บทที่2เรื่องใหญ่ที่ไม่ใช่เรื่องดี

บทที่2เรื่องใหญ่ที่ไม่ใช่เรื่องดี

นางกำนัลขันทีทั้งหลายที่เห็นภาพดังกล่าว ในใจต่าง พากันเข้าใจตามสัญชาตญาณ และเริ่มซุบซิบนินทา นี่ คือองค์ชายเจ็ดผู้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังของพวกเขาเชียวนะ เมื่อพูดถึงเพราะอะไรถึงมีชื่อเสียงที่โด่งดังนั้น นั่นก็คือรูป ร่างที่สง่างาม นางกำนัลทุกคนในใจก็ได้แต่พากันอิจฉาผู้ หญิงที่ถูกชำเราคนนั้น ในใจได้เพียงแต่คิดว่าทำไมชีวิต ตนถึงไม่โชคดีแบบนั้นบ้าง?

หย่งกงกงผู้ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากนั้น เพียงแค่ กระแอมคอหนึ่งครั้ง แล้วหันกลับไปจ้องพวกนางกำนัล ปากหอยปากปู ครู่เดียวเสียงซุบซิบนินทาก็เงียบหายไป แล้วถวายคํานับ “องค์ชายเจ็ด ตอนนี้พิธีการกำลังจะเริ่ม ขึ้นแล้ว พระองค์คิดว่า…? ”

หยู่หวินเจี่ยนดื่มเหล้าไปหนึ่งอีก ไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วหันกลับไปนั่งเงียบอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งทำให้หย่งกง กงร้อนรนเหงื่อออกจนแทบจะเอาไปรดดอกไม้ได้ เขาถึง ค่อยๆ ลุกขึ้น ออกห่างจากเรือนซักผ้าที่ไม่ค่อยมีคนเข้า มา

หย่งกงกงผู้ที่เกิดมายุ่งทั้งชีวิตตามเข้าไป ผู้ที่มุงดูโดย รอบต่างพากันแยกย้ายออกไป เหลือเพียงแค่ชื่อเสียงที่ ฉาวโฉ่กับความรู้สึกในใจที่ยากที่พูดออกมา ในลมที่พัดมาเป็นระยะและการกระเพื่อมที่ไร้เสียงของน้ำ

ท้องฟ้าพึ่งจะสว่างขึ้นในยามเช้า จื่อสีพึ่งกลับจาก

พระตำหนักจาวหยาง จากระยะห่างไกลๆ ก็ยังได้ยิน เสียงถอนหายใจหนักๆ เป็นระยะระยะ ราวกับว่ามีเรื่อง คับแค้นข้องใจมากมายก็ไม่ปาน ออกมาจากข้างในห้อง

เมื่อเดินเข้าประตู ก็เห็นหลอชิงห่อตัวเองด้วยผ้าห่มนั่ง หดอยู่ในมุมห้อง บ่นพึมพำกับตัวเอง

“หลอชิง เช้าขนาดนี้มาทำอะไรอยู่ เมื่อคืนเจอผีนั้น หรือ?”

เมื่อได้ยินคนเรียกชื่อตน ฉันก็ค่อยเริ่มมีสติขึ้นมา เมื่อ เห็นว่าเป็นจื่อสีเพื่อนรัก ก็ค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้นจากใต้ เตียง พุ่งเข้าโอบกอดเธอแน่น

“จอสีเธอกลับมาแล้ว”

เมื่อจื่อสีเห็นว่าฉันตื่นเต้นขนาดนี้ ก็อดสงสัยอย่างมาก ไม่ได้ ปกติเด็กคนนี้ไม่ใช่คนติดคนแบบนี้ วันนี้ท่าผิดปกติ เช่นนี้

“เจ้าเด็กคนนี้ แค่ไม่ได้เจอกันคืนเดียวก็คิดถึงข้าขนาดนั้นเลยหรือ?”

ฉันกอดจื่อสีแน่นไม่ปล่อย ซบหัวลงกับไหล่ของเธอ เมื่อ คิดถึงเรื่องเมื่อคืน ก็ไม่รู้ว่าจะพูดมันออกมาอย่างไร ถึงแม้ ว่าจื่อสีเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน แต่ทว่าเรื่องแบบนี้มัน ยากเกินที่พูดออกมา ฉันอ้าปากครั้งเล่า สุดท้ายก็กลับไม่ กล้าที่พูดมันออกมา

“เจ้ามีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า” จื่อสีจับตัวฉันดันออก มา แล้วมองฉันด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความสงสัย สอง มือจับไหล่ของฉันแน่น ฉันก้มหัวอย่างรู้สึกผิด ไม่กล้าที่ จะสบตาเธอ มือของคนตรงหน้าปลดคอเสื้ออย่างไม่ได้ สนใจอะไร รอยของเมื่อวานยังอยู่ ฉันกลัวว่าจะถูกเห็น เข้า ถึงแม้จะอยู่ต่อหน้าเพื่อนรักก็ไม่กล้าพูดออกมาอยู่ดี

“เจ้าร้องไห้?” จื่อสีถามอย่างเป็นห่วง มือก็ค่อยๆ ลูบไล้ ใบหน้าของฉัน อยากที่มองเข้ามาในตาของฉัน แล้วอยาก จะรู้ว่าที่จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ข้า…” ฉันก้มหน้าลงต่ำยิ่งกว่าเดิม คำพูดที่ติดอยู่ริม ฝีปาก ในตอนที่กำลังจะพูดออกมานั้น แม่นมหลิวก็พุ่ง พรวดเข้ามาซะก่อน แล้วบอกว่าองค์ชายเจ็ดสั่งให้หย่งกง กงมาที่นี่ เมื่อคืนวานเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น!

องค์ชายเจ็ด? เมื่อคืนวาน? หัวของฉันก็แทบจะระเบิดออกมา ในพริบตาเดียวสีหน้าก็ซีดราวกับไม่มีเลือดฝาด หรือว่า เรื่องเมื่อคืนนี้ถูกคนอื่นเห็นเข้า? แล้วฉันจะทำ อย่างไรดี นางกำนัลให้ท่าองค์รัชทายาทโทษหนักถึงตาย ถึงแม้ว่าเรื่องนี้คนเริ่มจะไม่ใช่ฉันก็เถอะ แต่ทว่าหากถูก ไต่สวน คนที่ได้รับโทษเกรงว่าจะมีแค่ฉัน เพราะเขาคือ องค์ชายโดยเนื้อแท้ แต่ฉันเป็นเพียงแค่นางกํานัลที่ไม่ค่ พอที่ถูกเอ่ยถึงก็เท่านั้น

จื่อสีเห็นว่าฉันไม่ขยับตัวอยู่นาน โยกไหล่ของฉันไปมา

“หลอชิงเจ้าเหม่ออะไรเนี่ย ยังไม่รีบไปซอยหย่ง”

ฉันเรียกสติกลับมา แล้วเดินไปข้างเตียงด้วยสีหน้าที่ ซีดเซียว ใหงื่อสีไปก่อน แล้วบอกเธอไปว่าขอจัดการตัว เองก่อน

จื่อสมองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ฉันนั่ง เหม่อลอยครู่ใหญ่ กลับคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร จะ ผ่านความยากลําบากนี้ไปอย่างไร หรือว่าฉันก็ทำได้แค่ รับโทษแบบนี้เหรอ?

เมื่อมาถึงห้องโถงใหญ่ ก็อัดแน่นเต็มไปด้วยผู้คนแล้ว นางกำนัลทั้งหมดล้วนพากันสุมหัวคุย สีหน้าทุกคนต่าง เต็มไปด้วยความยินดีปรีดา ฉันได้แต่มึนงงแล้วเดินผ่าน กลุ่มคน เดินมุ่งตรงไปทางจื่อสี
เมื่อจื่อสี่เห็นฉัน ก็ดึงฉันเข้าไป แล้วบ่นอุบ

“ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่มาซะอีก”

ฉันฝันขยับริมฝีปากยิ้มเบาๆ แม้ในใจยังตุ้มๆ ต่อมๆ ไม่รู้ ว่าหย่งกงกงมาที่โรงนางในเพราะเรื่องใด ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคืนเพิ่งผ่านเรื่องอย่างว่ามา ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปความ ปวดเหมื่อย เดินด้วยท่าทางที่ปกติแบบนี้ไม่ง่ายเลย

“หลอชิง สีหน้าเจ้าดูแย่ขนาดนี้ ถ้ากลับไปแล้วต้องพัก ผ่อนเยอะๆ นะ” จื่อสีมองหน้าฉันด้วยความห่วงใย ฉันยิ้ม ออกไปอย่างฝืนๆ เพื่อให้เธอสบายใจ