มังกรตัวที่ 7 : หอดราก้อน

ร่างสองร่างเดินเข้ามาด้วยท่าทีที่สง่างามและฉายชัดถึงอำนาจ ที่เจ้าตัวมี ดวงตาต่างคู่และต่างสียังคงไร้อารมณ์ มังกรน้อยที่ถูก ย่อส่วนเกาะอยู่บนบ่าของคนทั้งสอง เด็กหนุ่มทั้งสองคนที่เพิ่ง เดินเข้ามาสามารถตรึงสายตาของทุกคู่ให้อยู่ที่พวกเขาเป็นจุด เดียว

“ขอต้อนรับสู่หอดราก้อนผู้ได้รับเลือกสองคนสุดท้าย” บุรุษคน หนึ่งพูดขึ้นด้วยน้าเสียงที่เป็นมิตรและขี้เล่นต้อนรับสมาชิกใหม่ ทั้งสองคน

“ราฟเราน่าจะดูรายชื่อของเด็กปีนี้ได้แล้วนะ” เสียงรุ่นพี่ผู้หญิง คนข้างๆพูดเมื่อเห็นคนที่ตนเองเรียกมองสองหนุ่มด้วยสายตาเจ้า เล่ห์ และทุกคนรู้ดีว่าถ้าราฟท์สายตาแบบนี้เมื่อไหร่แปลว่าเจ้าตัว คิดจะหาเรืองแกล้งคนอีกแล้ว

“ครับๆ…ถ้าหากนางพญาหอต้องการ กระผมราฟจะตรวจดูให้ โดยด่วนเลยขอรับ” เสียงรุ่นพี่หนุ่มคนเดิมพูดกวนประสาทอีก ฝ่าย ในเมื่อเล่นงานรุ่นน้องที่เพิ่งมาใหม่สองคนไม่ได้เพราะถูก บัดเสียก่อนก็หันมากวนประสาทพวกเดียวกันเองนี่แหละ

“นะ…นาย เจ้าบ้าเอ๊ย” ไม่พูดเปล่ารุ่นพี่สาวยังถือคทาไล่กวดรุ่น พีราฟอีก เจ้าหมอนี่ก็รู้ว่าเธอไม่ชอบให้เรียกว่านางพญาหอ
“เอาละไม่ต้องไปสนใจราฟกับเอน่าหรอก อยู่ไปเดี๋ยวก็ชินเอง นั้นแหละ เราทุกคนเดียวก็ต้องเห็นสถานการณ์แบบนี้บ่อยๆ” รุ่นพี่ หนุ่มอีกคนพูดกับรุ่นน้องทั้งหลายพร้อมรอยยิ้มราวกับบอกว่าให้ พวกเขาทำใจและรีบชินซะ อันที่จริงพวกเขาทุกคนควรจะรีบชิ้น โดยเร็วเพราะคนในหอดราก้อนแต่ละคนก็ใช่ว่าจะเหมือนชาวบ้าน เขานัก

“ขอแนะนำตัวก่อนนะพี่ชื่อเฟรังค์ ส่วนคนที่วิ่งไล่กันอยู่คือรา ฟกับเอน่า ส่วนคนนู้นคือเดล่า” รุ่นพี่เฟรังค์พูดแนะนำตัวเอง แนะนํารุ่นพี่สองคนที่ไล่กวดกันอยู่และเลยไปแนะนำรุ่นพี่สาวอีก คนที่ดูสุภาพเรียบร้อย

“พวกพี่ทั้งสี่เป็นผู้พิทักษ์ในหอนี้ ถ้ามีเรื่องอะไรก็ปรึกษาได้ไม่ ว่าจะเป็นเรื่องผิดกฎหอหรือไม่ผิดก็ได้ แต่ยกเว้นเรื่องเงินนะน้อง เพราะตอนนี้พวกพี่ก็ไม่ค่อยมีเหมือนกัน” แล้วไอ้บ้าไหนมันจะไป ปรึกษาเรื่องทำผิดกฎกับผู้พิทักษ์กฏละวะ มันเป็นเสียงที่ได้แต่ดัง ขึ้นในใจของรุ่นน้องทุกคน

“อ๋อ…ใช่แล้วที่ขาดไม่ได้เลยคือหัวหน้าหอ แต่ปีนี้เรายังไม่มี เพราะหัวหน้าหอเพิ่งจบไป ปีนี้ทางเราเลยมีการจัดการแข่งขันชิง ตำาแหน่งในสภาทอดราก้อน!!” รุ่นพี่เฟร้งค์บอกกล่าวทำให้เกิด เสียงดังกระหึ่ม

“จริงเหรอแป๊คจบไปแล้วเหรอ” รุ่นพี่ราฟที่หยุดวิ่งไล่กับเอน่า หันมาถามด้วยความสงสัยทำเอารุ่นน้องชักตากระตุก หมอนี่เป็นผู้พิทักษ์หอไม่ใช่เรอะแล้วทำไมเรื่องที่หัวหน้าหอจบไปเนี่ย ถึงไม่รู้

“เฮ้ยทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่อง” ตามมาด้วยคำอุทานของรุ่นพี่เอน่า ที่ทำเอาน้องๆยิ่งไม่เชื่อถือผู้พิทักษ์มากขึ้นไปอีก

“ก็มัวแต่ทะเลาะกันอยู่นี่คะ เป็นแฟนกันยังไงเนี่ย” คราวนี้เดล่า บ่นออกมาบ้าง แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องแปลกที่สองคนนี้ จะไม่รู้ในเมื่อราฟชอบโดดการประชุมเป็นว่าเล่นขณะที่เอน่าก็ ต้องออกไปตามแฟนของตนเองกลับมารวมๆแล้วปีหนึ่งราฟเข้า ประชุมไม่ถึงห้าครั้งเลยด้วยซ้ำ

“เงียบไปเลยเดล่า” รุ่นพี่เอน่าว่าออกมาก่อนวิ่งเข้าไปหาเพื่อน สาวด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ส่วนรุ่นพี่ราฟก็ได้แต่กระแอมไอแก้เขิน ทั้งๆที่ใบหน้าเนสีแดงเรื่อ ซึ่งรุ่นน้องต่างพากันนึกสับสน ท่าทาง แบบเมื่อครู่นี่คือแฟนเขาทำกันหรือ

“เรามาดูรายชื่อของพวกนายดีกว่า” รุ่นพี่ราฟเปลี่ยนเรื่องก่อน ก้มลงดูเอกสารที่อยู่ในมือ

ป้าบ…ฝ่ามือของใครคนหนึ่งตบลงมาที่ไหล่ทำเอาเด็กหนุ่มหน้า หวานหันไปมองอย่างเอาเรื่องแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนคุ้นตายืน อยู่ข้างหลัง
“ไงนึกว่าจะไม่ได้อยู่หอเดียวกันนะเนี่ย” เพื่อนตัวดีพูดขึ้นและส่ง ยิ้มมาให้ ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลคู่นั้นพราวระยับอย่างถูกใจเพราะ เริ่มรู้สึกว่าถ้ามีคนตรงหน้าอยู่ด้วยชีวิตในโรงเรียนคงเป็นเรื่อง สนุกขึ้นมาทันตา

“รู้สึกปีนี้จะเข้ามาได้น้อยมากๆ” พี่เฟรังค์พูดออกมาเมื่อเห็นราย ชื่อของนักเรียนที่ได้มาอยู่ในหอดราก้อนจากเอกสารในมือ

“เฟรังค์ผู้หญิงมีแค่สามคนใช่มั้ย” รุ่นพี่เอน่าถามทำให้คนถูก ถามพยักหน้าให้พลางถอนหายใจ นักเรียนหญิงปีนี้ก็น้อยจนน่า ใจหายตามเคยเลยทีเดียว

“ปีนี้โชคดีนะเนี่ยจะมีห้องนึงที่นอนกันสองคนเพราะคนที่เหลือ ไม่มีคุณสมบัติเข้าหอเรา ที่เลยว่างหนึ่งที่” คราวนี้รุ่นพี่ราฟที่แอบ อ่านรายงานด้วยเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงยินดีแล้วค่อยพูดต่อด้วย น้ำเสียงละเหี่ยใจ

“แต่น่าเสียดายผู้หญิงดันมีน้อยแถมอยู่ต่อไปไม่รู้จะถูกเหมือน รุ่นก่อนๆหรือเปล่า” อ้าว…พี่แกปากเสียปากเสียไม่เลือกเวลาแล้ว ไง

“เอาละน้องๆฟังพวกพี่อธิบายกฎก่อนนะ” รุ่นพี่เฟรังค์เริ่มแทรก เมื่อเห็นผู้หญิงหลายคนชักเริ่มอยากจะประทุษร้ายไอ้รุ่นพี่ปาก หมา ถึงเขาจะคิดในใจเหมือนกันก็เถอะแต่ก็ไม่เห็น
จำเป็นจะต้องพูดออกไปนี่นะ

“กฏของเราก็มี….” พี่ทั้งสี่สลับกันอธิบายกฎยาวยืดอย่างที่ไม่รู้ ว่าพี่แกไปจำมาหมดได้ยังไง โดยเฉพาะราฟที่ท่องกฎได้มากกว่า คนอื่น แน่นอนว่าเขาต้องจำได้อยู่แล้วในเมื่อเขาแหกมันมาแล้ว ทุกข้อ

“สุดท้ายอีกสามวันก่อนเปิดเรียนให้ไปซื้อของ แล้ววันเปิดเทอม เรามาเจอกันที่นี้นะจ๊ะ” คำพูดของพี่เดล่าไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าของ เทเชียไปเลยสักนิด

น่าเบื่อ… เทเชียคิดแบบนั้นเพราะเขาไม่คิดจะจำกฎมากมายพวก นั้นใส่ลงไปในหัวหรอก ไม่ว่าโรงเรียนที่ไหนก็เหมือนกันจริงๆ

แต่เมื่อคิดถึงร่างสูงผมสีเงินที่เข้ามาในห้องพร้อมกันรอยยิ้มเย็น ก็ผุดขึ้นที่มุมปาก

น่าสนุก!!!