บทที่ 15 นางกำนัลที่ทำงานอย่างคุ้มค่า

บทที่ 15 นางกำนัลที่ทำงานอย่างคุ้มค่า

วันนี้โอวหยางฝูหลินสวมใส่ชุดผ้าแพรสีเขียวน้ำทะเล ปักดิ้นทอง บนไหล่คลุมด้วยเสื้อขนสัตว์สีแดงเพลิง ทั้ง รูปลักษณ์และรูปร่างล้วนงดงาม เดินเยื้องย่างไปมาอยู่ ภายในห้องอย่างสวยงาม

“จิ่นเฉิน” คงเป็นเพราะทั้งสองคนมีความสัมพันธ์อันดีต่อ กัน โอวหยางฝูหลินจึงไม่ได้ใช้พระนามเต็มในการเรียก แต่กลับใช้เพียงชื่อของหมู่หวินจิ่นเฉินในการเรียกเท่านั้น

หยู่หวินจิ่นเฉินจึงเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นโอวหยางฝูหลิน ค่อยๆเดินเข้ามา เขารีบวางพู่กันในมือ เดินไปที่หน้าโต๊ะ หนังสือแล้วโอบนางไว้

“ฝูหลิน? ทำไมเจ้ามาถึงตำหนักช่างซูได้?”

โอวหยางฝูหลินหัวเราะ แล้วโอดครวญว่า “หรือว่าที่นี่ ฝู หลินมาไม่ได้?”

หยู่หวินจิ่นเฉินส่ายหัวด้วยความเอ็นดู “เจ้านี่ละก็

ทั้งสองหยอกล้อกันไปมาอยู่นานสองนาน จนโอวหยางฝูหลินนึกขึ้นได้ว่าในห้องนี้ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย จึงหัน หน้ามามองข้า

“ผู้หญิงที่หน้าตางดงามผู้นี้คือ?”

หมู่หวินจิ่นเฉินมองตามทางที่โอวหยางฝูหลินชี้นิ้วไป มองข้าแล้วพูดว่า “นางกำนัลของตำหนักช่างซู”

“นางกำนัล? ตอนนี้การคัดเลือกในวังเข้มงวดขึ้นอย่าง

นั้นหรือ จึงได้เลือกคนที่สวยเช่นนี้มาไว้ที่ตำหนักซ่างซู ไม่เป็นการเสียเปล่าหรอกหรือ?”

โอวหยางฝูหลินเบ้ปาก ข้ารู้สึกประหลาดใจนัก ไท จื่อเฟยผู้นี้เวลายิ้มมีเสน่ห์มาก แม้แต่เบ้ปากก็ยังทำให้ผู้ อื่นรู้สึกเห็นอกเห็นใจได้

“ถ้าคิดจะใช้คนให้คุ้มค่า นางก็คงเหมาะสมที่จะอยู่ที่นี่

แล้ว”

หยู่หวินจิ่นเฉินละสายตา แล้วถามว่า

“เพิ่งกลับมาจากตำหนักของเสด็จแม่ใช่ไหม”

โอวหยางฝูหลินดูเหมือนจะพอใจในคำตอบของเขา จึง ไม่ได้มองข้าแล้ว อีกทั้งยังดึงมือของหมู่หวินจิ่นเฉินขึ้นมา “เสด็จแม่จัดงานเลี้ยงในวัง จึงให้ข้ามาพาตัวท่านไป ข้าถามมาตลอดทางจนมาถึงที่นี่”

หยู่หวินจั่นเฉินมองออกไปนอกหน้าต่าง นี่ก็สายแล้ว จึง ดึงมือของโอวหยางฝูหลิน ค่อยๆเดินผ่านข้าไป แล้วออก ไปทางประตู

ไม่รู้ว่าข้าคิดไปเองหรือเปล่า ตอนที่เดินผ่านข้า เหมือน กับว่าหยู่หวินจิ่นเฉินจะหยุดชะงักชั่วครู่ เหมือนมีอะไรจะ พูดกับข้า เหมือนกับมีสายตาจ้องมองมาบนหัวของข้า

ข้าทำความเคารพส่งพวกเขา มองไปที่พวกเขาสองคน เห็นถึงความเคารพซึ่งกันและกัน เห็นถึงความรักความ รู้สึกที่มีต่อกัน ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมราวกับเทวดานางฟ้า จริงๆ

ถ้าหากวันหนึ่งข้าอาจจะได้….คิดแล้วพอนึกขึ้นได้จึง ตบหัวตัวเองหนึ่งที่

“เมิ่งหลอชิง เจ้าคิดเพ้อเจ้ออะไรอีกแล้ว!”

ข้าฝืนยิ้มเดินไปที่ประตู คิดว่าวันนี้คงไม่มีเรื่องอะไรต้อง ทำแล้ว จึงคิดว่าจะไปแอบพักผ่อนสักหน่อย

พอเดินไปถึงประตู ก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง
กลิ่นหอมที่คุ้นเคย เพียงแค่ข้าใช้จมูกสัมผัสถึงกลิ่น ก็ ตกใจจนถอยห่างออกไปไกล แล้วจึงมองผู้ชายที่อยู่ตรง หน้าด้วยความตกใจ

หญ่หวินเจี่ยน! วันนี้เป็นวันดีอะไรกันนี่ ทำไมแม้แต่คนๆนี้ ก็ยังมาที่ตำหนักช่างซู

“ข้าน้อย……คารวะองค์ชายเจ็ด”

หยู่หวินเจี่ยนไม่ได้สนใจข้า รีบเดินเข้าไปในตำหนักช่าง ซู หัวใจของข้าเต้นเป็นจังหวะไม่หยุด ในใจยังรู้สึกมีความ หวังอยู่บ้าง

เขาเข้าไปในตำหนัก แล้วกระแอมสองครั้ง

“เข้ามานี่”

เสียงที่ฟังดูรีบร้อน ดังออกมาจากข้างใน

เรียกข้า? ข้ามองไปรอบๆ ก็เห็นจะมีเพียงข้าคนเดียวที่ เหลืออยู่ในห้องนี้ จึงเดินเข้าไปในตำหนักด้วยความตกใจ

หยู่หวินเจี่ยนยืนอยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือตัวหนึ่ง ใช้มือ ปิดจมูก สีหน้าไม่ค่อยพอใจ “ที่นี่ไม่ได้ทำความสะอาดมานานเท่าไหร่แล้ว”

“เมื่อวาน…..เมื่อวานทำความสะอาดเพคะ” ข้ารีบตอบ

จนติดอ่าง

หย่หวั่นเจียนขมวดคิ้ว แล้วเดินมาหาข้า ข้ารีบกลั้น หายใจ

เขาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ข้า ข้าก็ยิ่งถอยหลัง ตามองคิ้ว ของเขาที่ค่อยๆคลายลง ข้าถอยไปจนถึงกำแพง เขาใช้ มือเสยผมของข้าขึ้นมา แล้วนำไปวางไว้บนจมูกของเขา เพื่อสูดดม

ดวงตากลมโตคู่นั้นหรี่ลง ลมหายใจที่หอมสดชื่น “ช่วย ข้าหาหนังสือเล่มหนึ่งหน่อย”

“ฮะ?” ข้ารู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิดออกมา อยู่ดีๆหมู่ห วินเจียนก็ปล่อยข้าแล้วเดินตรงไปนั่งที่เก้าอี้ไม้

“หาหนังสืออะไรเพคะ” ข้าถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วรีบ เดินไปที่ชั้นวางหนังสือ

หยู่หวินเจี๋ยนนึกสักครู่ แล้วจึงถามว่า “ปกติแล้วไทจื่อชอบอ่านหนังสืออะไร?”
“ไทจื่อ ปกติแล้วจะเห็นเขาเอาแต่วาดภาพ ข้าน้อยจึง ไม่รู้ว่าเขาชอบอ่านหนังสืออะไร”

ข้าตอบอย่างตรงไปตรงมา อีกทั้งช่วงนี้ได้พบกับไทจื่ อบ่อยครั้ง เรื่องที่เขาทำในแต่ละวัน ก็คงหนีไม่พ้นนาง กำนัลอย่างข้าที่พอจะซักถามได้