บทที่ 19 ถวายตัว

บทที่ 19 ถวายตัว

พูดจบ นางสนมเหล่านี้ก็ยังคงหัวเราะเยาะ

ข้าก้มหัวลง ไม่อยากจะตอบโต้อะไร

นางสนมเหล่านั้นคิดว่าการหยอกล้อข้าเป็นเรื่องสนุก แต่คงคิดไม่ถึงว่า จริงๆแล้วข้าข่มอารมณ์ความโกรธไว้

ปี้ฉวนเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกคนอื่น ขัดจังหวะเสียก่อน

“ทำไมวันนี้ลานแห่งนี้ถึงได้ดูคึกคักนัก?”

สายตาของทุกคนมองตามไปยังผู้พูด พบกับผู้หญิงคน หนึ่ง ใส่ชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน ยืนเอามือไว้หลังอยู่ไม่ ไกล เมื่อเห็นว่าพวกเรามองนาง จึงเดินเข้ามาหาอย่างสง่า

งาม

“พี่หญิงชิงหลาน”

เมื่อเหล่าสนมเห็นเหยาชิงหลานเดินเข้ามา ก็ทำท่า ราวกับหนูเจอแมว รีบเปลี่ยนสีหน้า หันไปยิ้มแย้มแจ่มใส กับนางทันที
เมื่อพูดถึงพระตำหนักเหยากวง ผู้หญิงที่เหล่าบรรดา สนมไม่กล้ามีเรื่องด้วยมากที่สุดก็คือเหยาชิงหลาน

ถึงแม้พ่อของนางจะไม่ใช่ขุนนางอันดันสูงมาก แต่มี ฐานะร่ำรวยอย่างมาก แม้แต่หยู่หวินเจี๋ยนเองก็ยังให้ ความเคารพนาง ดังนั้นสถานะของนางในพระตำหนักเห ยากวงจึงค่อนข้างชัดเจน

เหยาชิงหลานเดินเข้ามาหาข้า “นางกํานัลคนนี้ หน้าตา สวยงามนัก”

“ในมือของเจ้ากำลังถืออะไรอยู่หรือ?”

ข้าถวายบังคมหนึ่งครั้ง แล้วรีบตอบว่า “ประมุขของข้า น้อยป่วย ไม่ค่อยอยากอาหาร ข้าน้อยจึงตัดสินใจไปที่ โรงครัวเพื่อทําอาหารเพคะ”

เมื่อเหยาชิงหลานฟังจบ ก็มองข้าด้วยแววตาที่ชื่นชม “เจ้าช่างซื่อสัตย์จริงๆ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไม่ยังไม่รีบนำไปให้ประมุขของเจ้า อีกเล่า” พูดจบ ก็หลีกทางให้ข้าเดิน

ข้ามองนางด้วยความขอบคุณอย่างยิ่ง
“ข้าน้อยทูลลา”

พูดจบ ก็รีบเร่งฝีเท้า เดินไปยังพระตำหนักเจียงหง

ทันทีที่เข้าไปถึงในลาน ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงแปลก หน้าคนหนึ่ง ข้าจึงชะลอฝีเท้าลง

“แม่นม ท่านห้ามปฏิเสธเด็ดขาด” ดูเหมือนว่าเย่วหงก งกำลังขอร้องใครบางคนอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงที่เบามาก

“เรื่องนี้…..…. แม่นมหลิวมีท่าทีลำบากใจ พิจารณาอยู่ครู่ หนึ่ง ในที่สุดก็พูดขึ้น

ถ้าอยากจะให้องค์ชายเห็นความสำคัญ ก็จะต้องเข้าใจ ก่อนว่า “คนที่อยู่ใกล้อ่างเก็บน้ำ ก็จะได้พบดวงจันทร์ ก่อน” สิ่งที่แม่นมหลิวพูดฟังดูคลุมเครือ เย่วหงองขมวด คิ้วขึ้น ไม่เข้าใจถึงความหมายที่นางต้องการจะสื่อ

“ท่านประมุขหงถงเป็นคนฉลาด ต้องรู้แน่ว่าข้า หมายความว่าอะไร”

“ท่านหมายถึง ซุนกงกง……”

พอข้าเดินไปถึงประตู เสียงข้างในก็เงียบลง
ข้าเคาะประตู เมื่อประตูเปิดออก ก็พบกับแม่นมหลิวเดิน ออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ดูแล้วเย่งหง ถงคงจะตกรางวัลให้นางไปไม่น้อย

เมื่อก้าวเข้าไปในห้อง เห็นเย่วหงถงกำลังหาของบาง อย่างในกล่องเครื่องประดับของตัวเอง

เมื่อเห็นว่าข้ากลับมาแล้ว จึงรีบดึงข้าเข้าไป เอากล่อง อาหารในมือของข้าวางไว้บนที่นั่ง แล้วยื่นกำไลหยกสี ขาวให้แก่ข้า

“นี่คือ?” ข้ามองกำไลที่อยู่ในมืออย่างงงงวย

“เอานี่ไปให้ซุนกงกง บอกว่าเป็นน้ำใจเล็กน้อยจากข้า

ข้าขมวดคิ้ว เย่วหงถงเห็นท่าทีลำบากใจของข้า ก็เริ่ม โมโห

“ให้เจ้าไปเจ้าก็รีบไปสิ!”

ข้าถือกำไลเดินไปที่ประตูอย่างงุงงง แล้วทันใดนั้นก็นึก อะไรออก หยุดเดิน แล้วหันหน้ากลับไปพูดกับเย่วหงถง

“นี่เป็นแผนที่ไม่ดี”
“อะไรนะ” เย่วหงถงมองมาที่ข้าด้วยความโกรธ ดวงตา เบิกกว้างขึ้น ไม่อยากจะเชื่อว่าข้าพูดอะไรออกไป

“ท่านทำเช่นนี้ อาจจะได้ผลลัพธ์ที่ตรงข้ามกัน” ช้ายังคง พูดโน้มน้าวต่อไป

เยว่หงถงเดินเข้ามาหาข้าทันที แล้วจ้องมองข้า

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เห็นข้ามีสภาพที่น่าเวทนา อย่างเช่นวันนี้ เจ้าคงมีความสุขมากสินะ!”

ข้าส่ายหัว ต้องการจะอธิบาย

ทันใดนั้นนางก็เดินไป เอากล่องอาหารที่ข้านำมาให้จาก โรงครัวโยนลงที่พื้น

“เจ้าอย่าลืมสิ เจ้าเป็นเพียงแค่สาวใช้ของข้าเท่านั้น เจ้า มีสิทธิ์อะไรมาพูดกับข้าแบบนี้ ข้าให้เจ้าทำอะไรเจ้าก็ต้อง

พูดจบ ก็ไม่สนว่าข้าพูดจะพูดอะไรอีก แล้วเย่วหงถงก็ เดินเข้าไปที่ห้องด้านในด้วยความโกรธ

ไม่มีทางเลือก ข้าทำได้เพียงแต่นำกำไลหยกสีขาวนั้น ไปหาซุนกงกงที่ ยังเดินไปไม่ทันถึงที่ที่ซุนกงกงอยู่ ก็ได้ปืนเสียงกรอบแกรบดึงมาจากด้านหลังสวนจําลอง

ข้ารีบซ่อนตัว มองเห็นแค่นางกำนัลของปี้ฉวนที่ชื่อลั่ว หยุน กำลังกระซิบกระซาบกับซุนกงกง เนื่องจากอยู่ห่าง ออกไปไกล ข้าจึงไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน

เห็นแค่เพียงลั่วหยุนยื่นถุงทองที่อยู่ในมือให้แก่ซุนกงกง ซุนกงกงลองประมาณน้ำหนักทองดู ก็แสดงสีหน้าที่สดใส

แล้วลั่วหยุนก็กล่าวลาซุนกงกง