มังกรตัวที่ 4 : วันที่สองของการประลอง

ดึกมากแล้วแต่เทเชียยังเดินอยู่บนระเบียงเพื่อไปยังหอพักของ ผู้เข้าแข่งขัน บนบ่าของเด็กหนุ่มมีมังกรน้อยย่อส่วนเกาะอยู่ คนละข้าง ส่วนเจ้าของอีกคน….คิดถึงตรงนี้เจ้าตัวก็หันไปมองข้าง หลัง

อย่างกับซากศพเดินได้!!

ไคร้เดินใจลอยเมื่อคิดถึงการแข่งขันที่ผ่านมา ตามร่างกายที่เต็ม ไปด้วยบาดแผลเล็กๆมากมายส่วนบาดแผลใหญ่แพทย์สนามได้ ใช้เวทย์รักษาให้จนไม่เหลือร่องลอยแล้วด้วยซ้ำแต่เจ้าตัวก็ยัง เดินเหมือนคนที่มีลมหายใจแต่ไร้วิญญาณ อย่างนี้ใช่ไหมที่เรียก ว่าน๊อตหลุด เทเชียส่ายหน้าก่อนเปรยเสียงเย็น

“แพ้ก็ไม่ได้แพ้”

พูดแล้วเจ้าตัวก็ย้อนกลับไปคิดถึงตอนนั้น

ท่ามกลางความเงียบดาบสองเล่มที่บรรจุพลังลงไปได้ฟาด เข้าหากันอย่างรุนแรง เมื่อมันปะทะกันม่านควันก็ฟุ้งกระจายออก โดยรอบทำให้ไม่มีใครมองเห็นอะไรแต่ไม่นานฝุ่นควันก็ค่อยๆ จางลงจนทำให้เห็นร่างสองร่างที่ล้มลงพร้อมกันบนลานประลอง

หรือว่าคึกครั้งนี้จะต้องเสมอ!!

กึก…ตึง!!

“ผู้ชนะคือไคร์ ซีเวียซานักรบแห่งเฟริส!!” เสียงประกาศที่ทำให้ เทเชียเหยียดยิ้มที่มุมปากแล้วส่ายหน้า ดาบช่วยชีวิตจริงๆเลย ไคร่เอ๋ย

ที่เด็กหนุ่มหน้าหวานคิดแบบนั้นก็เพราะที่คนเป็นนักรบชนะมา ได้โดยที่เจ้าตัวใช้ดาบในมือของตนเองยันพื้นไว้ได้ทันเวลาหรือ พูดง่ายๆก็คือถ้าไม่มีดาบก็ไม่รอดแล้ว

แต่สําหรับคนทั่วไปไคร์ก็เก่งจริงๆนั่นแหละที่สามารถล้มนักฆ่า อันดับห้าของสมาพันธ์นักฆ่าได้ ทว่าสําหรับเทเชียแล้วนั่นก็ยัง ไม่ใช่เรื่องที่ทําให้เขาเลิกคิ้วได้ด้วยซ้ำไป เพราะความจริงแล้ว เขารู้ดีที่สุดว่านี่ไม่ใช่พลังและฝีมือทั้งหมดของนักฆ่าอันดับห้า

“ก็เพราะชนะน่ะ เลยเจ็บใจ ให้มันฟินไปได้ตั้งหลายที” ไครยัง คงบ่นอย่างหงุดหงิดแต่เหมือนเจ้าตัวจะคิดอะไรออกรีบล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบบัตรสีทองแผ่นหนึ่งขึ้น มา

“นี่บัตรของผู้เข้าแข่งขัน เขาให้พกติดตัวเอาไว้ห้ามหาย มันเอา ไว้ใช้เปิดห้องแล้วก็เอาไว้แสดงตัวตนต่อหน้ากรรมการด้วย” ไคร์ บอกพร้อมยื่นบัตรให้เด็กหนุ่มร่างบางรับไว้

“อ๋อ ใช่เบอร์ห้องพักอยู่หลังบัตรนะ” ใครพูดทําให้เทเชียพลิก บัตรดูเบอร์ห้องพักเพราะนี่ก็เดินเข้ามาถึงหอผู้เข้าแข่งขันแล้วแต่ เขายังไม่รู้เลยว่าตนเองพักห้องไหน

“ไปก่อนนะเทเชีย เจอกันพรุ่งนี้ ไปเร็วเฟร่า” สิ้นเสียงมังกรลาวา ก็บินจากปาเด็กหนุ่มผมฟ้าไปเกาะแขนผู้เป็นเจ้าของก่อนไครจะ เปิดประตูห้องพักของตนเองเข้าไป

เทเชียเดินมาอีกไม่นานก็พบห้องของตน เด็กหนุ่มไนห้องพัก ที่เขาจัดไว้ให้ก่อนเดินเข้าไปพร้อมฟ็อกแล้วปิดประตูลง ดวงตา สีฟ้าเย็นชากวาดมองทั่วห้องเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่และเมื่อ แน่ใจแล้วจากร่างเด็กหนุ่มผมฟ้าก็กลับไปเป็นร่างบางของเจ้า หญิงเทเซเลีย อาเมียแห่งดาร์กเหมือนเดิม

เทเซเลียมองทุกอย่างในห้องด้วยสายตาครุ่นคิด เธอควรจะยัง อยู่ที่นี่ต่อไปดีไหมหรือว่าอาศัยจังหวะนี้หลบออกไปเลยดี ในเมื่อ การแข่งขันไร้สาระนี่ก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของเธอมาตั้งแต่ต้น แล้ว
แต่ใจหนึ่งกลับค้านแล้วกระซิบบอกกับเธอว่าต่อให้หนีออกไปที่ ไหนๆก็คงเป็นแบบเดียวกัน ในเมื่อเธอมาที่นี่ก็เพื่ออยากจะเรียน พวกมนุษย์และมังกรเพิ่มมากขึ้น การอยู่ที่นี่ไปอีกนิดก็คงจะไม่ เสียหายอะไร

เมื่อตัดสินใจที่จะอยู่ดูสถานการณ์ไปอีกนิดเจ้าของร่างบาง สาว เท้าไปที่หน้าต่างก่อนเปิดมันออก ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองดวง จันทร์ก่อนจะคลี่ยิ้มเหี้ยม มือข้างหนึ่งของเจ้าตัวสะบัดออกพลัน กระดาษสีขาวก็ปรากฏขึ้นในมือ ในกระดาษใบน้อยเขียนราย ละเอียดเกี่ยวกับงานในค่ำคืนนี้เอาไว้

“ได้เวลาแล้ว อก” เทเซียพูดกับอัศวินแห่งรัตติกาลและแน่นอน ว่าเมื่อนายน้อยของมันเรียกฟ็อกก็ย่อมร้องตอบรับ

เด็กสาวอ่านข้อความในกระดาษขณะที่ฟ็อกพุ่งออกไปด้านนอก หน้าต่างก่อนร่างของมันจะขยายให้กลับมามีขนาดยักษ์เหมือน เดิมอีกครั้ง

พริบ… กระดาษใบน้อยในมือลุกเป็นไฟก่อนเหลือแต่ขี้เถ้า นี่ เป็นการป้องกันความลับรั่วไหลออกไป

“ได้เวลาล่าเหยื่อแล้ว” ร่างบางกระโดดขึ้นหลังอัศวินแห่ง รัตติกาล ฟ็อกกรีดร้องออกมาอีกครั้งก่อนร่างของมันจะทยานอ อกไปและหายไปกับความมืด
เบื่อ…มันคือคำที่ดังขึ้นในหัวแม้ดวงตาสีฟ้าของเด็กหนุ่มจะยังไร้ อารมณ์เหมือนเดิมก็ตาม

เซ็ง…คำที่สองตามมาแม้ดวงตายังคงจับจ้องการต่อสู้ตรงหน้า และยังไม่ละไปไหน

“เบื่อล่ะสิ” ไครทักราวรู้ใจ แต่มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วใน เมื่อไอ้เพื่อนผมแดงได้แข่งไปแล้วสามรอบต่างกับเขาที่ต้องรอ รอบก่อนชิง เทเชียพยักหน้าให้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“สมนํ้าหน้าอยากเก่งเองนิ” ไคร์กล่าวอย่างหมั่นไส้ขณะดวงตา สีเขียวน้าทะเลจับจ้องคนตรงหน้า แต่มีอย่างหนึ่งที่เขาต้อง ยอมรับ…หมอนีน่ากลัว

และเพราะฝีมือที่เทเชียแสดงออกมา แค่ลงประลองในตอนเช้า อีกรอบและตอนบ่ายอีกรอบทางกรรมการจึงตัดสินใจเอาเทเชีย ไปรอแข่งอีกครั้งตอนแข่งนัดตัดสินเลย

“ว่าแต่นายเคยกลัวความตายบ้างมั้ย” เด็กหนุ่มผมเพลิงถาม คําถามแสนธรรมดาออกมาเป็นการฆ่าเวลา

“หมายถึงความตายที่จะเกิดกับใคร” เทเชียถามกลับเสียงเย็นราวกับคำถามนี้เป็นคำถามธรรมดาที่เขาใช้ถามกัน

“ก็เกิดกับตัวเองแล้วก็คนที่รัก” คำถามของคนเป็นนักรบทำให้ เด็กหนุ่มผมฟ้าเลิกคิ้ว แต่เพียงไม่นานเทเชียก็ลอบเย้ยหยันแทน หัวใจที่ถูกปิดตายจะมีหรือคนที่รัก

“ถ้ากับตนเอง…” คนถูกถามเปรยขึ้นแล้วยิ้มเย็น ดวงตาสีฟ้า เรียบเฉยไร้ร่องรอยอารมณ์ราวกับจะบอกว่าไม่มีสิ่งใด นครอน หัวใจดวงนี้ได้

“ฉันไม่เคยกลัว” ความตายน่ะหรือ…เขาจะกลัวไปทําไมในเมื่อ เขาอยู่ใกล้ความตายทุกวันและเขาก็รู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายจุดจบของ ตนเองจะเป็นเช่นใด

“แล้วคนที่รักละ” ไครทวงอีกคําถามเมื่อเห็นคนเป็นเพื่อนเงียบ

ไป

“กลัวมั้ง” เทเชียตอบอย่างไร้อารมณ์ ในเมื่อเขาไม่มีคนที่รัก

“แหมน่าประทับใจจังเลย แต่ถ้าให้ประทับใจมากกว่านี้ช่วย เปลี่ยนน้ำเสียงหน่อยเหอะ” คนหัวเพลิงพูดประชดเพราะนอกจาก น้ำเสียงจะเฉยชาเหมือนทุกครั้งใบหน้ายังไร้อารมณ์อีกต่างหาก ตกลงหมอนี่มันกลัวจริงๆไหมเนีย
แต่เทเชียกลับไม่คิดจะหันกลับไปต่อปากต่อคำกับเจ้านักรบ ตัวดี สิ่งที่เจ้าตัวทำคือกระโดดขึ้นไปบนสนามประลองตามเสียงที่ กรรมการประกาศเรียก

“เทเชียปะทะโนเวอร์” การขานชื่อที่ดังมาทําให้เทเชียรู้สึก แปลกใจเล็กน้อย อย่างแรกเพราะคนตรงหน้าก็ไม่ลงนามสกุล เหมือนเขา อย่างที่สองคือชื่อนี้ก็เป็นอีกชื่อที่เขาคุ้นเคย

ดวงตาสีฟ้าจับจ้องบุรุษที่สูงกว่าเขามาก แต่ไม่นานความสงสัย ก็เปลี่ยนเป็นความสนุกเมื่อจําคนตรงหน้าได้ หมอนี่คือ…นักฆ่า อันดับสาม เจ้าของสมญาแสงไร้ตัวตน

โนเวอร์ชักดาบของตนเองออกจากฝัก ดาบที่ดูธรรมดาใน สายตาทุกคนแต่พวกนักฆ่าด้วยกันรู้… รู้ดีว่าดาบของคนตรงหน้า ไม่ได้ธรรมดาเลยสักนิดเพราะมันสามารถเปลี่ยนรูปร่างได้ตามใจ นึกยังไงละ มันคือดาบมายาแสง มันเหมือนดังแสง…แสงที่ไร้ตัว ตน

“สาม” เด็กหนุ่มสำรวจไปรอบๆเพื่อหาทางหนีทีไล่ การที่ต้องมา ปะทะกับคนๆนี้เขาจะต้องเพิ่มความระมัดระวังขึ้นมาหน่อย

“สอง” ดาบในมือของนักฆ่าฉายาแสงไร้ตัวตนถูกทำให้แน่นขึ้น ท่าทางที่แสดงออกเตรียมพร้อมเข้าจู่โจม
“หนึ่ง เริ่มได้” สิ้นเสียงกรรมการร่างตรงหน้าก็หายไป เสียงผู้คน รอบด้านฮือฮาในขณะที่เทเชียตั้งสมาธิฟังเสียงดาบที่ถูกพุ่งเข้า มาด้วยความเร็ว

อืด…เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้เทเชียก็แค่เบี่ยงตัวหลบให้ดาบของ คนตรงหน้าพุ่งผ่านไป

“นึกว่ามันจะง่ายอย่างงั้นหรือ” โนเวอร์คำรามออกมาเมื่อเห็นว่า อีกฝ่ายสามารถหลบดาบของเขาได้อย่างง่ายดาย นอกจากนั้น ท่าทางของอีกฝ่ายยังแสดงออกมาชัดเจนว่าไม่ได้เอาจริงซึ่งมัน น่าโมโหยิ่งกว่าที่เด็กหนุ่มหลบดาบได้อีก พลันคมดาบที่ตวัดผ่าน เทเชียไปกลับตวัดกลับมาอย่างรวดเร็วราวง ดวงตาสีฟ้าสวยเบิก ขึ้นเมื่อคมดาบนั้นฟาดมาที่หน้าของตน ในสมองคำนวณออกมา ทันที หลบไม่ทันแล้ว…เสร็จกัน!!

เคร้ง!!

ดวงตาของโนเวอร์เบิกขึ้นอย่างตกตะลึงก่อนจะชักดาบกลับ อย่างรวดเร็วขณะมองมีดยาวในมือของเด็กหนุ่มผมฟ้าอย่าง พิจารณา มีดยาวที่อีกฝ่ายดึงออกจากแขนเสื้อดูธรรมดามากแต่ ในเสี้ยววินาทีคนตรงหน้าก็สามารถใช้มีดเล่มนั้นตั้งรับคมดาบ ของของเขาได้ทันเวลา

มีดยาวเล่มนั้นถ้าเจ้าตัวไม่ดึงออกมาใช้เขาเองก็สังเกตไม่เห็นเหมือนกันว่าเด็กหนุ่มมีของอันตรายแบบนี้ซ่อนอยู่ ปกปิดได้ มิดชิดเกินไป…

ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นยังคงความเย็นชาไว้ได้อย่างดีเยี่ยมแต่รอยยิ้ม เหี้ยมกลับถูกคลื่ออก ประมาทไม่ได้เลยให้ตายเหอะ

มีดยาวถูกกระชับให้ถนัด แม้คู่ต่อสู้จะอยู่ในระดับที่เก่งแต่เทเชีย ก็ยังใช้แค่มีดยาวไม่ใช้ดาบหรืออาวุธที่ใหญ่กว่านั้น ไม่ใช่ว่าเขา ประมาทแต่เพราะเขารู้จักคู่ต่อสู้ดี รู้จักดีถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้ ใส่เต็มแรง ดูท่านักฆ่าอันดับสามคงสะกดพลังที่เหลือของตนเอง เอาไว้เป็นแน่ ไม่เช่นนั้นทั้งลานประลองและพื้นที่โดยรอบคงราบ เป็นหน้ากลองไปแล้ว

“จะไม่ใช้ดาบ” คำถามที่ถูกส่งมาทำให้เทเชียยักไหล่ ในเมื่ออีก ฝ่ายใช้พลังทั้งหมดไม่ได้เขาก็ไม่คิดจะเอาเปรียบเหมือนกัน

ไม่จําเป็น” เสียงเย็นตอบกลับ ทั้งเขาทั้งคนตรงหน้าไม่สมควร จะดึงพลังทั้งหมดออกมาใช้ ไม่เช่นนั้นให้สู้กันจนเมืองพังพินาศ คงจะน้อยไปด้วยซ้ำ

ดาบของคนตรงหน้าถูกสะบัดไปด้านข้าง ตอนนี้มันเหมือนแส้ที่ อ่อนพริ้วแค่มีความคมเหมือนดาบ และดาบก็ถูกสะบัดออกอีกครั้ง ให้พุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มที่ตวัดมีดรับ
เคร้ง…เสียงดังกังวานไปทั่ว เด็กหนุ่มยังคงเคลื่อนตัวหลบคม ดาบได้อย่างคล่องแคล่วและรวดเร็ว เท้าของเด็กหนุ่มแตะลงพื้น แค่วูบเดียวแล้วก็หายไปใหม่ราวกับไม่เคยอยู่ตรงนั้นมาก่อน

เมื่อเห็นว่าทําอะไรคู่ต่อสู้ไม่ได้ดาบมายาแสงก็ถูกเจ้าของชัก กลับ มันเปล่งแสงออกมาก่อนจะเปลี่ยนรูปร่างไปอีกครั้ง เมื่อแสง หายไปมันกลับเหลือแต่ด้ามจับเปล่าๆ คราวนี้เทเชียยิ่งต้องตั้งรับ มากกว่าเดิมเพราะเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเอาความสามารถนี้ออก มาใช้ หมอนี่โดนสะกดพลังและความสามารถด้านอื่นก็จริงแต่ไม่ ยอมให้ดาบของตนเองโดนสะกดสินะ

“จบกันสักที” โนเวอร์ประกาศก่อนวาดด้ามจับของดาบในรัศมี วงกลมอย่างไม่ออมแรง

วีด…เสียงบางอย่างที่ดังใกล้เข้ามาไม่ได้รอดหูของเทเชียไปสัก นิด มีดยาวในมือถูกยกขึ้นป้องกันอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณ

เคร้ง…เสียงบางอย่างกระทบมีดก่อนเสียงเสียดสีแสบแก้วหู ของโลหะสองอันจะดังขึ้น เทเชียกัดฟันเมื่อพลังนั้นกระแทกมือ เด็กหนุ่มเข้าหาตัวมากยิ่งขึ้น
เขาเกลียดการเป็นฝ่ายเพลี้ยงพล้ำและเขาเกลียดที่จะตกเป็น ฝ่ายถูกกดดัน เพราะฉะนั้นพอกันที…

เทเชียยกมือขึ้น ลูกพลังขนาดใหญ่ลอยอยู่บนฝ่ามือและเด็ก หนุ่มก็ไม่รีรอเลยที่จะขว้างไปทางโนเวอร์อย่างไม่พลาดเป้า

ตูม…เสียงระเบิดดังก้องไปทั่ว ม่านคว้นหนาเริ่มปกคลุมไปทั่ว ลานประลอง ทุกคนต่างพากันลุ้นว่าใครจะชนะโดยเฉพาะไคร์ ที่นั่งไม่ติดเก้าอี้ แต่เพียงไม่นานเสียงแหลมบางอย่างดังออก มาจากม่านคนจนทุกคนต้องยกมือขึ้นปิดหู นั่นเป็นสิ่งที่บ่งบอก ว่าแม้จะอยู่ในม่านควันที่คนทั่วไปมองไม่เห็นแต่สองคนนั้นก็ยัง สามารถต่อสู้กันได้

เสียงแหลมบาดแก้วหูดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่นานมันก็ เงียบลงพร้อมๆกับที่ม่านควันเริ่มจางหาย สุดท้ายม่านควันก็ เผยให้เห็นร่างของเด็กหนุ่มผมฟ้าที่ยืนหยัดอยู่บนลานประลอง ท่ามกลางสายตาของทุกคน ในมือของเจ้าตัวกำมืดที่เหลือแต่ ด้ามเอาไว้ ดวงตาสีฟ้ายังคงเย็นชาแต่ก็แฝงไว้ด้วยความไม่พอใจ เวลาที่ก้มลงมองด้ามมีดในมือ คงต้องหาใหม่อีกแล้ว…

ข้างๆของเขาคือโนเวอร์ ชายที่เป็นนักฆ่าอันดับสามนอนหมด สภาพอยู่แทบเท้า ตามตัวมีร่องรอยของคมมีดในขณะที่ดาบมายา แสงกลับสู่สภาพเดิมตกอยู่ใกล้ๆเจ้าของ
“ผู้ชนะคือเทเชีย” เสียงประกาศที่ผู้ชนะแทบจะไม่สนใจดังก้อง ร่างบางของเด็กหนุ่มสาวเท้าไปที่ขอบสนามก่อนจะกระโดดลงไป อย่างไม่สนใจใครสักคน