มังกรตัวที่ 2 : ผู้เข้าร่วมการประลอง (แบบโดนบังคับ)

เด็กหนุ่มหน้าหวานยืนมองผู้คนที่เดินสวนกันไปมาอย่าง หงุดหงิดโดยมีอัศวินแห่งรัตติกาลเกาะอยู่บนบ่าข้างหนึ่งด้วย ท่าทางหงุดหงิดไม่แพ้เจ้าของเลยทีเดียว

ไอ้ไค มันหายไปไหน เสียงในใจถามขึ้นขณะที่ดวงตาสีฟ้าเย็น เยียบกวาดมองไปทั่วเพื่อหาเพื่อนจําเป็นที่เจ้าตัวเหมารวมเอาเอง หน้าตาเฉย

ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นคนลากเขามาแท้ๆแต่ดันทิ้งเขาเอาไว้ท่ามกลาง ผู้คนมากมาย แน่นอนว่าถ้าเป็นในสถานการณ์ปกติเทเชียคงจะ เดินจากไปอย่างไม่ไยดีแล้ว แต่ที่เขาบอกว่าสถานการณ์ไม่ปกติ ก็เพราะบนบ่าอีกข้างหนึ่งของตนเองมีมังกรลาวาตัวน้อยเกาะอยู่ น่ะสิ

ไคร่ทําราวกับรู้ทันว่าเขาจะต้องจากไปในทันทีแน่ถ้าปล่อยให้ เขาอยู่คนเดียว เจ้าตัวเลยยัดเยียดมังกรของตนเองให้อยู่เป็น เพื่อนเหรืออีกนัยหนึ่งก็คือเฝ้าเขาเอาไว้นั่นแหละ

ในตอนแรกเทเนียมองเจ้ามังกรลาวาอยู่นานทีเดียว เขากำลัง ช้งใจว่าจะจับมันโยนลงพื้นแล้วหนีหายไปเลยดีไหม แต่เขาก็ ทําได้แค่คิดเพราะเจ้ามังกรตัวนี้ฉลาดเกินคาดในเมื่อก่อนที่เขาจะ ลงมือมันก็เอาเล็บจิกลงบนไหล่เขาถ่ายทอดพลังเวทของมันเล็ก น้อยลงในปากแผล ต่อให้เขาทิ้งมันเอาไว้ตรงนี้มันก็สามารถตาม หาเขาเจอได้โดยการตามร่องรอยของพลังตนเองมาหาเขา ซึ่งการทำแบบนั้นก็เกือบทำให้เกิดศึก มังกรข็นกลางเมืองเลยทีเดียว เพราะเมื่อเห็นนายน้อยที่ตนรักได้ แผล ฟ็อกก็แทบจะพุ่งเข้าทำร้ายเฟร่าทันที ดีที่เทเชียห้ามเอาไว้ ทัน

แต่ดูจากการที่มันทำได้คล่องขนาดนี้ทำให้เทเชียเผลอเลิกคิ้ว พลางคิดในใจ น่ากลัวว่าเจ้าของของมันจะให้มังกรของตนเองทำ แบบนี้บ่อยๆแน่

ทํากันถึงขนาดนี้เขาจะยอมรอเจ้านักรบผมแดงตัวดีสักครั้งหนึ่ง ก็ได้ อย่างน้อยก็เห็นแก่ความพยายามของเฟร่าล่ะกัน

“เทเชีย…ฉันอยู่นี่” ดวงตาสีฟ้าเย็นตวัดไปมองเพื่อนตัวแสบที่ เดินถือขนมเข้ามาหาหน้าตาเฉยทั้งที่เจ้าตัวเป็นคนทิ้งให้เขายืน รอประมาณครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว

ไปไหนมา เสียงเย็นเยือกเอ่ยถาม อันที่จริงตามนิสัยของเท เชียปกติแล้วเจ้าตัวไม่คิดจะถามออกมาหรอก ทว่าคราวนี้เขามี ลางสังหรณ์บางอย่าง ราวกับมันกำลังบอกว่าการกระทําของคน ตรงหน้าจะนําพาความวุ่นวายมาให้

“นี่ไงไปซื้อขนม” อีกฝ่ายพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มแล้วชูหลักฐาน ในมือขึ้นมาให้ดู ทำให้เขาหรี่ตามองอย่างจับผิด ทว่าน่าเสียดาย ที่ไคร์ไม่นึกกลัวท่าทางเย็นชาของเขา หรือเขาควรจะลองใช้จิต
“เก่งมากเฟร่า…” เมื่อยื่นมือมารับมังกรลาวาของตนเองกลับ ไปแล้วเจ้านักรบตัวดีก็ลูบหัวมันเบาๆพลางเอ่ยชมด้วยรอยยิ้ม แน่นอนเขาต้องชมอยู่แล้วในเมื่อมันสามารถเฝ้าเพื่อนใหม่เอาไว้ ได้นี่นา

“ไปกันเถอะจะเริ่มแล้ว” เสียงไคร่เอ่ยออกมาอย่างรีบร้อนสุดๆ แต่คําพูดนั้นทําให้เทเชียเริ่มระแวงขึ้นมา อะไรจะเริ่มแล้ว

“อีกสิบนาที” ไคร์บ่นกับตนเองแล้วลากเทเชียเดินไปตามทาง หมอนกําลังลากเขาอีกแล้วนะ ปกติมนุษย์ผู้ชายเป็นแบบนี้กัน หมดหรือเปล่าเนี่ย หรือมีแค่หมอนี่คนเดียวที่ชอบลากผู้ชายด้วย กันเดินไปมาแบบนี้ ว่าแต่ทำไมหมอนี่ถึงแรงเยอะเป็นบ้า

“มีอะไรไคร้” เด็กหนุ่มเอ่ยถามเพื่อนที่กําลังลากตนเองให้เดิน ตาม จะไม่ให้ถามได้ยังไงในเมื่อเจ้านี่ไม่ได้บอกอะไรกับเขาสัก อย่างเดียว

“มันกำลังจะเริ่มขึ้นนะสิ…” ไครเปรยออกมาก่อนต่อประโยคของ ตนเองด้วยน้าเสียงที่เต็มไปด้วยความสนุกและตื่นเต้น

“การประลองชิงรางวัลน่ะ”
การประลองชิงราวัลของไคร่ก็คืองานที่ให้เหล่าผู้กล้าทุกคนที อยากลองฝีมือของตนเองขึ้นลานประลองไปสู้กันเป็นคู่ๆ คนที่ขึ้น ไปสามารถใช้อาวุธและพลังได้ทุกรูปแบบ กติกาก็ไม่มีอะไรมาก สูจนคนหนึ่งยอมแพ้หรือไม่สามารถสู้ต่อได้ ท่ามกลางคนที่มา ดูการประลองมากมายเด็กหนุ่มผมฟ้าที่ยืนดูการประลองคู่แล้วคู่ เล่าอย่างเบื่อหน่ายก็เป็นหนึ่งในนั้น ดวงตาสีฟ้าสวยอยากจะปิด ลงเสียเดี๋ยวนั้นแต่แล้ว…

เชิญคุณเทเชียปะทะคาเตอร์ เฟนนักดาบแห่งเกเซีย!!” เสียง เรียกชื่อดังมาหาเอาดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง เด็กหนุ่มหันขวับมอง คนข้างๆอย่างคาดคั้น การที่เขามีชื่อในการประลองได้ไม่ต้อง บอกเลยว่าเป็นฝีมือของใคร

นายสินะ” เสียงเย็นเยียบดังขึ้น ซึ่งคนข้างตัวก็ได้พยักหน้ายิ้ม รับดูลอยหน้าลอยตาเป็นที่สุด

“ฉันสละสิทธิ” เสียงเย็นเยียบเอ่ยออกมาแบบไม่ต้องคิด การขึ้น ไปประลองบนนั้นสําหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องไร้สาระมาก คู่ต่อสู้ พวกนั้นล้วนไม่มีค่าพอจะให้เขาขึ้นไปสู้

“คุณเทเชียโปรดขึ้นมาด้วยไม่เช่นนั้นทางเราจะลงไปลากขึ้นมา เองกับมือ” เสียงประกาศที่ทำให้คนข้างๆเขาได้แต่ยิ้มกว้างส่วน เด็กหนุ่มผู้ถูกเรียกเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว ในตอนนี้คนรอบ ข้างต่างหันไปรอบๆเพื่อหาเจ้าของชื่อ คาดว่าถ้าเด็กหนุ่มหน้า หวานยังไม่ขึ้นลานประลองอีกละก็ทุกคนที่อยู่ตรงนี้คงตรงเข้ามาจับเขาขึ้นลานประลองแน่ๆ ภาพที่ออกมา คงได้วุ่นวายพิลึกเลยทีเดียว

“เขาไม่ให้สละสิทธิแหละ” ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลพราวระยับ อย่างถูกใจ เขารู้อยู่แล้วว่าการประลองในครั้งนี้ไม่ว่าใครก็ไม่ สามารถสละสิทธิได้ คนที่คิดจะสละสิทธิจะถูกกรรมการและ คน กดดันให้ขึ้นลานประลองหรือไม่ก็จะโดนลากขึ้นไป เอาว่า ง่ายๆ…เมื่อลงชื่อไปแล้วก็ต้องขึ้นประลองลูกเดียว และเพราะรู้ ไคร์ถึงกล้าลงชื่อของเพื่อนหนุ่มไปอย่างไม่ลังเลยังไงละ เขาเอง ก็อยากเห็นฝีมือของเพื่อนใหม่เหมือนกัน

เทเชียได้แต่ส่งสายตาคาดโทษให้อีกฝ่ายก่อนจะกระโดดขึ้นไป บนลานประลองอย่างหงุดหงิด ดวงตาสีฟ้าสีฟ้าสวยจับจ้องอยู่ที่ คู่ต่อสู้ บุรุษร่างยักษ์ที่ยืนแสยะยิ้มอยู่อย่างไม่รู้ชะตากรรมของ ตนเอง

คนตรงหน้าถือว่าเป็นคนที่โชคร้ายมากทีดินมาเจอกับเขา…โดย เฉพาะตอนนี้…ตอนที่เขากำลังหาที่ระบาย เพราะฉะนั้นเป็นที่ ระบายคงไม่ว่ากันนะ!!

“สาม สอง หนึ่ง เริ่มได้” เสียงกรรมการดังมาเริ่มต้นการประลอง แต่ดวงตาสีฟ้าที่ยังคงนิ่งสงบกลับจ้องไปทางคู่ต่อสู้ของตนเอง มันนิ่งมากเกินไป…นิ่งจนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะทําสิ่งใด
“ไม่ใช้ดาบหรือไงไอ้หนู” ชายร่างยักษ์ถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเด็ก หนุ่มที่มีร่างบอบบางเหมือนผู้หญิงกลับยืนเผชิญหน้าเขาโดยไร้ อาวุธในมือ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายก๋าลังยั่วโมโหหรือว่าดูถูกเขาอยู่กันแน่

“ไม่จำเป็น” เสียงเย็นชาตอบกลับทันที อาวุธน่ะหรือ…ต่อให้เขา คิดจะฆ่าคนตรงหน้าทิ้งมันก็ไม่จำเป็นต้องใช้เลยแม้แต่น้อย

วูบ…ร่างของเด็กหนุ่มหายไปอย่างเงียบเชียบ การเคลื่อนที่ที รวดเร็วจนจับไม่ได้แม้แต่เงา ความเร็วที่เหนือมนุษย์เดินดินจะ ทําได้ เร็ว…เร็วมาก!!

โดยเฉพาะกับนาย” เสียงที่ดังขึ้นเล่นเอาเย็นเยียบไปทั้ง ไขสันหลัง โดยเฉพาะตอนนี้…ตอนที่เสียงนั้นดังขึ้น…ข้างหลัง!!

เหล่าคนดูทุกคนได้แต่อ้าปากค้างกับการเคลื่อนที่ที่สายตามอง ไม่ทัน ดวงตาของบุรุษผู้ลองดีเริ่มฉายแววเครียด เจ้าตัวชักไม่ มั่นใจซะแล้วว่าจะชนะเด็กหนุ่มตรงหน้าได้

ดาบในมือตวัดไปข้างหลังทันทีที่ได้สติกลับคืนมา แต่มันกลับ คว้าได้แต่อากาศเปล่าเมื่อเด็กหนุ่มร่างบางเหมือนผู้หญิงหายวับ ไปกับตา
“ฮึๆๆ” เสียงเค้นหัวเราะเย็นเยียบดังมาจากปากบางราวสตรี ทําให้ผู้คนรีบหันไปมองอีกฟากของสนามที่เทเชียปรากฏตัวขึ้น ในพริบตา ถ้าเมื่อครู่เจ้าตัวไม่ได้เป็นฝ่ายส่งเสียออกมาละก็ คง ไม่มีใครรู้เลยว่าเด็กหนุ่มได้ผละออกไปยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว เด็ก หนุ่มตรงหน้ามันปีศาจ…ปีศาจชัดๆ

ดวงตาสีฟ้าเย็นชาสะท้อนภายในหัวใจที่ถูกปิดตาย รอยยิ้มเหี้ยม ถูกคลื่ออกราวกับจะตอกย้ำยิ่งกว่าเดิม ตอกย้ำว่าคนตรงหน้าได้ หัวใจ ไร้อารมณ์และไร้ความรู้สึก!!

“จบกันซักที!!!” ร่างบางพุ่งตรงเข้าหาคู่ต่อสู้ด้วยความเร็วทันทีที่ สิ้นเสียง นิ้วชี้ของเจ้าตัวแทงเข้าไปในเนื้อชายตรงหน้าแทนของ มีคม ไม่มีใครเห็นและไม่มีใครสัมผัสได้ว่าร่างของเด็กหนุ่มอยู่ ตรงไหน เห็นอีกทีคือตอนที่เทเชียยืนอยู่หลังคาเตอร์และนิ้วของ เด็กหนุ่มก็เปื้อนของเหลวสีแดงฉานไปแล้ว

เทเชียมองเลือดที่ไหลจากนิ้วมือหยดลงบนพื้นด้วยดวงตาที่ว่าง เปล่าเช่นเดิม ริมฝีปากคลี่ยิ้มเหี้ยมก่อนเจ้าตัวจะหันหลังหวังจะลง จากลานประลองโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น อย่างที่เขาบอกไปว่าการ ประลองในครั้งนี้มันไร้สาระมาตั้งแต่ต้นแล้ว ไม่มีใครคู่ควรให้เขา ลงมือ

แต่อยู่ๆร่างยักษ์ของคาเตอร์ที่ยืนนิ่งมานานก็ทรุดลงไปกองกับ พื้น แผลทั้งสิบปรากฏขึ้นมาตามร่างกาย บาดแผลเหล่านั้นยังมีเลือดไหลออกมาเป็นทาง ย้อมชโลมร่างนั้นจนหน่วย พยาบาลต้องรีบวิ่งขึ้นมาดูอย่างตื่นตระหนก

“ผู้ชนะคือเทเชีย” กรรมการประกาศชื่อผู้ชนะดังก้องแต่เมื่อหัน กลับมาอีกครั้งพวกเขาก็ไม่พบร่างของเด็กหนุ่มผมฟ้าซะแล้ว ร่างนั้นได้หายไปก่อนที่กรรมการจะประกาศชื่อซะอีก ทิ้งไว้เพียง ความน่ากลัวในสิ่งที่เด็กหนุ่มได้แสดงให้เห็น ราวกับว่าเด็กหนุ่ม คนนั้นเป็นปีศาจกระหายเลือดที่ไร้หัวใจ…