บทที่ 1 กำเนินดาวมาร

กลีบบุปผาร่วงโรยโบกโบยพัดผ่าน ดอกไม้สวรรค์เบ่ง บานพลอยทำให้ใจสดใส เสียงเพลงหวานกังวานดังเป็น สาย ยามนางสวรรค์เยื้องกรายเต้นรำกลิ่นหอมกรุ่นโชย พาใจสั่นไหว

เงาสูงร่างหนึ่ง งโดดเด่นงามสง่าในอาภรณ์สีแดงเพลิง สะดุดตา ทำให้เซียนสาวน้อยใหญ่ทั้งชั้นต่ำชั้นสูงต่าง ลอบมองด้วยใบหน้าแดงซ่าน

หลี่จิ้งหาได้สนใจผู้ใดการมาร่วมงานเลี้ยงในครานี้ก็ เพราะคิดจะผ่อนคลายหลังจากกลับมาจากสยบปีศาจ กระทิง แต่เมื่ออยู่ในงานกลับพบว่าที่นี่ยิ่งน่าเบื่อหน่ายยิ่ง กว่าการสังหารปีศาจเสียอีก

เบื้องหน้าของเขาคือธิดาสวรรค์ผู้งดงามกำลังร่ายรำ อย่างอ่อนช้อย กระทั่งหลายนางแอบลอบส่งสายตาให้ เขาหลี่จิ้งได้แต่ส่ายหน้าหลบสายตานางเหล่านั้น สูงขึ้น ไปคือองค์เง็กเซียน ด้านข้างคือสหายเทพจี้กงที่ขยันเอ่ย วาจาอีกทั้งยังขยันยกจอกสุรายิ่งกว่าผู้ใดในงาน

“หลี่จิ้งซ่างเสิน*สุราไม่ถูกปากหรืออย่างไร ถึงได้ทำท่า ทางเบื่อหน่ายเช่นนั้น”

สหายเทพจี้กงผู้อยู่ในอาภรณ์ผ้าไหมงดงามเอ่ยถามคนผู้นี้ปกติวัน ๆ เอาแต่ทำตัวเป็นขอทานในแดนมนุษย์ อารมณ์ดีหน่อยก็สั่งสมบารมีช่วยคนปราบปีศาจ เมื่อมี งานเลี้ยงจึงจะกลับสวรรค์มาดื่มกินสักทีหมดงานก็ลงไป ขลุกอยู่ที่แดนมนุษย์เช่นเดิม

แต่เขาเป็นเทพปีศาจที่แดนมนุษย์ล้วนเป็นหน้าที่ของ พวกเซียน น า ยังต้องบำเพ็ญเพียร เขามักจะแย่งงาน เซียนเหล่านั้นจนถูกร้องเรียนบ่อยครั้ง

เทพจี้กงอย่างไรก็คือเทพชั้นสูงองค์เง็กเซียนตักเตือน แล้วอย่างไร เขาเพียงแต่พูดว่าพวกนักพรตผู้บำเพ็ญตน ฝีมือไม่ถึงขั้น หากปล่อยปีศาจไว้นานพวกนี้จะดูดกลืน วิญญาณมนุษย์กลายเป็นปีศาจชั้นสูงตอนนั้นสวรรค์ก็คง วุ่นวายแล้ว

องค์เง็กเซียนจึงได้แต่หลับตาข้างหนึ่งเพราะแอบเห็น ด้วยกับเขาเช่นกัน แสร้งตักเตือนไม่ให้เหล่าเซียนพวกนั้น ครหา

เหตุใดหลี่จิ้งจะไม่รู้ว่าเทพจี้กงเบื่อหน่ายสวรรค์เพียงใด ฝีมือเทพจี้กงไม่ดีพอที่จะปราบปีศาจร้ายของสวรรค์จึง ว่างงาน เมื่อว่างมากจึงลงไปหาอะไรทำในโลกมนุษย์ งาน ปราบปีศาจชั้นต่ำทำแล้วสนุกดีเขาจึงติดใจก็เท่านั้นหาได้ มีจิตเมตตาคิดสั่งสมบารมีแต่ประการใด

“ดื่มสุราของท่านไปเถิดอย่าใส่ใจข้าเลย”
‘ทานเป็นเทพอัคคีมิใช่หรือเหตุใดจึงเป็นชาเช่นนี้ไม่คิด ราผิดปกติวิสัยเทพแห่งไฟไปหน่อยหรือ เห็นท่านมอง เทพธิดา ร่ายร่าแล้วถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เป็นคน อื่นเห็นคงคิดว่าท่านเป็นองค์ราชาแห่งแดนเหมันต์เป็นแน่ เยือกเย็นไร้ความรู้สึกยิ่งนักหรือไฟในกายของท่านจะดับ มอดแล้ว ไม่คึกคักดังเดิมช่างน่าสงสารยิ่งนัก