บทที่ 16 หอลงทัณฑ์

หยีจวนเช็ดน้าตาตนเองกล่าวไปสะอื้นไป

“เดิมทีอยู่ที่วังเหมันต์ฝ่าบาทน้อยไม่เคยได้รับความ ลำบากแม้แต่น้อย ครานี้ถูกจับมัดเช่นนี้ข้าก็ย่อมเป็น กังวล ข้าน้อยเห็นนางปรับตัวได้รวดเร็วเช่นนี้ก็ดีใจมาก ขอบคุณท่านเทพอัคคีที่เมตตา ขอบคุณท่านถงถงผู้เก่ง กล้าที่มีน้ำใจประเสริฐยิ่ง”

หยีจวนคุกเข่าโขกศีรษะให้คนทั้งสอง แล้วร้องขอความ เมตตามากขึ้น

“ท่านเทพขอรับว่าแต่ว่าท่านจะจับฝ่าบาทน้อยมัดเช่นนี้ อีกนานเท่าใด หากนางตื่นขึ้นแล้วเกิดหิวที่นี่มีของจําพวก น้ำแข็งทิพย์ หรือ อาหารเย็น ๆ หรือไม่ หรือจะเป็นพวกบะ หมีเย็นที่ไม่ใส่ผักพวกนั้นก็ได้ขอรับ ฝ่าบาทน้อยไม่เรื่อง มากกินอาหารแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้น”

“สร้างความวุ่นวายเพียงนี้ยังร้องขอนั่นนี่ เจ้าเห็นแดน สวรรค์เป็นโรงเตี๊ยมหรือ ข้าลงโทษนางห้ามกินอะไรสาม วันนอกจากน้ำและจับนางมัดอยู่เช่นนี้ห้ามแก้มัดจนกว่า ข้าจะมีคำสั่ง”

“ทะท่านเทพอัคคีท่านทำเช่นนี้ไม่ได้นะขอรับ ท่านเทพขอรับ”
“ท่านถงถงผู้ยิ่งใหญ่ช่วยฝ่าบาทน้อยด้วยขอรับ จะ ปล่อยให้นางหิวไม่ได้ฝ่าบาทของข้าตัวเล็กเท่านี้ ยังต้อง เติบโตอีกมาก อย่าทรมานนางเลย ลงโทษหยีจวนขอรับ ลงโทษหยีจวนแทนนางขอรับ หยีจวนไม่กินไม่ดื่มขอรับ ผิดแทนนาง ขอรับผิดแทนฝ่าบาทน้อยเอง”

เทพอัคคีนั้นหายไปแล้วไม่รอฟังเขาพร่าวาจาไร้สาระ ในขณะที่ถงถงเดินไปเดินมารอบกายของหยีจวน

“เจ้านี่นะไร้สมองหรืออย่างไร นายท่านปราณีนางมาก แล้วหาไม่นางได้ถูกนักรบสวรรค์จับเข้าคุกไปแล้ว นี่ เพราะทุกคนเห็นแก่หน้านายท่านจึงไม่ลงมือ ลงโทษแค่ นี้นับว่านายท่านเห็นฝ่าบาทน้อยของเจ้าเป็นศิษย์แล้ว นายท่านของข้าที่ผ่านมาหาได้เคยออกหน้าแทนผู้ใดฝ่า บาทน้อยของเจ้าสร้างเรื่องถึงเพียงนี้หากไม่ได้เขาสภาพ ตอนนี้จะยังคงหลับอย่างมีความสุขอีกทั้งยังกรนเสียงดัง ได้เช่นนี้หรือ”

“ข้า ข้า ฮือ ฮือ แต่ฝ่าบาทน้อยของข้า ฮือ ฮือ เพราะข้า เองเพราะข้าไร้ความสามารถไม่สามารถยับยั้งนางได้ ทั้งหมดลงโทษข้าลงโทษข้าแทน ท่านถงถงผู้เกรียงไกร ช่วยพูดกับเทพอัคคีให้ปล่อยนางที หรือหากไม่ให้ข้าว ก็ให้น้ำทิพย์แทนได้หรือไม่ ท่านผู้ใจบุญ ท่านผู้เก่งกาจ ช่วยข้าที ฮือ ฮือ ฮือ”

ถงถงเริ่มรำคาญแทบอยากจะพ่นไฟละลายเจ้าก้อนน้ำ แข็งก้อนนี้ให้พ้นหูพ้นตา หากไม่เห็นแก่คำยกยอของเขาที่ออกมาจากใจเสียก่อน

เทพอัคคีออกจากตำหนักสุริยันต์ตรงไปยังสถานที่หนึ่ง ที่เขาไม่เคยได้ก้าวเหยียบมาก่อนเลยในชีวิต

“หอลงทัณฑ์”

ด้านหน้าเป็นศิลาสูงเมื่อเงยหน้าขึ้นไปไม่สามารถเห็นได้ ว่าศิลานี้สิ้นสุดอยู่ที่ใด ทันทีที่เขาเหยียบเท้าลงด้านหน้า ศิลาแห่งนั้นเสียงของคนผู้หนึ่งพลันดังขึ้น

“ทำผิดย่อมถูกลงทัณฑ์ไม่ว่าจะเป็นเทพชั้นไหนก็ไม่อาจ หลีกเลี่ยง รายงาน

เทพอัคคีคุกเข่าลง ประสานมือเข้าด้วยกัน “ข้าน้อยหลี่ จิ้งเทพอัคคีหาได้ดูแลศิษย์ให้ดีจนนางก่อความเดือดร้อน บนสรวงสวรรค์ วันนี้มารับทัณฑ์ด้วยตนเอง”

จากนั้นเสียงดังก้องจากศิลาสูงก็ดังขึ้น

“เทพอัคคีหลี่จิ้งบัดนี้ยินยอมรับทัณฑ์สวรรค์แทนศิษย์ ของตน ฟ้าดินตัดสินรับทัณฑ์สายฟ้าฟาดสามครั้งเพื่อ สำนึกในความผิดที่ศิษย์ของเจ้าได้กระทำ”