บทที่9เพื่อนสาวที่แตกคอกัน

บทที่9เพื่อนสาวที่แตกคอกัน

“ข้า….” ถึงแม้ว่าจะอยากให้ซินเย่วออกมาจากวังเย็นมาก แค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นเพียงนางกำนัลที่ต่ำต้อย จะไปมีสิทธิ์ช่วยเธอออกมาได้อย่างไร

สีหน้าที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่ ซินเย่วร้องไห้ราวกับดวงใจ กำลังจะสลาย

“เจ้าช่วยไปขอร้ององค์ชายเจ็ดให้ข้าหน่อย มีแค่ เจ้า…ชิงมีแค่คำพูดของเจ้าที่เขาจะรับฟัง” ซินเย่วจับมือ ของฉันขึ้นมาอย่างตื่นเต้น เปิดต้นแขนที่มีรอยสีม่วงเล็ก ใหญ่เต็มไปหมด ดวงตาเศร้าที่เต็มไปด้วยน้ำตามองมาที่ ฉันอย่างมีความหวัง รอยมือบนใบหน้า ทำให้รู้สึกสงสาร จับใจ

สีหน้าซีดๆ ของฉันมองไปที่เธอ รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ที่หัวใจ

“ชิง เจ้าไม่ใยดีข้าไม่ได้ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเราเติบโต มาด้วยกัน เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเราเข้าวังมาพร้อมกัน ตอนข้าเป็นสนมขององค์ชายเจ็ดข้าก็ไม่เคยลืมเจ้า มี อะไรดีๆ ก็แบ่งให้เจ้าครึ่งหนึ่ง เจ้าลืมไปหมดแล้วหรือ”

ฉันจะลืมลงได้อย่างไร? มันเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของพวกเรา ซินเยวมองฉันด้วยสายตาที่ซับซ้อน ฉัน ทําได้เพียงแค่ก้มหัวลง ไม่กล้ามองสายตาที่อ้อนวอนของ ขืนเย่ว

“เฮ้ออ ในวันนี้ขนาดเจ้า ก็ไม่ยอมที่ช่วยข้า” ซินเย่วสะ

บัดมือฉันออก แล้วยืนขึ้น ใช้สายตาที่ดูถูกมองมาที่ฉัน “ซินเย่ว ไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วยเจ้า แต่ก็ไม่มีหนทางช่วย!”

ฉันก้มหน้าลง น้ำตาหยดลงบนพื้น

“งั้นหรือ? ชิงเจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าถูกองค์ชายเจ็ดทํา ชำเราได้อย่างไร!” ซินเย่วเหมือนหมดความอดทนลุกขึ้น ตะโกนเสียงดัง

เหมือนร่างกายฉันถูกฟาดไปด้วยสายฟ้า ตกใจจนเงย หัวขึ้น เมื่อเห็นสายตาที่หมดหวังไร้หนทางของเธอ ฉันก็ ไม่มีมีสติ

“ชิง เจ้าต้องช่วยข้า!” สีหน้าของซินเย่วเปลี่ยนไปไหน ทันที ก้มหน้ามองฉันอย่างโกรธแค้น สายตาที่เยือกเย็น มองจ้องมาที่ใบหน้าของฉัน

“ข้า ช่วยเจ้าไม่ได้หรอก…ฉันนิ่งเงียบก่อนที่จะค่อยๆ ลุกขึ้น ในตอนที่กำลังจะเดินออกไปจากที่นี่นั้น

ทันใดนั้นซินเย่วก็ดึงแขนฉัน เหวี่ยงฉันเข้ากับกำแพง
ใช้มือบีบเข้าที่คอฉัน ฉันเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะแรง เยอะขนาดนี้ ถูกเธอกดจนแทบจะหายใจไม่ออก

“ถ้าไม่เป็นเพราะเจ้า ข้าก็ไม่ต้องไปเป็นนางสนมของ องค์ชายเจ็ด ที่ข้าต้องลำบากอย่างทุกวันนี้ มันเป็นเพราะ เจ้า” ซินเย่วตะโกนใส่หน้าฉันอย่างโมโห สายตาที่เลือด เย็นจนน่าตกใจ

ฉันคิดไม่ถึงว่าซินเย่วจะพูดออกมาแบบนี้ ฉันคิดมา ตลอดว่าเธอเกลียดองค์ชายเจ็ด คิดไม่ถึงว่าคนที่เธอ เกลียดจะเป็นฉัน

ฉันเงยหน้ามองซินเยวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความ เจ็บปวดในใจ สายตาของเธอในตอนนี้แสดงออกมาว่า เกลียดฉันอย่างปิดไม่มิด ในใจเธอตอนนี้ฉันเกรงว่าสิ่งที่ ทําร้ายเธอก็คือการมารับกรรมที่นี่มากกว่า

“ข้า ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้…” ฉันไม่รู้ว่าควรจะ อธิบายอย่างไร

“เจ้าอย่าพูดอีกเลย!” ซินเย่วปฏิเสธที่จะฟังเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น แล้วปล่อยแขนที่กดข้อมือฉันลง สีหน้ายิ้มที่แฝงไป ความโศกเศร้า “เมิ่งหลอชิง ถ้าเจ้าไม่คิดจะช่วยข้า งั้นต่อ ไปนี้ก็ไม่ต้องเข้ามานั่งแกล้งร้องไห้เสียใจในนี้หรอก ข้า ไม่ต้องการ!”
“ซินเย่ว… ฉันยื่นมือเข้าไปดึงเธอ กลับถูกเธอสะบัด ออกอย่างแรง ทำได้เพียงมองเธอเดินเข้าไปในห้อง แล้ว ปิดประตู ไม่ว่าฉันจะพูดอะไรไป เธอก็ไม่ได้ตอบกลับมา อีกเลยซักประโยค

ทําไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้?

เมื่อออกมาจากวังเย็น ฉันเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร ด หมาย เมื่อคิดถึงเรื่องในอดีต ที่พวกเราสามคนใช้ชีวิต อย่างมีความสุข ตอนนั้นไม่ได้มีเรื่องมกุฎราชกุมารไม่มี เรื่องในวังมาคอยทำให้เสียใจ หรือว่ามันจะกลับไปเป็น แบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว?

ฉันเดินเหม่อลอยไปเรื่อย กลับไม่ได้มองทาง ชนเข้ากับ นางกำนัลที่กำลังยุ่งอยู่ เมื่อได้สติกลับมา ก็หันกลับไป ขอโทษนาง ที่แปลกไปกว่านั้นคือ นางไม่โกรธเคืองอะไร และยังพูดต่ออีกว่า

“เจ้ามาอยู่อะไรตรงนี้ ถ้ายังไม่เข้าไปอีกจะไม่ทันการ แล้วนะ”

ฉันมองนางกำนัลที่แต่งตัวอย่างครบเครื่อง แล้วพูดออก มาแบบนี้ ก็หันกลับเข้าไปวุ่นงานในวังฉ่ซิ่ว วิ่งเข้าไป แล้ว หลังจากนั้นก็เริ่มมีนางกำนัลหลายคนตามเข้าๆ ออกๆ ไป
ข้ากระไร หรือวันนี้จะมีงานมงคลอะไรในพระราชวัง

ในตอนที่กำลังสงสัยอยู่นั้น ฉันกำลังเดินเข้าไปในสวน แต่จื่อสีกลับดึงฉันให้วิ่งออกไปข้างนอก

“เกิด เกิดอะไรขึ้น”

ฉันได้แต่สับสน ทำได้เพียงวิ่งตามจื่อสีไป

“เจ้ายังจะถามอีกหรือว่าเกิดอะไรขึ้น นี่เจ้าไปเล่นที่ไหน มา” จื่อสีวิ่งไปถามฉันไปอย่างงุนงง

ฉันจะไม่บอกนางแน่ๆ เรื่องที่ฉันเข้าไปหาซินเยว