอ

ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ เซี่ยเพิ่งผู้หญิงโง่คนนี้ก็ยังมีจิตใจที่

กระตือรือร้นขึ้น

เธอให้ตัวเองไปช่วยเหลือแฟนเก่าของเธอเพื่อที่จะได้ง่ายต่อ การโน้มน้าวใจของมวลชนในการย้ายบ้านได้อย่างราบรื่น คิด อะไรอยู่ล่ะ? มีการคิดถึงความรู้สึกเขาสักนิดไหม