บทที่ 4 อาจารย์ของฝ่าบาทน้อย

เดิมทีเทพเซียนเหล่านี้เพิ่งกลับมาจากการละลายหิมะ ต่างหากยังไม่ทันได้แยกย้ายเทพหยีหนิงก็ปรากฏกาย แล้ว เมื่อสักครู่เจ้านายของตนโมโหเป็นฟืนเป็นไฟเพราะ คิดว่าเทพหยีหนิงจะนำราชโองการมาสั่งงานเขาอีก

พอรู้ว่าอาจจะได้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันล้ำค่าเพื่อบำเพ็ญ ตบะสีหน้าพลันเปลี่ยนราวกับคนละคนยังมีเรื่องโกหก พกลมพวกนี้อีก ดูท่าว่าเจ้านายกำลังเรียนรู้สิ่งที่ไม่ดีมา จากมนุษย์และปีศาจเหล่านั้น เช่นนี้ควรให้เขารีบกักตน โดยไวเพื่อให้หลุดพ้นจากกิเลสที่เริ่มเกาะกินในใจ

เขาซึ่งเป็นข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์รู้สึกรับไม่ได้เสียจริงที่ท่าน เทพผู้สูงส่งของเขากลายเป็นคนเช่นนี้

“เช่นนั้นไม่เสียเวลาแล้วข้าขออัญเชิญราชโองการ เลยแล้วกัน” กล่าวจบเทพหยีหนิงกระแอมเสียงดังยืด อก วางมาดให้ดูองอาจยิ่งขึ้น เขายื่นมือทั้งสองขึ้นเหนือ ศีรษะพลันปรากฏพระราชโองการสีทองฉบับหนึ่งใน มือของเขา เทพอัคคีและเทพเซียนบริวารต่างคุกเข่า ประสานมือ

หลังอ่านราชโองการเสร็จสิ้นเทพอัคคียังคงคุกเข่าอยู่ เช่นนั้น เทพหยีหนิงเห็นแล้วพลันนึกสงสัยจึงเดินเข้าไปใกล้หวังช่วยพยุงให้เขาลุก เพียงแต่สัมผัสร่างของเทพ ผู้นั้นพลันรู้สึกราวกับว่ามือของตนเองกำลังถูกเผาไหม้ กลายเป็นผง

“โอ๊ย โอ๊ย” เทพหยีหนิงลืมตนไม่สนใจท่าทางองอาจเขา กระโดดโลดเต้นโดยทันใด

“แย่แล้ว แย่แล้วนายท่านของข้ากำลังโกรธแย่แล้ว”

เทพหยีหนิงยังคงสะบัดมือที่ร้อนราวกับถูกไฟเผานั่น ข่ม ความเจ็บเอาไว้แล้วเอ่ยถาม

“กิเลนไฟเจ้าหมายความว่าอย่างไร”

“เฮ้ยพวกท่านกลับไปก่อนเถิดก่อนที่ร่างของพวกท่านจะ ถูกเผาเป็นเทพย่างไฟ รีบกลับไปเร็ว”

น้ำเสียงหวาดผวาของกิเลนไฟทำให้เทพแต่ละองค์ ลนลานกลับไปอย่างว่องไว ละทิ้งความสง่าผ่าเผยของ เทพเซียนชั้นสูงไปอย่างสิ้นเชิง

“ได้อย่างไรกว่าจะให้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แก่ข้าเป็นรางวัล ก็ต้องแลกด้วยการเป็นอาจารย์ของเจ้ามารน้อยนั่น ตั้งแต่ นางลืมตาก็ทำข้าเดือดร้อนมาครานี้ยังให้ข้าขัดเกลานาง อีก เง็กเซียนฮ่องเต้ข้าบังอาจถามท่าน เทพผู้อื่นบนแดน สวรรค์ขาดแคลนหรือไรถึงต้องผลักภาระมาที่ข้า สั่งสอนนางไม่ว่าข้าต้องลงไปแดนมนุษย์กับนาง เพื่อช่วยนางฝึกจิตใจอีกท่านไม่คิดว่าเสมือนท่านกำลัง ลงโทษข้าผู้ซึ่งไม่ได้กระทำความผิดหรอกหรือ?”

หลังจากระบายโทสะด้วยการเผาตำหนักสุริยัน เรียบร้อยเทพอัคคีย้ายร่างตนเองมาปรากฏต่อหน้าเง็ก เซียนฮ่องเต้อย่างรวดเร็ว

เง็กเซียนฮ่องเต้ทำใจดีสู้เสือยิ้มให้เขาพร้อมกับเอ่ย อย่างใจเย็น

“เฮ้ย ความจริงข้าก็ลำบากใจยิ่งแต่จะให้ทำเช่นไรได้ เล่าในเมื่อมองไม่เห็นผู้ใดแล้วนอกจากท่าน มารน้อยนั่น เติบโตขึ้นมาในร้อยปีนี้ทำคนกลายเป็นตุ๊กตาน้ำแข็งไป แล้วกี่คนท่านไม่รู้หรือ ยามนางโกรธนั้นพลังรุนแรงมาก กระทั่งพ่อแม่ของนางยังต้านพลังของนางไม่ได้โดนแช่ แข็งไปก็หลายคราดีที่พลังของพวกเขาสูงส่งจึงสามารถ ละลายตนเองได้แต่หากเป็นเซียนผู้น้อยล่ะก็คงยากจะ แก้ไข ยิ่งนางเติบใหญ่นางยิ่งควบคุมพลังไม่ได้ ข้าก็มอง ไม่ออกว่าจะเป็นผู้ใดที่อยู่ใกล้นางแล้วจะปลอดภัยอีกทั้ง ยังสามารถช่วยเหลือสามโลกขัดเกลาให้นางเป็นคนดีละ ทิ้งใจมารไปได้”

“ที่ท่านกล่าวมายืดยาวทั้งหมดนี้อีกทั้งส่งขบวนเทพไป มากมายก็เพื่อมัดข้าไม่ให้ดิ้นหลุดใช่หรือไม่”
องค์เง็กเซียนสายพระพักตร์พร้อมกับแสร้งถอนหายใจ ออกมา

“ทั้งหมดล้วนเป็นลิขิตสวรรค์อีกทั้งข้าได้ปรึกษาองค์ ยูไลแล้วอย่างไรเสียก็หนีไม่พ้นได้ ถือว่าท่านได้ทำ ประโยชน์แก่สามโลกดีกว่าต้องมาสู้รบกันในกาลข้างหน้า เรียกว่ากันไว้ดีกว่าแก้จะดีหรือไม่”

การฝ่าฝืนคําสั่งสวรรค์มีโทษสถานหนักคือต้องรับทัณฑ์ สายฟ้าถึงสิบครั้งเป็นเทพธรรมดาโดนสายฟ้าฟาดไม่ถึง ครึ่งก็วิญญาณแตกสลายแล้วถูกบีบบังคับเช่นนี้เทพอัคคี ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร

ปกติเขาเป็นเทพแห่งไฟเรื่องความใจร้อนนั้นนับเป็นที่ หนึ่งแล้วเขาจะอดทนฝึกสอนคนได้อย่างไร เพียงแค่คิดก็ หงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง

กระทั่งกลับจากตำหนักเง็กเซียนเขาจึงขี่ก้อนเมฆมายัง แดนเหมันต์พร้อมด้วยสัตว์เลี้ยงคู่ใจกิเลนไฟถงถง ด้วย พลังอันแข็งแกร่งไม่นานก็มาถึงที่นี่ดินแดนที่เหน็บหนาว เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน ทุกสิ่งที่นี่ดูสงบเงียบประดุจดิน แดนที่ร้างผู้คน

เมื่อเหยียบย่างเข้าสู่ดินแดนแห่งนี้เขาพลันปะทะกับพลัง น้ำแข็งเข้าอย่างจังแต่มีหรือเขาจะใส่ใจคงมีเพียงเขาและ กิเลนไฟเท่านั้นที่สามารถเดินฝ่าพลังอันรุนแรงนี้ได้โดยไม่ถูกเกล็ดน้ำแข็งแทงขั้วหัวใจ

“เทพอัคคีที่แท้เป็นท่าน”

ราชาแห่งแดนเหมันต์ปรากฏกายต่อหน้าเขาพร้อมด้วย ใบหน้ายินดียิ่ง ความจริงเรื่องนี้ทั้งเขาและเง็กเซียนต่างรู้ ดีว่าองค์หญิงน้อยมีปฐมวิญญาณของจอมมารและตั้งใจ จะข่มจิตมารเอาไว้ด้วยตบะแห่งความดีเพื่อไม่ให้บุตรสาว เติบใหญ่มาเป็นภัยต่อสามภพจำเป็นต้องฝึกฝนนางให้ดี เมื่อนางอายุครบ

ดังนั้นเรื่องที่เทพอัคคีต้องกลายมาเป็นอาจารย์จำเป็น ขององค์หญิงน้อยจึงได้ตกลงกันเองตั้งแต่นางถือกำเนิด หลังจากนางแช่แข็งสามภพแล้ว

เทพอัคคีทําความเคารพองค์ราชาแห่งแดนเหมันต์อย่าง นอบน้อม

“หลี่จิ้งคำนับองค์ราชา”

“เกรงใจไปแล้วท่านคืออาจารย์ของบุตรสาวของข้าต่อ ไปต้องรบกวนท่านแล้ว”

เทพอัคคีหน้าบึ้งขึ้นทันใดหากเพราะไม่ใช่คนผู้นี้วิ่งไป ขอความช่วยเหลือจากเง็กเซียนเขาจะลำบากเพียงนี้หรือ