บทที่ 18 ข่มขู่

บทที่ 18 ข่มขู่

“เปล่าเพคะ”

ข้าไม่รู้ว่า ที่นางพูดว่าไม่เต็มใจนั้นหมายถึงเรื่องอะไรกัน แน่ ข้าส่ายหัว ข้าเองก็ไม่ได้อยากต่อสู้อะไร แค่อยากจะ รอให้ถึงวันที่จะได้ออกไปจากวังเท่านั้น

*ไม่มีอย่างนั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าถึงจะต้องช่วย ซูซินเย่วด้วย”

ซินเย่ว? ข้าเพิ่งจะเข้าใจว่า ทำไมนางถึงได้เกลียดข้า อย่างไม่รู้สาเหตุ

หนึ่งปีก่อน ข้า ซินเย่ว และจื่อสี่เพิ่งจะเข้าวัง มีกฎเกณฑ์ มากมายที่ยังไม่ค่อยเข้าใจ วันนั้นองค์ชายเจ็ดเพิ่งจะออก ว่าราชการ ข้าซึ่งรู้สึกอยากรู้อยากเห็น จึงลากซินเย่วและ จื่อสี่ไปดู

คิดไม่ถึงว่าด้านหน้าของพวกเราจะมีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง แอบซ่อนตัวอยู่หลังสิงโตหิน มองดูหยู่หวินเจี่ยนเดินผ่าน หน้าไป

ข้าคิดว่านางแอบทำอะไรอยู่จึงตะโกนถาม
“เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

เสียงนี้ไม่เพียงแต่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นตกใจ อีกทั้งยัง ดึงดูดสายตาของหมู่หวินเจี่ยนให้กลับมามอง

อาจเป็นช่วงเวลานั้น ที่ซินเย่วไม่อาจห้ามใจตัวเองและ ตกหลุมรักผู้ชายคนนั้น ข้าไม่รู้ว่าตัวเองถูกใครผลักออก จากด้านหลังสิงโตหิน เดินสะเปะสะปะไปหยุดอยู่ตรง หน้าหยู่หวินเจี๋ยน

ข้าตกใจจนแทบสิ้นสติ หยู่หวินเจี่ยนยื่นมือออกมาเพื่อ จะช่วยข้า แต่ข้าก้มหน้าก้มตาแล้วรีบหันหลังวิ่งหนีไป

ส่วนหญิงสาวที่ถูกทำให้ตกใจผู้นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน คือ เย่วหงถงนี่เอง

ภายหลัง เป็นเพราะบุญพาวาสนาส่ง ข้าเองก็ช่วยให้ซิ นเย่วได้รับความรักความเอ็นดูจากหมู่หวินเจี๋ยน ส่วนเย่ว หงถง หลังจากที่ถูกหยู่หวินเจี่ยนพบในคราวนั้น ก็ไม่รู้ว่า ใครนำเรื่องนี้ไปพูด ทำให้นางต้องถูกหัวเราะเยาะตลอด

” ข้าพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง จริงๆแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะ อธิบายอย่างไร

เย่วหงถงทําแค่เพียงหัวเราะเบาๆ แล้วหันมามองข้า
“แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว เพราะข้าได้ในสิ่งที่ข้า ต้องการแล้ว”

ทันใดนั้นนางก็จับข้อมือของข้า “แต่ถ้าหากข้ายังได้ยิน เรื่องเกี่ยวกับนังแพศยาซูซินเย่วอีกละก็ เมิ่งหลอชิง เจ้าก็ คอยดูละกัน”

ถึงจะเป็นเพียงแค่การข่มขู่ แต่ข้ารู้วิธีการของเย่วหงถงดี หากนางต้องการจะจัดการข้า ย่อมมีเป็นพันวิธี

ข้าพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง

เป็นเพราะข้าทําให้ความหวังของนางพังทลาย หลายปีที่ ผ่านมาต้องถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ อีกทั้งการรักใครสักคน ก็ไม่ใช่เรื่องผิด

ตอนนี้ฐานะของเย่วหงถงสูงส่ง ซึ่งเป็นสิ่งที่ข้าไม่อาจ

ทําได้

พระตำหนักเจียงหง เป็นพระตำหนักที่อยู่ถัดจากพระ ตำหนักเหยากวง ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตก แสดงให้เห็นถึง ความรักที่หญ่หวินเจี๋ยนมีต่อเย่วหงถง

ข้าคิดมาเมื่อมาถึงพระตำหนักเจียงหง คงจะต้องพบกับ หญ่หวินเจี่ยนอยู่บ่อยๆ อย่างน้อยก็ต้องรู้สึกไม่สบายใจ
แต่สิ่งที่ทําให้ข้าคิดไม่ถึงคือ ข้าเข้ามาอยู่ในตำหนัก เจียงหงเกือบจะครึ่งเดือนแล้ว ไม่เพียงแต่ไม่เคยพบหน้า หญ่หวินเจี๋ยน แม้แต่เรียกตัวเย่วหงถงเข้าไปถวายการรับ ใช้ยังไม่มี

มีสาวงามอยากเข้ามาในพระตำหนักเหยากวงมากมาย เกรงว่าเย่วหงถงจะเป็นเหมือนที่จื่อสี่เคยพูดไว้ว่า หยู่หวิน เงี่ยนเพียงแค่สนุกกับของเล่นชิ้นใหม่เท่านั้น

เย่วหงถงส่งข้าออกไปสอบถามเหตุการณ์ สิ่งที่ได้ยิน มาก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า เรื่องที่เมื่อวานหยู่หวินเจี่ยน เปลี่ยนผู้หญิงคนใหม่อีกแล้ว สองวันก่อนก็มีผู้หญิงสอง สามคนที่ขึ้นไปอยู่บนเตียงของเขา

ข้ากลัวว่าเย่วหงถงได้ยินแล้วจะเสียใจ จึงพยายามเลี่ยง ที่จะพูดถึง

แต่ว่า เย่วหงถงก็ไม่ใช่คนโง่ นางรู้ถึงนิสัยที่เจ้าชู้ของหมู่ หวินเจี๋ยน สองสามวันนี้จึงปิดประตูไม่ออกไปไหน แสร้ง ทำไม่รู้ไม่เห็น

เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ทำให้ข้ารู้สึกสบายใจไม่น้อย การที่หมู่ หวินเจี่ยนไม่มาปรากฏตัวที่นี่ ข้าเองก็ไม่ต้องหลบซ่อน อารมณ์ก็ผ่อนคลายลงอย่างมาก

เย่วหงถงบอกว่านางหิวแล้ว ข้าจึงนำกล่องข้าวไม้สีแดง ไปใส่ขนมในห้องครัวมาเล็กน้อย

ระหว่างทางกลับ ขณะที่กำลังเดินผ่านศาลายี่เส่ ทันใด นั้นก็มีคนเข้ามาขวางทางเดินไว้

เมื่อเงยหน้าขึ้น มีผู้หญิงที่แต่งตัวสวยสดงดงามสี่คน ยืนอยู่ข้างหน้า ผู้หญิงเหล่านี้คือผู้หญิงของหมู่หวินเจี๋ยน แต่ละคนล้วนแต่ไม่ธรรมดา

ข้าค่อยๆโค้งคำนับเพื่อที่จะเดินผ่านไป

“อ้าว อย่าเพิ่งรีบไปสิ

ปี้ฉวนคือคนที่หมู่หวินเจียนเพิ่งจะรับเข้ามาเมื่อไม่นาน มานี้ นางเดินสะบัดเอวเข้ามาหาข้า แล้วมองกล่องอาหาร ที่อยู่ในมือข้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ทำไมจึงไม่เห็นพี่หญิงหงถงเลยล่ะ? ทุกวันก็เห็นจะมีแต่ นางกำนัลเล็กๆอย่างเจ้าวิ่งไปวิ่งมา” ปี้ฉวนลองถามหยั่ง

เชิงดู

“ท่านประมุขร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง” ข้าตอบเบาๆ

“นี่ก็เป็นเวลาครึ่งเดือนแล้ว พี่หญิงหงถงเป็นโรคเรื่องรัง อะไรหรือเปล่า?” ปี้ฉวนแสดงท่าทีตกใจ
เหล่านางสนมที่อยู่ข้างๆต่างก็หัวเราะออกมา “น้องหญิง ปี้ฉวน เจ้านช่างมีอารมณ์ขันเสียจริง”

“หมายความว่าอย่างไร?” ฉวนหันหน้ากลับไปถาม อย่างจงใจ

“ผู้หญิงคนนี้ ถ้าไม่ได้พบกับองค์ชายเจ็ดของเรา อย่าว่า แต่จะป่วยเป็นโรคเรื้อรังเลย บางทีก็อาจจะถึงขั้นตายใน ไม่ช้า”