บทที่4เพื่อนรักในวังเย็น

บทที่4เพื่อนรักในวังเป็น

เมื่อเย่วหงถงกลับไปแล้ว ฉันก็เพิ่งมีสติขึ้นมา รีบประ คองจื่อสีที่นั่งคุกเข่าข้างๆ พูดออกไปอย่างกังวล “จื่อสีเจ้า ไม่เป็นไรใช่ไหม ครั้งนี้ขอบคุณเจ้ามากจริงๆ!”

จื่อสีดูราวกับว่าไม่ได้รู้สึกดีใจเลย สายตาที่หนักหน่วง เพ่งมองมาที่ฉัน “หลอชิง ตั้งแต่เช้าเจ้าก็ดูไม่ปกติ ความ จริงแล้วเมื่อคืนเจ้าก็ไม่ได้กลับมา ตกลงเมื่อคืนเจ้าไปทำ อะไรมากันแน่ ทำไมต้องโกหก?”

ในตอนแรกฉันก็ไม่อยากคิดเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาอีกครั้ง แต่เมื่อถูกจื่อสีถามขึ้นมาแบบนี้ ในใจสับสนตีกันไปหมด ครู่เดียวดวงตาก็ร้อนชื้น ร่างกายสั่นสะท้านไปหมด

“จื่อสี ข้าไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป แล้ว ข้าจะทำอย่างไรดี ฉันโพเข้ากอดจื่อสีร้องไห้ราวกับคนที่หัวใจแตกสลาย ไม่รู้ว่าผ่านไปนานไปนานเท่าไหร่ จื่อสีลูบหลังฉันพลางๆ ปลอบใจฉัน “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”

ฉันเช็ดน้ำตาจนแห้ง มองจื่อสีอย่างซาบซึ้ง เธอเป็น เพื่อนที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะ ไม่ยอมให้เรื่องราวไม่ดีเกิดขึ้นกับเธอ ฉันตั้งใจอย่างเด็ด เดี่ยวภายในใจ
จ่อสมอง หน้าที่ผิดปกติที่ดูเด็ดเดี่ยวอย่างประหลาด ใจ เจ้าเด็กน้อยคนนี้ คงจะยังไม่ได้กินยาสินะ เมื่อกี้ยัง ร้องไห้อย่างกับสาวเจ้าน้ำตาอย่างไงอย่างงั้น ทำไมตอน นี้ดันเหมือนคนแก่ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะอย่างนั้น ล่ะ?”

ฉันสูดจมูกเบาๆ ดึงแขนเธอขึ้นมา ปัดเศษดินที่ติดตาม ร่างกาย แล้วเดินไปทางนําหนักช่างซู

“เมื่อคืนข้าไปวังเย็นมา…….

คิดไปคิดมาแล้วฉันก็ตัดสินใจที่จะบอกเรื่องเมื่อวา นกับจื่อสี กลับพูดได้เพียงแค่ครึ่งเดียว แต่ทันใดนั้นก็ถูก ขัดขึ้นซะก่อน เธอเอามือปิดปากฉันเอาไว้

เจ้านายน้อยของข้า เบาๆ หน่อยสิ

ฉันกับจื่อสีและก็ซูซินเย่ว เราสามคนเป็นเพื่อนกันมา ตั้งแต่เด็ก อาศัยอยู่ในเมืองเล็กเมืองเดียวกัน มีความ สัมพันธ์ที่ดีต่อกันและเข้าวังมาพร้อมๆ กัน ซินเย่วตั้งแต่ เล็กก็เป็นเด็กผู้หญิงที่จิตใจเด็ดเดี่ยว ตั้งแต่เธอเข้าวังมา ได้ ไม่มีเวลาไหนเลยที่จะไม่คิดมักใหญ่ใฝ่สูง เดิมทีเธอ เองก็รูปร่างหน้าตาสะสวยอยู่แล้ว ก็เหมือนกับชื่อของเธอ เด็กสาวที่เฉิดฉายส่องแสงงดงามราวกับดวงจันทร์

ครั้งหนึ่งเธอบังเอิญมีโอกาส ได้พบกับองค์ชายเจ็ดหมู่หวินเจียน สบตาเพียงแค่ครั้งเดียวก็ตกหลุมรักจนมิอาจ ถอนตัวได้ หลังจากนั้นเพราะรูปร่างหน้าตาที่งดงามจึงได้ เป็นนางสนมของเขา กลับกลายเป็นว่าเพราะเรื่องเล็กๆ เรื่องหนึ่ง ทําให้เธอต้องโทษไปเป็นนางกำนัลซักผ้าใน เรือนซักผ้า ทํางานอย่างไม่รู้วันรู้คืน เธอใช้ชีวิตอย่างยาก ล่ามาก

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันก็คอยบอกตัวเองเสมอ พระ ราชวงศ์เป็นสิ่งที่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอห้ามแตะต้องเด็ด ขาด หากแม้แตะต้องไปแล้ว ก็เหมือนตกลงไปในเหวลึก ที่หาทางออกไม่ได้ จะอยู่ก็ไม่ได้ตายก็ไม่ได้ ฉันกับจื่อสี ปฏิบัติตนอย่างระมัดระวัง เพียงแค่อยากอยู่อยากสงบ จนกว่าจะถึงวันออกจากวัง แล้วใช้ชีวิตอย่างธรรมดา

ทํางานที่ตำหนักช่างซูนอกจากจะเอ้อระเหยได้แล้ว ยัง ไม่เป็นที่ต้องสายตา บางคราวก็แอบขี้เกียจไปจับกลุ่มคุย กันได้ นี้เป็นข้อดีที่ฉันคิดว่าไม่งานที่ไหนดีมากกว่านี้แล้ว ถึงแม้ว่าจะโอกาสได้เลื่อนตำแหน่ง แต่ฉันเองก็เลือกที่จะ สละสิทธิ์

“เจ้าทำไมถึงไปหาเขาอีก ไม่กลัวตายหรืออย่างไร!” เมื่อ จื่อสีรู้ว่าฉันแอบเข้าไปหาซินเย่วก็เป็นปกติที่จะไม่ดีใจ ใน ตอนแรกซินเยวหัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็จะต้องเป็นสนม ขององค์ชายเจ็ดให้ได้ จื่อสีไม่เคยเห็นด้วยเลย สำหรับ เขานี้มันคือการทรยศ
ฉันถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ มองไปที่จื่อสี เห็นได้ ชัดว่าจริงๆ แล้วในออกเป็นห่วงเขา กลับปากแข็งมาโดย ตลอด

“นางใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก”

จื่อสีเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดออกมาอย่างสมเพช “สมน้ำหน้า! ข้าเตือนเขาตั้งแต่แรกแล้ว เป็นเพราะเขา ทำตัวเองโทษคนอื่นไม่ได้”

เมื่อฉันเห็นว่าเธอเริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียว ก็รีบปลอบ ประโลมเธอ อย่าโกรธจนทำให้เสียสุขภาพ

จื่อสีหันมามองฉัน “เป็นเพราะไปหานางคืนนั้นเจ้าเลยไม่ ได้กลับมา?”

ในใจฉันก็รู้สึกผิดแต่ทำได้แค่พยักหน้าตอบ ในขณะที่ กำลังจะพูดต่อนั้น

ทันใดนั้นจื่อสีก็พูดกับฉันอย่างจริงจังว่า “หลอชิง ข้าหวัง ว่าเจ้าจะไม่เป็นเหมือนซินเย่ว ที่ลืมไปว่าตัวเองเป็นใคร!”

เพียงครู่เดียวในสมองฉันก็แทบจะระเบิดออก สายตาที่ ดูซับซ้อนก็หันกลับไป
“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่มีความสัมพันธ์อันใดกับพระราชวงศ์ เลยแม้แต่คนเดียว เจ้าก็รู้ว่าแค่ซินเยวตอนนี้ ก็แย่ พอแล้ว!”

เมื่อฉันได้ฟังแล้ว ก็รู้สึกเหมือนถูกโจมตีอย่างแรง ถึงแม้ ฉันจะรู้ว่าที่จื่อสีพูดมาทั้งหมดนั้นเป็นความจริง แต่เรื่อง เมื่อคืนยังคงจดจำได้ไม่ลืม ฉันหาเรื่องใส่ตัวไปแล้ว

เมื่อเห็นว่าฉันดูไม่ค่อยปกติ จื่อสีตบไหล่ฉันเบาๆ “ยังดี ที่เมื่อคืนเจ้าไปวังเย็น ไม่ได้เจอเข้ากับองค์ชายเจ็ด ไม่งั้น เพราะหน้าตาที่ไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาอย่างเจ้า ไม่นานก็ทำให้องค์ชายเจ็ดมาติดกับได้”